ตอนที่17

" ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อาเหวินหน่ะเขาเก่งไม่เป็นอะไรหรอก ที่กลับมาช้าอาจจะเพราะล่าสัตว์ได้หลายตัว เลยเสียเวลาขนลงจากเขาหน่อย"

เห็นซูซินเหยียนมีท่าทีไม่สบายใจ สายตาจ้องมองไปทางเดินตลอด จึงพูดให้นางคลายความกังวล

" เมื่อกี้ข้ากลับไปดูที่บ้านมา สามีข้ากับคนอื่นๆที่ไปกับเขาก็ยังไม่กลับมาเหมือนกัน"

" แต่เมื่อกี้ที่ท่านว่า มันเมื่อสามชั่วยามก่อนนะ"

ฉู่อี๋ยิ้มแหะแหะ

" งั้นเอางี้ เดี๋ยวข้ากลับไปดูอีกที ว่าแต่เจ้าอยู่คนเดียวได้นะ"

" อืมข้าอยู่ได้ ไม่ต้องห่วง ท่านรีบกลับไปดูเถอะ"

ฉู่อี๋กลับไปได้สักพัก ลมก็พัดกรรโชกแรงตามมาด้วยฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่ นางลุกขึ้นค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน เปิดหน้าต่างออกนั่งมองผ่านหน้าต่าง รอคอยเขากลับมาเพราะฝนตกแรง ป้าฉู่อี๋จึงมาไม่ได้ ฝนตกแรงจนสาดเข้ามา นางจำต้องปิดหน้าต่าง

ผ่านไปพักใหญ่ ฝนที่ตกแรงก็ซาลง แต่ยังคงโปรยปรายลงมา เสียงกุกกักอยู่หน้าบ้านนางคิดว่าป๋อเหวินกลับมาแล้ว จึงหยิบท่อนไม้ที่เขาตัดไว้ให้ใช้ค้ำพยุงตัวเอง เดินไปที่หน้าประตู พอประตูเปิดออกนางก็ยิ้มค้างชายแปลกหน้าที่เปิดประตูเข้ามา พอเห็นนางก็ตะลึงค้างไปเช่นกัน ก่อนจะแสยะยิ้มนางถอยหลังหนี สัญชาตญาณบอกว่าชายตรง