2.3

Tumayo ako at hinarap siya, ‎"Kapag may kailangang isalba, ako ang unang itutulak." huminga ako nang malalim para pigilan ang panginginig ng boses ko. "Kapag may kailangang iwan, ako ang unang kakalimutan."

‎

‎Pinikit ko ulit ang mata ko, pero tuloy tuloy ang mga salita.

‎

‎"Ako yung laging backup plan. Ako yung laging reserba. Ako yung madaling isakripisyo kasi... kasi wala namang mawawala kung mawala ako, diba?"

‎

‎Natawa ulit ako, pero ramdam ko na sobrang sakit na. 

‎

‎"Pero put*ngina... kahit man lang ni-isa sa inyo walang nagtanong..."

‎

‎"Tinanong nyo ba ko kung kaya ko? Kung gusto ko? Kung kaya pa ng konsensya ko? Kung kaya pa ng puso ko?"

‎

‎"Pinag-usapan nyo. Pinagdesisyunan nyo. Para kay ate. Kasi mahalaga siya." tapos huminto ako para idiin sa kanya, "Kasi mas mahal niyo siya."

‎

‎Lumunok ako, pinipigilan ang luha, pero tumulo pa rin.

‎

‎"Alam mo ba kung ano pakiramdam ng palaging ikumpara? Yung hindi man lang mabigyan ng pagkakataon maging sapat sa sarili nyang paraan?"

‎

‎"Hindi ako kasing bait niya. Oo na, hindi ako kasing galing niya. Hindi ako kasing liwanag niya. Ako yung kontrabida sa buhay nya!"

‎

‎"Ako nalang ang laging mali, ako nalang lagi ang kailangan magsakripisyo, ako nalang lagi ang kailangan magparaya!"

‎

‎Halos mapasigaw na ako sa sakit. "Pero putangina! Tinanong nyo ba kung okay lang sakin?!"

‎

‎"Tinanong nyo ba kung magiging ayos lang para sakin?! Ako ba?! Inalala nyo ba kung anong mangyayari sakin?!"

‎

‎"Diba hindi!" tumulo ang mga luha ko pero hindi ko pinunasan. Hindi ko pwedeng itago ang galit ko. 

‎

‎Hindi ko na alam kung kanino ako galit. Sa kanya? Sa ate ko? Sa sarili ko? Sa buong mundo? Basta gusto ko lang sumigaw.

‎

‎"Sinasakripisyo nyo ko para sa kanya!" halos mapasigaw ako sa bawat salita. "Lahat nalang para sa ate ko! Para sa ikabubuti niya! Para hindi siya mahirapan! Pero ako? Ako? Sino nagtanong kung kaya ko?"

‎

‎"Para kay ate, kailangan ko maging masama. Kailangan ko maging gago sa mata ng lahat. Para kay ate, kailangan ko magpakatanga. Kasi hindi nyo matanggap na siya yung mahihirapan. Pero ako? Hindi nyo ba naisip? Ako yung sinasaktan nyo. Ako yung sinasalaula nyo."

‎

‎"Alam mo bang buong buhay ko, ako nalang lagi ang mali? Ako nalang lagi yung black sheep? Yung walang kwenta sa mata ng lahat?!"

‎

‎Hinampas ko ang dibdib ko, hindi dahil sa drama kundi para makahinga. 

‎

‎"Bakit para sa kanya, lahat ginagawa nyo, kahit wasakin ako? Bakit ako ang kailangang pumatay sa sarili ko para lang mapanatili niyo siyang buo?"

‎

‎Lumapit ako ng isang hakbang, halos marinig niya ang paghinga ko sa lapit.

‎

‎"Para sa kanya, kailangan kong mawala. Para sa kanya, kailangan kong magparaya. Para sa kanya, kailangan kong matutong mamatay nang hindi nyo man lang pinapansin."

‎

‎Tumingin ako sa kanya nang diretso. Hindi na galit ang nangingibabaw kundi isang malalim na lungkot. Isang uri ng sakit na walang gamot.

‎

‎"Sa mata nyo, kailanganan kong bayaran yung utang na loob ko. Sa mata nyo, ako ang problema. Sa mata nyo, ako ang kailangang alisin para sa ikakasaya niya."

‎

‎Hindi ko namalayan, nanginginig na yung kamay ko. At yung luha, tuloy-tuloy na, pero hindi ko pinunasan.

‎

‎"Tapos haharapin mo 'ko ngayon, g*go ka, sasabihin mo, ayaw mong masaktan siya?!" tumawa akong mapait.

‎

‎Tinakpan ko bibig ko saglit, pinipigilang humikbi.

‎

‎"Pwes... put*ngina."

‎

‎I turned around and ran. Hindi ko na siya tiningnan. Hindi ko na inisip kung naririnig niya akong humihingal, o kung nag-aalala siya sa galit ko. I didn't care anymore. Wala na akong pakialam kung may kasunod o wala, basta ang alam ko, I was done.

‎

‎I walked out, my footsteps echoing in the cold night air. I didn't even bother to look back, kahit na alam ko na nandiyan pa siya, nakatayo, at nakatingin sakin. 

‎

‎I kept walking, faster now, as if running away from everything. The pain, the frustration, the tears and everything.

‎

‎And then, in that moment, a flash of memories hit me, uninvited. The image of her. Sahara Dianne Reeves.

‎

‎The golden child.

‎

‎Lagi siyang nandiyan, she was always perfect. She had everything that everyone wanted, everything that everyone admired. Maganda, matalino, mabait. She was everything I couldn't be.

‎

‎And then, there's me. Seraphina Deanna. The forgotten and left one. The black sheep of the family.

‎

‎I never realized how much I hated the fact that I was always in her shadow. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero palagi na lang siyang nangunguna. Siya nalang lagi ang bida. Siya ang ideal na anak. At ako? I was just the other one. The side character, the one hidden behind the curtains. The one no one really saw.

‎

‎I paused for a moment, standing by the window, looking at my reflection. Seraphina Deanna. The name I was stuck with. The name that felt like a curse. The name that would always remind me that no matter how hard I tried, I was always going to be in her shadow.

‎

‎

‎