บททั้งหมดของ สามีของข้าเป็นบุรุษอัปลักษณ์: บทที่ 11 - บทที่ 16

" ข้าเข้าใจแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นทน ทนอยู่ไปเพื่ออะไร เขาไม่รักไม่เห็นค่าก็หย่าไปเลย ข้าสนับสนุนเจ้า"" กุ้ยเฟยเพคะ"เช่อเอ๋อหันไปมองหน้าเมิ่งกุ้ยเฟย คิดว่าเมิ่งกุ้ยเฟยจะเกลี้ยกล่อมให้ซูซินเหยียน กลับไปคืนดีกับโจวเยี่ยนเฉิง แต่กลับเห็นดีเห็นงามกับการหย่าร้าง" ข้าพูดผิดตรงไหน เหตุใดสตรีจะต้องทนอยู่กับบุรุษที่ไม่รักเรา ในโลกนี้ยังมีบุรุษอีกเกลื่อนกลาด ไม่เห็นต้องไปสนใจ ในเมื่อโจวเยี่ยนเฉิงมีไข่มุกล้ำค่าในมือแล้วไม่เห็นค่ากลับไปให้ความสำคัญกับก้อนกรวด ก็ปล่อยเขาไป เหยียนเอ๋อของข้างดงามถึงเพียงนี้ ข้าจะหาบุรุษที่ดีกว่าโจวเยี่ยนเฉิงเป็นร้อยเท่าให้นางเอง"เมิ่งกุ้ยเฟยทำท่าครุ่นคิด ใครนะที่น่าสนใจ" เมิ่งกุ้ยเฟยเพคะ สาวใช้นางนั้นมาแล้วเพคะ"นางกำนัลคนหนึ่งเข้ามารายงาน" ให้นางเข้ามา"ถานลี่หลินเดินตามนางกำนัลเข้ามาถวายความเคารพ" รู้ใช่ไหมว่าข้าเรียกเจ้ามาทำไม"" หม่อมฉันโง่เขลา ไม่ทราบเพคะ"" คุกเข่าลง"นางรีบนั่งลงคุกเข่า หันไปเห็นซูซินเหยียนนั่งอยู่ข้างๆเมิ่งกุ้ยเฟยก็หน้าซีด มีลางสังหรณ์ไม่ดี" เจ้ารู้หรือไม่ว่าการทำลายข้าวของพระราชทานมีโทษเช่นไร"" หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อ

เมื่อเดือนก่อนฝนตกหนักน้ำป่าไหลหลากเข้าท่วมหมู่บ้าน ถนนหนทางถูกตัดขาดสะพานข้ามแม่น้ำก็พัง น้ำท่วมอยู่เป็นเดือนพึ่งจะเริ่มลดลง ทหารอาสาซ่อมแซมสะพานเสร็จไปหนึ่งแห่ง คือทางหน้าหมู่บ้าน ส่วนอีกแห่งทางหลังหมู่บ้าน หลายคนกำลังช่วยกันซ่อมแซมอยู่ เพราะน้ำท่วมผ่านไปหลายวันแล้ว กว่าโจวเยี่ยนเฉิงจะมาถึงน้ำจึงแห้งเหือดไปหมด เหลือเพียงดินโคลนแห้งเกรอะกรัง ทหารที่มาช่วยงานและอาสาคนอื่นๆต่างช่วยชาวบ้านทำความสะอาด แต่ชาวบ้านยังคงพักอยู่ในกระโจมบนที่สูง แม่ทัพฉีเส้าหมิงสำรวจดูรอบหมู่บ้านเกรงว่าอาจเกิดดินถล่มลงมาอีก จึงยังไม่ให้ชาวบ้านเข้าไปพักอาศัย แต่ให้รอดูสถานการณ์อีกสักระยะก่อนช่วงเย็นซูซินเหยียนนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้กับลู่หนิงและฉีหว่านหรู" ซินเหยียน ที่เขามาถึงที่นี่คงไม่ใช่มาตามเจ้าหรอกนะ"" ตามข้ารึ เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่ได้รักข้า ไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำ ข้ายอมหย่าให้เขากับถานลี่หลินได้สมหวัง เขาต้องดีใจอยู่แล้ว ไม่ต้องทนใช้ชีวิตร่วมกับข้า "" แต่ข้าสังเกตุว่าเขาคอยมองดูเจ้าตลอดเลยนะ"" ใช่เจ้าค่ะคุณหนู ข้าก็เห็นเหมือนกัน ข้าว่าสายตาที่เขามองคุณหนูแตกต่างไปจากเมื่อก่อนมาก เมื่อก่อนเขามองท่านด้วย

" กรี๊ดด คุณหนูไม่ คุณหนู ฮือฮือ"ลู่หนิงกรีดร้อง แข้งขาอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น ฉีหว่านหรูเข้าไปกอดปลอบ" คุณหนู คุณหนูทิ้งข้าไปแล้ว เหตุใดคนที่ถูกน้ำพัดไปถึงไม่ใช่ข้า ทำไมต้องเป็นคุณหนูด้วย"" ไม่เป็นไรนะลู่หนิงไม่เป็นไร ข้าจะดูแลเจ้าแทนนางเอง"โจวเยี่ยนเฉิงส่งถานลี่หลินถึงฝั่ง ไม่ทันได้หันกลับไปดู ก็ได้ยินเสียงทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ เขาใจหายวาบ รีบหันไปดูไม่เห็นซูซินเหยียน นางหายไปไหนแล้ว" เหยียนเอ๋อ"เขารีบหันหลังกลับไป แต่ถูกดึงรั้งไว้" ปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยนาง เหยียนเอ๋อรอข้าไปช่วยอยู่"" ท่านขึ้นมาเถอะ นางถูกน้ำพัดจมหายไปแล้ว ช่วยไม่ได้แล้ว"" ใช่ นางคงไม่รอดแล้วหล่ะ"" ไม่จริง ข้าจะไปช่วยนาง"" เยี่ยนเฉิง นางถูกน้ำพัดไปแล้วช่วยไม่ทันแล้ว ขึ้นมาเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไร"ฉีเส้าหมิงร้องบอก สือหลางกับทหารอีกหลายคนรีบวิ่งมาพร้อมเชือก" มาแล้ว เชือกมาแล้ว"" มาทำซากอะไรตอนนี้ นางถูกน้ำพัดจมหายไปแล้ว พวกเจ้าไปหาเชือกถึงเมืองหลวงหรือไงถึงได้ไปนานขนาดนี้ ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ"ฉีหว่านหรูพูดเสียงดังด้วยความไม่พอใจทุกคนพากันหน้าสลด ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาช้าไปหน่อย สือหลางรีบไปช่วยดึงเชือกพา