All Chapters of คุณสามีคะ มารักกันนะ: Chapter 1 - Chapter 10

โรงพยาบาลกษิราพ“อ้าว! หมอยังไม่กลับอีกเหรอครับ?” ลุงป้อง รปภ. ประจำโรงพยาบาลเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย เมื่อเห็นหมอผาตะวันเดินนำหญิงสาวคนหนึ่งออกมายังลานจอดรถผาตะวันยิ้มบาง พลางหันมาตอบอย่างสุภาพ “ผมไปกินข้าวมาน่ะครับลุง กำลังจะกลับแล้วล่ะครับ”รอยยิ้มของหมอหนุ่มอบอุ่นจนลุงป้องเผลอยิ้มตาม ใบหน้าที่มักเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเพราะงานกะดึกดูสดชื่นขึ้นมาทันที ทุกคนที่โรงพยาบาลนี้ต่างคุ้นเคยกับรอยยิ้มนั้นดี ยิ้มที่แสนจะจริงใจของหมอผาตะวัน“ครับหมอ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะครับ” ลุงป้องพยักหน้า อวยพรด้วยความจริงใจ“ครับ ขอบคุณครับลุง ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” หมอหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะพาหญิงสาวเดินเลยออกไปสายตาของลุงป้องมองตามหลังทั้งคู่ไปจนลับตา ใบหน้าที่ยิ้มอยู่เลือนลางลงเล็กน้อย ก่อนพึมพำในใจด้วยความเสียดาย...หมอคนนี้ ทั้งอ่อนน้อม ทั้งนิสัยดี... ถ้าลูกสาวลุงได้คนแบบนี้เป็นคู่ชีวิตก็คงจะดีแต่เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ หมอ หน้าตาสวยจัดจ้าน ท่าทางก็ไม่ธรรมดา ลุงก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ คงหมดหวังแล้วล่ะลูกเอ๊ย หมอเขามีเมียสวยขนาดนั้นแล้วนี่นา…“นี่นาย!” เสียงสะกิดจากคนข้างกายดึ

ย้อนกลับไปตอนที่เธอยังลำบาก ตนเองเคยยืมเงินจากละอองศรีมาหลายแสนบาทเพื่อส่งลูกชายเรียนจนได้เป็นหมอตามฝัน ทีแรกตกลงกันไว้ ว่าหลังจากผาตะวันเรียนจบ จะให้เขาทำงานใช้หนี้คืนเอง แต่ละอองศรีกลับเปลี่ยนใจ เพราะผาตะวันเป็นหมอหนุ่มหน้าตาดี มีน้ำใจ วันหยุดยังอุตส่าห์ช่วยแม่ขายผักในตลาด แถมยังเคยช่วยเธอจากเหตุการณ์ถูกชิงสร้อยทองกลางตลาด จนได้ของกลับคืนมาอีกใจหนึ่งก็อยากได้คนดีๆ แบบหมอ ไว้ดูแลลูกสาว บวกกับกลัวว่าราตรีจะไม่ได้แต่งงาน เพราะนิสัยเจ้าตัวเอาแต่สวยไปวันๆ ไม่เคยทำงานทำการ ถ้าหาสามีเองได้ ก็เกรงว่าจะได้พวกไม่เอาถ่านมาให้หนักใจอีกสุดท้ายละอองศรีเลยวางแผนบีบบังคับ เอาหนี้สินที่แสงดาวก่อไว้มาเป็นเครื่องมือเร่งรัดให้ผาตะวันยอมแต่งงานกับลูกสาววัยสามสิบของตน หากไม่ตกลง… เรื่องอาจถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาลผาตะวันรู้ดี ว่าเงินที่กู้มา แม่ใช้เพื่อส่งตนเรียน อีกทั้งไม่อยากเห็นแม่ต้องแบกรับความเครียด และความอับอายจากคดีความ ด้วยเหตุผลเหล่านั้น… เขาจึงยอมแต่งงาน ทั้งที่หัวใจ ยังไม่ได้มีรักให้ภรรยาเลยแม้แต่น้อย“แม่ครับ เข้าบ้านเถอะครับ ข้างนอกยุงเยอะ” ผาตะวันเอ่ยชวนแม่ทั้งสองอีกครั้ง น้ำเสียงสุภาพปนห่ว

