Semua Bab พลิกชะตาคุณหนูใหญ่ผู้อาภัพ: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 11สาวงามเอาใจเซียวจ้านเดินออกมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ เพราะเหตุนี้อย่างไรเล่าเขาถึงไม่ชอบเข้าใกล้สตรีนัก พวกนางชอบใช้ท่าทีอ่อนหวานเป็นอาวุธแล้วนำมาทำร้ายเขาทางอ้อม ใช้สีหน้าอ่อนหวานดวงตาปริ่มน้ำเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการให้คนตระกูลจั่วขาดความระมัดระวัง เขาคงไม่ต้องฝืนทนให้จั่วอ้ายเหรินวนเวียนอยู่รอบกายเขาเช่นนี้กลิ่นอายคุกรุ่นแผ่ออกมาจากกายสูง ขณะที่เดินไปยังรถม้าของจางเสี่ยวมี่ แต่เมื่อเซียวจ้านเห็นดวงหน้าหวานที่กำลังส่งยิ้มมาให้กับเขา โทสะที่อยู่ในใจพลันมอดดับลงราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มุมปากสูงยกยิ้มขึ้นช้า ๆ "ท่านดูอารมณ์ไม่ดีนะเจ้าคะ""ใช่ ข้าอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก""เช่นนั้นให้ข้าทำให้ท่านอารมณ์ดีก็แล้วกัน"จางเสี่ยวมี่คลี่ยิ้มหวาน ดวงตาคู่สวยลอบมองพู่ห้อยที่ผูกไว้กับเข็มขัดของเขาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่นางจะคลี่ยิ้มอ่อนหวาน แล้วชวนเขาขึ้นไปนั่งบนรถม้าด้วยกัน โดยมีจื่อลู่ออกมานั่งด้านนอกข้างสารภี ส่วนหย่งหมิ่นที่ติดตามมาด้วยก็ขี่ม้าตามมาห่าง ๆ เพื่อคอยอารักขาความปลอดภัยให้กับทั้งสองคนรถม้าที่มีตราประทับตระกูลจางเคลื่อนไปด้านหน้าช้า ๆ โด

บทที่ 12เซียวจ้านผู้ถูกหมางเมินลมโชยพัดอ่อน ๆ ในยามเว่ย (เวลา13.00 - 14.59 น.) พัดพาให้ความรู้สึกเย็นสบาย หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษกำลังนั่งทานอาหารกันด้วยความเอร็ดอร่อย ไก่ย่างตัวอวบใหญ่ผิวหนังเกรียม ๆ สีน้ำตาลอ่อนกำลังส่งกลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอ ข้าวเหนียวร้อน ๆ ที่นึ่งเป็นเม็ดสวยสีขาวถูกจางเสี่ยวมี่ตักมาวางบนถ้วยข้าวของเซียวจ้าน จานส้มตำที่อยู่ตรงกลางถูกเลื่อนมาอยู่ตรงหน้าของเซียวจ้าน จางเสี่ยวมี่หยิบข้าวเหนียวมาปั้นเป็นก้อนกลม ๆ แล้วจุ่มให้โดนน้ำส้มตำเอาเข้าปาก พร้อมกับตักส้มตำตามไปด้วย จากนั้นก็หยิบไก่ย่างขึ้นมาทานควบคู่กันไป นางไม่ได้ใช้ช้อนหรือตะเกียบเลย แต่กลับใช้มือหยิบกินอย่างน่าเอร็ดอร่อย"ทานสิเจ้าคะ"หญิงสาวพยักพเยิดให้ชายหนุ่มตรงหน้าทานส้มตำเช่นเดียวกับนาง เขามองดูท่าทางที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยของนางก็บังเกิดความอยากรู้อยากเห็น ส้มตำจะอร่อยขนาดนั้นเลยหรือ มือบุรุษจึงเอื้อมมาหยิบข้าวเหนียวแล้วลองทำตามที่จางเสี่ยวมี่ทำเมื่อครู่นี้ เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของส้มตำเซียวจ้านถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเพราะไม่ชอบกลิ่นของน้ำปลาร้า เขาจึงได้กลั้นหายใจเพื่อจะได้ไม่ต้องได้กลิ่น แต่เมื่

