All Chapters of บังเอิญ(คืนนั้น)One Night: Chapter 11 - Chapter 20

“จะ จะบ้าเหรอ” เธอรีบยกสองมือไม้ขึ้นมาปิดทั้งส่วนล่าง และส่วนบน ใจจริงอยากจะปิดตาตัวเองด้วยเพราะเขินมาก แต่มือมันไม่พอ~แต่…ใครเขาขอดูกันโจ่งแจ้งแบบนี้ไม่มีหรอก~“ทำไมละ เผื่อต้องได้ไปหาหมอ”“มะ ไม่เอา ฉันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น!”หึ…เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอพูดเองนะว่า~ไม่เจ็บขนาดนั้นแสดงว่ายังไหวอยู่~ แต่ก็นะ พอเห็นหน้าก็สงสาร ถ้าทำซ้ำอีกคงระบมแต่จะทำยังไง…เมื่อเขายังอยากกิน“เออะ นี่คุณ”“คริส ผมชื่อคริส เรียกชื่อผมได้ เหมือนตอนที่คุณครางเป็นชื่อผม”ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วร้อนฉ่าเข้าไปอีกอุตส่าห์พยายามไม่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขากลับมาพูดทวนความจำ“ว่ามา…คุณจะพูดอะไรกับผมก็รีบพูด ช่วงบ่ายผมมีงานต่อไปทำต่อ”งานของเขา? ตามเข้าใจของอัญชิสาก็คืองานโฮสต์ เขาคงไปรับจ๊อบนอนกับผู้หญิงอีกสินะ อืม…หล่อแบบเขาคงเป็นหนุ่มโฮสต์ระดับตัวท็อป“คือคุณคริส ฉันมานึกดูแล้ว เรื่องเงินที่คุณคิดเพิ่มอีกหกหมื่น คุณช่วยลดอีกได้ไหม”เขาไม่ตอบ…แต่ยกยิ้มที่มุมปาก จ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังต่อราคา แววตาคู่สวยวิบวับเหมือนกำลังรอความหวัง“นะคะ คือฉัน…”“ไม่ได้ ผมลดให้เยอะแล้ว”โห ใจร้ายมาก เธอพูดไม่ทันจบ เขาก็พูดแทรกขึ้น

อัญชิสาเอียงศีรษะแนบบ่ากว้างของมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางออเซาะ“ไปกันเถอะค่ะที่รัก อัญหิ้ว หิว”“…”“ไปก่อนนะคะ คุณแทนไท หวังว่าคงไม่ได้เจอกันอีก” อัญชิสายิ้มเหยียดพลางสะบัดหน้า เดินควงแขนหนุ่มโฮสต์ของเธอก่อนจะพากันเดินไปไม่ใส่ใจก็นะ…หนุ่มโฮสต์ของเธอทั้งสูงกว่า หล่อกว่า ดูดีกว่า ไม่มีตรงไหนที่อดีตแฟนของเธอจะเทียบติด แค่เธอหาคนหล่อระดับนี้มาควงได้ ก็เอาชนะได้ไปหนึ่งยก เลิศซะไม่มี“เดี๋ยวสิอัญ นี่มันอะไรกันอัญ ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร แล้วไหนคุณว่าจะไม่มางานเลี้ยงบริษัท ทำไมคุณถึงยังอยู่กับหมอนี่!” แทนไทโวยวาย แต่เหมือนเขาจะเป็นสร้างภัยให้ตัวเอง ทันทีที่ขยับเข้าหาอัญชิสา หรือแม้แต่แค่แสดงความเกรี้ยวกราด รวมไปถึงกล้ามากที่เรียกมาเฟียหนุ่มว่าหมอนี่ บอดี้การ์ดชุดดำที่เดินตามหลังคริสโตเฟอร์ก็เข้ามาล้อมตัว“อะ อะไร พวกนายเป็นใคร” แทนไทมองบุรุษชุดดำร่างกายกำยำที่มายืนขนาบซ้ายขวาด้วยสายตาเลิ่กลั่ก ส่วนหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เขารีบที่กระชับแขนแทนไทแน่นด้วยความหวาดกลัว“นะ นี่อะไรกันคะเฮียแทน เหมียวกลัว”“จะให้ผมจัดการอะไรไหม?”มาเฟียหันมาเอ่ยถามอัญชิสาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนที่อึดใจต่อมาริมฝีปากบางของห

อาหารถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ แต่อัญชิสากลับรู้สึกอิ่มตื๊อจนกินไม่ลง เพราะสายตาคมกริบเหมือนสิงโตที่เอาแต่จ้องมองเธออยู่ตรงหน้า ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง ชิ้นเนื้อในจานถูกเขี่ยไปมา ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกขุนให้อ้วนแล้วเอาไปฆ่ากินประมาณนี้อึก! คิดแล้วก็เสียวสันหลังวาบ เสียวจนต้องวางช้อนแล้วรีบยกน้ำตามด้วยความรวดเร็ว“อิ่มแล้ว?”“ค่ะ”“งั้นมาคุยเรื่องของเรา”“ระ เรื่องของเรา” ช่างไม่ได้ปล่อยเวลาให้อาหารย่อยเอาซะเลย อยากจะกลอกตาบนสักสิบตลบแต่ทำไม่ได้ ที่ทำได้“อือฮึ ไหนว่าสมองได้คาร์โบไฮเดรตแล้วจะคิดอะไรได้โล่งขึ้น”“ฉันพูดแบบนั้นเหรอ”คนตรงหน้าไม่ตอบแต่พยักหน้าเบา ๆ เว้นก็แต่สายตาที่มองเธอหนักมาก“งะ งั้นก็ว่ามาเลยค่ะ”“ชั่วโมงแรกสองหมื่น ชั่วโมงที่สองจนตีห้าคือแถม”“แถม เยอะนะคะ แหะ แหะ” อัญชิสาเหงื่อตกรู้สึกอากาศร้อนอบอ้าวจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ“หลังจากตีห้าหนึ่งนาทีจนถึงสิบเอ็ดโมง ชั่วโมงละหมื่น”“ไม่คุ้มนี่ ขาดทุน! เพราะตั้งแต่หลังตีห้ามาฉันหลับ คุณก็หลับ ต่างคนต่างหลับไม่ได้ทำอะไรเลยทำไมคิดเงินด้วย”“เวลาของผมคิดเป็นชั่วโมง แค่จ้องหน้าอย่างผมเดียวก็คิด”“โหด”“ส่วนนับตั้งแต่

