All Chapters of Bed Devil หลุมพรางรักปีศาจร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

“เอวาลูก ช่วยดูแลการแต่งกายของน้องๆให้แม่ทีนะ” เสียงแม่ครูพักพิงเอ่ยบอกเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับการเตรียมตัวต้อนรับคุณหญิงมลดา ที่จะเข้ามาบริจาคเงินให้กับบ้านพักเด็กกำพร้าแห่งนี้อยู่เสมอ “ได้ค่ะแม่ครู” พูดจบเอวาก็เดินออกไปหาเด็กๆที่ห้องพักทันที เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย แต่ก็พบว่าทุกคนอยู่ในความเรียบร้อยหน้าตาสะอาดสะอ้านไม่มอมแมมเลย “พี่เอวา เค้ามากันแล้วหรอคะ” บีมเด็กหญิงที่ดูจะโตกว่าทุกคนเอ่ยถามเอวาในทันทีที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามา “ใกล้แล้ว เดี๋ยวพวกเราไปนั่งรอที่ห้องรวมก่อนนะ” พูดจบเด็กๆทุกคนก็เดินกันไปอย่างว่าง่ายและเป็นระเบียบ ตั้งแต่จำความได้เอวาก็รู้ว่าตัวเองอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้แล้ว และเธอก็เติบโตที่นี่มาจนอายุตอนนี้ 23 ปีแล้ว ซึ่งเธอเองคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องออกเดินทางไปทำงานในกรุงเทพเพื่อหาเงินเข้าบ้านพักแห่งนี้ เพราะที่นี่เก่าและทรุดโทรมไปมากแล้วไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆอีก การจะที่รอให้มีผู้ใหญ่ใจดีมาบริจาคเงินให้ที่นี่นั้นก็เหมือนกับการหวังน้ำบ่อหน้า แต่ใจลึกๆเธอเองก็ยังห่วงทุกคนที่นี่ด้วย “สวัสดีค่ะคุณหญิง” เมื่อคุณหญิงมลดาลงจากรถทั้งแม่ครูพักพิง

เอวาที่กลับมายังห้องพักตอนนี้เธอมีหมอนใบเล็กและที่นอนฟูกเล็กที่ป้ากิมเอามาให้เธอ ก่อนโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางข้างกายจะสั่นแสดงว่ามีสายโทรเข้ามา แม่ครูพักพิงนั่นเอง “ค่ะแม่” “เป็นไงบ้างลูก” น้ำเสียงอบอุ่นใจดีถูกถ่ายทอดออกมาส่งถึงคนปลายสายจนมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่ใบหน้าสวย “ดีค่ะ หนูได้งานทำแล้วเริ่มงานพรุ่งนี้ค่ะ” “ถ้าไม่ไหวก็กลับมานะเอวา” “ค่ะ หนูอยู่ได้จะไปเยี่ยมบ่อยๆนะคะ” “งั้นแม่ไม่กวนแล้ว พักผ่อนเถอะลูก” ก่อนแม่ครูจะวางสายไปก็ยังคงสร้างรอยยิ้มให้คนตัวเล็กได้อย่างดี เอวาล้มตัวลงนอนเพื่อพักผ่อนเพราะวันพรุ่งนี้เธอนั้นจะต้องไปหาเจ้ทั้งสองเวลาบ่ายสองเพื่อแต่งตัวทำงาน ขอให้การทำงานของเธอนั้นราบรื่นด้วยเถอะ เดวาเดินเข้ามาภายในร้านก่อนจะเห็นว่าเจ้ทั้งสองรอเธออยู่ก่อนแล้ว “สวัสดีค่ะเจ้” เด็กสาวเอ่ยทักทายและสวัสดีอย่างนอบน้อม “มาพอดี เจ้พาไปเตรียมตัว” ร่างเล็กเดินตามไปอย่างเงียบๆเมื่อเข้ามายังห้องแต่งตัวก็เห็นผู้หญิงคนอื่นๆอยู่5-6คนในนี้ ทุกคนสวยมากแบบที่เอวาแทบไม่เคยเห็นเลย สายตาทุกคู่มองมายังคนที่เข้ามาใหม่ทันที “นี่เดวา น้องใหม่ อายุ 23 คงเป็นน้องพวกเธอ” “ฝากด้วยนะ

