All Chapters of เมียกองขยะ: Chapter 1 - Chapter 10

เมษา"แม่จ๋าหนูหิวข้าวจ๊ะ" เด็กน้อยเอามือขยี้ตาหลังจากตื่นนอนตอนกลางวันแกเดินมาหาฉันที่กำลังนั่งทำกับข้าวให้แกอยู่หน้าเตาฟืนภายในครัวเล็กๆหลังคามุงสังกะสี"รอแป๊บนะลูกแม่กำลังทำไข่ตุ๋นให้หนูอยู่" ฉันหันไปบอกลูกสาวตัวน้อยวัยสามขวบที่มีชื่อว่าน้องพอใจ"เย้ เย้ ไข่ตุ๋นของแม่อร่อยที่สุดหนูชอบ^^""ถ้าชอบหนูต้องทานให้หมดนะคะรู้มั้ย'"เข้าใจค่า แต่แม่จ๋าหนูถามอะไรหน่อยสิจ๊ะ""ถามอะไรจ๊ะ" "กุ้งกับปลาหมึกนี่มันอร่อยมั้ยจ๊ะ อร่อยเหมือนไข่ตุ๋นที่แม่ทำให้หนูกินหรือเปล่า""ไข่ตุ๋นของแม่อร่อยกว่าเยอะเลยจ๊ะ^^" ฉันพูดปลอบใจลูกด้วยความสงสารเพราะตั้งแต่เกิดมาแกไม่เคยได้ทานของพวกนี้เลยสักครั้งก็เลยไม่รู้ว่ารสชาติของมันเป็นยังไง"จริงเหรอจ๊ะแต่ทำไมพี่อิ่มถึงบอกว่าอร่อยล่ะจ๊ะ หนูอยากลองกินดูบ้างจังเลยจ๊ะ" พี่อิ่มที่น้องพอใจพูดถึงคือเด็กผู้หญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับน้องพอใจที่อยู่บ้านใกล้ๆกัน น้องพอใจมักจะไปเล่นด้วยเสมอ"เอาไว้แม่ได้เงินจากร้อยพวงมาลัยแม่จะซื้อมาให้หนูกินนะจ๊ะ""แต่มันแพงมั้ยจ๊ะ ถ้าแพงพอใจไม่กินก็ได้นะจ๊ะ""ไม่แพงเท่าไหร่หรอกลูกแม่ซื้อให้หนูได้ถ้าหนูอยากกิน""เย้ ๆ ๆแม่ของพอใจใจดีที่ส

หลายวันต่อมา....หลังจากจัดการเรื่องงานศพของยายเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ววันนี้ฉันว่าจะออกไปหางานทำเพราะหลายวันมานี้ฉันยุ่งอยู่กับงานศพทำให้เงินที่มีอยู่เริ่มจะหมด ฉันล้วงเงินในกระเป๋าออกมาดูตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉันมีอยู่แค่ไม่กี่ร้อยบาทฉันเดินถือร่มในมืออีกข้างมีกระดาษกับปากกาเอาไว้จดเบอร์ที่อยู่ร้านที่แปะประกาศรับสมัครพนักงาน ฉันเดินมาครึ่งค่อนวันแต่ก็ยังไม่ได้งานเดินจนเริ่มเหนื่อยเพราะวันนี้อากาศร้อนมาก ฉันก็เลยเดินไปหาที่นั่งพักที่สวนสาธารณะใกล้ๆ"เห้อวันนี้จะได้งานไหม" ฉันบ่นกับตัวเองอย่างท้อใจเพราะยังไม่ได้งาน ฉันหาที่นั่งได้แล้วก็เอามือทุบขาทั้งสองข้างของตัวเองเพราะเดินนานหลายกี่โลจนเริ่มเมื่อยแต่พอคิดถึงคำพูดของยายก็ทำให้ฉันมีแรงสู้ ฉันลุกขึ้นยืนแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกความเข้มแข็งให้กับตัวเองเพราะฉันสัญญากับยายไว้แล้วว่าฉันจะอยู่ให้ได้จะไม่ท้อแท้สิ้นหวังฉันจะไม่ทำให้ยายต้องเป็นห่วง ฉันมองซ้ายมองขวาว่าจะไปทางไหนดีก่อนจะเริ่มเดินหางานต่อแต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าวสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับบางอย่างพอเดินไปดูใกล้ๆปรากฏว่าเป็นคุณยายท่านนึงที่ก็ล้มฟุบอยู่ที่พื้นเหมือนจะเป็นลม ฉ

