All Chapters of เมียกองขยะ: Chapter 11 - Chapter 20

เมษา...."แปลว่าพีเจยอมให้หนูเมษาอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหมลูก""ครับ""ย่าขอบใจนะลูก""แต่""แต่อะไรคะคุณพีเจ" ป้ารำภาทำหน้าลุ้นกับคำว่าแต่ของคุณพีเจรวมถึงฉันด้วย"แต่ถ้ายัยนี่ทำตัวไม่น่าไว้ใจเมื่อไหร่วันนั้นผมจะเป็นคนลากคอยัยนี่ออกไปจากที่นี่ด้วยตัวผมเอง ตกลงตามนี้นะครับ"หนึ่งเดือนต่อมา...."คุณยายคะได้เวลาทานยาแล้วนะคะ" ฉันเดินเข้ามาในห้องสมุด ห้องที่คุณยายมักจะใช้เวลาอยู่ในห้องนี้นานกว่าส่วนอื่นๆของบ้านเพราะท่านชอบอ่านหนังสือโดยมีป้ารำภาคอยดูแลอยู่ข้างๆ ตอนนี้ฉันทำหน้าที่เป็นคนดูแลเรื่องอาหารและการจัดยาให้กับท่าน มันก็เลยทำให้ฉันรู้ว่าคุณยายต้องทานยาหลากหลายชนิดในหนึ่งวันเนื่องจากร่างกายของท่านไม่ค่อยแข็งแรงท่านเป็นทั้งความดัน โรคหัวใจทำให้ต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกหนักใจก็คือท่านไม่ได้บอกกับคุณไทด์คุณพีเจว่าท่านป่วยเป็นอะไร ท่านให้เหตุผลว่าท่านไม่อยากให้หลานๆทุกคนเป็นกังวล"เมษาหนูรับปากกับยายได้ไหมลูกห้ามบอกกับตาไทด์ตาพีเจเด็ดขาดเลยนะลูกว่ายายป่วยน่ะ""ทำไมล่ะคะ""ยายไม่อยากให้พวกเขาทุกข์ใจกังวลใจน่ะ โดยเฉพาะพีเจถ้าเค้ารู้ว่ายายป่วยเขาต้องคิดมากต้องทุกข์ใจเพร

เมษา...ตั้งแต่วันนั้นเหมือนฉันกับคุณไทด์เราได้พูดคุยกันบ่อยขึ้นจากเมื่อก่อนที่นานๆครั้งเขาถึงจะมาคุยด้วยสาเหตุก็มาจากการที่เขามาปรับทุกข์กับฉันเรื่องแฟนเก่าของเขาที่มาตามตื๊อถึงบริษัทเขามาขอคำแนะนำซึ่งเอาตรงๆนะฉันก็ไม่มีประสบการณ์เพราะฉันไม่เคยมีแฟนฉันก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้ทำได้แค่เป็นคนรับฟังเท่านั้น จนมาวันนี้ที่เขามาขอร้องให้ฉันไปเป็นแฟนหลอกๆเพื่อหลอกให้แฟนเก่าของเขาเชื่อว่าเขามีแฟนใหม่แล้วจริงๆจะได้เลิกตามตื๊อ"ช่วยฉันหน่อยนะขอร้องล่ะ""มันจะดีเหรอคะคุณไทด์""ดีไม่ดีไม่รู้แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้กานดาก็ตามตื๊อฉันไม่เลิกทุกวันนี้เธอก็เห็นว่าฉันไม่เป็นอันทำการทำงาน" มันคือเรื่องจริงเพราะบางครั้งคุณไทด์ก็ไม่ได้เข้าบริษัทเพราะเลขาโทรมาบอกว่าแฟนเก่าของคุณไทด์มานั่งรออยู่ที่ห้องทำงาน"แล้วเธอจะเชื่อเหรอคะว่าเมเป็นแฟนของคุณไทด์จริงๆน่ะ""เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เพราะฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ว่าแต่เธอเถอะช่วยฉันได้หรือเปล่า""ก็ได้ค่ะก็คุณไทด์เป็นเจ้านาย เจ้านายขอร้องขนาดนี้จะไม่ช่วยได้ยังไงคะ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ เมไม่อยากหลอกใครเมกลัวบาป" ฉันพูดจริงไม่ได้ประชดคุณไทด์เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่

