All Chapters of บังเอิญ(คืนนั้น)One Night: Chapter 51 - Chapter 60

-ภายในห้องทำงานของเอมม่า-หญิงสาวในชุดสูทผู้บริหารสีแดงสด นั่งไขว่ห้างตรงเก้าอี้ผู้บริหารราวกับนางพญา มองจ้องอัญชิสาด้วยรอยยิ้มมุมปาก ก่อนที่อัญชิสาจะเดินมาเข้าใกล้และโค้งคำนับสวัสดี“นั่งสิ”“ขอบคุณค่ะ” อัญชิสาเลื่อนเก้าอี้ตรงกันข้ามก่อนจะนั่งลงด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก“เห็นว่าเมื่อวานหยุดงานไม่สบายเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ”“อา…ไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ”“อืมดีแล้วฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าคริสโตเฟอร์ของฉันเขารังแกหรือทำอะไรเธอหรือเปล่า”อึก…อัญชิสาจุกในอก คล้ายเอมม่ากำลังขิงใส่เธอเรื่องมาเฟียคริสยังไงยังงั้น“เปล่าค่ะ ว่าแต่คุณรู้เรื่องฉันกับ…”“รู้สิ อะไรที่เกี่ยวกับเขาที่เป็นสามีของฉัน ฉันรู้หมด ว่าแต่เลขาบอกว่าเธอขอพบฉัน มีเรื่องอะไรล่ะ ว่ามา”เอมม่ากอดอกพิงตัวเองกับเก้าอี้บุนวมหนัง ท่อนขาเรียวสวยสลับเรียวขาที่ยกขึ้นมาไขว่ห้างอีกข้างหนึ่ง สายตาเรียวจ้องมองอัญชิสาด้วยรอยยิ้มแต่กลับลุ่มลึกจนยากจะคาดเดา“งั้นขออนุญาตถามเลยได้ไหมคะ”“เชิญ..ถามมา ถ้าตอบได้ฉันจะตอบ”“เออ คือ...” อัญชิสาดูลังเล ในขณะที่เอมม่าเลิกคิ้วเหมือนจะรอฟังในสิ่งที่อัญชิสากำลังจะพูด“พูดมาเถอะไม่ต้องกลัว”“คุณก

เสียงตวาดทำให้อัญชิสาสะดุ้ง ก่อนจะตั้งสติแล้วยอมสบตาคนตรงหน้า“ไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ เป็นแค่ลูกหนี้กับเจ้าหนี้”“แล้วระหว่างเธอสองคนกับนังพูดมากนั่น ใครเป็นเมียตัวจริงมัน”เมื่อความซวยเริ่มมาเยือน เอมม่าตาเหลือกรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ในขณะที่อัญชิสาพาซื่อเป็นฝ่ายตอบตามความจริงที่ได้รับก็ในเมื่อ...เอมม่าบอกเธอมาเองแบบนั้น“คุณเอมม่าเป็นภรรยาของคุณคริสโตเฟอร์ค่ะ”“มะ ไม่จริง ฉะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ยัยบ้า นั่นฉันโกหกหล่อนเพื่อให้หล่อนไปจากเขาต่างหาก ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ” เอมม่าเริ่มโวยวายเมื่อคำพูดโกหกกำลังย้อนมาทำลายตัวเองอัญชิสาขมวดคิ้ว มองหน้าเอมม่าด้วยสายตาไม่เข้าใจกับความจริงที่ได้รับงั้นก็หมายความว่า!คริสโตเฟอร์ไม่ได้โกหกเธอเรื่องเอมม่ายังงั้นเหรอ“หุบปาก!”สิ้นเสียงตวาดของชายชุดขาว ฝ่ามือของชายฉกรรจ์ก็ง้างมือขึ้นหมายจะฟาดลงที่ใบหน้าของเอมม่าอีกครั้งเธอร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลจนหมดสภาพ รีบยกมือปิดปากตัวเองพลางส่ายหน้าไปมา เพื่อเป็นการบอกว่าจะไม่เสนอหน้าพูดแทรกมาอีกที่สุดชายฉกรรจ์จึงยอมลดมือลง“จะว่าไปคริสโตเฟอร์ มันคงไม่โง่โอนเงินเป็นพันล้านให้เธอ

