Lahat ng Kabanata ng สามีของข้าเป็นบุรุษอัปลักษณ์: Kabanata 11 - Kabanata 20

" ข้าเข้าใจแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นทน ทนอยู่ไปเพื่ออะไร เขาไม่รักไม่เห็นค่าก็หย่าไปเลย ข้าสนับสนุนเจ้า"" กุ้ยเฟยเพคะ"เช่อเอ๋อหันไปมองหน้าเมิ่งกุ้ยเฟย คิดว่าเมิ่งกุ้ยเฟยจะเกลี้ยกล่อมให้ซูซินเหยียน กลับไปคืนดีกับโจวเยี่ยนเฉิง แต่กลับเห็นดีเห็นงามกับการหย่าร้าง" ข้าพูดผิดตรงไหน เหตุใดสตรีจะต้องทนอยู่กับบุรุษที่ไม่รักเรา ในโลกนี้ยังมีบุรุษอีกเกลื่อนกลาด ไม่เห็นต้องไปสนใจ ในเมื่อโจวเยี่ยนเฉิงมีไข่มุกล้ำค่าในมือแล้วไม่เห็นค่ากลับไปให้ความสำคัญกับก้อนกรวด ก็ปล่อยเขาไป เหยียนเอ๋อของข้างดงามถึงเพียงนี้ ข้าจะหาบุรุษที่ดีกว่าโจวเยี่ยนเฉิงเป็นร้อยเท่าให้นางเอง"เมิ่งกุ้ยเฟยทำท่าครุ่นคิด ใครนะที่น่าสนใจ" เมิ่งกุ้ยเฟยเพคะ สาวใช้นางนั้นมาแล้วเพคะ"นางกำนัลคนหนึ่งเข้ามารายงาน" ให้นางเข้ามา"ถานลี่หลินเดินตามนางกำนัลเข้ามาถวายความเคารพ" รู้ใช่ไหมว่าข้าเรียกเจ้ามาทำไม"" หม่อมฉันโง่เขลา ไม่ทราบเพคะ"" คุกเข่าลง"นางรีบนั่งลงคุกเข่า หันไปเห็นซูซินเหยียนนั่งอยู่ข้างๆเมิ่งกุ้ยเฟยก็หน้าซีด มีลางสังหรณ์ไม่ดี" เจ้ารู้หรือไม่ว่าการทำลายข้าวของพระราชทานมีโทษเช่นไร"" หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อ

เมื่อเดือนก่อนฝนตกหนักน้ำป่าไหลหลากเข้าท่วมหมู่บ้าน ถนนหนทางถูกตัดขาดสะพานข้ามแม่น้ำก็พัง น้ำท่วมอยู่เป็นเดือนพึ่งจะเริ่มลดลง ทหารอาสาซ่อมแซมสะพานเสร็จไปหนึ่งแห่ง คือทางหน้าหมู่บ้าน ส่วนอีกแห่งทางหลังหมู่บ้าน หลายคนกำลังช่วยกันซ่อมแซมอยู่ เพราะน้ำท่วมผ่านไปหลายวันแล้ว กว่าโจวเยี่ยนเฉิงจะมาถึงน้ำจึงแห้งเหือดไปหมด เหลือเพียงดินโคลนแห้งเกรอะกรัง ทหารที่มาช่วยงานและอาสาคนอื่นๆต่างช่วยชาวบ้านทำความสะอาด แต่ชาวบ้านยังคงพักอยู่ในกระโจมบนที่สูง แม่ทัพฉีเส้าหมิงสำรวจดูรอบหมู่บ้านเกรงว่าอาจเกิดดินถล่มลงมาอีก จึงยังไม่ให้ชาวบ้านเข้าไปพักอาศัย แต่ให้รอดูสถานการณ์อีกสักระยะก่อนช่วงเย็นซูซินเหยียนนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้กับลู่หนิงและฉีหว่านหรู" ซินเหยียน ที่เขามาถึงที่นี่คงไม่ใช่มาตามเจ้าหรอกนะ"" ตามข้ารึ เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่ได้รักข้า ไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำ ข้ายอมหย่าให้เขากับถานลี่หลินได้สมหวัง เขาต้องดีใจอยู่แล้ว ไม่ต้องทนใช้ชีวิตร่วมกับข้า "" แต่ข้าสังเกตุว่าเขาคอยมองดูเจ้าตลอดเลยนะ"" ใช่เจ้าค่ะคุณหนู ข้าก็เห็นเหมือนกัน ข้าว่าสายตาที่เขามองคุณหนูแตกต่างไปจากเมื่อก่อนมาก เมื่อก่อนเขามองท่านด้วย

