Semua Bab ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น: Bab 21 - Bab 30

รุ่งเช้าวันถัดมาตลาดใหญ่ในเมืองหลวงคึกคักตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ แต่ท่ามกลางเสียงพ่อค้าเร่ขายและกลิ่นขนมปังร้อน ๆ กลับมีเสียงกระซิบกระจายไปราวกับควันไฟ“เจ้าได้ยินหรือไม่ เมื่อคืนจิ้งอ๋องช่วยคุณหนูใหญ่สกุลเซียวจากมือสังหารต่อหน้าคนทั้งงานเลี้ยงเลยนะ”“ข้าได้ยินมาว่า หลังจากนั้นท่านอ๋องถึงกับส่งนางกลับเรือนด้วยพระองค์เอง!”“โอ้สวรรค์ นี่มันอย่างกับเรื่องราวความรักในตำราโบราณเลยนะ”..ภายในเรือนเล็กของลี่อินซิ่วอิงกำลังล้างใบชาพร้อมสีหน้ากระวนกระวาย“คุณหนูเจ้าคะ ข่าวลือเรื่องเมื่อคืนลามไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว” นางกล่าวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก“แม้แต่พวกบ่าวในจวนก็เอาไปพูดกันไม่หยุด” เสี่ยวจูกล่าวเสริมลี่อินนั่งจิบชาด้วยท่าทีสงบ นางเพียงยกคิ้วเล็กน้อย“ให้พวกเขาพูดไป ทุกคำที่พวกเขาเล่า จะกลายเป็นเกราะของข้าในยามจำเป็น”....ในเรือนใหญ่ เจินซูเม่ยกำลังกัดฟันกรอด มือบีบถ้วยหยกในมือจนแทบแตก“นางมันอาศัยโชคชะตา! จิ้งอ๋องคงช่วยเพียงเพราะเห็นแก่คุณธรรมเท่านั้น แต่คนพวกนี้กลับตีความไปไกลเกิน”เซียวถิงฮวานั่งอยู่ด้านข้าง แววตาเย็นเฉียบ“ท่านแม่ หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป ชื่อเสียงของนางจ

หลังจากกลับมาจากงานเลี้ยง ลี่อินใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการถอดอาภรณ์หรูออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดผ้าฝ้ายธรรมดา นางสั่งให้ซิ่วอิงไปเตรียมน้ำชาซิ่วอิงเอ่ยอย่างอดกลั้นความตื่นเต้นไม่ได้“คุณหนูเจ้าคะ เสี่ยวจูเล่าให้บ่าวฟังว่าวันนี้ท่านทำให้ฮูหยินรองหน้าชาไปเลย สะใจยิ่งนัก”ลี่อินยกถ้วยชาขึ้นจิบ“วันนี้เป็นเพียงบทเรียนแรกของนางเท่านั้น แต่คนอย่างนาง จะต้องได้ลิ้มรสการสูญเสียอย่างแท้จริง”นางรู้ดีว่าในจวนสกุลเซียว เจินซูเม่ยสร้างภาพให้ตนเป็นฮูหยินผู้เมตตา บ่าวไพร่จึงภักดีและให้ความนับถือ หากภาพนี้แตกสลาย อำนาจของนางในจวนก็ย่อมสั่นคลอนลี่อินหยิบตะกร้าผ้าใบเล็กออกมา ข้างในมีขวดดินเผาขนาดเท่านิ้วโป้ง ซิ่วอิงมองแล้วเลิกคิ้ว“นี่คือ…?”“ผงดอกไม้ป่า บดผสมสมุนไพรบางชนิด ไม่อันตรายถึงชีวิตแต่ถ้าโดนผิว จะขึ้นผื่นแดงและคันไปทั่วทั้งตัว”รอยยิ้มบางเฉียบแตะมุมปากนาง“ข้าจะใช้มันในวันที่เหมาะสม”..ช่วงบ่ายแก่ ๆเจินซูเม่ยเรียกบ่าวมาจัดเรือนรับแขก เพราะพรุ่งนี้จะมีสตรีชั้นสูงมาดื่มชา นี่เป็นโอกาสที่ลี่อินรอคอย เพราะนั่นคือเวทีที่จะทำให้นางเสียหน้าในหมู่สตรีสูงศักดิ์ด้วยกันเองลี่อินออกเดินในสวนราวกับบังเอิ

