All Chapters of The Unwanted Wife’s Revenge : Chapter 31 - Chapter 40

Tahimik ang buong bahay.Tahimik rin si Tatiana.Hindi siya umiyak.Hindi siya sumigaw.Hindi siya nagtanong.Dahil sa sobrang sakit… hindi na niya kayang magsalita.Habang nakaupo sa sulok ng kama, mariin niyang hawak ang maliit na lipstick. Nasa tabi nito ang papel na may logo ng hotel at isang sulat-kamay na mensahe—isa raw na simpleng sulat, pero para kay Tatiana, iyon ang patunay na hindi na lang ito basta kutob. Patunay na tama ang kinatatakutan niyang duda.Pero ang hindi niya inakala—ay kung sino ang babae.Dahil nang minsang i-check niya ang isang makeup brand na pareho ng lipstick na nakita niya sa kotse ni Alec… napadpad siya sa isang public post na may swatches ng kulay. At nandoon ang parehong shade—isang signature limited edition. At ang nag-post?Walang iba kundi si Arian.Ang matalik niyang kaibigan.Ang babaeng tinuturing niyang kapatid.Ang babaeng kanina lang ay tinawagan niya para maglabas ng sama ng loob.Ang babaeng halatang pagod ang boses, halatang may itinatag

Tahimik ang gabi sa mansyon, ngunit sa puso ni Tatiana ay may unos na hindi humuhupa. Nakaupo siya sa harap ng malaking salamin sa kanilang silid—ang silid na minsang naging tahanan ng pag-ibig ngunit ngayo’y tila naging kulungan ng sakit at pagtataksil. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa isang lumang litrato—siya at si Arian, nakangiti, magkayakap sa gitna ng isang summer outing. Wala ni isang senyales sa litrato na balang araw, ang babaeng tinitingala niyang parang kapatid ay siyang magpapabagsak sa kanya. “Arian…” mahinang sambit niya, halos hindi naririnig kundi ng sarili. Bawat alaala nila ni Arian ay bumabalik. Ang araw ng kasal niya kung saan si Arian ang pinakamasayang bridesmaid. Ang mga gabing magkausap sila sa telepono habang umiiyak siya sa tuwing malamig si Alec. Si Arian na laging nagsasabing, “Huwag kang susuko, best. Mahal ka ni Alec, baka pagod lang siya.” Ilang taon ng pagkakaibigan. Ilang taon ng tiwala. At sa isang lipstick na hindi kanya, isang amoy ng pabang

Tatiana was in the garden. Nakatayo siya sa ilalim ng mga ilaw na dati ay nagbibigay aliwalas sa gabi—ngayon, nagmumukha na lang itong mapanlinlang. Sa gitna ng dilim at katahimikan, dumating si Arian. Maingat ang hakbang nito, pero may kumpiyansa. Suot pa rin nito ang puting silk robe na ibinigay ni Tatiana mismo noong kaarawan niya, ilang buwan bago ang kasal. Tatiana turned slowly, sensing her presence. “Arian,” mahinang bati niya, nanginginig ang boses. “Anong ginagawa mo dito?” Ngumiti si Arian—pero hindi ‘yon ang dating ngiti ng isang kaibigan. Malamig. May bahid ng panunuya. “Dapat siguro ako ang magtanong niyan, ‘di ba? Ano pang ginagawa mo rito?” Nanatiling tahimik si Tatiana. Lumapit pa si Arian. “Alam mo, dapat noon pa kita kinausap. Pero inuna ko pa rin ang pagkakaibigan natin kahit na alam kong matagal nang tapos ang papel mo sa buhay ni Alec.” Nag-init ang katawan ni Tatiana sa bawat salitang lumalabas sa bibig ng dating kaibigan. “Anong ibig mong sabihin?” Tumawa

Ilang araw ang lumipas ngunit hindi pa rin makalimutan ni Tatiana ang paglalait ni Arian at ang katahimikan ni Alec. Pilit niyang iniintindi, pilit niyang binibigyang-katwiran—baka napahiya lang si Alec, baka nagulat siya kaya hindi siya agad nakapagsalita. Pero habang lumilipas ang mga oras, mas lumilinaw sa kanya ang katotohanan: wala talaga siyang halaga kay Alec. Maghapong tahimik ang buong mansyon. Wala si Alec buong umaga. Parang sinadya nitong iwasan siya. Nang gabing iyon, habang nakaupo siya sa veranda ng kwarto nila, tahimik na nagkakape, bigla siyang lumingon nang marinig ang pagbukas ng pinto. Si Alec. Suot nito ang coat niyang mamahalin, mukhang galing sa trabaho o sa isa na namang meeting na hindi niya kailanman sinabihan. “Uuwi ka pa pala,” mahinang sabi ni Tatiana, sinusubukang huwag ipakita ang kirot. Hindi siya sinagot agad ni Alec. Tahimik itong nagtanggal ng coat, ibinitin sa may upuan, at saka naupo sa dulo ng kama. Ang katahimikan ay halos masaksakan. Halos h

Nakaupo si Tatiana sa ilalim ng gazebo sa hardin, yakap ang sarili habang ang hangin ay dumadampi sa kanyang balat, para bang gustong iparamdam ng kalikasan na naririnig nito ang bawat patak ng luha sa kanyang pisngi. Pero kahit ang hangin ay hindi sapat na kaagapay sa sakit na nararamdaman niya. Napapikit siya, pilit itinataboy ang mga alaalang unti-unting bumabalik, ngunit tila lalo lamang silang lumalakas sa katahimikan. Ang mga tawa nila ni Arian, ang mga hatinggabi ng kuwentuhan, ang mga sikreto’t pangarap na kanilang ibinahagi—lahat ng iyon ngayon ay parang kutsilyong paulit-ulit na inuukit ang sakit sa kanyang puso. “Nagkamali ba ako sa pagtitiwala?” bulong niya sa sarili habang ang tinig niya ay halos hindi na marinig, waring sinasagot ng dilim ang kanyang tanong. “Ako ba ang tanga? Ako ba ang dahilan kung bakit nila ako nasaktan?” Tumayo siya, dahan-dahan, tila hirap na hirap ang kanyang katawan na bumangon, hindi dahil sa pisikal na sakit, kundi dahil sa bigat ng damdamin