All Chapters of รักร้ายคุณชายจอมหยิ่ง: Chapter 31 - Chapter 40

เจย์.....เขามองตามหลังคนที่เดินเข้าไปในครัวซึ่งเขาไม่เข้าใจว่าจะมองตามทำไม แต่พอเขาหันกลับมาก็เจอย่าของเขากำลังจ้องหน้าเขาอยู่แต่ท่านไม่ได้แค่จ้องอย่างเดียวท่านยิ้มน้อยๆ เหมือนกับจะพอใจกับอะไร"ย่ายิ้มอะไรครับ""ที่ย่ายิ้มก็เพราะย่าดีใจที่เห็นเจย์ไม่ตั้งท่ารังเกียจใบตองเหมือนเมื่อก่อนไง""แล้วย่ารู้ได้ไงว่าผมไม่รังเกียจยัยนั่นแล้ว""ถ้ารังเกียจเจย์คงไม่พาใบตองไปออกไปข้างนอกมาหรอกจริงมั้ย""ก็...เอ่ออก็มันมีเหตุจำเป็นนี่ครับไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าผมจะให้หลานสาวคนโปรดของคุณย่านั่งรถไปด้วยน่ะ""อืมมม งั้นหรอกเหรอเห้ออออ ย่าก็อุตส่าห์ดีใจนึกว่าเจย์เลิกอคติกับใบตองแล้วซะอีก"เช้าวันต่อมา....ขณะที่เขากำลังเดินลงบันไดมาก็เจอกับไอ้ต่อที่นั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟา คำถามคือ..มันมาทำไมแต่เช้านี่มันเพิ่งเจ็ดโมงกว่าเองนะปกติไอ้นี่ตื่นสายจะตายถ้าไม่มีเรียน จะว่ามาหาเขาก็ไม่น่าใช่"ไอ้ต่อมึงมาบ้านกูทำไมแต่เช้าวะ หรือมาหากู""กูจะมาหามึงทำไม กูมารับใบตอง""รับไปไหน""แล้วมึงจะถามทำไมอย่าบอกว่ามึงหึงเมียมึงกับกูอีกแล้ว""กูแค่ถามมั้ยวะไอ้ต่อหึงทำเหี้ยอะไรไร้สาระ""อ่อ งั้นก็ไม่ต้องรู้หรอก""ไอ้ต่อ!!! "

ใบตอง...."ฉันไม่รู้ว่าเคยเกลียดเธอจริงๆ มั้ย มันอาจจะเป็นแค่ความไม่พอใจ น้อยใจที่เห็นย่าเอาใจใส่ดูแลเธอทั้งที่เธอเป็นคนอื่น และกลัวว่าเธอจะทำร้ายคุณย่าเหมือนที่เคยมีคนทำกับท่านแต่ที่ผ่านมาเธอก็ดูแลคุณย่าอย่างดี และที่สำคัญตอนนี้เธอไม่ใช่คนอื่น เธอเป็นเมียของฉัน เพราะฉะนั้นเธอก็เป็นหลานสะใภ้ของย่าแล้วเข้าใจมั้ยฟังเขาพูดจนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองถูกอุ้มมาถึงห้องนอนแล้ว เขาวางเธอลงบนฟูกและจัดการถอดชุดของเธอออกจนตอนนี้เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าที่นอนให้เขาจ้องไม่วางตา มันทำให้เธอทั้งอายและเขิน เพราะไม่ชินกับสายตาแบบนี้ของเขาที่มันบ่งบอกว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน เธอไม่รู้ว่าต่อไปหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง เขาจะยังเป็นแบบนี้มั้ย หรือเธออาจจะยังใหม่สำหรับเขาก็ได้ แต่ตอนนี้เขาต้องการเธอและเธอเองก็ต้องการเขาเช่นกัน ความสุขที่เขามอบให้เธอจะจดจำมันเอาไว้ตลอดไปถ้าวันใดวันนึงเธอกับเขาต้องจากกันไปตามทางที่เลือก"คุณเจย์ ใบตองรักคุณเจย์"คำบอกรักที่เธอพูดออกไปเธอไม่รู้ว่าเขาจะซาบซึ้งไปกับมันหรือเปล่าแต่เธอก็ได้พูดมันออกไปแล้ว"ฉันต้องการเธอใบตอง" เขาไม่ได้บอกว่ารักเธอซึ่งมันก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู

ใบตอง....."ฉันถามว่าเธอนอนที่ไหน ไม่ใช่ตึกหลังเหรอ" ตึกหลังที่ว่าจะเป็นตึกที่แม่บ้านคนสวนอาศัยรวมกัน"เปล่า เรานอนบนตึกนี้ทำไมเหรอ""ดีเนอะเป็นแค่คนอาศัยแต่ได้ขึ้นมานอนชั้นเดียวกับเจ้าของบ้าน""คุณท่านอนุญาตให้เราขึ้นมานอนที่นี่เพื่อดูแลท่านด้วย""นึกว่าจะมาอ่อยคุณเจย์ซะอีก""เราไม่เคยคิดที่จะทำอะไรน่าเกลียดแบบนั้นหรอกนะ""ใครจะไปรู้ คุณเจย์ทั้งหล่อทั้งรวยใครๆ ก็อยากได้กันทั้งนั้น""รวมถึงเธอด้วยรึเปล่า""ใช่ ทำไม ฉันจะบอกให้นะว่าคุณเจย์น่ะฉันจองแล้วแกอย่ามายุ่งกับเขาเป็นอันขาดไม่อย่างงั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน""ทำไม มีอะไรกัน" เธอกับแก้วตาเลื่อนสายตาขึ้นไปมองข้างบนพร้อมกัน คุณเจย์กำลังยืนอยู่และเดินลงมา"คุณเจย์ สวัสดีค่ะ จำแก้วได้มั้ยคะ แก้วตาหลานสาวป้านวลค่ะ""อืมจำได้""ดีใจจังที่คุณเจย์ยังจำแก้วได้ แก้วจะมาอยู่ที่นี่ถ้าคุณเจย์มีอะไรให้แก้วรับใช้ก็บอกนะคะแก้วยินดีรับใช้ค่ะ""อืม"เธอสบตากับเขาอีกครั้งเพราะเขาจ้องมาที่เธอก่อนแล้ว"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย" เขาพูดกับเธอแต่..."แก้วเหรอคะ" "ฉันพูดกับใบตองไม่ใช่เธอ เธอจะไปไหนก็ไปแก้วตา" พูดจบคุณเจย์ก็เดินลงมาจูงมือเธอแล้วก็พาขึ้นไ