“โอ๊ย! อะไรของนายเนี่ย ให้จูบ ให้รีบทำลูก เสร็จแล้วจะได้นอน นายจะมาเล่นตัวอะไรเวลานี้เนี่ย”“คุณเห็นผมเป็นตุ๊กตายางรึไง”“ใช่! นายรีบๆ สิ ฉันอยากมีลูก”“ผมยังไม่อยากมีลูกตอนนี้ และถ้าผมจะมีลูก ผมก็จะมีกับผู้หญิงที่ผมรักเท่านั้น”“แหวะ! อยากจะอ้วก น้ำเน่าสุดๆ ” “คนอย่างคุณมันจะไปเข้าใจอะไร”“ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจว่าฉันกับนายแต่งงาน เป็นผัวเมียกันแล้ว เพราะฉะนั้นคืนนี้เราต้องมีลูกกัน!”“ผมไปแต่งตัวก่อนดีกว่า คุณคิดว่ามีลูกมันเป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง โตซะเปล่า” ว่าพร้อมกับลุก แล้วส่ายศีรษะไปมาอย่างระอา ก่อนจะเดินไปแต่งตัว“จะไปใส่มันทำไมเสื้อผ้าน่ะ เดี๋ยวก็ต้องถอดออกแล้วไม่ใช่เหรอ? ” ราตรียังคงไม่ยอมลดละความพยายามง่ายๆ“ผมจะไม่ยอมนอนกับคุณแน่ๆ” เขาบอกน้ำเสียงหนักแน่น ขณะกำลังเปิดประตูตู้เสื้อผ้า“ฉันไม่สนใจหรอก ยังไงคืนนี้นายก็ต้องทำหน้าที่สามีบนเตียงให้ฉัน!”หากคืนนี้ไม่ยอมมีอะไรด้วย ดูท่าว่าคืนนี้เธอคงไม่ยอมปล่อยให้เขานอนได้ง่ายๆ แน่ จึงออกอุบายออกไปว่า“เอางี้ เรามาตกลงกันเพื่อผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่าย ผมจะยอมมีลูกกับคุณก็ต่อเมื่อ หนึ่ง คุณทำให้ผมรักได้ สอง คุณทำให้ผมเห็นว่าคุณจะสามารถเป็

“ไม่อยากเสียเงิน ช่วงนี้แม่ไม่ให้เงินฉันแม้แต่บาทเดียว สงสัยลูกเขยสุดที่รักของท่านจะสั่งไว้แล้วแหงๆ ส่วนอิตาสามีของฉัน นั่นก็เหลือตังค์ติดตัวอยู่แค่สามร้อย ถ้าฉันเอามาหมด ตานั่นคงไม่มีตังค์กินข้าว เขาต้องหาเงิน ฉันถือว่าเงินส่วนนั้นให้เขาไว้ใช้ เป็นการลงทุน” ราตรีตอบพลางพลางคลี่ยิ้มอย่างภูมิใจในแผนการที่คิดว่าแจ่มสุดๆ ของตัวเอง“แล้วที่แกบอกพวกนั้นว่าจะซื้อรถล่ะ... แกโกหกเหรอ?”“ไม่ได้โกหก! ที่มาหาแกวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละ”“เอ้า ว่ามา มีอะไรก็พูดมาเลย” นันทนาเอื้อมหยิบแก้วน้ำจิบ แล้ววางลง ก่อนเอนตัวพิงพนักพิงรอฟังอย่างตั้งใจ“คืองี้...” ราตรีพูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ“แกยังจำเรื่องสัญญาหนี้ที่ฉันเคยเล่าได้ไหม?” ราตรีถามขึ้นเพื่อนสาวขมวดคิ้ว พยายามรื้อฟื้นความจำ“ก็สัญญาที่แม่ฉันบอกว่า ถ้าฉันยอมแต่งงานกับนายผาตะวัน หนี้ทั้งหมดจะถือว่าชดใช้คืนเรียบร้อย แถมยังจะให้เงินฉันเพิ่มอีกห้าสิบล้านน่ะ... จำได้ไหม?”“อ๋อ! จำได้แล้ว!”“นั่นแหละ... แต่ปัญหาคือ… มันมี ‘เงื่อนไข’ ที่ฉันไม่ได้อ่านก่อนเซ็นอยู่ด้วยว่า…”ราตรีเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืนเหตุการณ์เมื่อคืน'ฉันขอคุยกับแกตามลำพังก่อน

เมื่อเห็นเขาเงียบไป เธอจึงเอ่ย “ฉันถามนายนะ”“อื้ม” เขาตอบทั้งที่ในใจแอบถอนหายใจแรง...เมื่อได้ยินคำตอบ คนฟังก็ยิ้มหวาน ก่อนจะเดินมากอดแขนเขา แล้วออกแรงดึงเบาๆ “นายต้องเหนื่อยมากแน่เลย ฉันจะพานายขึ้นไปพักผ่อนบนเตียงเอง”“คุณ... ปล่อยผมเถอะ ผมเดินเองได้” เขาบอกพลางพยายามแกะแขนของเธอออกจากตัว รู้สึกแปลกๆ ปนประหม่า ที่จู่ๆ ภรรยาในนามก็แปลงร่างเป็นเด็กหญิงขี้อ้อนเสียอย่างนั้น“ไม่เป็นไร ฉันอยากดูแลนาย” น้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนลมเย็นยามค่ำคืนเอ่ย พลางกระชับแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม“แต่ผมว่า...”“นะๆ ~ ไหนๆ เราก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนี่นา นายให้โอกาสฉันได้ดูแลนายบ้าง ไม่ได้เหรอ? ฉันอยากดูแลนายจริงๆ นะ” เสียงออดอ้อนหวานขึ้นอย่างมีจังหวะ แถมหัวก็เอียงซบที่ไหล่ คล้ายลูกแมวขี้อ้อนที่กำลังหาวิธีให้เจ้านายใจอ่อนผาตะวันชะงักไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนเอ่ย“ผะ… ผมไปอาบน้ำก่อนนะ ตัวเหนียวมาก” ว่าแล้วก็รีบแกะแขนเธอออก ด้วยความหวาดระแวงเธอทำเพียงกะพริบตาปริบๆ แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้“ได้สิ ให้ฉันช่วยอะไรไหม”“ไม่ต้อง!” เขารีบบอก ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปหลังจากที่ผาตะวันอาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินออกจ