All Chapters of คุณสามีคะ มารักกันนะ: Chapter 21 - Chapter 30

“นายโอเคหรือเปล่า?” ราตรีเอ่ยถามเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผาตะวัน มือเรียวเอื้อมไปแตะแผ่วที่ไหล่ของเขาอย่างอ่อนโยนเธอไม่รู้ว่าเขาเจออะไรมา ไม่รู้ว่ามีเรื่องร้ายแรงแค่ไหน รู้แค่ว่า... เขาต้องการใครสักคนอยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนเขา“ผมช่วยชีวิตคนไข้ไว้ไม่ได้...” น้ำเสียงสั่นพร่า ปนสะอื้นพูดขึ้น “ผมไม่อยากผ่าตัด หรือรักษาใครอีกแล้ว”คำพูดนั้นแล่นเข้ามาในใจเธอ“นี่คงเป็นครั้งแรกที่นายเจอคนไข้เสียชีวิตระหว่างผ่าตัดใช่ไหม?”ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ“นายเป็นหมอที่เก่งนะ นายเคยต่อชีวิตให้คนมาแล้วตั้งกี่คน... ฉันเชื่อว่าที่ครั้งนี้คนไข้ไม่รอด มันไม่ใช่ความผิดของนายเลย ร่างกายของเขาคงไม่ไหวแล้วจริงๆ”เสียงเธอนุ่มลง พูดช้าๆ แต่ชัดเจน “นายเป็นหมอที่ดี ใช้หัวใจในการรักษาคนจริงๆ ‘เกิด แก่ เจ็บ ตาย’ มันคือธรรมชาติของมนุษย์ทุกคน... ฉันดูออก ว่านายทำเต็มที่แล้วจริงๆ ไม่งั้นนายคงไม่มานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้หรอก เพราะงั้น... อย่าโทษตัวเองเลย อย่าปล่อยให้เรื่องนี้ทำลายนาย ยังมีคนไข้อีกหลายคน รอให้นายช่วยอยู่นะ”ผาตะวันเงยหน้าขึ้น สายตาที่จ้องมองเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เขาเคยมองว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ร

โรงพยาบาลกษิราพ“พี่ตะวันคะ น้องดาเอาขนมมาฝากค่ะ” รดาบอก พร้อมกับวางถุงขนมไว้ที่โต๊ะของหมอหนุ่ม“นายผาฉันเอาขนมมาให้ลองชิม” เสียงของราตรีดังตามเข้ามาติดๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงและเมื่อเดินมาถึง ปากของเธอก็ต้องอ้าค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นคนที่ตนตั้งชื่อให้ว่า ยัยคนมีมารยาท ยืนอยู่ในห้องของสามีด้วย“เธอ! คนที่ฉันเคยเจอหน้าลิฟต์หนิ” รดาเอ่ยทักอย่างจำได้ สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เข้ามาห้องของพี่ตะวันได้อย่างไร และใครเป็นคนปล่อยให้เธอเข้ามา!“ใช่ๆ ๆ ฉันก็จำเธอได้ เราเคยเจอกันสามครั้ง” ราตรีปรับสีหน้าทำเป็นตื่นเต้นดีใจ ถือโอกาสตีสนิทลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลซะเลย เผื่ออนาคตของสามีในโรงพยาบาลนี้จะได้แจ่มใสสวยงาม“เธอเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” รดาถาม พร้อมกับมองด้วยสีหน้ารังเกียจเห็นหลายครั้งแล้วนะยัยหน้าสวย ชอบทำหน้ารังเกียจฉัน!!! แต่ต้องท่องไว้ว่า เพื่ออนาคตที่สดใสของสามีๆ ท่องในใจจบ เธอก็ส่งรอยยิ้มแจ่มใสไปให้“ฉันเป็นภรรยาของคุณหมอตะวันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” แนะนำตัวเสร็จราตรีก็ยื่นมือไปเพื่อเช็คแฮนด์กับเธอแววตาที่ดูเหยียด และรังเกียจเมื่อครู่ของรดา แปรเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยว และแข

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผาตะวันก็มองหาภรรยาของเขาทันที สายตากวาดไปทั่วชั้นล่างอย่างร้อนใจ แต่กลับไม่พบเธออยู่ตรงไหนเลย ชายหนุ่มจึงรีบขึ้นบันไดไปยังชั้นบน และแล้วก็พบว่า... เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนแต่ก่อนที่เขาจะได้ก้าวขาเข้าไป เสียงแข็งของเธอก็ดังขึ้นมาขวางไว้“ห้ามเข้ามา!”คำสั่งนั้นหยุดเขาไว้กลางอากาศ เท้าที่กำลังก้าวถึงกับค้าง ไม่กล้าขยับต่อ“ทำไมไม่ให้ผมเข้าไป?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสับสน“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”ผาตะวันขมวดคิ้วทันที “ผมรีบกลับมา... ก็เพราะอยากอธิบายทุกอย่างให้คุณฟัง”“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น!”“แต่เราต้องคุยกันนะ” เขายืนยัน พยายามชะเง้อแอบมองใบหน้าของเธอที่หันหลังให้ ยิ่งเขาอยากเห็น ใบหน้าของเธอก็ยิ่งเร้นลับ ยิ่งทำให้ใจเขาเต้นรัวด้วยความเป็นห่วง“ถ้านายเข้ามา ฉันจะปาของทุกอย่างในห้องใส่แน่!” เสียงสั่นเครือแฝงความดื้อดึง ฟังดูคล้ายข่มขู่ แต่จริงๆ แล้วคือความกลัว... กลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตา ที่เธอกำลังพยายามกลั้นไว้“มันก็แค่เรื่องเล็กๆ ทำไมคุณต้องโกรธจนถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิ เราแต่งงานกันแล้วนะ เป็นสามีภรรยากันแล้ว...” น้ำเสียงของเขาอ่อนลง ก่อนจะค่อยๆ ยกเ