" กรี๊ดด คุณหนูไม่ คุณหนู ฮือฮือ"ลู่หนิงกรีดร้อง แข้งขาอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น ฉีหว่านหรูเข้าไปกอดปลอบ" คุณหนู คุณหนูทิ้งข้าไปแล้ว เหตุใดคนที่ถูกน้ำพัดไปถึงไม่ใช่ข้า ทำไมต้องเป็นคุณหนูด้วย"" ไม่เป็นไรนะลู่หนิงไม่เป็นไร ข้าจะดูแลเจ้าแทนนางเอง"โจวเยี่ยนเฉิงส่งถานลี่หลินถึงฝั่ง ไม่ทันได้หันกลับไปดู ก็ได้ยินเสียงทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ เขาใจหายวาบ รีบหันไปดูไม่เห็นซูซินเหยียน นางหายไปไหนแล้ว" เหยียนเอ๋อ"เขารีบหันหลังกลับไป แต่ถูกดึงรั้งไว้" ปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยนาง เหยียนเอ๋อรอข้าไปช่วยอยู่"" ท่านขึ้นมาเถอะ นางถูกน้ำพัดจมหายไปแล้ว ช่วยไม่ได้แล้ว"" ใช่ นางคงไม่รอดแล้วหล่ะ"" ไม่จริง ข้าจะไปช่วยนาง"" เยี่ยนเฉิง นางถูกน้ำพัดไปแล้วช่วยไม่ทันแล้ว ขึ้นมาเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไร"ฉีเส้าหมิงร้องบอก สือหลางกับทหารอีกหลายคนรีบวิ่งมาพร้อมเชือก" มาแล้ว เชือกมาแล้ว"" มาทำซากอะไรตอนนี้ นางถูกน้ำพัดจมหายไปแล้ว พวกเจ้าไปหาเชือกถึงเมืองหลวงหรือไงถึงได้ไปนานขนาดนี้ ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ"ฉีหว่านหรูพูดเสียงดังด้วยความไม่พอใจทุกคนพากันหน้าสลด ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาช้าไปหน่อย สือหลางรีบไปช่วยดึงเชือกพา

" ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อาเหวินหน่ะเขาเก่งไม่เป็นอะไรหรอก ที่กลับมาช้าอาจจะเพราะล่าสัตว์ได้หลายตัว เลยเสียเวลาขนลงจากเขาหน่อย"เห็นซูซินเหยียนมีท่าทีไม่สบายใจ สายตาจ้องมองไปทางเดินตลอด จึงพูดให้นางคลายความกังวล" เมื่อกี้ข้ากลับไปดูที่บ้านมา สามีข้ากับคนอื่นๆที่ไปกับเขาก็ยังไม่กลับมาเหมือนกัน"" แต่เมื่อกี้ที่ท่านว่า มันเมื่อสามชั่วยามก่อนนะ"ฉู่อี๋ยิ้มแหะแหะ" งั้นเอางี้ เดี๋ยวข้ากลับไปดูอีกที ว่าแต่เจ้าอยู่คนเดียวได้นะ"" อืมข้าอยู่ได้ ไม่ต้องห่วง ท่านรีบกลับไปดูเถอะ"ฉู่อี๋กลับไปได้สักพัก ลมก็พัดกรรโชกแรงตามมาด้วยฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่ นางลุกขึ้นค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน เปิดหน้าต่างออกนั่งมองผ่านหน้าต่าง รอคอยเขากลับมาเพราะฝนตกแรง ป้าฉู่อี๋จึงมาไม่ได้ ฝนตกแรงจนสาดเข้ามา นางจำต้องปิดหน้าต่าง ผ่านไปพักใหญ่ ฝนที่ตกแรงก็ซาลง แต่ยังคงโปรยปรายลงมา เสียงกุกกักอยู่หน้าบ้านนางคิดว่าป๋อเหวินกลับมาแล้ว จึงหยิบท่อนไม้ที่เขาตัดไว้ให้ใช้ค้ำพยุงตัวเอง เดินไปที่หน้าประตู พอประตูเปิดออกนางก็ยิ้มค้างชายแปลกหน้าที่เปิดประตูเข้ามา พอเห็นนางก็ตะลึงค้างไปเช่นกัน ก่อนจะแสยะยิ้มนางถอยหลังหนี สัญชาตญาณบอกว่าชายตรง

เขาจับมือนางออก" ไม่ต้องมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น ข้าไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร"" ใช่ข้าสงสารท่าน ข้าไม่รู้ว่าท่านไปพบเจออะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้ แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ ข้าไม่สนใจว่าท่านจะเคยพบเจออะไรมา ไม่อยากรู้ด้วยข้าแค่อยากอยู่กับท่าน"นางเขย่งเท้าจูบรอยแผลเป็นของเขา เขานิ่งชะงัก มองหน้านางตาปริบๆ นางกำลังล้อเล่นกับใจเขาอยู่ใช่ไหม เขาถอดเสื้อออกให้นางได้เห็นรอยแผลเต็มตัว ที่ไม่ได้มีแค่บนใบหน้า นางผงะ มองดูรอยแผลเป็นทั่วร่างบางรอยคล้ายถูกไฟไหม้ นางลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวเขา รอยแผลพวกนี้เป็นหลักฐานอย่างดี บ่งบอกว่าเขาเผชิญกับเรื่องเลวร้ายมา นางกอดเขาแน่น ไม่สนใจรอยแผลเป็นน่าเกลียดนั่น ซบหน้าถูไถไปมาอยู่ตรงอกเขาป๋อเหวินรู้สึกเสียววูบวาบแปลกๆ น้ำแข็งในใจพังทลายลงมา เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าหวั่นไหวไปกับนางตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็เจียมตัวคิดว่าไม่คู่ควร ไม่มีวันที่นางจะสนใจเขาเมื่อใดที่นางฟื้นขึ้นมา พอเห็นหน้าเขาก็จะหวาดกลัวรังเกียจและหนีไป แต่ไม่คิดว่านางจะไม่รังเกียจเขา ยังกอดเขาไว้ บอกจะแต่งงานกับเขาอีก เขาควรทำยังไงดี หากจะบอกว่าไม่มีใจให้นางก็คงโกหก แต่จะให้นางมาอยู่กับเขาในป่