All Chapters of สลักรักอ๋องนักรบ: Chapter 131 - Chapter 140

 คำพูดของชายาทำเอาเกาหรงซานถึงกับสะท้านไปทั้งทรวงอก ที่แท้นางก็ไม่ได้เกลียดเขาอย่างที่ปากพร่ำบอก“ข้าขอโทษยอดรัก ข้าโง่เองที่ทระนงตนผิดไป บทเรียนครั้งนี้ข้าจะจำจนวันตาย และจะไม่ให้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด” เขาอดใจไม่ได้ที่จะโน้มไปจูบกลีบปากนุ่ม ถ่ายทอดความรู้สึกที่เต็มไปด้วยรักอย่างดูดดื่ม และค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนด้วยความโหยหาเฟิ่งต้าชวี่ค่อย ๆ หลับตารับจูบอันดูดดื่มเร่าร้อนของผู้เป็นสามี สองมือโอบเรือนร่างกำยำเมื่อถูกเขาดันให้นอนลงบนที่นอนไม่นานเรือนร่างของเขาและนางก็เหลือเพียงเนื้อแท้ทั้งสองต่างถ่ายทอดความรู้สึกโหยหาที่มีต่อกันอย่างลึกซึ้งครั้งแล้วครั้งเล่า และหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันด้วยความอ่อนเพลียและเต็มไปด้วยความสุข “ท่านอ๋อง.. ท่านอ๋อง”ปลายยามอิ๋นคืนเดียวกันนั้น ขณะที่เกาหรงซานกำลังนอนกอดเมียรัก ก็รู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงเรียกเบา ๆ ที่เต็มไปด้วยความกริ่งเกรงจากด้านนอก เขาค่อย ๆ ขยับตัวลุกอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่กำ

 จวนเกาอ๋อง“ฮูหยิน ท่านอ๋อง” พ่อบ้านรีบเดินไปต้อนรับทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เรือนใหญ่จัดการเรียบร้อยแล้ว ท่านอ๋องพาฮูหยินไปพักผ่อนสักหน่อยสิขอรับ อีกสักเดี๋ยวจะให้บ่าวยกของว่างไปให้นะขอรับ”คิ้วเรียวของต้าชวี่ขมวดเข้าหากันขณะมองหน้าสามีเป็นคำถาม“ไปที่เรือนกันก่อนเถิด แล้วข้าจะเล่าให้ฟัง”ต้าชวี่เดินตามสามีกลับไปที่เรือนใหญ่อย่างว่าง่าย เห็นเรือนกลับมาเงียบสงบ ไร้เงาคนนอก ก็ทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว“ซากูเหนี่ยงหายไปไหนแล้วเล่า”เกาหรงซานจูงมือเมียรักไปนั่ง “นางไปแล้ว”คำตอบที่ได้ยินสร้างความแปลกใจให้เฟิ่งต้าชวี่ไม่น้อย“ท่านให้นางออกไปทั้ง ๆ ที่นางยังไม่รู้สึกตัวอย่างนั้นหรือ” เขาจะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า อย่างน้อยก็น่าจะเห็นแก่เด็กในท้องของนางบ้างสิ“อย่าเพิ่งเข้าใจข้าผิดยอดรัก ข้าไม่ได้ขับไล่นาง แต่เป็นนางที่หนีออกไปจากจวนของเราเอง” แล้วเขาก็เล่าเรื่องที่จว

 “หยุดพูดเรื่องนี้กันเถิดเจ้าค่ะ บ่าวยอมพาท่านเสี่ยงชีวิตข้ามแดนมาคลอดลูกที่แคว้นของเราแล้ว ต่อไปนี้ก็เชื่อฟังบ่าวบ้างเถิดนะเจ้าคะ” เมื่ออยู่ในแคว้นบ้านเกิดแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาปกปิดฐานะเพราะกลัวใครจะจับได้อีก“แต่ข้ายังไม่สบายใจจนกว่าจะกลับถึงบ้านของข้า”“ท่านหญิงกำลังกลัวอะไรกันแน่ บอกให้บ่าวเข้าใจหน่อยเถิด” เสี่ยวผิงเริ่มสงสัย“เปล่าหรอก ข้าก็แค่อยากพาลูกกลับบ้าน จะได้มีแม่นมช่วยดูแลนางเร็ว ๆ ก็เท่านั้น” ฉงเถียนสร้างเรื่องโกหก“เรื่องนั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ข้าได้ใช้พิราบสื่อสารส่งข่าวไปทางบ้านแล้ว อีกไม่เกินสามถึงสี่วัน คนของเราน่าจะมาถึงที่นี่ ก็น่าจะเป็นเวลาที่ท่านรักษาตัวจนแข็งแรงพอที่จะเดินทางได้พอดี และข้ายังได้บอกให้พวกเขาพาแม่นมมาด้วย”“..เจ้าช่างรอบคอบนัก ขอบใจนะเสี่ยวผิง” เจอความรอบคอบของสาวใช้ นางก็จนปัญญาจะแต่งเรื่องมาโกหก จึงได้แต่ดื่มยาในถ้วยจนหมด“อมบ๊วยแก้ขมสักหน่อยนะเจ้าค

