Semua Bab พลิกชะตาคุณหนูใหญ่ผู้อาภัพ: Bab 51 - Bab 60

บทที่ 26เรื่องเล่าของหลี่ซูหนี่ตั้งแต่เกิดเรื่องที่หลี่ซูหนี่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยจ้างวานโจรป่าให้มาทำร้ายจางเสี่ยวมี่นั้น นางก็ได้ถูกกุมตัวไปคุมขังยังคุกหลวงเพื่อรอการไต่สวนต่อไป หญิงสาวนั่งกอดเข่าตนเองบนกองฟางด้วยสีหน้าสับสนเป็นอย่างมาก เหตุใดนางถึงได้ตกมาอยู่ในสภาพที่น่าอเนจอนาถเช่นนี้ได้กัน มันผิดพลาดตั้งแต่เมื่อใดกันเล่า!องค์ชายสามที่ควรจะช่วยนางกำจัดพวกโจรป่าก็กลับไร้ประโยชน์สิ้นดี เป็นถึงองค์ชายกลับโง่เขลาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน หลี่ซูหนี่นั่งกัดเล็บตนเองด้วยความเคร่งเครียด ในตอนนี้ชีวิตของนางได้เดินอยู่บนหน้าผาที่สูงชัน ไม่ว่าอย่างไรท้ายที่สุดนางก็คงจะต้องรับโทษทัณฑ์นี้อย่างแน่นอน แม้จะพยายามแก้ต่างอย่างไรก็คงไร้น้ำหนัก เพราะตอนนี้ทุกคนก็คิดว่านางนั้นได้ส่งคนไปย่ำยีจางเสี่ยวมี่ไปแล้ว แม้ท่านพ่อจะพยายามสาดโคลนว่าเป็นฝีมือขององค์ชายสาม แต่พระสนมกุ้ยเฟยย่อมไม่อยู่เฉยแน่ และไม่แน่ว่าฮ่องเต้ก็อาจจะยอมปิดตาข้าง ลงโทษพระโอรสเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่นางนี่สิที่จะต้องถูกลงโทษสถานหนัก นางไม่มีวันยอมเป็นอันขาด!'คิดสิซูหนี่ เจ้าต้องคิดหาทางออกให้ได้นะ เจ้าจะยอมตายเพราะเรื่องแค่นี้หรือ'หลี

บทที่ 27มือเปื้อนเลือดแทนนางหลังจากทำการสืบสวนมากว่าสามวันเต็ม จึงได้ข้อสรุปทั้งจากพยาน และหลักฐาน หลี่ซูหนี่คือผู้จ้างวานโจรป่าให้มาย่ำยีจางเสี่ยวมี่จริง และคดีที่หวังหมิงถูกโจรสังหารนั้น แท้จริงแล้วเป็นฝีมือของหลี่ซูหนี่ ทางการเพิ่งได้รับคำสารภาพจากกลุ่มโจรพวกนี้ พวกมันได้ทำงานให้กับหลี่ซูหนี่มาสองครั้งแล้วบทลงโทษของคนที่ทำร้ายผู้อื่นจนเสียชีวิต และพยายามทำลายเกียรติของผู้อื่นนั้นคือความตาย! แต่เพราะเสนาบดีหลี่ที่รักลูกสาวมากจึงขออภัยโทษจากฝ่าบาท อวี้เจี้ยนกั๋วเห็นแก่ความดีความชอบของเสนาบดีหลี่จึงได้ละเว้นโทษตายไว้ แต่โทษเป็นยังอยู่ นางจึงถูกโบย 100 ไม้ และถูกเนรเทศไปใช้แรงงานที่ชายแดนเหนือตลอดชีวิต มิอาจจะกลับมายังวังหลวงได้อีกเสนาบดีหลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยินดียิ่ง อย่างน้อยบุตรสาวของเขาก็ยังสามารถรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ได้ แต่เขาคงไม่คิดว่าการทูลขอลดโทษให้กับบุตรสาวในครั้งนี้ จะนำไปสู่ความตายอันน่าอดสูของนางส่วนอวี้จางหมิ่นให้ถือว่าทำลงไปเพราะถูกหลี่ซูหนี่ปั่นหัว จึงลงโทษกักบริเวณเขาที่ตำหนัก และตัดเงินเดือนของเขากึ่งหนึ่งเพื่อมอบให้กับจางเสี่ยวมี่ เพื่อถือเป็นการชดเชยให้กับน

