Lahat ng Kabanata ng ล่ามรักมาเฟีย: Kabanata 111 - Kabanata 120

ฉันก็ห่วง ห่วงทั้งน้องและหลาน ห่วงไปถึงผู้ชายตัวเองด้วย พอคิดตามที่อลินพูดมันก็น่าจะเป็นได้นะ คนเราจะเป็นสายเข้าหามาเฟียทั้งทีต้องไปให้แนบเนียนที่สุด"เดี๋ยวฉันถามพี่โซ่ดูก่อนว่าเขารู้จักพี่องศาได้ไง"(ดี)"เอออลิน มะรืนนี้ฉันบินไปเซี่ยงไฮ้ แกอยากได้อะไรที่ไทยไหม"(อยากได้พี่พิชญ์ ห่อมาให้ได้ไหมล่ะ) ฉันถอนหายใจใส่ปลายสาย เอะอะก็ผู้ชาย แต่ว่านางไม่ได้หรอกเดี๋ยวเข้าตัวเอง"ฉันถามพี่พิชญ์แล้วว่าจะฝากอะไรให้แกไหม เขาบอกขอคิดดูก่อน ป่านนี้ก็ยังไม่บอกอะไรเลย"(คงงานยุ่ง แต่ไม่เป็นไรไม่มีฉันก็เข้าใจ กลับไปค่อยว่ากัน)"ช่างเป็นแฟนที่น่ารักจริงๆ" (ยัง ยังไม่ได้เป็น กลับไปก่อนจะเปิดตัว) ฉันยิ้มที่มุมปาก แล้วเปิดหน้าต่างมองลงไปที่สระว่ายน้ำ ซึ่งพี่โซ่มองขึ้นมาเห็นพอดี ก่อนที่เขาจะโบกมือให้และปิดท้ายด้วยมินิฮาร์ทสุดน่ารักเฮ้อ แบบนี้ต้องขิงซะหน่อยแล้ว "ฉันมีข่าวดีจะบอกอีกข่าว"(รีบว่ามา ฉันกำลังจะไปกินข้าวไม่อยากใช้มือถือข้างนอก)"วันนี้พี่โซ่หอบทองมาขอขมาพ่อฉัน และฉันก็กำลังเก็บของย้ายไปอยู่กับเขา"(ห๊ะ! ทำไมแกท็อปฟอร์มแบบนี้นังซีลีนนนนนน)"มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เดี๋ยวพ่อแม่เราสองคนจะมาคุยกัน

"...""ผู้หญิงคนนั้นยังเก็บไฟล์รูปของอลินไว้ แล้วเมื่อคืนนางก็สารภาพเองว่าเป็นสายให้กับผู้ก่อการร้าย บอกให้ซีลีนเลิกกับพี่โซ่ และจะยอมไปอเมริกาอย่างเต็มใจ...." ฉันเล่าให้พี่โซ่ฟังทุกอย่าง รวมถึงเรื่องที่ตัวเองคาดเดาว่าอาจจะเป็นจริง ว่าการที่นังนั่นเข้ามานางมาเพื่อทำร้ายแทนขวัญ ตอนนี้เราไม่ต้องสนใจแล้วว่ามันจะน่าสงสารแค่ไหน หรือพื้นเพเป็นไง ในเมื่อเจตนาของผู้หญิงคนนั้นชัดเจนที่จะทำร้ายแทนขวัญ เราก็ไม่ควรเอาไว้"ซีลีนรักแทนขวัญมากเลยนะ""ค่ะ ซีลีนรักแทนขวัญ รักอลิน ทุกคนเป็นทั้งญาติและเพื่อนสนิท จะว่าเสือกก็ได้นะคะแต่ปัญหาจะจบทันทีเมื่อผู้หญิงคนนั้นตาย ถ้าพี่โซ่ยังห่วง...ก็แล้วแต่นะคะ ""เราจะไม่ทะเลาะกัน อย่าประชดพี่ค่ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"ก็พี่โซ่เอาแต่จะส่งกลับด้วยดี แล้วไงล่ะ...ไปถึงมันอาจจะลงรูปอลินก็ได้ แล้วพอมันลงเราก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ชื่อเสียงอลินคงป่นปี้"ฉันเริ่มขึ้นเสียงใส่แล้วลุกขึ้นอธิบาย แต่ได้แค่ความเงียบกลับมา ฉันไม่ไหวแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ทะเลาะกันแน่นอน โคตรโมโหที่พี่โซ่ตีมึนและไม่เด็ดขาด "รู้สึกหงุดหงิด ซีลีนขอไปหาแทนขวัญนะคะ""นั่งลง""ไม่""อย่าดื้อค่ะ พ

