All Chapters of ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น: Chapter 31 - Chapter 39

ยามเช้าของจวนสกุลเซียวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเสแสร้ง เจินซูเม่ยนั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ประจำ ฮูหยินรองในชุดผ้าแพรเนื้อดีสีเขียวหยก ดวงตาที่กวาดมองทุกคนเต็มไปด้วยความถือดี ข้างกายมีเซียวถิงฮวาในชุดปักลายดอกเหมยสีชมพู ทำท่าทางเรียบร้อยแต่ดวงตาเต็มไปด้วยประกายเยาะหยันเซียวลี่อินก้าวเข้ามาในเรือนนั้นอย่างสง่างาม คราวนี้นางไม่ใช่เด็กสาวที่ก้มหน้างุด ๆ เหมือนก่อน ทุกย่างก้าวช้าแต่มั่นคง จนทำให้สายตาหลายคู่ต้องเหลียวมอง“อ้าว พี่หญิงใหญ่ วันนี้มีเวลามาเยี่ยมพวกเราด้วยหรือ”เสียงของเซียวถิงฮวาหวานหู แต่ปลายประโยคกลับมีหนามแหลมแฝงอยู่ลี่อินยิ้มบาง“ยามว่างก็ต้องมาทักทายสิ จริงไหม ถึงอย่างไรเสียเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน”คำว่าครอบครัวเดียวกันถูกนางเน้นเสียงจนเจินซูเม่ยชะงักเล็กน้อย เพราะนางรู้ดีว่าความเป็นครอบครัวในปากลี่อินนั้น เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยเจินซูเม่ยวางถ้วยชาลงเบา ๆ“เมื่อวานได้ยินว่าเจ้าพบกับเรื่องวุ่นวายนอกจวนหรือ”ลี่อินแสร้งถอนหายใจ“เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย บางทีอาจมีคนคิดเล่นตลกกับข้า แต่ก็เป็นบุญของข้าที่มีคนมาช่วยไว้ทัน”นัยน์ตาของนางเป็นประกายบางอย่างพอให้เจินซูเม่ยรู้สึกหนาวว

เช้าวันถัดมา แสงอรุณแรกยังไม่ทันแตะปลายฟ้า เสียงขับขานของนกก็แว่วก้องในเรือนบุปผา ที่นี่คือเรือนพักของเซียวถิงฮวา น้องสาวต่างมารดาผู้แสร้งเป็นดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ แต่ซ่อนหนามแหลมคมยิ่งกว่ากุหลาบป่าเอาไว้เบื้องหลังเซียวลี่อินก้าวเข้าสู่ลานของเรือนบุปผาพร้อมกับเสี่ยวจูสาวใช้คู่ใจ นางไม่ได้ตั้งใจจะมาเยี่ยม แต่คำสั่งของเจินซูเม่ยที่ให้เรียกนางมาพบ กลับเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เห็นสีหน้าน้องสาวต่างมารดาอย่างเซียวถิงฮวาอีกครั้งเซียวถิงฮวานั่งอยู่กลางศาลาในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนสลับขาว เสมือนบุปผาผลิบานในยามเช้า แต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้กลับชวนให้ลี่อินนึกถึงงูพิษที่เลื้อยอยู่ใต้พงหญ้า“พี่หญิง ข้ามีของขวัญจะมอบให้ท่าน”เซียวถิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานล้ำจนเกือบเลี่ยนลี่อินก้าวเข้าใกล้ พลางเลิกคิ้ว“ของขวัญหรือ? ของขวัญอันใดกัน? เป็นของขวัญที่อยากให้ข้า หรือว่าเป็นกับดักกันเล่า”เซียวถิงฮวาชะงักวูบ แต่ก็รีบยิ้มกลบเกลื่อน“พี่หญิง นี่ท่านพูดอะไร ข้าจะทำร้ายพี่หญิงได้อย่างไรกัน”ช่างน่าขันนัก! เซียวลี่อินหัวเราะในใจ ในชาติก่อน รอยยิ้มเช่นนี้เคยหลอกนางจนเสียท่า แต่ในชาตินี้ นางจะไม่มีวันยอมให้มันซ้ำรอย

เซียวลี่อินกลับถึงเรือนเล็กในยามสนธยา แสงตะวันย้อมผนังเรือนเป็นสีส้มหม่น แต่ในหัวใจนางกลับไม่อุ่นเลยสักนิดข่าวลือแผ่ว ๆ จากพวกบ่าวไพร่ทำให้นางหยุดฟังอย่างตั้งใจ“ว่าแต่คุณหนูใหญ่นี่นางช่างดวงแข็งนัก ถึงกลับมามีชีวิตอยู่ได้”“เงียบปากเสีย! หากฮูหยินรองได้ยินเข้าเจ้าจะถูกโบย”บ่าวสาวสองคนรีบก้มหน้าก้มตาเมื่อเห็นเซียวลี่อินเดินผ่าน นางเพียงปรายตาเย็นชามองเล็กน้อยแล้วเดินต่อไปเจินซูเม่ย เจ้ากำลังคิดจะทำสิ่งใดอีกกันไม่นาน เสี่ยวจู สาวใช้คนสนิทของลี่อินก็เข้ามารายงาน“คุณหนูเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าฮูหยินรองเรียกพ่อบ้านไปหารืออย่างลับ ๆ ทั้งยังสั่งให้คนออกไปนอกเมืองตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างอีกด้วยเจ้าค่ะ”ลี่อินเลิกคิ้วเล็กน้อย“ไปนอกเมือง? ไปเพื่อติดต่อผู้ใดกัน”เสี่ยวจูส่ายหน้า“ข้าไม่อาจเข้าใกล้ได้ แต่จากที่ได้ยิน คราวนี้ดูเหมือนเกี่ยวข้องกับการซื้อขายสมุนไพรบางชนิดเจ้าค่ะ”เซียวลี่อินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนดวงตาจะวาวขึ้นสมุนไพร...ใช่แล้ว หากข้าจำไม่ผิด ในชาติก่อนมีคดีทุจริตส่งสมุนไพรปนเปื้อนเข้าวัง และหนึ่งในผู้เกี่ยวข้องก็คือเจินซูเม่ยริมฝีปากของนางยกยิ้มเย็น“ดี เสี่ยวจู เช่นนั้นเจ้าช่วยข้า

