All Chapters of กำราบรักวิศวะเลว: Chapter 1 - Chapter 10

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่”เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ก่อนจะปรายตามองไอโกะด้วยแววตาเฉยชาไอโกะมองกลับด้วยความรำคาญใจสุดขีด ก่อนจะเบะปากใส่ทั้งคู่“แล้วจะอ้อนกันอีกนานมั้ย? สรุปจะยังไง จะขอโทษกันสักคำไหม?”“เท่าไหร่?”เสียงเรียบติดดูแคลนนิด ๆ เอ่ยถาม และนั่นยิ่งทำให้ไอโกะหัวร้อนขึ้นไปอีก“ห้ะ? อะไรเท่าไหร่?”“ค่าเสียหายไง เสื้อเธอเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเงินให้ชายหนุ่มพูดนิ่ง ๆ ขณะควักกระเป๋าสตางค์แบรนด์หรูออกมา เผยให้เห็นธนบัตรสีเทาหลายใบภายในไอโกะยืนนิ่ง รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง ไม่ใช่เพราะซึ้ง...แต่เพราะโกรธจุกในอกเธอไม่ได้ต้องการเงิน แต่ที่เธอต้องการคือคำขอโทษ จากคู่กรณีเท่านั้น“แฟนฉันจะจ่ายให้ก็รับ ๆ ไปเถอะ จะได้จบ ๆ”ตามด้วยเสียงเหยียดหยันของอีกฝ่ายพร้อมแววตากระแหนะกระแหน ทำให้ไอโกะกัดฟันกรอดไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกเสียหน้าขนาดนี้มาก่อน“ฉันไม่ได้อยากได้เงิน แต่ฉันอยากได้คำขอโทษ! คำขอโทษอะพูดเป็นกันไหมฮะ”เสียงของไอโกะแข็งกร้าวกว่าเดิม ขณะที่จ้องอีกฝ่ายเขม็งราวกับพร้อมจะระเบิดเข้าใส่“ขอโทษทำไม? ฉันไม่ได้เป็นคนผิดนี่นา เธอเองนั่นแหละที่เดินไม่ดูทาง”หญิงสาวที่เกาะแขนส

EP 2 – คู่กรณีที่สุดไอโกะยอมทำตามในสิ่งที่เพื่อนสาวทั้งสองคนแนะนำ ตอนนี้เธอไม่มีทางอื่นให้เลือกมากนักและถ้าเป็นอย่างที่ยูนะ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นถึงนายแบบมืออาชีพจริงนั่นก็หมายถึงเขาน่าจะมีประสบการณ์บนเวทีและหน้ากล้องมาก น่าจะเป็นผลดีต่อโปรเจกต์ของเธอ“เยส! มันต้องอย่างนี้สิเพื่อนฉัน!” ยูนะดีใจจนเผลอกระโดดกอดเพื่อนแน่น “อย่าไปกลัว คนที่แกควรกลัวน่ะไม่ใช่สายฟ้า แต่เป็นพ่อแกมากกว่า!”“ยูนะ!” ซีรินรีบหันไปถลึงตาใส่เพื่อนสาวทันทีที่หลุดพูดถึง ‘บุคคลต้องห้าม’ ขึ้นมา ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าเรื่องพ่อของไอโกะคือเรื่องหวงห้ามที่ทุกคนห้ามพูดถึง เพราะไอโกะมักจะมีปัญหากับทางบ้านอยู่บ่อย ๆ“โอ๊ย ขอโทษ...หลุดปากไปเฉย” ยูนะยกมือปิดปากตัวเองทันทีแบบรู้สึกผิด“ช่างเถอะ มาสนุกกันดีกว่าอย่ามาอ่อมเพราะเรื่องของฉันเลย” ไอโกะเอ่ยบอกเพื่อนสาวทั้งสองก่อนจะหันกลับมาสนใจแก้วเครื่องดื่มที่โต๊ะพร้อมกับบรรยากาศและเสียงดนตรีภายในผับที่กำลังครึกครื้นได้ที่ทว่าไม่นานนัก... “มาแล้ว มาแล้ว! ชั้นสอง ฝั่งซ้าย!” ยูนะสะกิดแขนเพื่อนรัว ๆ ในขณะที่มืออีกข้างชี้ไปยังโซนวีไอพีด้านบนที่เพิ่งมีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา ไอโกะกับซี

