All Chapters of หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อโชคชะตาไม่เพียงส่งต่อชีวิต… แต่ส่งต่อความลับของกาลเวลาสมองพรรคดีแด่ท่านผู้นำ สองมือเพื่อชาติ ถือปืนและอำนาจ แต่หัวใจเพื่อเธอนิยายเรื่องนี้ เป็นภาคต่อจากนิยายเรื่อง ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว บทนำเมื่อโชคชะตาไม่เพียงส่งต่อชีวิต… แต่ส่งต่อความลับของกาลเวลาในค่ำคืนที่ฝนโปรยปราย ลมหนาวพัดพาระลอกคลื่นกระทบผิวน้ำของบ่อน้ำเก่าแก่ เสียงฟ้าร้องดังลั่นเหนือยอดไม้สูง เงาร่างบางในชุดคลุมยาวสีอ่อนยืนนิ่งอยู่ริมบ่อ ราวกับรอฟังคำกระซิบจากอดีตที่ยังไม่ถูกลืมเลือนหลินซือเหยาผู้เป็นมารดา เคยบอกกับนางเสมอว่า“อย่ารักใครมากกว่าตัวเอง จงจำไว้ว่ารักแท้ไม่ใช่สิ่งที่ต้องแลกด้วยความเจ็บปวด และหากวันหนึ่งฟ้าพาเจ้าไปไกล จงอย่ากลัว… เพราะเจ้าเกิดมาเพื่อพบบางสิ่งที่พิเศษกว่านั้น”ในยามที่โลกกำลังเปลี่ยนผ่าน เด็กสาวธรรมดาผู้หนึ่งก้าวเข้าสู่มิติใหม่โดยไม่คาดคิด จากบุตรสาวที่เติบโตในยุคโบราณอยู่กับครอบครัวที่เรียบง่ายสงบสุข ต้องตื่นขึ้นท่ามกลางความสับสนของยุค 80 ช่วงเวลาที่ความล้าหลังกับการเริ่มต้นของการพัฒนาเดินเคียงข้างกันแม้ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใครแม้ผู้คนจะมองเธอด้วยสายตาแปลกแยกแต่โชคชะตากลับนำพาให้เ

บทที่ 3แต่เมื่อจะเอ่ยปากเล่า ไป๋ซีเยว่ก็นิ่งไปนิด พลางคิดอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะบอกอีกฝ่ายไปดีหรือไม่... หากคนตรงหน้าเป็นศัตรูของแคว้นหยาง ตั้งใจทำเรื่องราวทั้งหมดนี่หลอกนางเล่า เพราะมารดาของหญิงสาวสอนให้ระแวดระวังและมองคนให้ออก ซีเยว่จึงหุบปากที่กำลังจะอ้าเล่าเรื่องราว แน่นอนว่าท่าทางลังเลนั้นอยู่ในายตาของกู้หยวนเฉิง“เธอไม่ต้องกังวลหรอก ฉันแค่อยากรู้...ว่าบ้านของเธอเป็นอย่างไร ไม่ได้คิดอะไรไม่ดี” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่าย กู้หยวนเฉิงนั้นดูเป็นคนดี หากบอกเพียงแค่เรื่องที่เกี่ยวกับเขาแห่งนี้ก็คงไม่เป็นอะไรกระมัง อย่างไรอีกฝ่ายรวมถึงคนของเขาก็ดูเหมือนจะรู้จักพื้นที่แถว ๆ นี้ดีอยู่แล้ว“แคว้นหยางเป็นเช่นไรนั้นข้าไม่รู้หรอก เพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหนมากนัก ส่วนมากไกลที่สุดที่ไปก็ชายแดนแคว้นฉู่ที่อยู่ไม่ไกลนัก เพราะเป็นบ้านเกิดของพี่สะใภ้” “มีพี่ชายด้วย” น้ำเสียงที่ไม่แปลกใจนักดังขึ้นจากชายตรงหน้า ไป๋ซีเยว่พยักหน้า “ถึงได้คุ้นชินพูดคุยกับผู้ชายโดยไม่ติดขัด” กู้หยวนเฉิงพูดเบา ๆ เขาดูเหมือนจะพอใจที่เหตุผลในการสนิทกับคนง่ายของหญิงสาวเป็นเพราะคุ้นเคยกับการพูดคุยกับพี่ชายของตัวเองเขาไม่ได้คิดกังวลไป

บทที่ 5“เช่นนั้น ฉันชอบเธอ ไม่อยากให้เธอกลับไป” ไป๋ซีเยว่กระพริบตาปริบ ๆ”ทำตามที่เธอบอกแล้วได้ผลหรือไม่” “ไม่ ข้าไม่ใช่คนที่จะใจง่าย ชอบคนที่รู้จักกันไม่ถึงสิบวันหรอก” คำนั้นเรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากที่มักจะนิ่งเฉย “เช่นนั้นรออยู่จนถึงสิบวันแล้วดูว่าเธอจะชอบฉันไหม” ไป๋ซีเยว่จะหันไปแย้ง แต่ก็ถูกกู้หยวนเฉิงตัดบท “หรือว่าไม่กล้า”“จะกล้าหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวหรอก ข้าไม่มีความจำเป็นจะต้องพิสูจน์อะไร” แม้ซีเยว่จะพูดแบบนั้น แต่ใบหน้าของกู้หยวนเฉิงกลับยังดูเหนือกว่า และเริ่มพูดจาหว่านล้อมหญิงสาว "ไม่คิดบ้างหรือว่าการที่เธอได้มาที่นี่ มันต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง เหมือนแม่ของเธอ...” เขาหยุดพูดเพื่อดูอาการของอีกฝ่าย “แม่ของเธอเองก็คงจะไปจากที่นี่เหมือนกัน” “ทำไมถึงพูดอย่างนั้น ท่านผู้บัญชาการพูดราวกับรู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของข้า” ไป๋ซีเยว่ถามอย่างสงสัย “ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของเธอหรอก แต่ฉันจะบอกอะไรให้ ปักกิ่งนั้นก่อนหน้านี้ไม่มีชื่อเมืองนี้หรอก มีแต่เมืองที่ชื่อว่าเป่ย์ผิง ไม่ก็ตั๋งจิงถ้าเก่าแก่กว่านั้น” แววตาของซีเยว่เปลี่ยนไป เพราะหญิงสาวเคยเจอชื่อที่ว่านั่นแต่ไม่เคยเจอชื่อปักกิ่งจริง ๆ