เมษา...."เดี๋ยวสิหนูเมษาอย่าเพิ่งไป ยายขอเบอร์ติดต่อหนูได้ไหม""หนูไม่มีเบอร์หรอกค่ะ มือถือหนูไม่มี""ห๊ะ ว่าไงนะ นี่มันปี2021แล้วนะมีด้วยเหรอคนที่ไม่มีมือถือใช้น่ะ""ไม่มีจริงๆค่ะฉันไม่เคยมีมือถือเพราะมันไม่ได้จำเป็นอะไร" ฉันไม่เคยมือถือใช้เลยและก็ไม่เคยต้องการที่จะมีมันด้วยฉันคิดว่ามันไม่ได้มีความจำเป็นอะไร สำหรับคนอื่นอาจจะจำเป็นแต่สำหรับฉันมันไม่จำเป็นเลยสักนิดเพราะฉันไม่ได้มีเพื่อนหรือญาติพี่น้องที่ต้องโทรคุยติดต่อกัน"แล้วแบบนี้ยายจะติดต่อหนูได้ยังไงล่ะลูก" ฉันไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงอยากติดต่อฉัน แต่ฉันก็ไม่รุ้จะให้คำตอบท่านได้ยังไง"เอางี้มั้ยคะคุณท่าน เดี๋ยวรำภาให้เบอร์ของรำภาไว้กับหนูเมษาถ้ามีอะไรเดือดร้อนให้หนูเมษาติดต่อเรามาดีไหมคะคุณท่าน""อืมอย่างนั้นก็ได้ หนูเมษาจ๊ะ ถ้าหนูมีเรื่องเดือดร้อนอะไรโทรมาหารำภาได้นะจ๊ะยายยินดีจะช่วยเหลือ""เอ่อ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ" ฉันไม่รู้จะปฏิเสธความหวังดีของท่านยังไงก็เลยตอบตกลงจากนั้นคุณป้ารำภาก็เอานามบัตรของคุณยายมาให้ทำให้ฉันรู้ว่าท่านเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่โต"แล้วนี่หนูจะกลับยังไงจ๊ะ""หนูขึ้นรถเมล์กลับค่ะ""เดี๋ยวฉันไปส่งดีกว่าตอบแทนที่เธ

วันต่อมา....วันนี้ผมกลับมาที่บ้านเพราะไม่ได้กลับมาสองวันเต็มๆไม่รู้จะจะโดนย่าบ่นอีกหรือเปล่าเพราะผมไม่รับโทรศัพท์ใครเลยตลอดสองวันที่ผ่านมา"กลับมาแล้วเหรอ""ถ้าไม่กลับมึงจะเห็นกูไหม""ฉันพูดกับนายดีๆนะ""แล้วกูพูดไม่ดีกับมึงตรงไหนไอ้ลูกเมียน้อย"ผมว่าไอ้คนที่มันมีศักดิ์เป็นพี่ชายแต่ผมไม่เคยนับญาติกับมัน ที่ผมไม่อยากกลับบ้านก็เพราะมีมันอยู่ไงผมก็เลยไม่อยากกลับสักเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะย่าขอร้องผมถึงกลับ"นายไม่กลับบ้านมาสองวันใครโทรหาก็ไม่รับ""เรื่องของกู กูจะรับไม่รับโทรศัพท์ใครแล้วมึงจะมาเสือกอะไรด้วยวะ""นายคงไม่รู้สินะว่าย่าเข้าโรงพยาบาล""ห๊ะ มึงว่าไงนะ ย่าเข้าโรงพยาบาล ย่าเป็นอะไร""ย่าเป็นลมแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ววันนี้คุณหมอน่าจะให้กลับบ้านได้ ยังไงนายก็ไปรับย่าที่โรงพยาบาลด้วยกันกับฉันนะ""กูมีรถของกู กูไปของกูเองได้" พูดจบผมก็เดินขึ้นเข้าลิฟต์เพราะห้องนอนของผมอยู่ชั้นสามของบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเยี่ยมย่าที่โรงพยาบาล..................................ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเคาะห้องก่อนจะเดินเข้าไปข้างในห้องพักของย่า"ย่าผมมาแล้วครับ" ผมยิ้มให้กับท่านเพื่อกลบเกลื่อนความรู

เมษา....ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถตู้ด้วยความจำใจและต้องพาคุณยายที่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้จักชื่อของท่านกับคุณป้ารำภามาที่บ้านทั้งที่ฉันก็บอกกับท่านไปแล้วว่าทางมันลำบากให้รอที่รถแต่ท่านก็ไม่ยอมจะมาที่บ้านของฉันให้ได้คือไม่ใช่ว่าฉันอายบ้านตัวเองหรอกนะเพราะฉันไม่เคยอายอยู่แล้วที่จนแต่ฉันเกรงใจท่านน่ะที่ให้งานฉันทำยังไม่พอจะอยากมาเยี่ยมมาดูบ้านของฉันอีก"นี่บ้านหนูเหรอเมษา""ใช่ค่ะ""โถลูกทำไมชีวิตน่าสงสารขนาดนี้อย่าหาว่ายายดูถูกเลยนะหนูอยู่บ้านหลังนี้จริงๆเหรอจ๊ะ""ค่ะ หนูอยู่มาตั้งแต่เด็ก""มันอันตรายมากเลยนะลูกป้าว่า เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวอยู่บ้านที่แทบจะหาความปลอดภัยไม่เจอเลยแถมไฟฟ้าก็ไม่มีใช้หนูอยู่ได้ยังไง ดีนะที่คุณไทด์มาส่งจนมาเห็นความเป็นอยู่ของหนูแล้วเล่าให้คุณท่านกับป้าฟังไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่รู้ว่าหนูลำบากมากแค่ไหน'"หนูชินแล้วล่ะค่ะคุณป้า""แต่ต่อไปนี้หนูจะไม่ต้องลำบากแล้วนะ ไปทำงานกับยายอยู่กับยายส่วนบ้านหลังนี้ยายจะให้ช่างมาปรับปรุงซ่อมรั้วซ่อมหลังคาซ่อมฝาบ้านให้แล้วก็จะเอาไฟฟ้าเข้ามาให้ด้วย""ไม่เป็นไรค่ะแค่คุณยายให้งานทำหนูก็ไม่รู้จะตอบแทนพระคุณยังไงหมดแล้ว""ยายเต็มใจทำให้หนู เ