เจย์....."อื้อออ เจย์ ไอด้าร้อนไอด้าต้องการเจย์" ไอด้าพูดด้วยความเมาและคอยแต่ไล่จูบเขาจนตอนนี้ทั้งคอของเขามีแต่รอยลิปสติก"ไอด้าเดี๋ยวอย่าเพิ่ง" เขาพยายามผลักไอด้าออกคือถามว่าอยากลองมีอะไรกับไอด้าไหมก็อยากนะแต่เขาไม่มีถุงยางถ้าเกิดจะมีอะไรกันจริงๆ เขาไม่อยากเสี่ยงเพราะเอาจริงๆ เขาไม่รู้ว่าไอด้าเคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือเปล่าตอนอยู่ที่โน่น เขาบอกตามตรงว่าเขาไม่กล้าเสี่ยงที่จะสดกับเธอ มันไม่เหมือนกับใบตอง....แต่ทำไมเขาต้องคิดถึงยัยนั่นด้วยไม่เข้าใจเหมือนกันเขาพาไอด้ามาในห้องนอนซึ่งเตียงนอนของเธอตั้งอยู่กลางห้องเขาพาเธอขึ้นไปนอนบนเตียงและจัดการห่มผ้าให้เธอเพราะถ้าให้เขายืนจ้องมองนานๆ มีหวังเขาคงทนไม่ไหวเพราะชุดที่ไอด้าใส่มันทั้งสั้นและโชว์หน้าอกอวบใหญ่ที่เขาไม่รู้ว่าของจริงหรือเปล่า มันไม่เหมือนกับของใบตองที่แม้จะไม่ใหญ่มากแต่มันก็พอดีมือของเขาและที่สำคัญมันคือของจริงไม่ได้ศัลยกรรม เห้อออเขาคิดถึงยัยนั่นอีกแล้ว เขาตัดใจกับภาพตรงหน้าก่อนจะเดินออกมาโดยไม่ลืมที่จะล็อกห้องเธออย่างแน่นหนาเมื่อเจย์ออกไปแล้วไอด้าก็รีบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเขวี้ยงหมอนลงพื้นด้วยความโมโหที่เรื่องไม่เป็นอย่างที่เธอว

ใบตอง....."ที่น้ามาวันนี้เพราะน้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับใบตอง""เรื่องสำคัญเหรอคะ""จ้ะ ใบตองยังจำเรื่องที่น้ามาตามหาลูกสาวได้มั้ย""จำได้ค่ะ คุณน้าเจอลูกสาวแล้วเหรอคะ""เจอแล้วจ้ะ""ดีใจด้วยนะคะ""แต่น้าไม่รู้ว่าลูกสาวน้าจะดีใจมั้ยที่รู้ว่าน้าเป็นแม่ แม่ที่ทิ้งเค้าไว้กับตา แม่ที่ไม่เคยกลับมาดูแลเค้าเลยปล่อยให้เค้ารอน้ามาหลายสิบปี น้าเป็นแม่ที่แย่มากๆ ""คุณน้า....""ถ้าน้าอยากจะขอให้ใบตองเรียกน้าว่าแม่ จะได้มั้ย""คุณน้า..""แม่รู้ว่าแม่ผิดที่ทิ้งใบตองไว้กับตา แต่แม่จำเป็นจริงๆ นะลูกเพราะถ้าแม่ไม่ทำแบบนี้หนูจะไม่ปลอดภัย เพราะพ่อแท้ๆ ของหนูพยายามจะเอาหนูไปขายแลกหนี้ที่บ่อนซึ่งแม่ยอมไม่ได้แม่เลยพาใบตองหนีมาแล้วพามาฝากกับตาของหนู จากนั้นแม่ก็หางานทำแต่งานมันหายากมากและแม่ก็ต้องคอยหลบพ่อของหนูด้วย จนสุดท้ายแม่ก็ได้มีโอกาสไปทำงานเป็นแม่บ้านที่ประเทศแคนาดา แต่แม่โชคร้ายระหว่างที่แม่กำลังจะเดินข้ามถนนเพื่อไปธนาคารเพราะจะโอนเงินไปให้ตาของหนูเพราะตอนนั้นหนูต้องเข้าเรียนแล้ว แต่แม่โดนรถชนทำให้แม่ความจำเสื่อมไม่สามารถจำอะไรได้เลย ที่แม่ไมไ่ด้อยากจะมาแก้ตัวหรืออะไร แม่แค่อยากให้ใบตองรู้ความจริงว่