Semua Bab เมียกองขยะ: Bab 51 - Bab 60

พีเจ...."คุณพีเจพาเด็กที่ไหนมาคะ หน้าตาน่ารักเชียว""ลูกผมเอง""ห๊ะ!!""ลูกคุณพีเจ??""คุณพีเจอำป้าหรือเปล่าคะ""ผมจะอำป้าเพื่ออะไร แกชื่อน้องพอใจเป็นลูกของผมกับ..เมษาน่ะ""หนูเมษาน่ะเหรอคะเป็นไปได้ยังไงกัน""เป็นไปแล้วครับ ว่าแต่ป้าอย่าเพิ่งถามอะไรมากป้าช่วยไปทำความสะอาดห้องนอนเก่าของเมษาให้ทีเพราะเดี๋ยวผมจะพาเมษากับลูกไปนอนที่ห้องนั้น""หนูเมษามาด้วยเหรอคะ""ครับ""แล้วตอนนี้หนูเมษาอยู่ไหนคะ ป้าคิดถึงจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีตั้งแต่คุณพีเจไล่...อะ เอ่อออ เอ่อ ป้าว่าป้าขอตัวไปทำความสะอาดห้องหนูเมษาก่อนนะคะ" ป้าแม่บ้านพูดไม่ทันจบประโยคก็คงนึกขึ้นได้ว่ากำลังว่าให้ผมอยู่แกรีบสะกิดแม่บ้านคนอื่นๆให้รีบตามขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของเมษา หลังจากนั้นผมก็พาลูกไปนอนรอที่ห้องของผมก่อนเพราะต้องรอให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องเมษาเสร็จก่อน ทุกคนคงจะสงสัยว่าในเมื่อเมษาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วทำไมยังมีห้องของเธออยู่อีก ผมยอมรับว่าผมเองเป็นคนบอกให้แม่บ้านทิ้งห้องนั้นไว้แบบนั้นไม่ต้องขนย้ายอะไรออกมาไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ากระเป๋าเครื่องประดับที่ผมซื้อให้เธอแต่เธอไม่เอาไปเลยแม้แต่ชิ้นเดียวผมก็เลยสั่งแม่บ้านว่

"ฉันมั่นใจว่าใช่นะ มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะน้องพอใจมีปานที่ข้อมือเหมือนแม่ของฉันซึ่งฉันก็เพิ่งสังเกตเมื่อเช้า" ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริงๆ ฉันพอจะนึกออกแล้วล่ะว่าเขาเคยพูดเรื่องนี้เมื่อหลายปีก่อน และนั่นทำให้ฉันนึกย้อนไปตอนที่น้องพอใจอายุได้ซักขวบกว่าๆแกกำลังหัดพูดจู่ๆแกเรียกชื่อคุณพีเจขึ้นมาทั้งที่ฉันไม่เคยสอนไม่เคยบอกให้แกเรียก ฉันหันไปมองลูกที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงเปิดดูอัลบั้มรูปที่วางอยู่ข้างโต๊ะหัวเตียงแกมองอย่างตั้งใจแล้วจู่ๆแกก็ร้องไห้ ฉันตกใจที่เห็นแกเป็นแบบนั้นก็รีบเดินไปหาลูกแล้วถามว่าแกเป็นอะไร แกบอกว่าแกคิดถึงคนๆนี้แล้วแกก็ชี้ไปที่รูปผู้ชายคนนึงซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคือใคร"คนๆนี้ใครเหรอคะ" ฉันหันไปถามเขา"รูปพ่อฉันเอง" คุณพีเจตอบฉันเสียงสั่นตอนที่เห็นลูกนั่งร้องไห้แล้วชี้ไปที่รูปของพ่อเขา"พ่อคุณ??""อื้มใช่""แล้วลูกร้องไห้ทำไมทำไมแกถึงบอกว่าแกคิดถึงล่ะคะ""อาจจะเป็นเพราะแม่รักพ่อมากก็เลยทำให้รู้สึกแบบนั้น""แล้วเราจะทำยังไงดีคะฉันไม่อยากให้แกต้องมารู้สึกหรือจดจำเรื่องราวเกี่ยวกับอดีต ตอนนี้แกคือลูกของฉัน คือ..." ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาเข้าใจฉันก

เมษา...."เสร็จเรียบร้อยแล้วพี่ว่าเราไปดูบ้านเช่ากันเลยดีมั้ย" พอลงจากศาลามาคุณไทด์ก็เดินมาหาฉันเพื่อชวนไปหาบ้านเช่าแต่..."เมษาจะไปทะเลกับลูกไม่มีเวลาไปหาบ้านเช่า" พ่อของลูกค่ะที่พูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน"ใช่ค่าคุณลุงไทด์ วันนี้คุณอาพีเจจะพาน้องกับแม่ไปเที่ยวทะเล คุณลุงจะไปกับพวกเรามั้ยค้า^^" เมื่อได้ยินลูกพูดแบบนั้นเขาก็ทำตาขวางใส่คุณไทด์ทันที เขาคงจะกลัวว่าคุณไทด์จะไปด้วยมั้ง แต่ฉันก็อยากให้คุณไทด์ไปด้วยนะเพราะฉันไม่อยากไปกับเขาตามลำพังถึงจะมีน้องพอใจไปด้วยก็ตาม "ไปด้วยกันมั้ยคะพี่ไทด์ เมอยากให้ไปด้วย" พอฉันพูดจบประโยคเขาตวัดสายตามองมาที่ฉันแทนแต่ฉันไม่สนใจ"พี่ว่าพี่ไม่ไปดีกว่าเพราะคนบางคนคงไม่อยากให้ไป เอาไว้วันหลังก็แล้วกันเราไปเที่ยวเกาะสวยๆกันไปนอนสักสามวัน ก่อนพี่จะกลับฮ่องกงดีมั้ย""ดีค่ะ เมอยากไปเที่ยวเกาะเกิดมายังไม่เคยไปเลย ยังไงเมก็ขอบคุณพี่ไทด์ล่วงหน้านะคะ^^" ที่ฉันพูดฉันพูดจริงไม่ได้ประชดคุณพีเจเพราะไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้น"ส่วนเรื่องบ้านเช่าไว้พรุ่งนี้พี่จะไปรับที่บ้านเวลาเดิมนะ""ได้ค่ะพี่ไทด์ ยังไงเมก็ขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้ทำให้พี่เสียเวลา""ไม่เป็นไรหรอกเ