เมษา...."คุณใจร้ายมากเลยนะคะไทด์แค่กานดาหลงผิดทำผิดไปแค่ครั้งเดียว""คุณพูดออกมาได้ยังไงว่าผมใจร้าย ใครกันแน่ที่ใจร้ายมาขอเลิกกับผมเพื่อไปคบกับน้องชายของผม บอกตามตรงเลยนะถ้าคุณไปมีอะไรกับคนอื่นผมอาจจะไม่โกรธคุณเท่านี้แต่นี่คนที่คุณไปมีอะไรด้วยคือน้องชายแท้ๆของผม ผมทำใจไม่ได้หรอกที่จะมีแฟนที่เคยมีอะไรกับน้องชายตัวเองมาก่อน""แต่คุณก็รู้ว่าพีเจเค้ามาหลอกกานดาเพราะต้องการแก้แค้นคุณ""แล้วไงในเมื่อคุณก็ยอมให้เขาไม่ใช่เหรอ เอาล่ะผมว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะเพราะถึงยังไงมันก็สายเกินไปแล้วที่เราจะกลับมาคบกัน""ความรักของเราตลอดห้าปีมันไม่มีความหมายเลยเหรอคะไทด์""ผมต้องถามคุณมากกว่าหรือเปล่ากานดากับคำถามนี้น่ะว่าความรักที่ผมมีให้คุณมันไม่มีค่าไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหมคุณถึงทำกับผมแบบนั้น""ไทด์คะ กานดารู้ว่ากานดาผิด กานดาสำนึกผิดแล้ว คุณให้อภัยกานดาสักครั้งไม่ได้เหรอคะ""มันสายเกินไปแล้วจริงๆกานดาผมหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกัน และต่อไปคุณไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายที่บริษัทอีกเพราะผมไม่ต้อนรับ ไปกันเถอะเมษา" คุณไทด์พูดจบเขาก็จับมือฉันแล้วพาเดินออกมาจากร้านโดยมีเสียงของคุณกาน

หลายวันต่อมา...หลังจากวันนั้นคุณพีเจก็เปลี่ยนไป เขาไม่พูดจาดูถูกฉันอีกเลยและเขามักจะทำหน้าไม่พอใจเวลาที่คุณไทด์มาพูดคุยกับฉันหรือซื้อของมาฝากฉัน ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขากำลังหึงหวงฉันอยู่"ฉันจะไปดูงานที่ฮ่องกงหลายวันเธออยู่ที่นี่ฉันฝากดูแลคุณย่ากับทุกคนในบ้านด้วยนะ ไว้กลับมาจะซื้อขนมอร่อยๆมาฝาก""ได้ค่ะคุณไทด์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ""ฉันไปหลายวันเธออย่าคิดถึงฉันจนร้องไห้ล่ะเข้าใจมั้ย""คะ??" "ก็เราคุยกันทุกวันเธออาจจะเหงาหรือคิดถึงฉันก็ได้ไง" "ตาไทด์นี่เรากำลังจีบหนูเมษาอยู่หรือเปล่า""จะจีบทำไมครับเพราะตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว""ห๊ะเป็นแฟน!!!" ป้ารำภาตกใจจนถึงกับเอามือทาบอก"ว่าไงนะลูกย่าได้ยินไม่ถนัด""เราเป็นแฟนกันครับ ใช่ไหมเมษาบอกทุกคนไปสิว่าเราเป็นแฟนกัน" คุณไทด์พูดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ"คุณไทด์คะทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ คือคุณยายคะป้ารำภาคะคือเราสองคน..." ฉันกำลังจะอธิบายความจริงให้กับทุกคนรับรู้ว่าเราเป็นแค่แฟนหลอกๆกันเท่านั้นเพราะฉันคิดว่าสถานะนี้มันจบลงไปแล้วหลังจากที่เขาพาฉันไปเจอคุณกานดาแฟนเก่าของเขาแต่ดูเหมือนมีใครบางคนไม่อยู่รอฟังคุณพีเจนั่งหน้าบึ้งมองฉันด้วยแววตาไม่พ

เมษา...สุดท้ายฉันก็ต้องประคองคุณพีเจเข้ามาในห้องซึ่งห้องของเขากว้างมากและนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่ฉันเข้ามาในห้องนี้ ฉันพาเขามานั่งที่โซฟากลางห้องแทนการพาไปนอนที่เตียงเพราะฉันกลัวว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัยแต่..."พาไปนอนที่เตียงทีดิฉันเดินไม่ไหว""แต่ว่า....""ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ทำอะไรเธอถ้าเธอไม่ยินยอม สัญญา""แน่นะคะ" ยอมรับเลยว่าไม่ค่อยเชื่อใจเพราะหลายวันมานี้เขาทำตัวแปลกๆกับฉันแต่ในเมื่อเขาสั่งแล้วฉันจะปฏิเสธได้ยังไงเขาเป็นเจ้านายส่วนฉันเป็นเพียงลูกจ้างในบ้านคนนึงเท่านั้น"อืมมมมม พาไปเร็วๆฉันอยากนอนจะแย่แล้ว" ฉันถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้งก่อนจะพาเขาไปนอนที่เตียงตามที่เขาต้องการ"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเมขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกเขาหลังจากพาเขามานอนที่เตียงเรียบร้อยแล้วหมับ!!! คุณพีเจจับมือฉันแน่นไม่ปล่อยในขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับออกไปทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมองแล้วเจอเขากำลังนอนจ้องหน้าฉันอยู่"มีอะไรคะ""อย่าพึ่งไปได้ไหมอยู่กับฉันก่อน" น้ำเสียงของเขาทำไมดูเศร้าลงจนฉันอดแปลกใจไม่ได้เหมือนเขามีอะไรในใจ"อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหม...ไม่อยากอยู่คนเดียว""คุณเป็นอะไรคะไม่สบายหรือเปล่าน้ำเสียงคุณ