All Chapters of รักร้ายคุณชายจอมหยิ่ง: Chapter 1 - Chapter 10

และในวันที่เธอเรียนจบ ม.3เธอออกมานั่งรอตามารับที่หน้าโรงเรียน ตาบอกวันนี้จะพาเธอไปกินไก่ทอดของโปรดและจะพาไปซื้อเสื้อผ้าเพื่อเป็นการฉลองที่เธอนั้นเรียนจบแล้ว แถมเธอยังสอบได้ที่1ของระดับชั้นอีกเธอนั่งรอตาอยู่จนนักเรียนคนอื่นๆ พ่อแม่มารับกลับไปกันหมดแล้ว แต่ตาก็ยังไม่มารับเธอสักทีเธอร้อนรนกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้เป็นอะไรจนสักพักครูนวลซึ่งเป็นครูประจำชั้นของเธอวิ่งมาหาเธอด้วยความรีบร้อน"ใบตอง ไป รพ กับครูเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า""ไปทำไมคะ""ตาของเธอประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ที่ รพ""อะไรนะคะ""อย่าเพิ่งถามอะไรมาก ครูว่าตอนนี้เธอต้องรีบไป รพกับครู"ครูนวลดึงแขนเธอลุกขึ้น เธอวิ่งตามครูนวลไปที่รถซึ่งครูพงษ์สามีครูนวลที่ได้ขับมาจอดตรงหน้าฟุตบาทแล้ว"ครูคะ แล้วตาหนูเป็นยังไงบ้าง ตาไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ยคะครู" เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอกลัวเหลิอเกิน กลัวไปหมดทุกอย่างเมื่อมาถึง รพ เธอรีบวิ่งลงจากรถทันที เธอตรงไปยังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์"คุณพยาบาลคะ ตาหนูอยู่ไหน ตาหนูปลอดภัยดีใช่มั้ยคะ""สักครู่นะจ๊ะ ตาหนูชื่ออะไรจ๊ะ" พยาบาลกำลังคีย์หาข้อมูลอยู่"ชื่อ ถนอม จงภักดี ค่ะ""หนูไปท

เธอกราบลาคุณท่านเพื่อจะกลับบ้านของตัวเองซึ่งตอนแรกท่านจะให้เธอย้ายมาอยู่ที่นีวันนี้เลยด้วยซ้ำแต่เธอบอกยังไม่พร้อมท่านเลยให้เวลาเธอและขณะที่กำลังเดินลงมาจากตึกหลังใหญ่ของคุณหญิงท่าน จู่ๆก็มีอะไรไม่รู้มากระแทกที่หัวของเธออย่างแรงจนเธอล้มลงกับพื้นปูน"โอ๊ยยย""ว๊ายตายแล้ว" ป้าแม่บ้านที่เดินนำหน้ารีบวิ่งหันหลังมาดูเธอทันทีด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของเธอ"เดินภาษาอะไรวะไม่ดูเลยรึไงว่าฉันเตะบอลอยู่แถวนี้"จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงที่อายุคงจะพอๆกับเธอเดินเข้ามาต่อว่าพร้อมกับเดินไปหยิบลูกบอลที่มันเพิ่งกระแทกหัวเธอเมื่อกี้ไปคือเธอเองก็เจ็บตัวแต่เขากลับมาต่อว่าเธอเขาจ้องหน้าเธออย่างไม่พอใจ"ยัยนี่เป็นใคร" เขามองหน้าเธอก่อนจะหันไปถามป้าแม่บ้าน"เธอชื่อใบตองค่ะคุณเจย์""ถามว่าเป็นใครไมไ่ด้ถามว่าชื่ออะไรฉะนแค่อยากรู้ว่าแล้วมาทำอะไรที่นี่ หรือมาขอเงิน""ไม่ใช่ค่ะคือคุณหญิงท่านจะให้หนูใบตองมาอยู่ที่นี่ค่ะ""มาอยู่ที่นี่ แปลว่าย่าจะรับยัยนี่มาเลี้ยงเหรอ""ใช่ค่ะคุณเจย์"" เลี้ยงทำไมไม่มีพ่อไม่มีแม่รึไงย่าฉันถึงต้องเอามาเลี้ยง""เธอเป็นเด็กกำพร้าค่ะ ตาของเธอเพิ่งเสียไปไม่นานคุณหญิงท่านสงสารเลยจะให้มาอ