“ไปอยู่กับฉันไหม...” เอวาในตอนนี้เกิดความงุนงงเป็นอย่างมากกับประโยคเมื่อสักครู่ เธอเงยหน้ามองคลาสอย่างไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฟรานและเรียวตะก็งงกับประโยคที่เพื่อนพูดออกไป “ว่ายังไง” คลาสยังใช้สายตากดดันและถามย้ำเอวาต่อ “เอ่อ คือหนู” “ฉันแค่ถูกชะตากับเธอเท่านั้น” “เธอเหมือน.... น้องสาวของฉันที่หายไป” เอวาที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองคลาสที่ตอนนี้แววตาของเค้านั้นฉายความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน “ฉันไม่บังคับ ถ้าอยากมาอยู่กับฉันในฐานะน้องสาวเมื่อไหร่ก็ติดติดต่อมา” มือหนาส่งนามบัตรยืนให้เด็กสาวตรงหน้าก่อนจะลุกและเดินออกไปทันที เอวาในตอนนี้เธอยืนมองไปที่ท้องถนนเพื่อเรียกแท็กซี่กลับไปยังห้องพัก ในเวลานี้ผู้คนที่มาเที่ยวยังผับแห่งนี้ก็ต่างพากันกลับ เอี๊ยด.. เสียงรถที่ถูกขับมาจอดตรงหน้าเอวาทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเห็นรถหรูเลื่อนลดกระจกลงให้เห็นคนที่อยู่ในรถ “คุณเคเดน” เอวาที่ตกใจที่อยู่ๆคุณเคเดนก็ขับรถมาจอที่ตรงหน้าเธอ “ขึ้นรถ” เอวาที่เกินความงุนงงก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ไวกว่าความคิดรู้ตัวอีกทีมือหนาก็จับเข้าที่แขนเรียวเล็กแล้ว “ฉันจะไปส่ง ขึ้นรถ”

เอวาเมื่อเข้ามาในห้องและปิดประตู ร่างเล็กก็ทรุดและร้องไห้ออกมาอย่างหนักราวกับใจจะขาด เธอไม่เคยโดนใครตะคอกใส่แบบนี้มาก่อนของชิ้นนั้นคงสำคัญกับเค้ามาก เธอไม่น่าไปแตะต้องมันเลย เอวาเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป เอวาตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้เธอรู้สึกไม่สดชื่นเลย ตาของเธอบวมปูดเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก และมีอาการปวดหัวราวกับกำลังจะถูกพิษไข้เล่นงานเธอเหนื่อยล้าและเพลียอย่างมาก จึงเลือกที่จะนอนพักต่ออีกหน่อย เวลาล่วงเลยมาช่วงค่ำเอวาลุกขึ้นจากที่นอนและเดินออกไปเพื่อจะหยิบน้ำดื่มเพราะเธอกำลังเป็นไข้จริงๆ เอวาคิดว่าหากทานยาแล้วจะเข้าไปนอนพักต่อร่างกายของเธอตอนนี้ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้น เมื่อร่างเล็กกำลังหันหลังจะเดินกลับห้อง เคเดนที่พึ่งเดินออกจากห้องก็เดินผ่านคนร่างเล็กไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ เอวาทำได้แค่ยืนก้มหน้าเมื่อเค้าเดินออกไป ร่างเล็กมองออกไปยังวิวด้านนอกและคิดว่าหรือเธอนั้นไม่สมควรที่จะอยู่ที่นี่อีก มือเล็กหยิบนามบัตรของคลาสขึ้นมาเพื่อจะโทรหา “มันจะดึกไปไหมนะ” เอวาที่กลัวว่าจะไปรบกวนคลาสเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว มือเรียวเล็กเลือกที่จะกด

เคเดน ตอนนี้ผมคิดเรื่องของเอวากับไอ้คลาสอยู่ในหัว มันกับเอวาจะมองดีๆก็มีส่วนคล้ายกันอยู่ แต่มันจะบังเอิญขนาดนั้นเลยเหรอ ระหว่างรอที่ลูกน้องผมไปสืบประวัติให้คลาสอย่างละเอียดผมต้องไปผับไอ้เลโอก่อน เพื่อปรึกษาเกี่ยวกับธุรกิจใหม่ที่พวกผมจะทำร่วมกับพวกมัน ตอนนี้ผมมาถึงผับไอ้เลโอแล้ว เปิดเปิดประตูเข้าไปยังห้อง VVIP ที่ปกติพวกผมจะใช้คุยงานกันเสมอ ก็เจอไอ้เลโอเจ้ของที่นี่ ไอ้เพทาย และไอ้พายุนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมจึงไปหย่อนสะโพกที่โซฟาข้างๆไอ้เพทาย “ไงมึงได้เด็กกูไป หายหน้าหายตา” ไอ้เลโอเป็นคนพูดขึ้นมาทันทีเมื่อผมนั่งลง “เด็กมึง งั้นเหรอ” ผมเพียงแค่ยกยิ้มเล็กน้อยเท่านั้น “ใครวะเด็กมึง” ไอเพทายหันมาถามผม นิสัยขี้เสือกของมันนี่แก้ยังไงก็ไม่มีทางหาย “เอวาไง เด็กที่ทำงานที่นี่” “อยู่ ๆ มันก็มาบอกว่าเอวาจะไม่มาทำงานที่นี่อีก” “พวกมึงว่ามันแปลกไหมวะ” ไอ้เลโอยังคงพูดจากวนตีนผมต่อ จนไอเพทายกับไอ้พายุหันมามองที่ผม “สรุป พวกมึงจะคุยงานหรือจะเสือกเรื่องของกู” “เออๆ มึงก็พูดมา” ไอ้พายุที่ดูจะจริงจังสุดก็พูดขึ้น “เรื่องราคา กูส่งให้พวกมึงแล้ว” “มันบอกว่าถ้าพวกเราตกลง ของทั้งหมดจะมาถึง