Kabanata 2

“Mamaya po, Pa. Check ko pa po sa online banking kung may pumasok na.”

Pilit ang ngiti ni Fana habang sinasabi ’yon sa kanyang papa. Kahit may kaba sa dibdib, sinubukan niyang gawing kalmado ang boses niya at kunwari’y walang problema.

Umubo lang ito. Maikli lang, pero halatang may duda. Parang sinasabi ng ubo niya na hindi siya naniniwala. Baka iniisip niya na sumahod na si Fana, at pinapatagal lang bago mag-abot ng pera.

Hayst.

Ganyan si Papa, palaging nakaabang tuwing petsa de peligro. Mula pa noon, siya na ang inaasahan sa bahay. Naalala pa ni Fana ’yung panahong medyo okay pa ang takbo ng trabaho niya. Kaya pa niyang magbigay ng tig-dalawang libo kay Papa at tatlong libo naman kay Mama. Hindi man kalakihan, pero sapat na para mapuno ng groceries ang maliit nilang kusina.

Isang beses nga, kakabigay lang niya ng pera kay Papa, pero wala pang dalawang araw, hiningan na siya ulit ng dagdag. Para raw sa pagpapakumpuni ng dingding sa kusina. Nasa awkward siyang posisyon noon—ubos na ang pera sa wallet, wala ring natira sa ATM. Pero sa takot na madismaya si Papa, napilitan siyang mangutang. Kasi alam na niya ang linyang maririnig: “Wala ba kayong naitatabi?”

Napabuntong-hininga si Fana habang binubuksan ang cabinet. Hinugot niya ang lumang bag kung saan niya itinago ang natitirang isang libo mula sa hiniram niyang emergency kay JM. Minsan lang siya manghiram, pero napilitan na rin.

‘Ito na lang muna,’ bulong niya sa sarili habang hawak ang lukot na bill. Baka naman maintindihan ako ni Mama kung kay Papa ko muna ibibigay ngayon. Next na lang siya.’

Naligo siya para kahit paano’y makabawi ng konting sigla. Mainit ang tubig pero parang hindi sapat para mapawi ang bigat sa katawan niya. Pagkatapos, bumalik siya sa kwarto dala ang basang buhok at tuwalya sa balikat. Plano sana niyang magkusot ng mga panyo habang nakikinig ng music, pero bigla niyang naalala…

‘Yung tubig.’

Naiwan pa pala sa bag ang bote. Bumalik siya roon, binuksan ang zipper ng bag. Pero bago pa niya maabot ang bote, may kumislap na kulay asul mula sa isang bulsa.

Napakunot-noo siya, saka agad hinugot iyon.

Sampung libo.

“Ha?!” Napakurap siya, parang nananaginip. “Ano ’to?! Kanino galing ’to?”

Kasabay ng pera, may nalaglag na isang maliit na calling card. Pinulot niya ito at binasa.

Candice Valerio.

May naka-print na mobile number at landline. Tahimik niyang binasa ang pangalan sa isip.

“Babae?” bulong niya. “Siya kaya ang naglagay nito?”

Tiningnan niya ulit ang pera, hinaplos-haplos ang gilid. Tunay ito. Hindi play money. Bagong-bago pa ang ibang bills. Halos lumamig ang palad niya sa kaba.

Agad siyang naupo sa gilid ng kama at kinuha ang phone. Nag-type siya ng mensahe sa numerong nasa card.

[Hello po, magandang gabi. Kayo po ba si Ms. Candice Valerio?]

Maya-maya lang, nag-vibrate ang phone.

[Yes. Who is this?]

[May nakita po kasi akong calling card niyo sa bag ko, kasama po ng pera. Gusto ko lang pong i-confirm if kayo po talaga ang naglagay.]

Sandaling tahimik habang naghihintay si Fana ng reply. Nanginginig ang kamay ni Fana habang hawak ang phone. Baka mali lang, baka hindi talaga sa kanya iyon.

Pero agad din itong nagreply.

[Wait, what money? Sorry, I don’t quite follow.]

Napatigil si Fana. Biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Kung hindi siya ang naglagay… sino? Bakit nando’n ang calling card?

Nag-isip muna siya ng mga 10 minutes para mag-reply. Pero bago pa siya makapag-reply, may kasunod na mensahe.

[Wait. I remember now. I’m sorry, that was me. I was going to explain—yes, I put the money in your bag.]

[I happened to see a notebook sa table when I passed by. I think you left it slightly open sa food court. I accidentally read a line you wrote about hoping it’s your salary day. I’m really sorry for the intrusion, but… I felt the need to help.]

Parang sinabuyan ng mainit na tubig ang mukha ni Fana. Namula ang pisngi niya.

‘Hala. Nabasa niya ’yung sinusulat ko sa notebook?’

Nakakahiya man, pero parang sabay do’n, may gumaan sa dibdib niya.

May kasunod pang mensahe.

[If you’re looking for work, I’d like to offer you something. My brother needs an assistant. He lives near the mall where you were kanina.]

Napatingin si Fana sa kisame. Hindi siya makapaniwala.

‘Totoo ba ’to? Ginaganahan na ang universe sa’kin?’

[Just call or message him: 0967-XXXXXXX. His name is Rafael. He’s 28, and he’s terrible at organizing anything, kaya kailangan niya talaga ng assistant. Just tell him I referred you. He’ll discuss the rest—like schedule and salary.]

[And… please use the money. I know it’s meant for your father. I hope it helps, kahit papaano. That’s yours now. Have a good evening.]

May fireworks sa dibdib ni Fana. Nanginig ang daliri niya habang nagta-type ng sagot. Hindi na niya namalayan ang ngiting unti-unting sumilay sa labi niya.

[Thank you po, Ms. Candice. Hindi ko po alam kung paano ako magpapasalamat, pero… susubukan ko pong kontakin siya. Sobra-sobra po ang tulong ninyo. Salamat po talaga.]

Hindi pa man niya nakikilala ang misteryosong lalaki na si Rafael, pero may kutob siyang magbabago ang takbo ng buhay niya dahil sa offer na ito.