Semua Bab ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น: Bab 11 - Bab 20

เสียงขันพลันเงียบลงเมื่อขันทีอาวุโสประกาศด้วยเสียงกังวาน“ท่านอ๋องเจ็ด หวังจิ้งเหยียน เสด็จ!”ฝูงชนแหวกออกอย่างเป็นระเบียบ ชายหนุ่มในชุดมังกรสีดำเดินเข้ามาท่ามกลางสายตาทุกคู่รัศมีความสงบเยือกเย็นเปล่งออกมาจากกายของเขา ราวกับทุกสิ่งจะเงียบลงเพียงแค่การปรากฏตัวดวงตาคมคายใต้คิ้วดกเข้ม เหลือบมองลี่อินเพียงชั่วขณะ แล้วจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ“ฤดูหนาวนี้ ดูเหมือนจะมีดอกเหมยผลิบานเร็วกว่าที่คาดไว้”เสียงหัวใจของลี่อินเต้นสะท้อนอยู่ในอกนางประสานมือคารวะ “ถวายบังคมท่านอ๋องเจ็ด”หวังจิ้งเหยียนไม่ได้เอ่ยต่อ หากแต่เพียงพยักหน้าเบา ๆ และเดินขึ้นแท่นประทับ สายตานั้นยังคงเหลือบมองนางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองน้องชายของตน ท่านอ๋องเก้าหรือชินอ๋อง หวังชินเสวียน ที่นั่งอยู่อีกฝั่งในขณะที่เสียงดนตรีบรรเลงขึ้น กลิ่นหอมของอาหารและสุราอบอวลทั่วลานพิธี แต่เบื้องหลังความงดงามเหล่านั้น เงามืดบางอย่างก็กำลังเคลื่อนไหวเงียบ ๆภายในระเบียงด้านหลัง มีสตรีผู้หนึ่งในชุดคลุมหนา พูดกับบ่าวสาวอย่างลับ ๆ“คืนนี้ เราต้องทำให้ท่านอ๋องเจ็ดหันมาสนใจคุณหนูรองเซียวถิงฮวาให้ได้”“ตำแหน่งพระชายาแห่งตำหนักจิ้งอ๋อง ต้องเป็นของพวกเร

รถม้าสีดำวิ่งฝ่าหิมะโปรยปรายเคลื่อนเข้าสู่ประตูจวนสกุลเซียวอย่างเชื่องช้า เสียงล้อบดกับพื้นศิลาและเสียงม้าสะบัดลมหายใจเป็นจังหวะ ดั่งต้อนรับการกลับมาของใครบางคนในยามเช้าที่แสงอาทิตย์ยังไม่แรงนัก ผู้คนในจวนต่างออกมาต้อนรับแขกผู้มีบรรดาศักดิ์สูงศักดิ์ มิใช่ผู้ใดอื่น หากแต่เป็น เซียวลี่อิน บุตรสาวคนโตที่เคยถูกมองข้ามจนสิ้นศักดิ์ศรีทว่าวันนี้ การกลับมามิใช่เพื่อตามหาความเมตตา หากแต่คือการ “นับถอยหลังสู่การล้างแค้น”ประตูรถม้าเปิดออก หญิงสาวในชุดคลุมยาวสีอ่อน ก้าวลงจากรถม้าอย่างสง่างาม ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ดวงตาเยือกเย็นและทรงพลังกว่าครั้งไหน ๆบ่าวไพร่ที่เคยหัวเราะเยาะนาง ต่างก้มหน้าหลบสายตาราวกับรู้ตัวว่ากำลังยืนอยู่ต่อหน้าหญิงที่ไม่ใช่เซียวลี่อินคนเดิม“เรือนหลังเล็กที่ข้าเคยอยู่ ข้าจะไม่ย่ำกลับไปอีกเป็นครั้งที่สอง”เสียงรองเท้ากระทบหินดังอย่างมั่นคงขณะนางเดินตรงเข้าสู่โถงกลาง ไม่แม้แต่จะปรายตามองซุ้มต้นเหมยที่เคยเป็นที่โปรดปรานของมารดานางในห้องโถง เจินซูเม่ยกำลังจิบชาอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลัก ใบหน้ายังประดับรอยยิ้มอ่อนโยนตามมารยาทของฮูหยินขุนนางเซียวถิงฮวาผู้นั่งข้าง ๆ ในชุดผ้าไหมสีชมพ