บทที่ 28นองเลือดครั้งใหญ่วันสถาปนาแคว้นอวี้ได้ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ถนนทุกเส้นล้วนประดับด้วยผ้าสีแดงสด มีการแจกอาหารในจุดโรงทานต่าง ๆ และมอบเงินซึ่งถือเป็นเงินขวัญถุงให้แก่ราษฎร์ผู้ยากไร้ด้วย ทุกคนล้วนแต่แย้มยิ้มกันด้วยความยินดียิ่ง เด็ก ๆ ก็ออกมาวิ่งเล่นเที่ยวชมงานกันอย่างคึกคัก มีการแสดงต่าง ๆ ทุกหัวมุมถนน สร้างความสนุกสนานให้กับชาวเมืองหลวงได้มีความสุขกันถ้วนหน้าขบวนแห่เกียรติยศอันยิ่งใหญ่ของแคว้นอวี้ได้มาหยุดอยู่หน้าพระราชวังอย่างยิ่งใหญ่ อวี้เจี้ยนกั๋วผู้เป็นฮ่องเต้ได้ยืนอย่างสง่างามอยู่ด้านหน้า พระองค์กล่าวขอบคุณขุนนางที่ทำงานกันมาอย่างหนัก และขอบคุณราษฎร์ที่ร่วมแรงร่วมใจกันจนมีแคว้นอวี้จวบจนทุกวันนี้ หลังจากกล่าวจบก็มีการจุดประทัด เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ สร้างความปลื้มปีติให้แก่ทุกคนชาวแคว้นอวี้"ขอให้ทุกคนจงสนุกสนานในวันสถาปนาแคว้น!""เฮ้! ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี ขอให้แคว้นอวี้จงเจริญ!!"เสียงตะโกนจากราษฎร์ที่มาเข้าร่วมงานดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ สร้างความรู้สึกฮึกเหิมให้กับทุกคน ทุกคนคว้าจอกสุราคนละจอกแล้วดื่มเพื่อถือเป็นการเฉลิมฉลอง แต่เวลาผ่านไปไม่

บทที่ 29ก้าวขึ้นสู่อำนาจสูงสุดเวลาผ่านไปหลายวันอวี้เจี้ยนกั๋วจึงได้ฟื้นคืนสติเต็มสิบส่วน ที่ผ่านมาเขารู้สึกตัวเป็นพัก ๆ ก่อนจะหลับไปเพราะร่างกายยังอ่อนแออยู่มาก เมื่อได้รับโสมร้อยปีจากจางอี้อินที่ถวายให้ พระวรกายที่ถูกพิษจึงกลับมาดีขึ้น กอปรกับได้รับยาถอนพิษจากท่านหมอหลวงเมื่อพระองค์ฟื้นคืนสติ สิ่งแรกที่ทำคือลงโทษพระสนมคนโปรดที่ลอบวางยาพิษพระองค์มานานหลายปี แม้ใบหน้าของนางจะเสียโฉมราวกับปีศาจร้าย พระองค์ก็มิอาจทำใจให้อภัยในสิ่งที่นางทำลงไปได้ นี่ยังไม่นับรวมกับที่ตระกูลจูของสนมรักลอบทำอะไรลับหลังพระองค์ด้วยนะ รวมกับข้อหาก่อกบฏแล้ว ตระกูลจูของพระสนมกุ้ยเฟยก็มิอาจดำรงอยู่ต่อไปได้อีกพระราชโองการฉบับแรกจึงเป็นการสั่งลงโทษคนตระกูลจูทั้งหมด โทษประหารคือสิ่งที่พวกกบฏจำต้องยอมรับ!ส่วนพระสนมกุ้ยเฟยนั้น บทลงโทษที่พระองค์มอบให้ก็คือสุราพิษ แต่เป็นพิษที่ออกฤทธิ์ช้า นางจะต้องทุรนทุรายกว่าสามวันสามคืนจึงจะหมดลมหายใจ นี่ถือว่าพระองค์ปรานีมากพอแล้วอวี้จางหมิ่น พระโอรสที่โปรดปรานไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าองค์รัชทายาท เมื่อตายไปแล้วก็นำศพไปไว้ยังสุสานหลวง เพียงแต่ไม่มีป้ายวิญญาณเท่านั้นเอง เขาจะต้องถูกบร

บทที่ 30ค่ำคืนของเราสองคนอวี้เซียวจ้านเดินเข้ามายังห้องบรรทมด้วยหัวใจเต้นระรัว โคมไฟสีแดงถูกแขวนประดับรอบพระตำหนักคุนหนิงจนสว่างไสวราวกับกลางวัน ร่างสูงสง่าก้าวเดินมาด้านในด้วยฝีเท้าหนักแน่นมั่นคง เขาเฝ้ารอวันนี้มานานเหลือเกินแอ๊ด...เสียงบานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับภาพงดงามตรงหน้า จางเสี่ยวมี่ในอาภรณ์สีแดงลวดลายหงส์กำลังนั่งรอเขาอยู่บนเตียง มงกุฎหงส์ที่น่าจะหนักสำหรับนางยังคงประดับอยู่บนศีรษะ นางหันกลับมามองเขาพลางคลี่ยิ้มออกมาอย่างงดงาม แม้จะมีผ้าคลุมหน้าสีแดงปิดบังใบหน้าของจางเสี่ยวมี่เอาไว้ แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้นางกำลังยิ้มให้เขาอย่างแน่นอน"รอนานหรือไม่""ไม่เพคะ"คิ้วกระบี่เลิกขึ้น มิใช่ว่าเขาไม่ให้นางเอ่ยคำราชาศัพท์ในตอนที่เราอยู่ด้วยกันหรือ"เสี่ยวมี่ของข้ากำลังขัดคำสั่งข้าหรือ""คิก ๆ ข้าแค่อยากเอ่ยให้ชินเท่านั้นเองเวลาอยู่ต่อหน้าผู้อื่น" นางยิ้มกับท่าทีปั้นปึ่งของเขา"ไม่ได้ ข้าไม่อยากให้เราทั้งสองต่างห่างเหินกัน ตอนนี้เจ้าเป็นภรรยาของข้าแล้ว" ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มกรุ้มกริ่ม ฝ่ามือหนาหยิบคันชั่งที่วางเอาไว้มาเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ทันทีที่ผ้าคลุมสีแดงสดตกลงบนพื้น ลมหายใจของอ