บทที่ 13อาภรณ์คู่รักจวนเจ้าเมืองจั่วอ้ายเหรินนั่งปรับทุกข์กับพี่ชายด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หลายวันที่ผ่านมานี้ ไม่ว่านางจะพยายามเพียงใดเพื่อขอพบเซียวจ้านกลับได้รับการปฏิเสธกลับมา ทั้งที่นางตั้งใจตุ๋นน้ำแกงบำรุงร่างกายไปเยี่ยมไข้เขาถึงโรงเตี๊ยม แต่กลับถูกหย่งหมิ่นขวางทางเอาไว้ ทุกคราจะอ้างแต่ว่าเซียวจ้านไม่สะดวก อาการป่วยยังไม่หายดี ทั้งที่ความจริงแล้วเขาหายดีเป็นปลิดทิ้ง ทั้งยังมีแรงมากพอที่จะแวะเวียนไปจวนตระกูลจางอยู่บ่อยครั้งด้วยนางที่รู้เช่นนี้จะไม่ให้แค้นใจได้อย่างไร!"ท่านพี่ต้องช่วยข้าคิดนะเจ้าคะ ข้าไม่มีวันยอมเป็นอันขาด อย่างไรข้าจะต้องเป็นฮูหยินของท่านราชเลขาเซียวให้จงได้""พี่ก็ไม่ได้ยิ่งนอนใจไปหรอก ตอนนี้ท่านพ่อเองก็บ่นว่าเขาชักจะเริ่มสงสัยเรื่องการเก็บภาษีท่าเรือ และการจัดการงานในเมืองอู่เฉิงของท่านพ่อเสียแล้ว เราจะต้องทำให้เขามาเป็นพวกเดียวกับเราให้ได้ วางใจเถิดเหรินเอ๋อร์ พี่กับท่านพ่อย่อมต้องช่วยเหลือเจ้าอย่างแน่นอน""ท่านพี่ใจดีกับข้าที่สุดเลย ข้ารักท่านพี่นะเจ้าคะ"จั่วไห่หยวนลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู ภายในใจของเขากำลังวางแผนว่าจะทำอย่างไรดี จนกระทั่งเขานึกขึ้นได้ว่า

บทที่ 14งานเลี้ยงประจำปีงานประจำปีของเมืองอู่เฉิงจะจัดขึ้นในช่วงปลายของวสันตฤดู เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองก่อนที่จะเข้าสู่คิมหันตฤดู ทั่วทั้งเมืองจะประดับธงประจำเมืองและผ้าหลากสี มีการแจกขนมและการละเล่นถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน ส่วนจวนเจ้าเมืองนั้นจะจัดงานเลี้ยงเป็นการภายใน งานเลี้ยงนี้ถือเป็นการขอบคุณเหล่าขุนนางที่ทำงานกันมาอย่างหนักในหนึ่งปีที่ผ่านมา ดังนั้นแล้วงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้จึงรวมเหล่าชนชั้นสูงในเมืองอู่เฉิงไว้ด้วยกัน ทันทีที่เซียวจ้านประคองจางเสี่ยวมี่ลงมาจากรถม้า เขาทั้งสองก็ได้ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งหมดในงาน จั่วอ้ายเหรินที่ยืนชะเง้อรอคอยเซียวจ้านอยู่เป็นนาน พลันชะงักค้างไปด้วยความมึนงง คราแรกที่นางได้เห็นเซียวจ้านเดินลงมาเป็นคนแรกนั้น นางก็ได้ตกหลุมรักเขาทันที วันนี้เขาดูหล่อเหลามากเสียจนหัวใจของนางมันสั่นไหวอย่างรุนแรง แต่เมื่อได้เห็นว่าใครลงมาจากรถม้าคนถัดไป รอยยิ้มกว้างที่ฉีกยิ้มหวานพลันหุบลงทันที ดวงตาคู่สวยทอประกายแห่งความไม่พอใจออกมาจั่วไห่หยวนที่ยืนข้างน้องสาวก็ได้ตกตะลึงเพราะความงามของจางเสี่ยวมี่ เขารู้อยู่แล้วว่านางนั้นงดงามกว่าสตรีนางใดที่เขาเคยพบ แต่ไม่คิดว่าวันนี้เขา

บทที่ 15ตกหลุมพรางหลังจากที่จั่วอ้ายเหรินวิ่งหายออกไปจากงานเลี้ยงแล้ว ทุกคนก็ได้กลับมาสนุกอีกครั้ง ทางด้านจั่วไห่หยวนเองก็คอยลอบมองเซียวจ้านเป็นระยะ ๆ เขาอาจจะต้องปรับเปลี่ยนแผนการเล็กน้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำให้เซียวจ้านกับน้องสาวของเขาอยู่กันตามลำพังให้ได้ แม้ว่าอาจจะมีจางเสี่ยวมี่เข้ามาแทรกแซงแผนการนี้ แต่ที่นี่คือจวนของเขานางจะยังสามารถต่อกรกับเจ้าของจวนได้หรือ อย่างมากก็แค่ใช้เล่ห์กลเล็กน้อยอย่างเมื่อครู่เท่านั้นแหละเซียวจ้านยังคงดื่มสุราไปอีกหลายจอก จนกระทั่งเขาเริ่มจะรู้สึกร้อนรุ่มที่หน้าท้อง ความร้อนค่อย ๆ เพิ่มระดับขึ้นมาทีละน้อย จนเขารู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วแก่นกาย เม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นมาตามกรอบใบหน้าคมจนจั่วเหลียงสังเกตได้ "ท่านราชเลขาเซียวไม่สบายหรือ""อืม เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน""งานเลี้ยงเพิ่งผ่านไปชั่วครู่เดียวเอง ท่านราชเลขาเซียวอาจจะแค่เมามายเล็กน้อย เช่นนั้นไปนอนพักที่เรือนรับรองไม่ดีกว่าหรือขอรับ"จั่วไห่หยวนได้โอกาสก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที เขาส่งสายตาสื่อความนัยไปหาบิดาเพื่อให้ช่วยรั้งเซียวจ้านอยู่ต่อ"ที่อาหยวนพูดมาก็มีเหตุผล เรือนรับรองของข้าย่อมสุขสบายกว่าโรงเต