เช้าวันถัดมา ข่าวที่จิ้งอ๋องประกาศว่าตนเป็นคนของลี่อิน และลี่อินก็เป็นคนของตน แพร่ไปทั่วทั้งจวนสกุลเซียวอย่างรวดเร็ว บ่าวไพร่ต่างซุบซิบนินทา บางคนแอบมองนางด้วยสายตาเกรงใจขึ้น แม้แต่คนในเรือนใหญ่ก็ไม่กล้าส่งคำพูดหยามเหยียดตรง ๆ เช่นเดิมกับนาง หนำซ้ำข่าวนี้ยังถูกกล่าวขานออกไปถึงนอกจวนสกุลเซียวถึงหูชาวเมืองหลายต่อหลายคนเจินซูเม่ยที่แม้ภายนอกจะทำเป็นนิ่งสงบ แต่ภายในกลับร้อนรุ่มดั่งถูกไฟเผา นางไม่อาจปล่อยให้เซียวลี่อินคนที่นางเกลียดแสนเกลียดมีจิ้งอ๋องเป็นเกราะป้องกันได้“ท่านแม่ จะทำเช่นไรดี นังลี่อิน! นังแพศยานั่น มันได้ใจจิ้งอ๋องไปแล้ว”เซียวถิงฮวาเอ่ยพลางฟึดฟัดอย่างไปพอใจ“ต้องหาทางทำให้ท่านอ๋องเห็นธาตุแท้ของมัน ทำให้มันกลายเป็นผู้ร้ายในสายตาของท่านอ๋อง”นางคิด พลางเรียกเซียวถิงฮวาไปกระซิบกระซาบเป็นการลับ“ฮวาเอ๋อร์ เจ้าต้องพยายามใกล้ชิดท่านอ๋องให้มากกว่านังเซียวลี่อิน แสดงให้ท่านอ๋องเห็นว่า เจ้าสุภาพ อ่อนโยน และคู่ควรที่จะเป็นชายาอ๋อง บุรุษน่ะถึงอย่างไรกลัวแพ้มารยาสตรี เจ้างามถึงเพียงนี้ ถึงอย่างไรจิ้งอ๋องย่อมต้องหลังรักเจ้าแน่”“ข้าจะพยายามเจ้าค่ะท่านแม่ ไม่ว่าอย่างไร ตำแหน่งชายาจิ้ง

ในอีกฟากหนึ่งของเมือง ภายใต้แสงตะเกียงสลัว บุรุษในชุดคลุมดำกำลังรายงานต่อชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้สัก“งานเลี้ยงคืนนี้ จิ้งอ๋องประกาศชัดต่อหน้าทุกคนว่าจะปกป้องคุณหนูใหญ่สกุลเซียว”ชายผู้นั้นหัวเราะเบา ๆ“เช่นนั้นเราก็คงต้องเปลี่ยนแผน”....รุ่งเช้าวันถัดมา จิ้งอ๋องได้รับรายงานลับจากหน่วยเงา เนื้อหามีเพียงไม่กี่บรรทัด แต่พออ่านจบ สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นทันที“พวกนั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้กว่าที่คิด”เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นลี่อินกำลังสนทนากับสาวใช้ในสวน แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องกระทบเส้นผมของนางราวกับแพรไหม ทำให้หัวใจเขาเต้นช้าลง เขาถอนหายใจ ในขณะที่กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง..ในจวนสกุลเซียว เจินซูเม่ยและเซียวถิงฮวากำลังเดือดดาลที่งานเลี้ยงเมื่อคืนกลายเป็นเวทีให้ลี่อินได้หน้าเซียวถิงฮวาเค้นเสียง“นังลี่อินได้ใกล้ชิดท่านอ๋องขนาดนั้น แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะท่านแม่”เจินซูเม่ยยกถ้วยชาขึ้นจิบ แววตาเย็นเฉียบ“ถ้าทำให้มันเสียหน้าในงานเลี้ยงไม่ได้ เราก็ต้องหาทางทำให้มันถูกท่านอ๋องตำหนิแทน”..บ่ายวันเดียวกัน ลี่อินได้รับสาส์นเชิญไปงานชมบุปผาของตระกูลเจิ้ง ซึ่งเป็นตระกูลขุนนาง แม้จะไ

ค่ำคืนหนึ่ง หลังจากที่ลี่อินกลับจากตำหนักจิ้งอ๋องนางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เสียงฝีเท้าที่คอยตามหลังนั้นเบาราวกับเงา นางไม่แสดงอาการใดให้ผิดสังเกต แต่เร่งก้าวเท้าเข้าสู่เรือนของตนเพียงไม่นาน เสียงฝีเท้านั้นก็หายไป ทว่าหัวใจนางยังคงเต้นแรง มือบางลูบขอบแขนเสื้อที่ซ่อนเข็มพิษเอาไว้ ของชิ้นนี้จิ้งอ๋องให้ไว้เผื่อจำเป็นต้องป้องกันตัว..รุ่งเช้า ข่าวลับจากมือสอดแนมของจิ้งอ๋องก็มาถึง เขานั่งฟังอย่างเงียบงัน ก่อนเอ่ยเพียงว่า“ต้องดูแลให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครแตะต้องนางได้”แววตาคมเข้มส่องประกายเย็นเยียบ ราวกับพร้อมจะถอนรากศัตรูที่บังอาจยื่นมือมายุ่งกับคนของเขา..ขณะเดียวกัน ในจวนสกุลเซียว เซียวถิงฮวากำลังนั่งสนทนากับบุรุษลึกลับในชุดดำ เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังลอดออกมา“ก็แค่สตรีผู้หนึ่ง แม้จะมีจิ้งอ๋องคุ้มครอง ก็มิใช่ว่าจะไม่มีช่องให้เล่นงาน”ลี่อินไม่ได้รู้ทันทีว่าผู้ใดเป็นคนส่งคนติดตามเมื่อคืน แต่สัญชาตญาณบอกนางว่าต้องมาจากฝั่งเจินซูเม่ยหรือเซียวถิงฮวาแน่นอน นางจึงเริ่มวางแผนย้อนกลับ ไม่เพียงเพื่อป้องกันตัว แต่เพื่อสืบตัวผู้อยู่เบื้องหลังด้วย..ในยามบ่าย จิ้งอ๋องมาหานางโดยไม่บอกล่วงหน้า เข