All Chapters of สามีของข้าเป็นบุรุษอัปลักษณ์: Chapter 21 - Chapter 30

ซูตงหยางรินเหล้าใส่จอกแล้วยกขึ้นดื่ม ผ่านไปหลายเดือนเขายังตามหาน้องสาวไม่พบ ตั้งแต่ที่รู้ข่าวว่านางถูกน้ำป่าพัดหายไปเขาก็รีบเดินทางมาหนานหยางเพื่อค้นหานาง ไม่มีวันไหนที่เขาได้หยุดพัก เขาตามหานางลัดเลาะมาตามแม่น้ำลำธารเรื่อยมาจนมาถึงเมืองซู่โจว เป็นเวลาสามเดือนแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววไม่มีใครพบร่างของนาง เขาหวังในใจว่านางจะยังมีชีวิตอยู่ อาจมีใครช่วยนางเอาไว้ จึงเปลี่ยนจากตามริมน้ำมาหาในเมืองแทน กระทั่งวันนี้เข้าเขตเมืองซู่โจว เขาและลูกน้องอีกสี่คนจึงแวะพักกินอาหารกันที่ตลาด ส่วนเมิ่งกุ้ยเฟยเมื่อรู้ว่าซูซินเหยียนหายไปก็ถึงกับเป็นลม ฮ่องเต้มีรับสั่งให้กองกำลังทหารส่วนหนึ่งออกติดตามหา เขากับทหารพวกนั้นแยกกันหาเขาไปหานางตามแม่น้ำที่แยกไปทางทิศใต้ส่วนทหารพวกนั้นแยกไปตามแม่น้ำที่แตกออกไปทางทิศเหนือ ส่วนโจวเยี่ยนเฉิงเขาก็ได้ข่าวว่าออกตามหานางเช่นกัน แต่เขาไม่ได้สนใจ" นี่ท่านจะดื่มแต่เหล้าอย่างเดียวรึ ไม่กินอาหารด้วยเล่า เดี๋ยวก็ไม่มีแรงเดินหรอกออกจากนี่ไปก็จะเข้าป่าขึ้นเขา เมื่อกี้ข้าไปสอบถามชาวบ้านมา เห็นว่าจากที่นี่ไม่ไกลมีหมู่บ้านนึงที่มีแม่น้ำไหลผ่าน ไม่แน่ว่าน้องสาวของท่านนางอาจจะอยู่ที่นั

" พี่ใหญ่ไม่เห็นด้วยที่ข้าอยู่กับท่าน แต่ท่านไม่ต้องห่วง ข้าบอกไปแล้วว่าข้าเต็มใจอยู่กับท่านเอง และจะไม่ยอมจากท่านไปไหนด้วย ท่านเป็นสามีของข้า ข้าสัญญาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่ทิ้งท่านไปไหน"นางจูบแก้มเขาให้คำมั่นสัญญาฝนตกลงมาอย่างแรง ซูตงหยางกับคนอื่นๆอีก4คนที่นอนข้างนอกต้องเข้ามาหลบฝนในบ้าน บ้านเล็กๆที่คับแคบอยู่แล้ว เมื่อชายตัวโต5คนเข้ามาก็ยิ่งดูคับแคบเข้าไปอีกป๋อเหวินเอากะละมังวางตรงที่น้ำหยด ซูตงหยางกับคนอื่นนั่งเบียดกันอยู่มุมหนึ่ง ตรงที่พวกเขานั่งอยู่ หลังคารั่ว น้ำฝนหยดลงมาตรงหัวซูตงหยางพอดี ตรงนั้นก็รั่ว ตรงนี้ก็รั่ว ไม่รู้จะขยับหนีไปทางไหน นี่มันบ้านอะไรกัน น้องสาวเขาอยู่ได้ยังไง น้ำหยดลงหัวไหลลงมาที่หน้า เขาปาดน้ำออกจากหน้าจ้องมองป๋อเหวิน ที่กำลังตบหลังน้องสาวเขาเบาๆกล่อมนอน แม้นางจะหลับแล้วแต่แขนยังโอบกอดป๋อเหวินไม่คลาย ในใจก็ยิ่งไม่ยินยอม ถึงจะดีแค่ไหนแต่ก็ไม่คู่ควรกับน้องสาวของเขาอยู่ดีตอนเช้าเห็นป๋อเหวินตะพายตระกร้าหวายออกมา ในมือยังถือหน้าไม้ ซูตงหยางรีบเข้าไปขวางหน้า" ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้าหน่อย"ซูตงหยางเดินนำหน้าป๋อเหวินไปข้างบ้าน" เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใค

