Tapos na silang kumain ni Rafael, at ngayon ay nasa loob na ulit sila ng opisina. Abala si Rafael sa laptop at mga files na nakakalat sa ibabaw ng mesa nito.
Napasilip si Fana sa cellphone niya.“Naku, 1:20 PM pa lang, lobat na ako,” bulong sana niya sa sarili, pero napalakas pala ang boses niya.“Then mag-charge ka. May socket diyan, or kung gusto mo, you can rest for a bit. Watch something,” sabi ni Rafael habang may kinukuha mula sa ikalawang drawer sa side table.“Use this.” Inabot niya kay Fana ang isa pang laptop, pati na rin ang charger.Napakunot-noo si Fana.Manonood lang ako, bibigyan pa ako ng laptop? Hindi ba’t dapat nagtatrabaho ako?Mabilis siyang tumayo at umiling ng bahagya.“Ay sir, no po, okay lang po. Makiki-charge na lang po ako. Wala po ba kayong ipapagawa sa akin?” tanong niya, magalang pa rin ang tono.“Rafael. Drop the po, I’m just 28.”Wow. Tinawag na nga kita ng ‘sir,’ eh. SyempMartes. Nakaisang araw na rin si Fana kay Sir Rafael. Kaya inagahan niya ang gising kahit alas-nwebe pa ng umaga ang pasok niya sa condo nito.Ngunit naalala niya ang sampung libo na nilagay ni Ma’am Candice sa bag niya.Hay, napakabait mo talaga, Ma’am Candice. Sana ma-meet kita sa personal soon, ani Fana sa sarili.“Ma, nga pala, hindi ba hindi pa ako nakapag-abot sayo nung Friday? Ito muna ‘yung ₱7,000,” sabi ni Fana habang iniabot ang nakatiklop na pitong libo sa ina.Ang saya ni Fana kasi hindi na siya namroblema. Noong mga nakaraang araw, iniisip pa niya kung paano sasabihin sa nanay niya na wala pa siyang maiaabot.Napatigil si Aling Fe sa pagpuputol ng mga sobrang sanga ng malunggay.“Sigurado ka ba? Ang laki nito, anak.”“Hayaan mo na, Ma. Ngayon lang ulit ako nakapagbigay, eh. Pangbayad sa kuryente at tubig natin—dalawang buwan na ‘yon,” natatawang banggit ni Fana.“Anak, baka naman kailangan mo r
Tapos na silang kumain ni Rafael, at ngayon ay nasa loob na ulit sila ng opisina. Abala si Rafael sa laptop at mga files na nakakalat sa ibabaw ng mesa nito.Napasilip si Fana sa cellphone niya.“Naku, 1:20 PM pa lang, lobat na ako,” bulong sana niya sa sarili, pero napalakas pala ang boses niya.“Then mag-charge ka. May socket diyan, or kung gusto mo, you can rest for a bit. Watch something,” sabi ni Rafael habang may kinukuha mula sa ikalawang drawer sa side table.“Use this.” Inabot niya kay Fana ang isa pang laptop, pati na rin ang charger.Napakunot-noo si Fana.Manonood lang ako, bibigyan pa ako ng laptop? Hindi ba’t dapat nagtatrabaho ako?Mabilis siyang tumayo at umiling ng bahagya.“Ay sir, no po, okay lang po. Makiki-charge na lang po ako. Wala po ba kayong ipapagawa sa akin?” tanong niya, magalang pa rin ang tono.“Rafael. Drop the po, I’m just 28.”Wow. Tinawag na nga kita ng ‘sir,’ eh. Syemp
Pagkauwi ko sa condo, dumiretso agad ako sa banyo para maligo. Gusto kong mahugasan ang katawan ko sa bigat ng araw ngayon, pero kahit gaano katindi ang buhos ng shower, hindi maalis sa isipan ko ’yung babaeng nakita ko kanina. Hindi ko nga alam kung bakit gano’n ang dating. Hindi naman siya ang una kong nakita na nahihirapan sa buhay, pero may kung anong kakaiba sa kanya. May bigat na hindi niya sinasabi, may lungkot sa mga mata niya kahit pilit niyang ngumiti. Mukha lang siyang walang pakialam sa mundo pero halata ko na may problema ‘yon. Naiiling akong napahiga sa kama pagkatapos. Ramdam ko pa rin ang init ng tubig sa balat, pero mas ramdam ko ’yung bigat sa dibdib. Nakasulat kasi sa notebook niya: “Yari na naman ako kay Papa mamaya.” Simple lang ’yon, pero may bigat. Ibig sabihin ba nito, nagpapanggap siyang may trabaho na siya? Na tuwing swelduhan, kailangan niyang magpanggap na may kita siya? Gaano na kaya katagal siyang nagpapanggap? Ilang sweldo na kaya ang lumipas