สองมือที่ได้รับอิสระรีบไขว่คว้าหมายจะดึงผ้าปิดตาออก แต่กลับถูกฝ่ามือหนารวบข้อมือเธอเอาไว้ แล้วตรึงสองแขน ก่อนจะดันร่างบางลงไปกับเตียงนอนนุ่ม“ดะเดี๋ยวค่ะ เขาไม่ได้รับอันตรายใช่ไหม คุณแน่ใจว่าปล่อยเขาไปแล้วจริงๆ”เธอยังละล่ำละลักถามชายตรงหน้าอีกครั้ง ทั้งที่ตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่รอมร่อ แต่เธอกลับห่วงคริสโตเฟอร์มากกว่า“อืม...” เขาตอบอีกครั้ง“ฮรึก...ขอบคุณที่ไว้ชีวิตเขา”อัญชิสาโล่งอก แต่กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดกับตัวเองในนาทีข้างหน้าเธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างยอมรับชะตากรรม…ในความมืดมิดของผ้าปิดตาที่มองอะไรไม่เห็นกลับรู้สึกได้ถึงฝ่ามือแกร่งของชายแปลกหน้าคนนั้น เข้าสอดประสานเข้าที่เรียวนิ้วทั้งห้าของเธอไว้และ…เขากำลังยกตัวขึ้นคร่อม!ร่างบางไม่ได้ดิ้นรนหรือขัดขืน เพราะนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องรับปากชายคนนั้นไว้แล้วว่าต้องแลก!เขา...คลายมืออัญชิสาออกข้างหนึ่ง เมื่อเห็นเธอสงบนิ่ง ก่อนเคลื่อนมือค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของอัญชิสาทีละเม็ด ทีละเม็ด จนความเย็นกระทบร่าง สาบเสื้อเผยแยกออกจากกันเผยให้เห็นเนินหน้าอกภายใต้บราเซียร์ขนาดใหญ่เธอเบือนหน้าหนีร้อ

-ที่โรงพยาบาล-ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มยังคงเดินหงุดหงิดงุ่นงานไปมาที่หน้าห้องตรวจ มองนาฬิกาข้อมืออย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งคุณหมอผลักประตูออกมา เขาจึงรีบถลาเข้าไปถามอาการ“เออ...เธอเป็นอย่างไงบ้างครับ”“คุณเป็นญาติของเธอหรือเปล่าครับ”หมอชะงักมองหน้าก่อนจะเป็นถามย้อนกลับ เล่นเอาคริสโตเฟอร์อึ้ง…พูดไม่ออกใช่…เมื่อวานก่อนอัญชิสาก็ถามเขาแบบนี้ และเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าสถานะที่ให้เธอคืออะไร?แค่..ชอบที่มีดีเธออยู่ใกล้ ๆชอบตอนที่ได้มีอะไรด้วยกันแทบทุกวันมันเหมือนทั้งร่างกายและหัวใจมันได้รับการปลดปล่อย จากงานและหลาย ๆ สิ่งที่หนักหน่วงใช่…เธอคือแบตเตอรี่ของเขา!นึกย้อนถึงตอนที่แม่บ้านโทรมารายงานว่าอัญชิสาเขียนจดหมายลาและทิ้งเงินสดแปดหมื่นไว้ในซองสีน้ำตาลบนหัวนอนหัวใจของเขาก็กระตุกแกว่งขึ้นทันที!เขารีบหยิบไอแพดไล่เปิดเช็กดูกล้องวงจรปิด ทุกจุดที่ชวนให้เขาสงสัย ไล่เหตุการณ์ย้อนหลังไปถึงสาเหตุที่ทำให้อัญชิสาตัดสินใจหลบหนี ก่อนจะพบว่า…เมื่อวันก่อนเธอไปบริษัท ได้เข้าไปคุยอะไรกับเอมม่าบางอย่าง และเธอได้กลับออกมาพร้อมซองสีน้ำตาลที่คาดว่าจะเป็นเงินสด!ทั้งภาพทั้งเสียงพอจับใจความได้ว่าอะไรเป

“พักนี้ทำไมเหม่อบ่อยจังเลยคะ คิดถึงใครหรือเปล่าเอ่ย?”เป็นคำถามจากคนตรงหน้าที่ทำให้คนที่กำลังเขี่ยจานอาหารไปมารีบเงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้ม“เปล่านี่คะ อัญไม่ได้คิดถึงใคร”แต่ก็ยังไม่วายโกหกตาใสเหมือนเดิม“เอ ไอย์ว่าคุณอัญต้องคิดถึงคุณคริสแน่เลย เห็นว่าช่วงนี้เขายุ่ง ๆ นิดหน่อยค่ะ แต่ถึงยุ่งยังไงก็ยังขอให้ไอรดามาอยู่เป็นเพื่อนคุณเพราะเขากลัวคุณจะหนีจากเขาไปไหนอีก”“กลัวหนีแต่ก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น” อัญชิสาลืมตัวบ่นพึมพำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดพูดอะไรออกมา เธอรีบส่ายหน้าทันที“อ่า…เปล่านะคะ อัญหมายความว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยก็ได้ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเท่าไหร่”ไอรดามองหน้าอัญชิสาแล้วอมยิ้มเพราะคนตรงหน้าเหมือนเธอไม่มีผิด“เอาเถอะค่ะ ไอย์เคยเป็นแบบคุณมาก่อน เคยพูดแบบคุณ เคยรู้สึกแบบคุณ ไม่ยอมรับตัวเอง จนเกือบจะเสียคุณไทเกอร์ไปเหมือนกัน เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะไอย์ไม่รู้ใจตัวเองว่าจริง ๆ แล้วไอย์หลงรักเขาไปตั้งแต่ตอนไหน”“…”“กับความรักบางทีความรักมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกนะคะว่าจะเกิดขึ้นช้าหรือไว บทมันจะรักก็คือรัก แต่ถ้ารักแล้วต้องรู้ตัวให้ไวก่อนจะเสียเขาไปให้คนอื่น คุณอัญคิดดูสิ คุณค