EP 4 - ฉันอยากคุยกับเพื่อนเธอตามลำพัง @คณะวิศวกรรมศาสตร์“นี่เราตามหากันมาจนทั่วตึกวิศวะแล้วนะ” ไอโกะหยุดเดินอย่างเหนื่อยล้าด้วยท่าทางอิดออด ในใจพลันคิด ถ้าไม่เจอก็คงเป็นเรื่องดีที่เธอจะได้ไม่ต้องขอให้อีกคนช่วย“นั่นสิ รู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้” ซีรินเอ่ยพูดพร้อมกับสายตาที่มองไปรอบ ๆ ก็เห็นมีแต่นักศึกษาชายสวมช้อปแดงที่นั่งกันอยู่เต็มใต้ตึก กำลังมองมายังพวกเธออยู่“พวกเขามองเพราะเราสวยต่างหาก” ยูนะสะบัดหน้าเชิดอย่างไม่รู้สึกอายต่อสายตาหลายคู่ที่มองมา“หาทั่วแล้วไม่เจอก็กลับกันเถอะ ไว้คราวหลังค่อยมาก็ได้” ไอโกะรีบตัดบท หันหลังเตรียมจะเดินจากไปทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นก็ถูกยูนะคว้าแขนไว้แน่น“เดี๋ยว ยังมีอีกที่ที่ยังไม่ได้ไป...หลังตึกเก่าของคณะ” ยูนะพูดพลางพยักพเยิดหน้าไปยังมุมตึกอีกฝั่ง“แกรู้ดีไปไหมอะเรื่องของพวกเขา?”ซีรินหรี่ตาถามอย่างจับผิด“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเคยเป็นคนคุยของทิวเขา” ยูนะตอบพลางยิ้มแบบภูมิใจเล็ก ๆ “ก็ต้องรู้ดิว่าพวกเขาชอบสุมหัวตรงไหน”ทั้งสามเดินอ้อมตึกไปตามเส้นทางที่ยูนะพาไป ไม่นานก็มาถึงบริเวณหลังตึกที่ค่อนข้างเงียบและลับสายตาผู้คน พื้นที่ตรงนั้นคือโซนห้องน้ำเก่าที่

EP 6 - แน่ใจนะว่าจะไม่ง้อฉันทีหลังสายฟ้าทำหน้าเหยเก เจ็บปลายลิ้นจากแรงกัด มือหนารีบยกขึ้นปิดปาก พร้อมขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิด“มัดจำบ้าอะไรของนาย! ใครตกลงกับนายกัน?” ไอโกะถลึงตาใส่เสียงดังด้วยความโกรธจัดที่เขาบังอาจขโมยจูบแรกของเธอไปอย่างหน้าตาเฉย“ก็เธอมาขอให้ฉันเป็นนายแบบให้ไม่ใช่หรือไง” เขาพูดพลางเลิกคิ้ว ท่าทางยียวนอย่างคนไม่รู้สึกรู้สา“งั้นตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว!” เธอตะคอกตอบทันควัน ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยทั้งความโกรธและความอาย“ฉันไม่อยากอยู่ใกล้คนโรคจิตหื่นกามแบบนายอีก!”“โอเค…แน่ใจนะว่าจะไม่ง้อฉันทีหลัง” สายฟ้าถามย้ำเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องง้อเขาอยู่ดี“ไม่มีทาง” ไอโกะเอ่ยปฏิเสธเสียงหนักแน่น“อืม งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันอุตส่าห์จะช่วยเธอทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดอยากจะช่วยใครเลยนะ” สายฟ้าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท“เก็บความหวังดีปลอม ๆ ที่แอบแฝงเรื่องชั่ว ๆ ของนายไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ แล้วก็เลิกคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะยอมนายกันหมดสักที” ไอโกะกัดกรามแน่นพร้อมกำหมัด เธออยากจะชกต่อยคนตรงหน้าเต็มทน“หึ แต่ที่ผ่านมาทุกคนก็ยอมฉันกันหมดนะ” สายฟ้าเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มมุมปากของเขายิ่งทำให้เธอรู้ส

EP 8 - ใครอนุญาตมิทราบเมื่อทั้งสองหายลับไป ไอโกะก็เหลือเพียงตัวเองกับเสียงดนตรีในผับ และแก้วในมือที่เหลือครึ่ง รสขมของแอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยเธอไม่ได้มองซ้ายมองขวาอะไรอีกแล้วในตอนนี้ สายตาเธอจ้องอยู่แต่ในแก้ว กลืนความคิดอึดอัดทั้งหลายลงไปพร้อมกับเหล้าที่เริ่มจะจางแต่แล้ว…มีใครบางคนเดินเข้ามาและนั่งลงตรงข้ามกับเธออย่างหน้าตาเฉยเธอยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้น เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยก็ดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบของโต๊ะเสียก่อน“เพื่อนทิ้งไปไหนหมดแล้วล่ะ?”ไอโกะเงยหน้าขึ้นช้า ๆ พอเห็นว่าใคร เธอก็แทบอยากปาแก้วใส่หน้าเขาซะเดี๋ยวนั้น‘สายฟ้า’คนที่เธอไม่อยากจะนึกถึง แต่ตอนนี้เขามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ และยังถือวิสาสะมานั่งที่โต๊ะของเธออีก“ใครอนุญาตให้นั่ง” เสียงของเธออ่อนและยานขึ้นเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ดวงตาคู่นั้นยังฉายแววไม่พอใจชัดเจน“อนุญาตตัวเอง” สายฟ้าตอบกลับแบบหน้าตาเฉย พร้อมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ท่าทีสบายราวกับเป็นเจ้าของโต๊ะไอโกะกำหมัดแน่น พลางขมวดคิ้ว “ไม่มีมารยาท”สายฟ้าเลิกคิ้วเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้เธอจนกลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจือแอลกอฮอล์ลอยตลบเข้าโพรงจม