Dalawang araw na ang lumipas simula noong nangyari ‘yung sa mall at ‘yung mysterious na paglalagay ng pera sa bag ko. Ang bait naman ni Ma’am Candice. May ₱10,000 na, may job offer pa. Baka ito na ‘yun? Sana hindi manyak ‘yung kapatid niya. Chariz! HAHAHA. At ngayon, nandito na ako sa lobby ng isang high-end na condominium building. Ang bango, ang sosyal! Nakaka-intimidate pero kebs—kaya ko ’to! “Fana Madelo po, kay Mr. Rafael Valerio,” sabi ko sa front desk officer habang pinapakalma ang sarili. “Log in na lang po, ma’am, and pahingi po ng one valid ID,” maayos na sagot ng receptionist. Ibinigay ko naman agad ang ID. Napansin kong nag-call pa siya habang hawak ito. Medyo nataranta pa ang area, ah. Ano kayang meron? Chismosa lang, Fana? “Ma’am, you can go upstairs na po. 11th floor, unit 1104,” at ibinalik na niya sa akin ang ID ko. I just nodded at pumasok na sa elevator. Tinext na kasi ako ni Sir two days ago. Friday ‘yun. Ang sabi niya, mag-start daw ako ng Monday. Sala
Rafael’s POV Halos isang linggo na akong pabalik-balik sa coffee shop na ’to. Isa sa mga puwesto ko dito sa kilalang mall—walking distance lang mula sa condo. Dito ko madalas ka-meeting si Tien, ang Executive Assistant ko. O technically, Personal Assistant. Nagkukunwari lang siyang both. Ayokong pumasok sa main office ng kumpanya. Not until mawala sa eksena ang asawa ng daddy ko ngayon—si Yvonne. Oo, yung kerida niya na ngayon ay legal na. Technically. Tatlong taon na mula nang mamatay si Mommy at 25 ako noon, kabubuo pa lang ng sarili kong pangalan sa kumpanya. She died of ovarian cancer. At sa hindi ko maipaliwanag na kabwisetang timing, in less than six months, may bago na agad si Don Marcelo Valerio—aka ang daddy ko. At hindi lang basta bago, inakyat pa niya ito sa pedestal ng kumpanya bilang Head ng PR Department. PR daw. More like Personal Replacement. Kaya sabi ko sa kaniya, “I’ll only help with the company minimally, hangga’t hindi mo pinapaalis ang babae mo.” Kaya ‘eto a
“Mamaya po, Pa. Check ko pa po sa online banking kung may pumasok na.” Pilit ang ngiti ni Fana habang sinasabi ’yon sa kanyang papa. Kahit may kaba sa dibdib, sinubukan niyang gawing kalmado ang boses niya at kunwari’y walang problema. Umubo lang ito. Maikli lang, pero halatang may duda. Parang sinasabi ng ubo niya na hindi siya naniniwala. Baka iniisip niya na sumahod na si Fana, at pinapatagal lang bago mag-abot ng pera. Hayst. Ganyan si Papa, palaging nakaabang tuwing petsa de peligro. Mula pa noon, siya na ang inaasahan sa bahay. Naalala pa ni Fana ’yung panahong medyo okay pa ang takbo ng trabaho niya. Kaya pa niyang magbigay ng tig-dalawang libo kay Papa at tatlong libo naman kay Mama. Hindi man kalakihan, pero sapat na para mapuno ng groceries ang maliit nilang kusina. Isang beses nga, kakabigay lang niya ng pera kay Papa, pero wala pang dalawang araw, hiningan na siya ulit ng dagdag. Para raw sa pagpapakumpuni ng dingding sa kusina. Nasa awkward siyang posisyon noon—ubos