All Chapters of พลิกชะตาคุณหนูใหญ่ผู้อาภัพ: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 16ปลดเปลื้องอารมณ์กำหนัดภายใต้แสงจันทร์ที่สาดแสงไปทั่วใต้หล้า หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่อยู่ในรถม้านั้น กำลังเกิดความรู้สึกปรารถนาออกมาอย่างเปี่ยมล้น คนทั้งสองได้ตกลงไปในหลุมลึกที่ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์กำหนัดที่ลุกโชนขึ้นมาจนยากจะระงับลงได้ ใบหน้าที่เคลื่อนเข้าหากันรับรู้ได้ถึงกระแสหายใจอุ่นร้อนที่รินรดซึ่งกันและกัน ฝ่ามือนุ่มนิ่มที่แตะต้องท่อนเอ็นอันร้อนผ่าวผ่านใต้เนื้อผ้าที่ขวางกั้นนี้ ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของพวกเขาถูกลดทอนลงไปเลย แต่กลับสร้างความรู้สึกที่ตื่นเต้นขึ้นมาเสียมากกว่าผู้ใดจะคิดว่าภายในรถม้าที่กำลังเคลื่อนไหวไปด้านตามท้องถนนนั้น พวกเขาทั้งสองกำลังทำเรื่องอย่างว่าด้วยอารมณ์ร้อนแรงกันอยู่ น้ำเสียงแหบพร่าที่เปล่งออกมาจากกายสูงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงอารมณ์ของตนจางเสี่ยวมี่ยกยิ้มหวาน นางรู้ดีว่าสตรีในยุคนี้ไม่ควรจะชิงสุกก่อนห่าม แต่เพราะจำเป็นและหัวใจของนางก็เรียกร้องเช่นเดียวกัน แม้คราแรกนางต้องการแค่อำนาจจากเขาแต่ในใจลึก ๆ นางก็เริ่มตกลงไปในหลุมที่ตัวเองขุดเอาไว้เช่นกัน ในเมื่อการได้รักเขาจะทำให้นางมีอำนาจ และยังได้ทำตามหัวใจตัวเองด้วย แล้วเหตุใดนางยังจะต้องเสแสร้งอีกเล่

บทที่ 17ไม่ทนอีกต่อไปจื่อลู่เดินซื้อของในตลาดของเมืองอู่เฉิงพลันรู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม การเป็นลมของนางนั้นหาใช่มาจากสุขภาพร่างกายไม่ แต่กลับเป็นข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองอู่เฉิงต่างหากเล่า ไม่ว่าจะเดินไปทางใดล้วนแต่ได้ยินผู้คนกระซิบกระซาบพูดคุยกันอย่างออกรส ราวกับรู้เห็นเรื่องนี้เองด้วยตาตนเองคราแรกก็นึกสงสัยว่าสตรีใดหนอที่กำลังเป็นที่พูดถึงในขณะนี้ แต่เมื่อรู้ว่าแท้จริงคือเจ้านายสาวของตน นางก็โกรธจนตัวสั่นแต่ยังพอระงับสติอารมณ์ได้ จื่อลู่จึงรีบกลับไปแจ้งเรื่องนี้เพื่อให้คุณหนูหาทางแก้ไขโดยด่วน มิเช่นนั้นชื่อเสียงที่มัวหมองอยู่ก่อนแล้วจะยิ่งด่างพร้อย จนมิอาจจะเงยหน้ามองผู้คนได้อีก!จวนตระกูลจาง"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ"จื่อลู่สาวเท้าเข้ามารายงานจางเสี่ยวมี่ด้วยความร้อนใจเป็นอย่างมาก นางนึกโกรธแทนเจ้านายสาวอย่างถึงที่สุด คนพวกนั้นกล้าดีอย่างไรมาวิพากษ์วิจารณ์เรื่องของคุณหนูโดยไม่รู้เรื่องได้อย่างไร มิรู้ว่าผู้ใดเป็นคนปล่อยข่าวลือนี้ออกไปกันแน่"มีเรื่องอะไรกันจื่อลู่"จางเสี่ยวมี่วางมือจากการจัดเก็บหนังสือ แล้วหันมาสนใจจื่อลู่ที่วิ่งหน้าตาตั้งมาหานางเช

บทที่ 18บทลงโทษขององค์รัชทายาทเจ้าของหอนางโลมผู้คอยจัดหาหญิงสาวชาวบ้านให้มาบำเรอกามกับจั่วไห่หยวน รีบทรุดกายนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าเซียวจ้าน นางโขกศีรษะกับพื้นแข็งแล้วร่ำไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น"ฮือ ๆ หม่อมฉันแค่ทำตามคำสั่งของคุณชายจั่วเพคะ ระ เรื่องอื่น มะ หม่อมฉันไม่รู้เรื่องเพคะ"นางป้ายความผิดทุกอย่างให้กับจั่วไห่หยวน เป็นเขาที่สั่งให้นางไปจับหญิงสาวชาวบ้านที่อายุน้อยมาบำเรอกามให้เขา โดยไม่สนว่านางจะยินยอมหรือไม่ หญิงสาวชาวบ้านที่อายุเพียงแค่ 14 -15 หนาว ล้วนถูกจั่วไห่หยวนย่ำยีพวกนางทั้งร่างกายและจิตใจ เขาชื่นชอบการใช้ความรุนแรงขณะร่วมรักกับสตรี และสตรีที่เขาชอบยังต้องเป็นหญิงสาวในวัยแรกแย้มเท่านั้นด้วยทางฝั่งบิดามารดาที่ลูกสาวถูกคนของเจ้าของหอนางโลมจับตัวไป ได้มาร้องขอต่อทางการหลายครั้ง แต่กลับต้องพบกับความผิดหวังเพราะคนกระทำผิดนั้นคือบุตรชายของท่านเจ้าเมือง พวกเขาจึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนมานานหลายปี ทว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนได้มีคนขององค์รัชทายาทเข้ามาให้การช่วยเหลือ พวกเขาจึงได้รับบุตรสาวกลับคืนมาในอ้อมกอดอีกครั้ง"หุบปาก! เจ้ากล้าใส่ความข้าหรือ ไหนหลักฐานเล่า"จั่วไห่หยวนไม่ยอมรับความผิ

