Semua Bab The Unwanted Wife’s Revenge : Bab 21 - Bab 25

Tahimik ang buong mansyon sa kanyang pagdating. Wala si Alec. Wala rin siyang mensahe. Gabi na, pero ni isang tawag, isang abiso—wala. Tanging katahimikan lang ang bumalot sa kabuuan ng bahay, parang sinadyang ipaalam sa kanya na wala na ang dating init ng kanilang pagsasama. Umupo siya sa gilid ng kama, hawak ang cellphone, habang pinagmamasdan ang sariling repleksyon sa salamin. May puyat sa ilalim ng kanyang mga mata. May lungkot na hindi maitatago ng kahit anong kolorete. At sa kabila ng pagsisikap niyang maging maayos, ramdam niyang unti-unti na siyang nawawala sa mundo ni Alec. “Asawa pa ba niya ako?” tanong niya sa sarili. “O tagabantay na lang ng bahay na ito?” Kinabukasan, pinilit ni Tatiana maging normal. Bumangon siya nang maaga, ipinaghanda ng almusal ang buong bahay, kahit alam niyang wala naman siyang kasabay kumain. Kahit masakit, pinilit niyang ngumiti sa mga tauhan sa mansyon. “Ma’am, okay lang po ba kayo?” tanong ni Aling Bising, ang matandang kasambahay. Tuman

Ang dating maliwanag na tahanan ay tila unti-unting nababalot ng anino. Ang init ng bagong kasal ay napalitan ng malamig na hangin sa pagitan ng dalawang pusong tila hindi na magkaunawaan. Tatlong buwan pa lang ang nakakalipas simula nang ikasal sina Alec at Tatiana, ngunit tila taon na ang lumipas kung pagbabasehan ang bigat sa pagitan nila. Ang mga halakhak noong una, ang mga matatamis na “I love you,” at ang mga pangakong binitiwan sa harap ng altar—lahat ‘yon ay tila mga alaala na lang ngayon. At sa gitna ng katahimikan ng gabi, si Tatiana ay nakaupo sa veranda ng kanilang kwarto, nakatingin sa malawak na kalangitan na walang bituin. Walang liwanag. Walang gabay. Walang kasiguraduhan. “Bakit ganito?” Ang tanong ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya alam kung kailan nagsimula ang pagbabago. Kung kailan naging malamig si Alec. Kung kailan nawala ang dating lalaking mahal na mahal siya. Hindi siya tanga. Nararamdaman niyang may distansya. May haran

Sa bawat pagpasok ni Tatiana sa silid nilang mag-asawa, tila may palagi nang kulang. Hindi lang unan sa tabi niya. Hindi lang ang mga yapak na dati’y sabay nilang iniiwan sa malamig na sahig. Kundi ang presensya ni Alec—ang dating dahilan kung bakit kahit anong gabi ay kayang maging maliwanag. Ngayon, ang kuwarto nilang iyon ay tila naging kubo ng katahimikan—isang silid na puno ng alaala pero wala nang buhay. May mga larawan pa rin sa tabi ng kama, nakangiti silang dalawa habang suot ang kasuotan nila sa honeymoon. Pero kahit na paanong titigan ni Tatiana, para bang isa na lang itong larawang binura ng kasalukuyan. Gabing-gabi na, tulad ng mga nakaraang gabi. Nakaupo si Tatiana sa gilid ng kama, suot ang satin na nightgown na minsan ay pinuri ni Alec. “You look like a dream in that,” sabi nito noon. Pero ngayon, kahit anino ng kanyang asawa’y hindi nagpaparamdam. Tumayo siya, lumapit sa bintana, binuksan ang kurtina. Mula roon, kita ang malawak na hardin na pinapailawan ng dilaw