All Chapters of The Unwanted Wife’s Revenge : Chapter 11 - Chapter 20

Sa bawat araw na lumilipas, lalo lamang lumalalim ang pagmamahal ni Tatiana kay Alec. Para siyang lumulutang sa ulap tuwing magigising siya sa tabi ng kanyang asawa. Ang lamig ng hangin sa umaga ay hindi niya alintana kapag yakap siya ni Alec. Ang dating pangarap lamang niya ay ngayon ay kanyang realidad—kasama niya ang lalaking iniibig niya mula pagkabata. “Good morning, mahal,” bulong ni Alec sa kanya isang umaga habang nakapulupot sa kanyang baywang. Bumilis ang tibok ng puso ni Tatiana sa kilig. Kahit ilang beses na itong mangyari, hindi pa rin siya nasasanay sa tamis ng bawat sandaling kasama ang kanyang asawa. “Good morning din,” sagot niya, sabay halik sa pisngi ni Alec. Mas naging madalas ang kanilang lambingan. Tuwing gabi, sabay silang nanonood ng pelikula sa entertainment room. Si Tatiana, nakaunan sa dibdib ni Alec habang hinahaplos nito ang kanyang buhok. May mga gabi ring tatawa si Alec sa mga kwento niya tungkol kina Arian, sa kabataan niya, o sa mga kalokohang pinag

Sa unang tingin, lahat ay perpekto. Sa tuwing gigising si Tatiana sa tabi ni Alec, pakiramdam niya’y natutupad ang lahat ng panaginip niya—mula sa pinakamatamis na halik tuwing umaga, hanggang sa mga yakap na hindi kailangan ng paliwanag. Walang gabi na hindi siya pinapasabik ng mga “I love you” ni Alec, at walang araw na hindi siya ginagawang sentro ng mundo nito. Pero sa likod ng kanyang mga ngiti, may mga tanong na hindi niya mailabas. May mga sandaling parang ang lahat ay masyadong mabilis. Masyadong maganda. Masyadong… hindi kapani-paniwala. Nagsimula ito noong isang hapon, habang binubuklat niya ang lumang planner ni Alec na naiwan sa coffee table. Sa totoo lang, napagkamalan lang niyang sa kanya. Pero pagbukas niya, napansin niyang may mga pangalang pamilyar… at hindi pamilyar. Lunch with Fiona – 1PM. Meeting with Cassandra. Dinner after. Call Vivienne. Confirm travel plans. Tatlo sa mga pangalan ang natiyak niyang mga babaeng na-link kay Alec noon pa man. Pinilit niyang

Hindi pa man ganap na natutuyo ang mga bulaklak sa altar ng simbahan, hindi pa man nawawala ang amoy ng bagong luto sa wedding reception, at hindi pa man tuluyang naglalaho sa isipan ni Tatiana ang alaala ng pangarap niyang kasalan—ay may malamig nang simula na pilit kumakatok sa kanyang puso. Pagmulat pa lang ng kanyang mga mata, mag-isa na siyang nasa kama. Walang Alec sa kanyang tabi. Walang lambing na “good morning, asawa ko.” Walang halik sa noo. Walang kahit anong palatandaan na kasal sila. Agad siyang bumangon at bumaba ng silid. Naabutan niya si Alec sa terrace, suot na ang isang crisp white button-down shirt, may hawak na iPad at tila abala na sa mga business emails. “Alec…” tawag niya, mahina ngunit puno ng saya. “Good morning.” Tumango lang si Alec, saglit na sumulyap. “Good morning.” Wala nang iba. Wala man lang ngiti. Wala man lang paglapit. Wala man lang kahit halik sa pisngi. Tatiana laughed awkwardly, pilit inaayos ang sarili. “Nagugutom ka ba? Gusto mo bang

Alas-siete pa lang ng umaga ngunit tahimik na ang buong mansyon. Ang dating masayang almusal ay napalitan ng katahimikan—walang palitan ng “Good morning,” walang ngiti, walang kahit anong pag-aalala. Nakahain ang mainit na sinangag, itlog, longganisa—paborito ni Alec. Maayos ang lahat sa lamesa, pero wala ni isang bakas ng kasiyahan. Sa kabilang dulo ng mesa, tahimik na kumakain si Alec. Walang imik, hindi rin tumitingin sa asawa. Si Tatiana, nakaupo lang din sa tapat nito. Tahimik ding kumakain, pilit na nagpipigil ng emosyon habang kinakausap sa isip ang sariling puso. “Walang ‘good morning’, Alec? Kahit isang ngiti lang? Kahit isang tanong kung kumusta ako?” Pero hindi niya ito kayang bigkasin. Kasi tuwing sinusubukan niya, para siyang humaharap sa pader—hindi siya naririnig. “May lakad ka ba mamaya?” tanong ni Tatiana sa mahina at maingat na boses. “Office,” maikling sagot ni Alec, hindi man lang tumingin. Diretsong ininom ang kape at tumayo. “May gusto ka bang lutuin ko ma

Ang malamig na simoy ng hangin mula sa bintana ang gumising kay Tatiana. Bahagya siyang napabalikwas ng bangon, inabot ang kabilang bahagi ng kama—pero gaya ng mga nagdaang araw, wala roon si Alec. Walang init. Walang bakas ng presensya. Walang bakas ng isang asawang dati’y hindi siya kayang iwanang mag-isa sa kama kahit ilang oras lamang. Pumikit siya ng mariin. Sinubukang pilitin ang sarili na bumangon, na kumilos, kahit ang bigat sa dibdib niya ay parang sandamakmak na batong nakapatong sa puso niya. Lumipas na ang ilang linggo mula nang magsimula ang malamig na pagtrato ni Alec. Mula sa mga gabing hindi siya umuuwi, hanggang sa mga araw na nasa iisang bahay lang sila pero parang hindi na sila mag-asawa. Hindi na siya hinahalikan sa noo. Hindi na siya niyayakap sa likod habang nagluluto. Hindi na niya maramdaman ang dating Alec—ang lalaking akala niya ay sa kanya habangbuhay. Sa Dining Area. Nakatitig lang si Tatiana sa tasa ng kape sa harap niya. Hindi dahil malamig na ito,