บทที่ 19เจ้าเป็นปีศาจหรือบนแท่นประหารนั้นเพชฌฆาตได้ยืนพร้อมอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าที่เหี้ยมโหดถือดาบเล่มใหญ่ยืนรอด้วยสายตาเรียบเฉยเย็นชา คนพวกนี้ไม่ใช่กลุ่มแรกที่เขาจะต้องตัดศีรษะ ก่อนหน้านี้เขาก็ได้ตัดศีรษะนักโทษที่กระทำผิดมาหลายร้อยหัวแล้ว สิ่งที่เห็นจนชินตาคือความหวาดกลัวของนักโทษก่อนตาย ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อยากตายทั้งสิ้นจั่วเหลียงตัวสั่นเทิ้มไปทั่วร่างเมื่อเห็นความตายรออยู่เบื้องหน้า จั่วไห่หยวนเองก็หน้าซีดตัวสั่นไม่แพ้ผู้เป็นบิดา ส่วนจั่วอ้ายเหรินนั้นบัดนี้สติของนางไม่สมประดีไปเสียแล้ว นางมิอาจทนรับความอัปยศตั้งแต่ถูกโบย จนกระทั่งถูกแห่ประจานรอบเมืองนี้ได้ สมองของนางจึงได้สั่งการมิให้รับรู้สิ่งใดได้อีก ดวงตาเลื่อนลอยมองออกไปไกลแสนไกลอย่างไร้จุดหมายหย่งหมิ่นได้ยืนอยู่ด้านหน้าเพื่อให้สัญญาณกับเพชฌฆาต เขามองเห็นเจ้านายในกลุ่มฝูงชน เมื่อเห็นเซียวจ้านพยักหน้าว่าเริ่มได้ เขาจึงได้โยนป้ายประหารลงกับพื้น ฉับพลันเพชฌฆาตจึงได้ลงมือใช้ดาบเล่มใหญ่ฟันฉับลงมาที่ศีรษะของจั่วเหลียง เกิดเสียงดังฉับเป็นคนแรก ตายด้วยจั่วไห่หยวนที่เบิกตาโพลงมองดูฝูงชน และจั่วอ้ายเหรินที่ดวงตาเลื่อนลอยไปไกลแล้วศีรษะของ

บทที่ 20ปลดเปลื้องความแค้นเซียวจ้านรู้สึกเหมือนถูกของแข็งทุบที่ศีรษะ เขาก้มมองนางด้วยความคาดไม่ถึง นางหมายความว่าอย่างไร ชาติที่แล้วเช่นนั้นหรือ"ท่านอาจจะไม่เชื่อ แต่ข้าเคยถูกคนตระกูลจั่วร่วมกันสังหารข้าเมื่อชาติที่แล้วเจ้าค่ะ ข้าถูกพวกมันขโมยทรัพย์สินเงินทองที่ข้าหามาด้วยความยากลำบาก คนของข้าต้องตายเพราะช่วยเหลือข้า และข้าต้องตกตายอยู่ในกองเพลิงที่แผดเผาข้าทั้งเป็นจวบจนสิ้นใจ ข้า...ข้ามิอาจปล่อยวางความแค้นนี้ได้ จนกว่าจะเห็นพวกมันต้องตกตายอย่างเช่นข้าเมื่อชาติก่อน"จางเสี่ยวมี่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย นางกัดริมฝีปากแน่นเมื่อต้องนึกถึงความเจ็บปวดเมื่อชาติที่แล้ว ความรู้สึกอันไร้ซึ่งกำลังที่จะต่อสู้นั้น นางรู้ดีเป็นที่สุด อับจนหนทาง ไร้คนเหลียวแล และต้องตายอย่างทุรนทุรายจวบจนลมหายใจสุดท้าย นางมิอาจลืมได้เป็นอันขาด!"ไม่ต้องเล่าแล้วเสี่ยวมี่"ฝ่ามือที่หยาบกร้านยกขึ้นมาลูบเรือนผมเงางามของนาง เขาพยายามปลอบประโลมหัวใจที่เจ็บปวดดวงนี้ เขาไม่น่าเอ่ยถามถึงเรื่องนี้เลย ไม่น่าทำให้นางต้องหวนนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้นางเจ็บปวดเลยเซียวจ้านนึกโทษตัวเองในใจ ก่อนจะคิดได้ว่าบทลงโทษของคนพวกนั้นมันเบา