อัญชิสาดึงสติตัวเองกลับมา หลังจากหลุดลอยไปกับความแซ่บแบบลักชัวรี่ในค่ำคืนที่ผ่านมา ก่อนจะสบตากับโฮสต์หนุ่มหน้าหล่อที่กำลังเลิกคิ้วเข้มใช้สายตาคมมองจ้องเธอ ท่าทางเขาดูกวนประสาทแต่กลับดูหล่อและเซ็กซี่แบบจัด ๆอะ…หล่อ เลยให้อภัยความกวนของเขาได้นิดนึงแต่ก็นั่นแหละ เอาเถอะ ในเมื่อว่าเขาบอกว่าจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก็คงตามที่เขาบอก เพราะถ้าเขาพูดไม่จริงคงมีการไปแจ้งความตามหากันหมดแล้วว่าเธอหาย แต่นี่ไม่เห็นมีอะไร พนักงานโรงแรมทุกคนก็เห็นเธอแถมยังทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติก็…คงตามนั้น ตามที่เขาบอก!“งั้นอิ่มแล้วใช่ไหม”“ค่ะ” ~อิ่ม อิ่มมาก อิ่มจนกินอะไรลง~“งั้น…ขึ้นห้องกัน”“หา…ขึ้นห้อง” อัญชิสาหน้าเหวอ “คะ คุณจะเอาต่อเลยเหรอคะ หูย ฉันว่าไม่ไหวมั้ง ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จอาหารก็ยังไม่ทันย่อย หน้าท้องก็อาจจะนูนเพราะอิ่มข้าวใหม่ ๆ แล้วถ้าเกิดตอนทำคุณกระแทกใส่ฉันหรือทำแรง ๆ บางทีฉันก็อาจจะจุก~”“คิดอะไร?”คริสโตเฟอร์ถามเธอกลับ ในขณะที่อัญชิสายังยกแม่น้ำทั้งห้า มาพูดไม่ทันจบประโยคเลยด้วยซ้ำ แถมเขายังทำหน้าขมวดคิ้วใส่เธอ ทำอย่างกับว่าที่เธอพูดคือเพ้อเจ้อ“อ้าว ก็คุณชวนฉันขึ้นห้อง”ใช่ไหม…คนชวนขึ้

“บ้าน่า...” อัญชิสาส่ายหัวเรียกสติของตัวเองที่ลอยไปไกลถึงดวงอาทิตย์ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะคิกคักกลับใส่วีนา เล่นเอาปลายสายถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่(ถ้าแกไม่ได้คิดว่าเขาเป็นมาเฟียแล้วแกคิดว่าเขาเป็นอะไรยัยอัญ)“เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มาเฟีย แกเลิกเพ้อเจ้อเลยวีนา จะมามาฟง มาเฟียอะไร นี่มันไม่ใช่นิยายนะจ๊ะคุณเพื่อน”ปากบอกเพื่อนไปแบบนั้น แต่ความจริงก็ใจหวิว ๆ พอสมควร ทว่ามันเป็นกลไกการป้องกันตัวชนิดหนึ่งเมื่ออัญชิสาเกิดความกลัว เธอเลยกำลังพยายามปลอบใจตัวเองอยู่ใช่...มันจะเป็นไปได้ไง มันจะมีมาฟงมาเฟียอะไรในเมืองไทยไม่มี๊~ดูอย่างข่าวในทีวีที่เธอเห็นสิ มาเฟียตัวจริง ๆ อ้วนฉุ พุงยื่น หน้าโหด รอยสักเต็มตัว หาความหล่ออย่างในซีรีส์จีนแทบไม่เจอ แล้วถ้ายิ่งเอาไปเทียบกับหนุ่มหล่อคนเมื่อคืนที่ตัวเองชวนมานอนด้วย ทั้งหล่อ ทั้งสะอาด ไฝสักเม็ด ขี้แมลงวันสักจึ๋ง แผลเป็นสักจิ๊กตามเนื้อตัวแทบก็ไม่มี ความเป็นไปได้ที่เขาจะเป็นมาเฟียเท่ากับศูนย์ที่สำคัญ มาเฟียบ้าที่ไหนจะงกเงิน แถมมาคิดเงินค่านอนรายชั่วโมงกับเธอ คนที่จะคิดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ได้ก็มีแต่หนุ่มโฮสต์เท่านั้นแหละใช่...มันต้องเป็นแบบนั้น!(แกมันก็เป