 ฉงเถียนค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก แข้งขาแทบไม่มีแรงแต่ก็ยังฝืนประคองตัวเอาไว้ แล้วเดินโซซัดโซเซออกไปจากห้องตามหลังเสี่ยวผิงยืนมองสาวใช้ที่กำลังไล่ถามทุกคนในร้านด้วยความร้อนใจ แต่ทุกคนต่างก็ส่ายหน้าให้นาง“ทุกคนฟังทางนี้” นางรวบรวมเรี่ยวแรงแล้วตะเบ็งเสียงออกไปอย่างดังที่สุดเท่าที่ทำได้ เห็นทุกสายตามองมาก็พอใจยิ่ง “เมื่อคืนนี้ลูกสาวที่เพิ่งเกิดของข้าหายไปจากห้อง ถ้าใครสามารถชี้เบาะแสแก่ข้าได้ ข้าจะมอบบ้านและเงินให้เป็นรางวัล” พูดพร้อมกับชูตราประจำตระกูลขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนเชื่อมั่นเสียงของคนในโรงเตี๊ยมดังระเบ็งเซ็งแซ่แทบจะทันทีเมื่อได้ยินและได้เห็นป้ายที่หญิงสาวถือไว้“ท่านคือธิดาของแม่ทัพฉงเหรอ” ชาวบ้านผู้หนึ่งตะโกนถามสตรีที่ยืนอยู่ชั้นบนของโรงเตี๊ยม“ใช่ ข้ามีนามว่าฉงเถียน เป็นธิดาเพียงคนเดียวของฉงเฉิน แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ของแคว้นนี้ ถ้าใครให้เบาะแสแก่ข้าได้ ท่านสามารถเลือกเอาได้เลยว่าอยากมีบ้านอยู่ในเมืองไหน ข้าจะเนรมิตให้ท่านทันที&rdquo

บทส่งท้าย (ตอนที่1) สิบสองปีผ่านไป“ซินเอ๋อร์”“เจ้าค่ะท่านพ่อ” สาวน้อยวัยสิบสองขานรับคำเรียกบิดาแล้วรีบวิ่งออกจากกระท่อม “โอ้ว! น่ารักจังเลยท่านพ่อ” บอกบิดาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี รีบเอาลูกสุนัขที่ท่านอุ้มไว้มาอุ้มแทน “มันชื่ออะไรหรือเจ้าคะ”“พ่อหามาให้เป็นของขวัญวันเกิดแก่ลูก ลูกตั้งชื่อตามใจลูกได้เลย”“เช่นนั้นลูกขอตั้งชื่อมันว่าซิงน้อยได้หรือไม่เจ้าคะ ลูกอยากให้มันเป็นน้องชายของลูกมากกว่าสัตว์เลี้ยงเจ้าค่ะ”“แต่พ่อไม่ค่อยชอบชื่อนี้เลย” อาซิงหรือในอดีตที่มีชื่อว่าตงไห่ทำท่าไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังยิ้มอ่อนโยนให้ลูกสาว “เพราะมันบังอาจชื่อเหมือนลูกสาวคนเดียวของพ่อ”“เช่นนั้นลูกเปลี่ยนเพื่อท่านพ่อก็ได้” เด็กน้อยยอมเปลี่ยนใจง่ายดายเพื่อท่านพ่อของนาง“เจ้าไม่เสียใจหรือลูกซิน”“ไม่เลยเจ้าค่ะ ลูกเป็นลูกของท่านพ่อ สิ่งไหนที่ทำให้