ข่าวสมุนไพรปนเปื้อนที่ถูกจับได้กลางทางแพร่สะพัดราวกับไฟลามทุ่ง จากตลาดเข้าสู่วังหลวง จากวังสู่หูเหล่าขุนนาง และสุดท้ายก็ย้อนกลับมาถึงจวนสกุลเซียวภายในเวลาไม่กี่วันเรือนใหญ่ภายในจวนบัดนี้เต็มไปด้วยบ่าวไพร่ที่ซุบซิบนินทา“ว่าแต่ฮูหยินรอง...เป็นนางจริงหรือไม่ที่อยู่เบื้องหลัง”“ชู่ว์! ระวังปากหน่อย หากนางได้ยินเข้า พวกเราจะซวยเอา”แต่ยิ่งห้าม เสียงเล่าลือก็ยิ่งดังไปทั่วภายในห้องโถง เจินซูเม่ยสีหน้าซีดขาว มือสั่นจนถ้วยชาร่วงแตกกับพื้น เซียวถิงฮวารีบคุกเข่าข้างกาย“ท่านแม่ อย่าหวาดหวั่นไป! เราต้องหาทางพลิกสถานการณ์ มิฉะนั้นเรื่องนี้จะกลายเป็นหลักฐานชัดเจนมัดตัวเรา”เจินซูเม่ยกัดฟันกรอด“ข้าไม่ยอมแพ้แน่ ข้าจะไม่ยอมให้นังเด็กนั่นมาทำให้ชีวิตข้าพัง!”ในอีกฟากหนึ่ง ลี่อินนั่งจิบชาในเรือนเล็กอย่างสงบ รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้างาม ยิ่งนางดิ้น ข่าวลือก็จะยิ่งมัดรอบคอนางเองเสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นจากนอกโถง เซียวเฟิงเฉินก้าวเข้ามา สีหน้าเคร่งเครียดผิดปกติ เขาได้รับฎีกาลับจากวังที่สอบถามเรื่องเกวียนสมุนไพรปนเปื้อน หากพิสูจน์ว่าเกี่ยวข้องกับจวนสกุลเซียว ชื่อเสียงและตำแหน่งเจ้ากรมคลังของเขาจะสั่นคลอนท

หลังจากงานเลี้ยงผ่านไปไม่กี่วัน ข่าวลือเรื่องเซียวลี่อินเดินเคียงจิ้งอ๋องเข้าร่วมงานเลี้ยงในหอเลี้ยงยังคงแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงเหล่าสตรีน้อยใหญ่ต่างเอ่ยถึงเรื่องของนางด้วยทั้งความอิจฉาและเกรงขามขุนนางหลายคนเริ่มจับตามองนางในฐานะ ผู้ที่อ๋องเจ็ดยกย่องแต่ภายในจวนสกุลเซียว กลับเงียบงันราวกับพายุที่กำลังสะสมแรงเจินซูเม่ยนั่งอยู่หน้าโต๊ะบูชา ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ“นางกล้าหักหน้าข้าต่อหน้าผู้คน ข้าจะไม่มีวันปล่อยไปแน่!”เซียวถิงฮวารีบเข้ามา“ท่านแม่ เราจะทำอย่างไรต่อดี”เจินซูเม่ยยกผงยาสีขาวขึ้นจากกล่องไม้เล็ก ๆ“เพียงแค่โรยสิ่งนี้ในน้ำชา ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม นางก็จะอับอายต่อหน้าผู้คน”ในอีกฟากหนึ่ง เซียวลี่อินนั่งอยู่ใต้แสงจันทร์ในเรือนเล็ก สายลมพัดเส้นผมปลิวไหว แววตาของนางสงบนิ่ง แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มเย็น“เจินซูเม่ย เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ทันเล่ห์กลกระจอก ๆ ของเจ้าเช่นนั้นหรือ”จังหวะนั้นเอง เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นก็ดังขึ้น หวังจิ้งเหยียนก้าวเข้ามาพร้อมกับองครักษ์สองคน“ข้าได้ข่าวว่ามีคนเคลื่อนไหวใกล้เรือนเจ้าอีกแล้ว”เซียวลี่อินหันไปสบตากับเขา“เช่นนั้นหม่อมฉันก็จะรอดู ว่าเล่ห์กลภายใต้เ