Semua Bab กำราบรักวิศวะเลว: Bab 11 - Bab 20

“ป๊าก็เลิกเปรียบเทียบหนูกับคนอื่นสักที ป๊าไม่เคยภูมิใจอะไรในตัวหนูเลยสักอย่าง” ไอโกะลุกขึ้นจากเก้าอี้ พรั่งพรูสิ่งที่อัดอั้นมานานออกมา “แล้วเราเคยทำอะไรให้ป๊าภูมิใจบ้าง อย่าคิดว่าป๊าไม่รู้นะว่าเราไปเที่ยวผับดึกดื่นจนขาดเรียน แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ป๊าบ่นได้ยังไง ยังทำตัวไม่รู้จักหน้าที่ไม่รู้จักโตแบบนี้” พนงค์เสียงดังลั่นร้านด้วยความโมโห “ถ้าหนูได้เอสักตัวจะทำให้ป๊าภูมิใจใช่ไหม” “ทำให้ได้ แล้วค่อยมาคุยกัน” “ได้ งั้นหนูจะทำให้ป๊าดู” เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะตั้งท่าเดินออกไป ภายในใจนึกแค่อยากเอาชนะและให้ป๊าภูมิใจในตัวเธอบ้างเพียงสักครั้ง “จะไปไหนไอโกะ นั่งลง” พนงค์ลุกขึ้นยืนจ้องมองไปยังลูกสาวด้วยสายตาไม่พอใจ “ไม่มีหนู ป๊าน่าจะทานอาหารอร่อยกว่าไม่ใช่เหรอคะ?” ไอโกะหันกลับมาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้านิ่งเรียบ และเดินออกไป “ไอโกะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” พนงค์รีบเดินออกจากโต๊ะอาหารเพื่อเดินตามลูกสาวไป และในจังหวะนั้น เขาก็ชะงักเมื่อเจอคนรู้จัก ไอโกะเองก็เช่นกัน เธอชะงักเท้าและหยุดเดินเมื่อสบตาเข้ากับสายฟ้า “คุณสุเมธี สวัสดีครับ” พนงค์รีบยกมือไหว้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพอดิบพอดี “อ้าวคุณพนงค์ใช่ไหม

ทางด้านสายฟ้า “ไปนานจังวะ” “มีอะไรสนุก ๆ นิดหน่อย” ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมที่โต๊ะประจำพร้อมกับตอบทิวเขาที่กำลังจ้องจับผิดผมอยู่ “แค่นางแบบที่เจอกันตามงานยังมีไม่พออีกเหรอวะ” ภามถามขึ้น เพราะคำที่ว่าอะไรสนุก ๆ ทำให้มันคิดว่าผมไปทำเรื่องอย่างว่ามา “กูไม่ได้เอาไปทั่วขนาดนั้น” ผมตอบ “ไม่ มึงน่ะ ขนาดนั้นเลยล่ะ” ไอ้ภามรีบสวนตอบผมกลับในทันทีผมไหวไหล่เบา ๆ อย่างไม่ยี่ระ ก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นดื่มด้วยท่าทางชิล ๆ พลางยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเพราะเถียงมันต่อไม่ได้ ก็มันพูดจริงนี่นา ผมน่ะชอบเล่นกับสาว ๆ นางแบบที่ทำงานด้วยแต่ก็นะ ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ ถ้าสาว ๆ พวกนั้นไม่ยินยอมเล่นกับผม ผมก็ไม่เล่น และส่วนใหญ่ที่เล่น พวกเธอเป็นคนเข้าหาผมเองทั้งนั้น ก็อย่างว่า งานที่ผมทำมันเป็นงานแบบเนื้อแนบเนื้อ เจอสายตาผมใกล้ ๆ มีเหรอสาว ๆ พวกนั้นจะไม่หวั่นไหวโดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อไอโกะ น่าสนใจดีชะมัด “แล้วยังไง ไปทำอะไรมา” ทิวเขาถามอย่างใส่ใจ พอมันได้คำตอบก็อยากจะให้ลงรายละเอียด “จำคนที่มาหากูเมื่อวันก่อนได้ไหม” ผมเองก็ถามมันกลับไป “อื้อ” มันทั้งสองพยักหน้าเป็นอันรับรู้ว่าจำได้