บทที่ 7กู้หยวนเฉิงที่เห็นหญิงสาวไม่ยอมพูดด้วย เขาก็เริ่มตักน้ำแกงปลากิน ทั้งกลิ่นและหน้าตาอย่างกับอาหารในเหลาที่ปักกิ่ง ส่วนรสชาติก็...“อือ อร่อย ไม่ใช่แค่ปลาสินะที่ไปหามา ผักพวกนี้ เห็นขึ้นอยู่ใกล้ ๆ ตึก ไม่รู้ว่ากินได้” ไป๋ซีเยว่ยังรู้สึกไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่จึงกินไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้ตอบอะไรเขา“โกรธเหรอ” กู้หยวนเฉิงไม่ใช่คนโง่ เขามองออกว่าไป๋ซีเยว่ไม่พอใจ และที่จริงเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจเรื่องอะไร แต่เขาปากไวไป ทุกอย่างก็เพราะความเป็นห่วงทั้งนั้น“ข้าอุตส่าห์หวังดีตั้งใจทำให้ทุกคนที่บาดเจ็บ เพราะเป็นห่วงกลัวว่าจะฟื้นตัวได้ช้าหากยังกินแต่ผักดองอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจทำถึงขนาดนี้แต่กลับถูกต่อว่า ท่านผู้บัญชาการคิดว่าข้าควรจะดีใจหรือไม่” แทนที่ชายหนุ่มจะสำนึกเขากลับยิ้มขำท่าทางแสนงอนที่น่าเอ็นดูนั่น“ก็เป็นห่วง ตรงนั้นมันใกล้เชิงเขา หากพวกกบฏเจอเข้าจะทำอย่างไร” ซีเยว่มองหน้าอีกคน “ข้าดูดีแล้วถึงได้ลงไป ไม่ได้โง่นะ” “เธอห้ามไม่ให้ฉันไม่เป็นห่วงไม่ได้หรอก” ซีเยว่กัดปากน้อย ๆ “แต่อย่างไรพวกเขาก็ควรกินอาหารให้ครบทุกหมวดหมู่นะ ไม่อย่างนั้นอาการอาจจะเรื้อรังก็เป็นได้ ตรงนั้นยังเจ็บอยู่

บทที่ 9กระเป๋าใบหนึ่งถูกวางลงข้าง ๆ ตัวของซีเยว่ หญิงสาวหันขึ้นไปมองก็เห็นใบหน้าของกู้หยวนเฉิง “กระเป๋านี่เป็นอะไรหรือคะ” ซีเยว่เริ่มใช้คำของยุคนี้ได้ดีมากขึ้น เพราะหากนับรวมเวลาทั้งหมดเธอก็มาอยู่ที่นี่เกือบจะเดือนแล้ว“ฉันเห็นเธอชอบไปเก็บสมุนไพร เลยคิดว่าใช้อันนี้น่าจะดี แล้ววันนี้จะลงไปหาปลากันกี่โมงดี” หลังจากห้ามหญิงสาวไม่ได้ กู้หยวนเฉิงก็เข้าร่วม ไม่เพียงแค่ทำให้มั่นใจว่าไป๋ซีเยว่ปลอดภัย แต่เขายังได้อยู่กับคนที่รู้สึกดีด้วยสองต่อสองอีกด้วย ทุกวันซีเยว่จะออกไปหาสมุนไพร และหาของที่นำมาทำเป็นกับข้าวให้กับทุกคนได้กิน มันไม่ได้มาก แต่มันก็เพียงพอต่อความต้องการ หน่วยนี้มีคนไม่ถึงสามสิบคน แค่หาปลามาต้มกับผักดองที่มีอยู่ หรือจับไก่ป่าได้ ก็ช่วยทำให้มีกินไปได้อีกวัน“อีกนานไหมกว่าจะติดต่อคนข้างนอกได้” แม้จะใช้ชีวิตอย่างเคยชินอยู่ที่นี่ แต่ไป๋ซีเยว่ก็ไม่ลืมว่าตัวเองอยู่ต่อเพราะอะไร และอีกอย่างที่หญิงสาวยังไม่ได้บอกใคร ครั้งก่อนระหว่างที่กำลังเอาสมุนไพรไปล้าง เธอเกือบจะตกลงไปในบ่อแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่เท้าก็ก้าวลงไปแล้ว มันทำให้ซีเยว่คิดว่าบางทีเธออาจจะยังกลับไปไม่ได้ จึงช่ว