Lahat ng Kabanata ng Bound To My Boss: Kabanata 181 - Kabanata 190

Samantha's Point of View Ang mahinang tunog ng kantang ‘Ikaw at Ako’ ni John Dannoy ang tanging maririnig sa loob ng sasakyan, habang binabaybay namin ang Marcos Highway. Hindi pa man sumisikat ang araw ay bumiyahe na kami at ngayon ay unti-unti na ring nagiging kulay kahel ang langit. Hindi katagalan ay nilagpasan na rin namin ang mga nagtitinda ng lugaw sa gilid ng kalsada na nagse-set up ng kanilang stall. Ganoon din ang mga dyipney na tila nahihirapan sa paakyat na kalsada ng Antipolo. Papunta kami ngayon sa Antipolo Cathedral upang mag-alay ng dasal at humingi ng gabay para sa mas papalapit na naming kasal. Kilala kasi ang Antipolo Cathedral o ang International Shrine of Our Lady of Peace and Good Voyage bilang historical pilgrimage site. Napasulyap ako kay Walter na focus ang tingin sa kalsada. Sigurado akong malalim ang iniisip niya. Kapag nasa biyahe kami, siya itong nauunang magbukas ng topic na pag-uusapan namin. Pero ngayon, mas tahimik siya. Sa tingin ko ay hindi nagkat

Walter's Point of View Parang naging eye-opener ang naging pagbisita at pagdarasal namin ni Samantha sa Antipolo Church noong nakaraang linggo. Maging ang pagtatagpo nila ng nanay niya ay naging isa sa mga rason kung bakit napag-isipan kong bisitahin din namin ang mga magulang ko kahit na tila wala silang pakialam sa amin—lalo na sa akin. Nagkaroon kami ng sapat na oras na makasama ang kapatid ni Samantha. Nakausap ko rin ang nanay niya at maging ang bago nitong kinakasama. I don't want to make any comments about their lives, but they seem very happy with each other. They gave us their address, but Samantha never mentioned visiting them. Nakiusap din sa akin si Samantha na huwag na muna iyong banggitin sa tatay niya at maging kay Erwin. Hindi niya pa rin kasi alam kung paano sasabihin iyon dahil hindi niya alam kung ano ang magiging reaksyon ni Erwin. It's sad and at the same time funny that both of us have a dysfunctional family. This could also explain why we both find comfort in

Samantha's Point of View Cross-legged akong nakaupo rito sa couch sa may lounge area, medyo magulo ang nakataling buhok, habang nakaharap sa screen ng laptop. Si Walter naman ay nasa loob pa at ano mang oras ay pupunta na rin iyon dito sa tabi ko dahil may run through kami ng checklist para sa kasal namin. “Erwin, baka mapagod!” dinig kong sigaw ni tatay sa may lawn area na malapit sa pool. “Hindi 'yan, 'Tay,” tumatawang sagot ng kapatid ko habang tumatakbo. “Natutuwa nga lang siya.” Muli na namang tumakbo si Erwin, karga-karga si Ton-Ton. Nakasunod naman sa kanilang likod si Waltz, hinahabol sila. Si Ton-Ton naman ay malakas ang tawa, natutuwa na hinahabol-habol sila ni Waltz. Masiyadong naging mabilis ang pangyayari sa pamilya. Bagamat nagkaroon ng sagutan at sumbatan noong araw na bumisita kami kina nanay, nagsimula rin naman iyon ng bagong ugnayan. Hindi ko alam kung napatawad na ba ni Erwin si nanay, pero sigurado akong bukas sa puso niyang tinanggap si Ton-Ton. Sa araw na iy

Walter's Point of View Three days left before our much awaited day. I couldn't wait any longer as we drew closer to that day. A lot of emotions have built up aside from excitement, some of which were negative that were inevitable. There's frustration, fear and doubts. But love conquers all. Today, we want to honor everyone who have been with us since day one, by throwing dinner. Hindi ito pangmalakihang salu-salo dahil kami-kami lang din naman ito. Ako, ang pamilya ni Samantha at si Uncle Roi, si Sid at Valerie, si Ate Chelle at si Conrad. Hindi naman nakadalo si Jefferson dahil may kasiyahan din sa kanilang bahay. Masaya ako na sama-sama kaming lahat dito, pero mas magiging masaya sana ako kung may kasama man lang akong pamilya rito—pero wala. Nakapuwesto ako sa pinaka-head ng mesa. Sa aking kanan at pinakamalapit sa akin ay si Samantha, Tatay, Erwin, Ton-Ton, nanay ni Samantha, at si Uncle Roi. Sa kaliwa ko naman ay si Sid na sinundan ni Valerie at ni Ate Chelle. “Whoah! Ilang ar

Walter's Point of View I only had at least four hours of sleep, but I am not sleepy. Walang kaantok-antok sa katawan ko ngayon. My heart is beating fast and loud—strong enough for me to hear it. Napasulyap ako sa malaking salamin sa harapan ko at tiningnan ang aking sarili. Inayos ko ang aking sage green na neck tie at maging ang puti kong coat. “Looking good,” dinig kong sabi ni Conrad na biglang sumulpot sa aking likod. He's wearing a silver gray suit and pants with a sage green neck tie. May kulay puting bulaklak din sa itaas ng breast pocket niya na may lamang sage green na panyo. I have those on mine as well. “Your eyes are turning glossy. Save your tears for later, Walter.” I forced a small laugh and glanced at him. “This just feels surreal. I'm happy, excited, nervous and there are other emotions that I could not clearly identify,” saad ko at napatango naman siya. “I've never married anyone yet at hindi rin 'ata ako ikakasal. I know it's overwhelming, but to be overwhelmed i