All Chapters of Carrying the Child of My Sister and Her Husband: Chapter 1 - Chapter 10

I felt trapped. Everyone was looking at me like I was supposed to make a decision. But how could I decide something this big? How could I be the one to carry their child? It wasn't my life they were asking for. It was mine, my future, my body. And I didn't know if I could handle that.‎‎I felt so confused. I couldn't even think straight anymore. My heart was torn in two, and every time I looked at my sister, I knew how much this meant to her. But I also knew how much this would change everything for me.‎‎My parents were still talking, trying to convince me, but all I could do was stare at my plate, my hands clenched tightly in my lap. I didn't know what to say or what to do.‎‎This wasn't just about me anymore. It was about all of us. And I had no idea what the right choice was.‎‎Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Gusto kong tumayo at umalis. Pero bago ko pa magawang buuin ang loob ko, naramdaman ko ang paglapit ni ate sa tabi ko. Mabibigat ang hakbang niya, at sa isang iglap,

Seraphina's pov ‎‎Hindi ko namalayan kung ilang oras na pala akong nakaupo dito sa poolside. Tahimik ang paligid, maliban sa mahina kong buntong-hininga at pagkaluskos ng tubig tuwing pinapaalog ko ng paa ko ang ibabaw ng pool.‎‎Sa totoo lang, hindi ko rin alam kung ilang bote na ng alak ang naubos ko. Basta ang alam ko lang, ang lamig ng hangin, ang bigat ng dibdib ko, at ang pait ng lasa ng whiskey sa lalamunan ko.‎‎I lifted the glass again and took another shot. Tangina, I thought. Bakit parang ako lang lagi ang kailangang mag-adjust sa kanila?‎‎Tumingala ako sa madilim na langit. Walang bituin at pro ulap lang, malamlam na buwan. Tamang-tama sa mood ko. Lakas talaga sumabay ng tadhana.‎‎I laughed bitterly, halos mapangiwi pa sa sarili kong tawa. "Tingnan mo nga naman, no? Mkakaroon din pala ng silbi ang palpak na sinasabi nila?"‎‎Tumawa ulit ako. Pero ngayon, may kasamang sakit. Hindi ko alam kung dahil sa alak o dahil sa buong sitwasyon.‎‎I hugged my knees, resting

Tumayo ako at hinarap siya, ‎"Kapag may kailangang isalba, ako ang unang itutulak." huminga ako nang malalim para pigilan ang panginginig ng boses ko. "Kapag may kailangang iwan, ako ang unang kakalimutan."‎‎Pinikit ko ulit ang mata ko, pero tuloy tuloy ang mga salita.‎‎"Ako yung laging backup plan. Ako yung laging reserba. Ako yung madaling isakripisyo kasi... kasi wala namang mawawala kung mawala ako, diba?"‎‎Natawa ulit ako, pero ramdam ko na sobrang sakit na. ‎‎"Pero put*ngina... kahit man lang ni-isa sa inyo walang nagtanong..."‎‎"Tinanong nyo ba ko kung kaya ko? Kung gusto ko? Kung kaya pa ng konsensya ko? Kung kaya pa ng puso ko?"‎‎"Pinag-usapan nyo. Pinagdesisyunan nyo. Para kay ate. Kasi mahalaga siya." tapos huminto ako para idiin sa kanya, "Kasi mas mahal niyo siya."‎‎Lumunok ako, pinipigilan ang luha, pero tumulo pa rin.‎‎"Alam mo ba kung ano pakiramdam ng palaging ikumpara? Yung hindi man lang mabigyan ng pagkakataon maging sapat sa sarili nyang paraan?"‎

‎Then, of course, Frown couldn't leave me alone. He leaned back in his chair, that teasing grin on his face, and I could tell he wasn't about to let me stay quiet.‎‎"Ano? Hindi ka na magta-tantrum? No violent reaction this time?" he smirked.‎‎I glared at him. "G*go, talo ka na. Huwag mong gawing excuse ang pagiging g*go mo."‎‎He chuckled, sipping from his glass, clearly entertained by my frustration.‎‎Then, without missing a beat, he spoke again, this time his voice quieter, like he was sharing a secret.‎‎"My brother," he started, his gaze shifting from me to his glass, "he's a close friend of your sister's fiancé. He's the one who told me."‎‎He paused, letting that sink in. "My brother's the one who spilled the news," he continued, "That your sister's engaged."‎‎I froze for a moment. I didn't even ask how he knew. It wasn't even about that anymore. The way he said it, as if it was just some casual piece of gossip, hit me harder than I thought it would.‎‎I couldn't eve

Pagdating ko sa bar, naghanap ako ng isang tao. Isang tao sa karamihan. Tapos nung nakita ko siya, tinungo ko agad.‎‎Si Frown. Yung tinext ko. Pero mukhang abala siya sa pang-aasar sa mga babae sa paligid. Wala akong pake, though.‎‎Lumapit ako sa kanya at binulungan siya, "Samahan mo ko."‎‎Pero hindi siya tumingin sa akin at tila nakangiti pa rin sa mga babae na kausap nya. Sabi pa niya, "Bakit ko iiwan 'tong magagandang babae na to? Istorbo ka."‎‎Wala akong reaction. Poker face lang ako. Kailangan ko talagang sabihin sakanya kung anong nangyari kahapon. Tungkol sa request ng ate ko. Tungkol sa nararamdaman ko. Pero 'tong si Frown, hindi pa rin tumitigil sa pang-iiwas.‎‎Muli ay sinabihan ko sya. ‎‎"Samahan mo ko." Medyo may utos na sa boses. ‎‎Wala pa rin siyang ginawa. Kaya tinawag ko siya ulit, "Frown."‎‎Napansin ko naman ang irap ng mga babae sa akin. ‎‎Ngayon lang siya tumingin sa akin, pero sya pa ang mya mukhang naistorbo? "Ano ba? Iniistorbo mo kami."‎‎Wala