'ปัง! ปัง! ปัง!'"หลบ!"ฉันดันเจ้ซีลีนหลบไปข้างหลัง ก่อนที่จะยกปืนคู่ตั้งการ์ดเตรียมยิง คนเริ่มขึ้นมาข้างบนแล้ว บอดี้การ์ดดรากอนเจ็บกันระนาว และเสือของฉันกำลังวิ่งวุ่นเพราะเสียงปืนที่ดังไม่หยุด"แทนขวัญ แกนั่นแหละหลบแกท้องอยู่นะ" ฉันส่ายหน้า"ไม่ได้ ตอนนี้ฉันต้องปกป้องตัวเอง ปกป้องลูก ปกป้องเจ้นะ เจ้ถอยไปฉันลุยเอง" เจ้ซีลีนไม่ยอม รีบคว้าแขนฉันดึงไปหลังโต๊ะแทน"ไม่ได้นะ ให้ลูกน้องแกจัดการไป ถ้าแกไม่หลบฉันจะลุยกับแกด้วย เป็นไงเป็นกัน!" ฉันมองไปที่บอดี้การ์ด ตอนนี้พวกเขากำลังเดินออกไปรับมือกับพวกผู้ก่อการร้ายที่ขนกันขึ้นมาชั้นบน มันยึดพื้นที่เราได้แล้ว เพราะใช้แผนล่อพี่องศาและบอดี้การ์ดบางส่วนออกไปและโจมตีเข้ามาด้วยระเบิดฉันไม่อยากนึกเลยว่าเสียงปืนที่ดังไม่หยุดทำคนตายไปเท่าไหร่ ฉันรับไม่ได้ 'แกร๊ก'"แทนขวัญแกจะทำอะไร" เจ้ซีลีนดึงไว้ เมื่อเห็นว่าฉันตั้งลำปืนแล้วตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ฉันแค่จะไปนั่งอีกมุมช่วยเสริมกำลังให้บอดี้การ์ดด้านนอกเท่านั้น"ฉันไม่ออกไป แค่จะช่วยยิง""หลานจะไม่เป็นไรใช่ไหม? ทั้งเสียงปืน ทั้งเวลาแกออกแรงเอี้ยวไปยิง"ฉันก้มมองท้องตัวเองทันที คงไม่เป็นไร เพราะตอนนี

ฉันมาถึงบ้านพี่องศาก็เริ่มค่ำ มาถึงคุณแม่ก็บอกให้ไปอาบน้ำก่อนเลย ในห้องมีของใช้เสื้อผ้าเตรียมไว้หมดแล้ว ห้องพี่องศาผู้ช๊ายผู้ชาย ม่าน ผ้าปูที่นอน ผ้าห่มหมอนก็สีดำ แถมยังมีตู้ปืนในห้องแต่งตัวอีกต่างหากพอฉันอาบน้ำเสร็จก็เดินไปหยิบปืนเขามาดูแล้วถอนหายใจ ชีวิตฉันคงต้องพัวพันกับเรื่องแบบนี้ไปตลอดชีวิตสินะ และไหนจะลูกอีก เพราะยังไงใครสักคนก็ต้องสืบทอดตำแหน่งต่อจากพี่องศา'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'ฉันวางปืนเก็บไว้ที่เดิมแล้วกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินผ่านห้องนอนไปเปิดประตูและเห็นว่าคุณแม่กำลังยืนยิ้มอยู่ แถมในมือท่านยังมีซองจดหมายสีขาวตราโรงพยาบาลอีกด้วย"ผล NIPT ตรวจโครโมโซมออกแล้วนะหนูแทนขวัญ" ผล NIPT? อ๋อ...ที่ฉันไปเจาะเลือดตรวจไว้เมื่อสองวันก่อน เห็นคุณแม่พี่องศาบอกว่าผลนี้ช่วยตรวจดาวน์ซินโดรมและรู้เพศลูกแม่นยำมากฉันถอยให้คุณแม่เข้ามาด้านใน ก่อนที่เราสองคนจะไปหย่อนก้นนั่งที่ปลายเตียงด้วยกัน แม่ฉันบอกให้สนิทกับครอบครัวสามีไว้ ตอนนี้ยิ่งกว่าลูกสาวคนเล็ก เพราะแม่สามีโทรถามอาการทุกวัน คุณพ่อก็ด้วยท่านเห่อหลานมาก และลุ้นสุดๆอยากให้หลานเป็นผู้ชาย ยิ่งได้ทั้งสองคนยิ่งดีใหญ่ จะได้เป็น

ตอนแรกตั้งใจจะถามกัปตันอยู่นั่นแหละ แต่พอเห็นว่าหันไปแล้วจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกมา และบอกให้แอร์เพอร์เซอร์คนนั้นเข้าไปนั่งในค็อกพิตเบาะเล็กๆหลังเบาะนักบินแทนถ้าหนึ่งในนักบินออกไป ปัจจุบันนี้เป็นกฎเหล็กที่ต้องให้แอร์มานั่งด้วย เพราะก่อนหน้านี้เคยมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นมาแล้ว นักบินมีปัญหาส่วนตัวอยากจบชีวิตตัวเอง แต่จังไรบังคับเครื่องบินชนภูเขาตายยกลำ แล้วเมื่อฉันเดินออกมาจากห้องนักบินเปิดม่านก็เจอกับชั้นเฟิร์สคลาส ซึ่งเครื่องบิน Boeing777-300ERลำนี้มีแค่สิบหกที่นั่งเท่านั้น "รับอะไรไหมคะคุณซีลีน?" แอร์คนนึงเดินมาถาม"อ๋อไม่รับค่ะ แค่ออกมาทักทายผู้โดยสารหน่อย" ฉันตอบเสร็จก็รีบเดินอย่างทำเวลา และใช้สายตากวาดมองรอบๆอย่างรวดเร็ว แต่ดันไปสะดุดกับผู้ชายใส่แว่นมีภูมิฐานหน้าตาหล่อเหลาคนนึงอีกฝั่ง ซึ่งเขาคือพี่พิชญ์ !อลินสบายตัวเอ๊ย สบายใจแล้ว ผู้มาหาาา!"พี่พิชญ์ ไปหาอลินเหรอคะ?" พอฉันเดินไปถาม พี่พิชญ์ก็เงยขึ้นพยักหน้า "ครับ อย่าพึ่งบอกอลินนะครับ เซอร์ไพรส์" "ได้ค่ะ ไม่บอกแน่นอนอลินคงดีใจมาก" "ขอให้เป็นแบบนั้นครับ" ฉันยิ้มตอบ เข้าใจอลินแล้วทำไมหวงหนักรักแรง พี่พิชญ์คือดีย์มาก! หล่อมา