"น้องนอนนะคะถ้าน้องนอนแม่จะได้ออกไปตามคุณอาให้น้อง" ฉันต้องหลอกล่อลูกด้วยวิธีนี้เพราะไม่งั้นแกจะไม่ยอมนอนง่ายๆ ดูเหมือนลูกจะติดเขาหนักมากเพราะอะไรๆก็คุณอาตลอดถามว่าฉันน้อยใจลูกไหมก็ไม่นะคะเพราะฉันรู้ว่าแกอยากมีพ่อและเขาก็ทำหน้าที่ของพ่อได้ดีแม้ลูกจะยังไม่รู้ว่าเขาคือพ่อก็ตามแต่ฉันมั่นใจว่าลูกรักเขามากและเขาก็รักลูกมากเช่นกันอาจจะเป็นสายสัมพันธ์ของพ่อกับลูกที่แม้ว่าจะเพิ่งได้เจอกันไม่นานยิ่งเขารู้ว่าลูกคือแม่ของตัวเองที่กลับมาเกิดฉันยิ่งมั่นใจว่าเขาจะรักและปกป้องดูแลลูกได้เป็นอย่างดีและดีที่สุด หลังจากกล่อมลูกจนแกหลับสนิทดีแล้วฉันก็ค่อยๆลงมาจากเตียงเดินออกมาจากห้องนอนของลูกอย่างช้าๆและเบาที่สุดเพราะกลัวแกจะตื่นเพราะกว่าแกจจะหลับไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันหาผ้าคลุมไหล่มาคลุมก่อนจะออกไปตามหาเขาอีกครั้งตอนนี้อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น ฉันเดินออกมาจากบ้านพักแล้วเดินไปเรื่อยๆตามทางจนเห็นว่าตรงบริเวณชายหาดมีซุ้มมีแสงไฟสลัวๆเปิดอยู่เหมือนมีงานปาร์ตี้ริมชายหาดอะไรประมาณนั้นพอเดินเข้ามาใกล้ฉันก็เห็นว่ามีนักท่องเที่ยวนั่งอยู่ประปรายตามซุ้มที่ทางรีสอร์ตจัดไว้ให้เพื่อให้แขกที่มาพักได้นั่งชิวรับลมยามค่ำคืนโ

พีเจ..."ฉันกลัวว่าถ้าฉันรักใครแล้ววันนึงเขาคนนั้นจากฉันไปฉันต้องเจอกับความรู้สึกเดิมๆ นั่นก็คือความเจ็บปวดความเสียใจเธอก็เห็นว่าตอนนี้ฉันไม่เหลือใคร ทุกคนที่ฉันรักพวกเขาทิ้งฉันไปหมดไม่ว่าจะเป็นแม่ พ่อ หรือแม้แต่ย่า มันเจ็บปวดมากนะที่เห็นคนที่เรารักจากเราไปโดยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลยถึงจะมีเงินทองมากมายมหาศาลก็ไม่สามารถยื้อชีวิตยื้อความตายให้คนที่เรารักกลับคืนมาเพราะแบบนี้ฉันถึงกลัวฉันถึงไม่อยากรักใครไม่อยากรู้สึกอะไรกับใครเพราะถ้าเกิดวันนึงฉันต้องสูญเสียคนที่ฉันรักไปอีกฉันไม่รู้จะทนอยู่ได้ยังไงคนเดียวบนโลกใบนี้ ฉันก็เลยคิดว่าฉันจะไม่รักไม่รู้สึกอะไรกับใครอีกเป็นอันขาดจะใช้ชีวิตแบบไม่ต้องมีคนรักเพราะมันจะได้ไม่เจ็บปวดเสียใจอีก ตอนที่ไล่เธอออกไปจากชีวิตเธอคิดว่าฉันไม่เสียใจงั้นเหรอที่ทำแบบนั้นเธอคิดว่าฉันอยากทำหรือไงเพราะในตอนนั้นฉันเหลือแค่เธอเพียงคนเดียวไม่เหลือใคร แต่ด้วยความที่ฉันกลัวกลัวไปหมดทุกอย่างฉันถึงต้องทำแบบนั้น ฉันอาจจะโง่ที่ทำอะไรแบบนั้นลงไปทั้งที่รู้ว่าเธอต้องเจ็บปวดแต่ฉันก็ยังโง่ที่จะทำ พอเธอจากไปฉันก็พยายามทำใจให้ลืมไม่ให้คิดถึงเธออีกจนเวลาผ่านไปฉันคิดว่าฉันลืมเธอได