เช้าวันต่อมา... ไอโกะลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัว แต่เมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ เธอก็มองไปรอบ ๆ พร้อมกับภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผุดขึ้นมา “ที่นี่ ห้องสายฟ้างั้นเหรอ?” เธอจำได้ทุกเหตุการณ์ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ห้องใคร ไอโกะก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาเจ้าของห้อง แต่กลับไม่พบใคร และเมื่อสำรวจร่างกายตัวเอง เสื้อผ้าทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิม เธอลงจากเตียงก่อนจะเดินออกมายังด้านนอกที่ห้องรับแขกแต่ก็ไม่พบเขาเช่นกัน ดวงตาคู่สวยมองไปรอบ ๆ ห้องที่ประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีดำเทาอีกครั้ง และสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับห้องห้องหนึ่งที่ประตูเปิดแง้มอยู่ เธอเห็นฉากที่ถูกเซตอย่างดีเพื่อใช้ในการถ่ายภาพ ไม่รอช้า ไอโกะรีบมุ่งเดินไปยังห้องตรงหน้านั้นอย่างถือวิสาสะ เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง มือเล็กก็ผลักประตูเปิดออกกว้าง และเป็นอย่างที่เธอเห็น ห้องนี้เป็นห้องสำหรับถ่ายภาพที่มีฉากและอุปกรณ์การถ่ายภาพเตรียมไว้ครบครัน ไอโกะเดินเข้าไปสำรวจภายในห้อง เธอยิ้มออกทันทีเมื่อคิดว่าเธอนั้นมาขอให้ช่วยได้ถูกคน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับกล้องนับหลายตัวที่วางเรียงรายกันอยู่ “นอกจากจะเป็นนายแบบแล้ว

“ต้องการกี่รูป” ยิ่งลมร้อนที่ถูกพ่นออกมากระทบกับลำคอก็ยิ่งทำให้เธอขนลุกซู่ สายฟ้าที่กำลังตั้งใจเลือกรูปให้เธออยู่นั้นเมื่อสายตาเลื่อนต่ำลงมาเห็นขนแขนของไอโกะลุก เขาก็ยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับละสายตาจากหน้าจอเอียงคอกลับมามองใบหน้าสวย “สะ สี่รูป” ไอโกะเอ่ยบอกเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับเบนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบสายตาของเขา“หึ” เขาหัวเราะยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อสังเกตเห็นคนบนตักนั่งตัวเกร็ง สายฟ้าละมือออกจากเมาส์เมื่อเลือกรูปให้เธอตามจำนวนที่เธอบอก “ลองดูรูปที่เลือก ถูกใจไหม” เขาเอ่ยบอกกับเธอ แต่มือหนาไม่ละหนีไปจากมือเล็กที่จับเมาส์อยู่เลย “อื้อ ได้แล้วล่ะ” ไอโกะพยักหน้าเอ่ยบอก ที่จริงแล้วเธอชอบทุกรูปเขาเลือกให้ ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาคิดหนัก “ได้แล้วนะ” สายฟ้าละมือจากเมาส์เลื่อนมาสวมกอดคนตัวเล็กแน่นพร้อมกับซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวสูดดมกลิ่นหอมที่ทำลายสมาธิเขามาตลอด ไอโกะเม้มปาก พยักหน้าปล่อยตัวให้เขาทำตามใจ ก่อนหน้าเหมือนเขาต้องการที่จะให้เธอค่อย ๆ รู้สึกไปกับสัมผัสของเขาอย่างช้า ๆ ซึ่งเขาก็ทำสำเร็จ “ถึงคิวฉันแล้วสิ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู จากที่ได้แต่สูดดมและคลอเคลียไปมา มือแกร่งก็เชย

สายฟ้าหยุดนิ่งทุกการกระทำ แช่แก่นกายที่อยู่ภายในตัวของคนตัวเล็กใต้อกแกร่ง “อ่า โคตรแน่น” เขาถอดถอนริมฝีปากออกพร้อมกับหอบหายใจถี่ ภายในคับแน่นจนเขาต้องเอ่ยปากพูด “นะ นาย ฉันเจ็บ สายฟ้า ฉันเจ็บ” ไอโกะจับเกาะไหล่แกร่งแน่นพลางเอ่ยบอกคนด้านบนพร้อมกับหยดน้ำตาที่หางตา เมื่อครู่เธอเจ็บมาก ๆ เหมือนร่างกำลังถูกฉีกออกอย่างไรอย่างนั้น“เดี๋ยวก็หาย เธอก็อย่าเกร็ง” สายฟ้าเองก็กำลังข่มอารมณ์ความปวดหนึบเช่นกัน “จะดุฉันทำไมเล่า ฉันเจ็บอยู่นะ ของนายใหญ่เกินไปต่างหาก” มือเล็กยกปาดน้ำตาที่หางตาก่อนจะเบนหน้าหนีอย่างน้อยใจและเพื่อหลบสายตาจากเขา มองเขาในมุมนี่ทีไรเธอทำตัวไม่ถูกทุกที “จะขยับแล้วนะ ปล่อยตัวสบาย ๆ เธออย่าเกร็ง” สายฟ้าโน้มตัวลงต่ำกว่าเดิมทาบแขนทั้งสองข้างบนที่นอนข้างลำตัวไอโกะ สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าสวยไม่ละสายตาไปไหน เพราะอยากสังเกตความเจ็บปวดบนสีใบของเธอ “ดีขึ้นไหม” เอวสอบเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ เพื่อปรับความคุ้นชิน จากเนิบช้าเป็นค่อย ๆ เร่งจังหวะขึ้นเมื่อมีคนใต้ร่างให้ความร่วมมือโดยการนอนนิ่ง ๆ “อื้อ อึดอัดแต่ก็ อ๊ะ อื้ออ...” ไอโกะหันมาเอ่ยตอบแต่ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากหนาก็ประก