All Chapters of หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22พอทุกคนกลับมาที่หน่วย หลายคนที่ไม่ได้ไปด้วยก็แปลกใจกับชุดของไป๋ซีเยว่ที่แปลกไป “คุณหมอคนสวยเป็นแพทย์ทหารเหรอครับ” “ว่าที่ร้อยโทไป๋ ต่อไปก็เรียกเธอให้ถูกต้องด้วย ส่วนทุกคน อีกไม่กี่วันทางส่วนกลางจะเข้ามาทำการมอบเหรียญให้พวกเราที่นี่ และให้เหรียญกล้าหาญพร้อมทั้งสร้างอนุสาวรีย์เล็ก ๆ เพื่อระลึกถึงพวกเขา เพราะหน่วยของพวกเราไม่ทำให้ชาวบ้านกระทบกระเทือนจากเหตุการณ์ครั้งนี้เลย” ทุกคนทั้งยินดีและเศร้าเสียใจ “แล้วฉันมีข่าวดีจะบอก” กู้หยวนเฉิงยกทะเบียนสมรสของเขากับไป๋ซีเยว่ให้ทุกคนดู เสียงตะโกนยินดีดังไปทั่ว ป๋ออี้หรันได้แต่มองเพื่อนและคนรักด้วยรอยยิ้มพร้อมกับทหารคนอื่น ๆ เพราะเขารู้ว่านี่คงเป็นการตัดสินใจที่ยากไม่ใช่น้อยสำหรับกู้หยวนเฉิง“และเพราะเป็นวันแต่งงานของฉัน ฉันเลยซื้อหมูมา และยังมีเนื้อและของกินอื่น ๆ อีก แต่ทุกคนต้องเป็นลูกมือให้ภรรยาของฉันนะ” กู้หยวนเฉิงพูดคล้ายกับอวดไปในตัว ไป๋ซีเยว่ก็ได้แต่ยิ้มและบิดเอวของชายหนุ่มไปเบา ๆ ระหว่างที่ทุกคนไปเตรียมอาหาร กู้หยวนเฉิงและไป๋ซีเยว่ก็เอาจดหมายที่เขียนมาลอยที่บ่อน้ำพุ ทันทีที่จดหมายแตะน้ำ หมึกก็ค่อย ๆ ละลายผสมไปกับน้ำพุ ก่อนที่ก

บทที่ 24จดหมายของกู้หยวนเฉิงวางอยู่บนโต๊ะไม้ที่ในยุคนี้หาได้ยาก แม้ในช่วงที่บ้านเมืองลำบากที่สุด ตระกูลกู้ก็ไม่เคยลำบาก ไม่เคยต้องคิดถึงเรื่องคูปองแลกของกินหรืออะไร เพราะหัวหน้าตระกูลเป็นนักวิชาการที่ทำวิจัยกับทางรัฐบาล แต่ถึงแม้จะสบายมากแค่ไหน กู้หยวนเฉิงที่เข้าเป็นทหารและได้รับการเลื่อนยศอย่างเร็วก็เพราะเขาแทบไม่ได้กลับบ้าน ตั้งแต่ฝึกจนได้บรรจุและเป็นนายทหารเต็มตัว เขายอมให้ตัวเองถูกส่งไปประจำการที่นั่นที่นี่ เพียงแค่เพราะไม่อยากออกงานสังคมที่ไม่มีประโยชน์ของพ่อแม่ เขายินดีที่จะไปช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านที่กันดารมากกว่านอนอยู่บนกองเงินกองทองและความสะดวกสบาย“ลูกของคุณส่งจดหมายมาบอกว่าแต่งงานแล้ว” คุณนายกู้พูดด้วยอารมณ์พลางชี้ไปยังจดหมายของลูกชายที่วางอยู่บนโต๊ะ กู้เทียนจิงหยิบจดหมายนั้นขึ้นมาอ่าน เขาไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมาชัดเจนเหมือนภรรยา แต่ก็ใช่ว่าจะพอใจในการกระทำของกู้หยวนเฉิง ตระกูลกู้มีหน้ามีตาทางสังคม และการแต่งงานก็ถือเป็นเรื่องสำคัญ โดยเฉพาะกับยุคนี้ซึ่งหลายอย่างถูกบังคับ หากตอนนั้นพวกเขามีลูกมากกว่านี้ก็คงจะดีกู้หยวนเฉิงไม่เคยเชื่อฟังอะไรพ่อแม่เลย จริงอยู่เขาไม่ได้สน

บทที่ 26รถไฟเที่ยวพิเศษสำหรับเหล่าทหารที่กลับไปยังเมืองหลวงและมณฑลต่าง ๆ จอดนิ่งอยู่ที่ชานชาลา เสียงหวีดเบา ๆ ของหัวรถจักรทำให้ไป๋ซีเยว่ที่เพิ่งเคยเห็นรถไฟครั้งแรกออกจะตื่นเต้นแต่ก็ต้องพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้“เพิ่งเคยขึ้นครั้งแรกใช่ไหม” กู้หยวนเฉิงกระซิบเบา ๆ ข้างหูภรรยาของเขา ซีเยว่พยักหน้า “ใช่ เหมือนที่ท่านแม่เคยเล่า แต่ว่ามันมีเร็วกว่านี้ด้วยนะ” “รู้ได้อย่างไรว่าเร็วกว่า” “ท่านแม่บอกว่ามันมีหลายแบบ อันนี้มีไอน้ำน่าจะเป็นรถไฟหัวจักรไอน้ำใช่ไหม” กู้หยวนเฉิงพยักหน้า “ใช่ ขึ้นไปกันเถอะ” ไม่ว่าอะไรในชีวิตของไป๋ซีเยว่ก็ดูจะใหม่ทั้งหมดเมื่อได้มาอยู่ข้างกายของกู้หยวนเฉิง แม้หลายสิ่งจะแตกต่างจากที่เคยได้ยินแม่ของเธอเล่าแต่มันก็ดูคลับคล้ายพอไปถึงที่นั่งซีเยว่ก็จะเอาของขึ้นเก็บด้านบนหัวที่เป็นที่เก็บของ แต่กู้หยวนเฉิงก็จัดการให้ “อะไรจะหวานกันขนาดนั้น นั่งไปสองคนเลยฉันนั่งตรงนี้คนเดียวก็ได้” ป๋ออี้หรันแกล้งชนกู้หยวนเฉิงก่อนจะเดินไปนั่้งฝั่งตรงข้าม“ว่าแต่รถไฟมันโยกเยก ร้อยโทไป๋ก็นั่งดี ๆ นะครับ หรือจะให้เพื่อนของผมประคองเอาไว้ก็ได้” “ปากนายนี่ ไปนั่งที่อื่นเลย”“เห็นฉันเป็นส่วนเกิน

บทที่ 28ไป๋ซีเยว่มองคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้า เธอรู้แค่ว่ามันใหญ่แค่นั้นไม่ได้ตื่นเต้นหรือคิดว่ามันแตกต่างอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่ากู้หยวนเฉิงมีตระกูลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง แต่เมื่อหันไปมองคนข้าง ๆ กู้หยวนเฉิงมองประตูคฤหาสน์ของตนด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่ได้รู้สึกดีกับมันสักเท่าไร ถ้าหากเลือกเกิดได้เขาอยากเป็นแค่คนธรรมดา ๆ แบบป๋ออี้หรันมากกว่า แต่มันคงทำไม่ได้“คุณชายกลับมาแล้วเหรอครับ” หยวนเฉิงไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ส่งของของเขาและของซีเยว่ไปให้กับลุงคนทำสวนเท่านั้น“เอาไปไว้ที่ห้องผม” “ไม่ต้องเอาไปไหนทั้งนั้นนั่นแหละ กลับมาได้แล้วเหรอ นึกว่าลืมไปแล้วว่ามีบ้านอยู่ตรงนี้” คุณนายกู้มองลูกสะใภ้ของตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า “ลูกเต้าเหล่าใครล่ะ...” ซีเยว่ยังไม่ทันตอบอีกฝ่ายก็พูดต่อ “ถึงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัว อายุเท่านี้ก็แต่งงานแล้ว หนังสือคงไม่รู้เลยล่ะมั้ง” ใบหน้าเหยียด ๆ นั่นทำให้ซีเยว่ไม่ค่อยพอใจนัก เธอเริ่มเข้าใจคำของกู้หยวนเฉิงแล้วที่ไม่อยากกลับบ้าน ขนาดลูกชายอยู่ตรงนี้ อีกฝ่ายยังไม่ไว้หน้าเธอเลยสักนิด“ผมแค่กลับมาเยี่ยมก่อนจะเข้าไปรายงานตัวครับ ถ้าแม่ไม่พอใจผมเลยไปนอนที่กรมเลยก็ได้”

บทที่ 30“ไปข้างบนเถอะ” กู้หยวนเฉิงที่เดินออกมารีบประคองภรรยาของเขาขึ้นไปบนบ้าน แต่เพียงแค่เดินผ่านแม่ของเขา เสียงของแม่เขาก็ดังตามมา“เดินไปทั่วราวกับเห็นที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง ที่เข้ามาอยู่ที่นี่ได้ ก็เพราะลูกชายของฉันยืนกรานจะรับ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีที่ยืนในตระกูลกู้หรอกนะ” แม้จะไม่พูดอะไรออกมาแต่ไป๋ซีเยว่กลับคิดอะไรอยู่มากมายในหัวของเธอในตอนนี้“คำพูดของพ่อคุณหมายความว่าอย่างไร” ไป๋ซีเยว่ไม่อยากคิดมากไปเอง เธอท้อง...นี่เป็นความจริงที่เธอยังไม่ได้บอกสามี เธอรู้ตั้งแต่ยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ แต่แค่อยากแน่ใจว่าจะไม่มีปัญหาอะไร จึงคิดว่าจะบอกเขาตอนที่ทุกอย่างมันดีกว่านี้ แต่คำที่ได้ยินเมื่อครู่“พ่อไม่คิดถึงอะไรนอกจากตระกูลหรอก หลานจากฉันก็คือทายาทของเขา เธอไม่ต้องกังวลหรอก ปัญหายังมาไม่ถึง เอาแค่วันพรุ่งนี้พวกเราจะอยู่ที่นี่ไหวไหมดีกว่า”ไป๋ซีเยว่เงียบไป เธอรู้สึกไม่มั่นใจกับการรับมือกับปัญหาครอบครัวของคนตรงหน้าเลยสักนิด กู้หยวนเฉิงที่วางแผนรบได้ แต่กลับจัดการพ่อแม่ของตัวเองไม่ได้“พรุ่งนี้เราย้ายไปหาบ้านเช่ากันไหม แล้วค่อยทำอย่างเธอบอก หนีไปอยู่มณฑลไกล ๆ”“แล้วต้องหนีไปไกลแค่ไ