จวนสกุลเซียว เวลายามสายของวันที่ฟ้าโปร่ง แม้แสงแดดจะสาดส่องไปทั่ว แต่ในห้องโถงกลางของเรือนใหญ่กลับเย็นยะเยือกราวกับมีกระแสพายุแทรกอยู่ทุกอณูเจินซูเม่ยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างผู้มีอำนาจ ใบหน้าแต่งแต้มด้วยแป้งนวล แต่อารมณ์ในดวงตากลับขุ่นมัว“ข้าไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าเหตุใดเซียวลี่อินถึงกล้าหยามหน้าข้าขนาดนี้ หรือแท้จริงแล้วนางไปพึ่งใบบุญของใครมา?”เซียวถิงฮวาที่นั่งอยู่ด้านข้างขมวดคิ้วแน่น“ท่านแม่ บ่าวในเรือนพูดกันว่านอกจากนางจะได้รับป้ายโองการจากในวังแล้ว จิ้งอ๋องทรงมีรับสั่งให้ดูแลความปลอดภัยของนางด้วยตัวเองด้วย!”เจินซูเม่ยกัดฟันแน่น มือที่เคยสงบนิ่งบีบพัดในมือตนเองจนพับแหลกเสียงดัง“นังแพศยา มันใช้เสน่ห์แบบไหน ถึงหลอกล่อจิ้งอ๋องได้เพียงนี้!”ถิงฮวาลอบมองมารดาแล้วหลุบตาลงต่ำ ความอิจฉาริษยาไหลวนในใจนางดั่งน้ำหมักพิษ“ในเมื่อจิ้งอ๋องทรงเริ่มสนใจเซียวลี่อิน เช่นนั้นก็ต้องมีแผนหลอกล่อออกมา”เจินซูเม่ยหรี่ตาลง แววตาวาววับขึ้นในทันใด“ฟังให้ดี ถิงฮวา เจ้าจะต้องเข้าใกล้จิ้งอ๋องให้มากที่สุด ชิงสายตาของเขากลับมาให้ได้ ในเมื่อพวกเราสู้ด้วยฐานะไม่ได้ ก็ต้องสู้ด้วยกลอุบาย!”อีกมุมของจ

ตำหนักจิ้งหลี่บ่ายวันนั้นอึมครึมราวจะมีพายุเข้า แม้แดดจะยังส่องผ่านยอดหลังคากระเบื้องเคลือบงามวิจิตร แต่บรรยากาศโดยรอบกลับตึงเครียดอย่างยิ่งหวังจิ้งเหยียนนั่งอยู่บนตั่งแกะสลักลายมังกรทอง เบื้องหน้าคือบรรดาขุนนางฝ่ายคลังหลวงที่ถูกเรียกตัวมากะทันหัน“ผู้ใดตรวจสอบบันทึกบัญชีบรรณาการจากตระกูลเซียวในรอบเดือนก่อน?”น้ำเสียงของจิ้งอ๋องเรียบนิ่ง แต่แฝงอำนาจจนแม้แต่ลมหายใจก็ไม่กล้าแรงขุนนางนามว่าเฉิงอวี่ ผู้รับผิดชอบด้านนี้รีบคุกเข่า“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อม...กระหม่อมเป็นผู้ตรวจสอบเองพ่ะย่ะค่ะ!”“เช่นนั้นเจ้าแน่ใจหรือว่าไม่มีสิ่งใดผิดพลาด?”เฉิงอวี่หน้าซีดเผือด รีบเปิดม้วนผ้าบัญชีในมือ แต่ทันใดนั้น มือของจิ้งอ๋องกลับโบกเบา ๆ“ไม่จำเป็นต้องพลิกหาให้เสียเวลา ข้ามีบัญชีอีกฉบับที่ได้รับจากคนในเรือนจวนสกุลเซียวโดยตรง”เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังขึ้นในหมู่ขุนนาง ใครบางคนกระซิบว่า “หรือจะมีใครที่กล้าทูลความจริง”หวังจิ้งเหยียนปรายสายตาไปทางองครักษ์ด้านหลัง คนผู้นั้นก้าวขึ้นมาก่อนจะยื่นม้วนผ้าอีกฉบับให้พระองค์“นี่คือบัญชีที่แตกต่างไปจากของเจ้า เฉิงอวี่ จงดูเสีย”จิ้งอ๋องเปิดให้เห็นต่อหน้าทุกคน ตัวเลขและรายล

ณ เรือนเหมยเซียง เรือนของเซียวถิงฮวา“เหตุใดถึงมีคนของราชสำนักมาค้นจวนกันได้!?”เสียงแหลมของเซียวถิงฮวาดังลั่นกลางห้อง ขณะขว้างถ้วยชาลงพื้นอย่างขุ่นเคือง“ก็แค่บุตรีที่ไร้ค่า จะมีกำลังถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน!”นางเดินวนไปมาไม่หยุด สีหน้าร้อนรนเต็มประดาเจินซูเม่ยนั่งซบอยู่บนเบาะด้านข้าง สภาพซูบเซียวไปถนัดตาหลังถูกตรวจกดดันจากหน่วยสืบหลวงตลอดทั้งวัน ทำเอานางแทบเสียสติ“นังลี่อินมันไม่ใช่คนอ่อนแอเช่นเดิมอีกต่อไปแล้ว ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือถิงฮวา ว่าอย่าทำให้นางมีช่องโหว่โต้กลับได้”ถิงฮวาขบกรามแน่นจนกรามสั่น“แต่ท่านแม่! นางเป็นแค่ผู้หญิงโง่ ๆ ที่เคยถูกเราตบตีใช้งานมาสารพัด! คนไร้ค่าอย่างนางยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน”เจินซูเม่ยหันไปกระซิบอย่างหวาดหวั่น“พวกเราต้องรีบลงมือก่อนที่นางจะลงมืออีกครั้ง หากปล่อยไว้นาน นางจะลากทั้งจวนเซียวลงเหวแน่นอน”....ณ เรือนเล็กของเซียวลี่อินเสี่ยวจูกลับมาด้วยข่าวใหม่ นางก้มตัวกระซิบใกล้ใบหูของลี่อิน ดวงหน้าหญิงสาวที่กำลังจิบชาชาอยู่นั้นกลับไม่เปลี่ยนสีเลยแม้แต่น้อย“คุณหนูเจ้าคะ พรุ่งนี้เซียวถิงฮวาจะมาหาท่านที่เรือน ดูท่าเหมือนจะมาพูดดี เอาใจท่าน”ลี่อินเ