"ฮืออออ ฮือออออ" ในตอนนั้นท่านลุกมาเข้าห้องน้ำพอดีก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ดังแว่วเข้ามาท่านเลยเดินออกจากห้องนอนของท่านมาดูก็เห็นทิพย์สุดานั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าห้องของเพลินตาท่านเลยรีบเดินมาหาและถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นจนรู้ความจริงท่านรีบเคาะประตูเรียกให้คนที่อยู่ในห้องออกมา ท่านโกรธมากทั้งลูกชายทั้งลูกบุญธรรมที่มาทำเรื่องบัดสีกันในบ้านของท่าน แต่ในขณะนั้นเองท่านก็รู้ถึงอะไรบางอย่างที่มันไหลมาตรงเท้าของท่านมันคือเลือดเลือดที่ออกมาจากหว่างขาของทิพย์สุดา ท่านร้องเรียกให้คนในบ้านตื่นและพาทิพย์สุดาไปตรงพยาบาล จรัสกับเพลินตาเดินออกมาจากห้องและจรัสก็ตาเบิกโพลงเมื่อเห็นภรรยาของตัวเองนอนอยู่ตรงหน้าห้องของเพลินตาและมีเลือดไหลออกมาเขารีบอุ้มเธอไปโรงพยาบาลทันทีอาการของทิพย์สุดาไม่ดีขึ้นหมอให้ตัดสินใจว่าจะให้เอาแม่หรือลูกไว้แต่คนที่ตัดสินใจไม่ใช่จรัสแต่เป็นทิพย์สุดาเองที่บอกกับหมอว่าเธอยอมตายขอแค่ให้ลูกน้อยของเธอทั้งสองคนปลอดภัยสุดท้ายทิพย์สุดาก็จากไปหลังจากที่หมอทำการผ่าคลอดเด็กแฝดชายหญิงออกมาซึ่งเด็กทั้งสองได้คลอดก่อนกำหนดจึงต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกเป็นเวลาเกือบเกือบเดือนซึ่งคนที่ดูแลลูกน้อยทั้งสอง

ใบตอง....ตอนนี้เธอช่วยป้าผ่องป้านวลยกอาหารออกมาวางที่โต๊ะ ทุกคนนั่งรอกันที่ห้องรับแขกข้างๆ ไม่ว่าจะเป็นคุณท่าน คุณเจย์แล้วก็....ญาดาที่มองมาที่เธอด้วยความสงสัยและหันไปมองหน้าคุณเจย์ ญาดาคงจะสงสัยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ทำไมเป็นอะไรกับคนในบ้านนี้ล่ะมั้งแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจไม่มองหน้าพอจัดโต๊ะเสร็จก็เดินตามป้าๆ ออกไปจากห้อง แต่คุณท่านเรียกเธอเอาไว้จนทำให้เธอต้องหันมา"ใบตองจะไปไหนลูก""ไปช่วยป้าผ่องในครัวค่ะคุณท่าน""ไม่ต้องไปช่วยแล้วมาทานข้าวเถอะลูก""ถ้าคุณย่าให้ยัยกาฝากนี่มาร่วมโต๊ะด้วยผมคงต้องขอตัวไปหาอะไรกินข้างนอก" คุณเจย์พูดกับคุณท่านแต่หันหน้ามามองเธอเธอจึงได้แต่ก้มหน้า"เจย์คะทำไมไม่ให้ใบตองทานด้วยล่ะ เธอก็เป็นหลานคุณย่าเหมือนกัน""ใครบอกว่ายัยนี่เป็นหลาน ก็แค่คนที่ย่ารับมาเลี้ยงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจย์หรือกับใครในบ้านนี้ทั้งนั้นแล่ะ""อ้าวววเหรอคือดาไม่ทราบจริงๆ เพราะที่โรงเรียนใบตองบอกใครต่อใครว่าเป็นหลานสาวคุณย่า" ทำไมญาดาพูดแบบนี้ล่ะเธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยพูดแบบนี้"นี่เธอกล้าพูดแบบนั้นจริงๆ งั้นเหรอยัยกาฝาก หัดเจียมตัวซะมั่ง""เปล่านะคะใบตองไม่เคยบอกใครแบบนั้นญาดาทำไมเธอพูดแบบ

ใบตอง.....หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จเธอก็รีบปิดบ้านเพื่อกลับไปยังบ้านของคุณท่านเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว ขณะที่เธอกำลังล็อครั้วบ้านก็มีรถคันนึงมาจอดใกล้ๆ ซึ่งก็ไม่ใช่รถใครเป็นรถของแผ่นดินนั่นเอง"ลืมอะไรไว้ที่บ้านพี่รึเปล่าจ้ะ" เธอคิดว่าเขาลืมอะไรไว้หรือเปล่าถึงได้กลับมา"ไม่ได้ลืมครับ ผมกับแม่ตั้งใจจะมารับพี่""หนูจะกลับบ้านใช่ไหม ให้น้าไปส่งนะลูก""เอ่ออใช่ค่ะหนูกำลังจะกลับบ้านของคุณท่าน แต่คุณน้ากับดินไม่น่าต้องเสียเวลากลับมารับเลย""ไม่เลยลูก ป่ะขึ้นรถเร็วเดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำนะลูก" เธอมองดุนาฬิกาข้อมือซึ่งมันก็สายแล้วจริงๆ เธอเลยขึ้นมานั่งตรงเบาะหลัง"ขอบคุณนะคะที่มาส่งหนู""พรุ่งนี้หนูไปเรียนยังไงลูก""นั่งรถเมล์ไปค่ะ""ไว้พรุ่งนี้น้ากับตาดินมารับดีไหมหนูจะได้ไม่ต้องไปเบียดกับใครบนรถ""ไม่เป็นไรค่ะ คือหนูเกรงใจ และมันก็เสียเวลาคุณน้ากับดินด้วย""เสียเวลาอะไรครับพี่ ผมทำให้พี่เจ็บนะพี่จะเดินยังไงไหวให้ผมไปส่งน่ะดีที่สุดแล้วนะครับอย่าปฏิเสธความหวังดีของผมเลย ให้ผมได้ทำหน้าที่น้องชายของพี่บ้าง""อะไรนะ" คือเธอก็งงกับคำพูดของดินอยุ่นะทำหน้าที่น้องชาย หมายถึงอะไร""เอ่อดินเค้าคงหมายถึงเขา