หันกลับไปดูก็เห็นป๋อเหวินกำลังอุ้มน้องสาวของเขาหมุนเล่นอยู่ นางหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข เห็นใบหน้าของนางยิ้มแย้มทุกครั้งที่อยู่กับป๋อเหวิน นึกถึงภาพที่นางเป็นกังวลเมื่อรู้ว่าป๋อเหวินยังไม่กลับมา ภาพที่นางร้องไห้โผเข้ากอดป๋อเหวิน เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ บางทีหน้าตาฐานะชาติตระกูลก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากไปกว่าความสุข พวกนั้นพูดถูก ขอแค่นางมีความสุขก็พอ เขายิ้มบางๆแล้วเดินจากไปกินอาหารเช้าเสร็จ ป๋อเหวินพาซูซินเหยียนไปขายหมีที่ในเมืองด้วย จึงเช่าเกวียนไป ซูตงหยางก็ขอตามมาด้วย ขายหมีได้เงินก็แวะโรงเตี๊ยมสั่งอาหารหลายอย่างมากินทั้งคาวหวาน " อืออันนี้อร่อย พี่เหวินชิมสิ"" อือ แต่หวานไปหน่อยข้าไม่ค่อยชอบ"" แต่ข้าชอบ งั้นข้ากินคนเดียวหมดเลยนะคิกคิก"" อืมหมดแล้วอยากกินอีกก็สั่งเพิ่ม"" เหยียนเอ๋อเหตุใดถึงกินเยอะนักเดี๋ยวไม่สบายท้อง ของหวานพวกนี้อีก กินมากไปไม่ดีต่อร่างกายรู้ไหม"ซูตงหยางเห็นนางกินเยอะกว่าปกติก็เตือนนาง ตอนเช้าเขาเห็นนางก็กินข้าวไปตั้งเยอะทำไมนางถึงได้เจริญอาหารแบบนี้" ก็มันอร่อยทุกอย่างเลยนี่ พี่เหวินข้าอยากกินขนมแบบนี้อีก"นางหันไปอ้อนป๋อเหวิน" เสี่ยวเอ้อ เอาขนมแบบนี้มาอีก

เสียงไก่ป่าขันบอกเวลาว่าเช้าแล้ว ป๋อเหวินลุกขึ้นมากระชับผ้าห่มให้ซูซินเหยียนก่อนจะเดินออกไป ช่วงนี้นางบ่นว่าคลื่นไส้ เขาเลยคิดว่าหากได้ผลไม้เปรี้ยวๆมาให้นางได้กินน่าจะดี จึงออกจากบ้านแต่เช้าจะไปบ้านฉู่กัง หน้าบ้านฉู่กังมีต้นหยางเหมยอยู่ ไม่คิดว่าพอเปิดประตูบ้านมา จะเจอกับโจวเยี่ยนเฉิงที่ยืนเก๊กท่าพิงต้นไม้อยู่ เขาไม่สนใจเดินผ่านไป" หยุดก่อน"ป๋อเหวินไม่หยุดแต่สาวเท้าเดินต่อ โจวเยี่ยนเฉิงไม่พอใจเข้าไปกระชากแขนแต่ถูกสะบัดออกจนเซ" เจ้า เจ้าอยากได้เท่าไหร่ว่ามา แต่ต้องพอควรอย่าให้มันมากไปนัก"ป๋อเหวินขมวดคิ้วไม่เข้าใจ หันไปมองหน้าโจวเยี่ยนเฉิง" ข้ารู้ว่าเจ้าช่วยชีวิตของเหยียนเอ๋อไว้ แต่ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรหลอกให้นางแต่งงานด้วย นี่เจ้าคงไม่คิดจริงๆหรอกนะ ว่าที่นางยอมแต่งงานกับเจ้าเพราะนางรักเจ้าจริงๆ ฮ่าฮ่า เจ้าดูสารรูปตัวเองสิ หญิงสาวที่ไหนจะอยากมอง นางแต่งงานกับเจ้าก็เพื่อตอบแทนบุญคุณเท่านั้นแหละ อีกอย่างนางต้องการประชดข้า เพื่อให้ข้าสนใจนาง ตอนนี้ข้าตามหานางเจอแล้ว ข้ากำลังง้อนางอยู่ ในเมื่อตัวจริงมาแล้วตัวสำรองอย่างเจ้าก็ควรหลบไปซะ"โจวเยี่ยนเฉิงลอยหน้าลอยตาพูด พลา

" เจ้าอยากกลับเมืองหลวง"" ก็ใช่หน่ะสิ""แต่ข้าคิดว่าแค่เมืองซู่โจวนี้ก็พอแล้ว ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ลงโทษได้เลย ไม่จำเป็นต้องกลับเมืองหลวง"ถานลี่หลินตกใจ นางไม่เข้าใจว่าซูตงหยางพูดเรื่องอะไร โจวเยี่ยนเฉิงกับสือหลางก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ โจวเยี่ยนเฉิงออกมาขวางหน้านาง" เจ้าพูดอะไร ลงโทษอะไร ข้ารู้ว่าเมิ่งกุ้ยเฟยโปรดปรานเหยียนเอ๋อเหมือนบุตรสาว แต่ที่นางถูกน้ำป่าพัดไปก็ไม่ใช่ความผิดของหลินเอ๋อ นางเองก็ตกน้ำเหมือนกันหากจะโทษก็โทษข้าที่ช่วยเหยียนเอ๋อไว้ไม่ได้ "" เรื่องน้ำป่าพัดคิดเสียว่าน้องสาวข้าโชคร้ายเอง"" ถ้าอย่างงั้น"" หลายเดือนก่อนเจ้าคงจำได้ว่าข้าไปสืบคดี ไม่อยากรู้หรือว่าข้าไปสืบเรื่องอะไร"" ข้าไม่อยากรู้เรื่องงานของเจ้า แต่ถ้าเจ้าอยากเล่าก็เล่ามาข้าจะฟังให้ก็ได้"ซูตงหยางส่งเสียงหึในลำคอ ซูซินเหยียนไม่สนใจสักเท่าไหร่ มองเห็นผลมู่กวาก็ตาลุกวาว ป๋อเหวินมองตามก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บมาให้" เจ้าไม่อยากฟังก็ต้องฟัง เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าโดยตรง"" เจ้าหมายความว่ายังไง"" ข้าไปสืบคดีโจรภูเขาที่ทางการยังตามจับตัวไม่ได้ โจรพวกนั้นออกอาละวาดทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน ฝ่าบาทเลยมีคำสั่งให้ข้าไป