เมื่อเข้ามาในห้องพัก ผาตะวันค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างระวัง ก่อนจะหมุนตัวกลับ หวังจะเดินไปที่โต๊ะ แต่ยังไม่ทันก้าวเท้า ก็ถูกจู่โจม!ริมฝีปากของเธอประทับลงอย่างเร็ว“จุ๊บนี้ไม่มีใครเห็น ถือว่าไม่ผิด~” เธอบอกพร้อมยิ้มตาหวานอย่างภูมิใจเขารีบเดินหนีไปที่โต๊ะ แสร้งทำหน้าดุ แต่ใบหน้าแดงแจ๋ “ทำไมชอบเล่นอะไรแบบนี้เนี่ย”“ฉันรู้ว่านายไม่ชอบไง ฉันเลยอยากทำ~”“ถ้าผมชอบ คุณก็จะไม่ทำใช่มั้ย?”“ก็อาจจะนะ~”“งั้นผม... ก็ไม่ชอบ”จุ๊บ!เธอกระโดดกอดคอเขาแล้วแนบริมฝีปากอีกครั้ง “จุ๊บ จุ๊บๆ ๆ ๆ”เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นอย่างสุขใจ “ใครสอนให้คุณทำตัวน่ารักขนาดนี้เนี่ย?”“นายไง!” เธอยิ้มก่อนจะซบหน้าลงบนอกเขาแน่น“ตั้งใจทำงานนะคะ คุณสามีขา~”“ได้ครับ คุณภรรยา~”เธอปล่อยแขนจากคอเขา แล้วเปลี่ยนเป็นดึงแก้มแรงๆ “คุณสามีน่ารักที่สุดในโลกเลย~”“เจ็บครับ คุณภรรยา...” เขาแกล้งกัดฟันตอบเธอรีบปล่อยมือแล้วลูบแก้มเขาเบาๆ อย่างรู้สึกผิด “ขอโทษ นายเจ็บมากไหม?”“ไม่เจ็บแล้วครับ... คุณกลับบ้านเถอะ ผมจะไปดูคนไข้ต่อ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”“อืม ต่อไปนี้ฉันจะมาส่งนายทุกวันเลย ไม่ต้องห่วง… แล้วก็จะมารับด้วยนะ~ ดีใจไหม?”เขาถอนใจในใ

...และทันทีที่ประตูถูกเปิดออก“แฮปปี้เบิร์ดเดย์!!!!”“แม่!” ราตรีร้องเสียงหลงอย่างตกใจสุดขีด เมื่อเห็นคนที่ยืนถือเค้กอยู่ตรงหน้าไม่ใช่แค่แม่เธอ ยังมีแม่สามี และเพื่อนรักอย่างนันทนาด้วยอีกคนใช่สิ! วันนี้วันเกิดของฉันนี่นา... ลืมไปเสียสนิทเลย!แต่เดี๋ยวก่อน... แม่บอกว่าไปอินเดีย ส่วนยัยนันก็บอกว่าจะไปต่างจังหวัด ไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันอะไรกัน?“เซอร์ไพร้ส์~” ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างร่าเริงราตรีหันไปมองผาตะวัน ที่ตอนนี้ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แบบที่เธอไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก“อย่าบอกนะว่าทุกคนร่วมมือกัน...” เธอเอียงคอถามเขาเขาพยักหน้ารับเบา ๆรอยยิ้มของราตรีค่อย ๆ กว้างขึ้น ดวงตาเริ่มคลอด้วยน้ำใส ๆโคตรเซอร์ไพรส์... ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เลย เค้กสักก้อนก็ยังไม่เคยได้เป่า ไม่คิดเลยว่าชีวิตในวัยสามสิบ ไม่สิ! ต้องสามสิบเอ็ดปีบริบูรณ์ จะมีวันดี ๆ แบบนี้เกิดขึ้นได้“ไหนแม่บอกว่าไปอินเดียไงคะ” ราตรีเอ่ยถาม ทั้งแปลกใจ ระคนดีใจ“ก็ผาเขาอยากเซอร์ไพร้ส์วันเกิดลูก เลยให้แม่บอกไปแบบนั้น” ตอบพร้อมกับทำปากบุ้ยใบ้ไปทางลูกเขย“แล้วเธอล่ะยัยนัน ไหนบอกว่าจะไปต่างจัง