Semua Bab พายุแค้นซ่อนรัก: Bab 91 - Bab 100

: เหมย :เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!โครมมมมมมมมเสียงเบรกกับเสียงชนกันดังสนั่นมาจากด้านหลัง ฉันสะดุ้งเฮือก เหลือบมองกระจกหลังเห็นแต่ตู้คอนเทนเนอร์จอดนิ่งอยู่กลางสี่แยก เท้าเหยียบเบรกกึกคลื่น!?หัวใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ ทำไมถึงคิดว่าเป็นหมอนั่น... ไม่นะ ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยรถในละแวกนั้นจอดนิ่งกันเป็นแถว ฉันรีบร้อนลงจากรถวิ่งกลับไปดูด้วยสีหน้าหวาดหวั่น สิ่งที่เห็นตรงหน้าเล่นเอาแทบหมดแรง ขาสองข้างหนักอึ้งเกือบจะก้าวไม่ออกรถที่คลื่นขับตามฉันมาพลิกคว่ำอยู่กลางถนน เศษรถหลุดกระจาย กระจกแตกละเอียดเป็นทางยาวลากห่างจากหน้ารถสิบล้อหลายเมตร“คลื่น!!! ไม่นะ!”รู้ตัวอีกทีฉันก็วิ่งมาหยุดอยู่ข้างรถที่พังยับเยิน คราบน้ำมันไหลอาบถนน ร่างของคลื่นยังติดอยู่ข้างใน หน้าซีกหนึ่งย้อมไปด้วยเลือดฉันกรีดร้องออกมาทันทีที่เห็นสภาพเขา หัวใจสั่นรวนตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างกับคนบ้า คุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้าเขา พยายามงัดประตูที่ถูกอัดกับพื้นถนนออกจนเศษกระจกบาดมือแต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด“ฉันจะช่วยนายเองคลื่น ฮึก....อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฮือๆ คลื่นฉันขอโทษ... ทำใจดีๆ ไว้ฉันจะพานายออกมาให้ได้”“น้องหลบไป!

“ไม่ต้องมาทำไขสือ นายทำอะไรไว้ย่อมรู้อยู่แก่ใจแต่ที่มันแย่คือนายไม่พยายามแก้ไขในสิ่งที่ผิด”“ถ้าหมายถึงปีใหม่ ฉันเลิกยุ่งกับยัยนั่นตั้งแต่เกิดเรื่องไปแล้ว”“แล้วนายสำนึกผิดจริงๆ หรือเปล่า”ริกกี้เงียบ... ท่าทางเขาไม่สะทกสะท้านสักนิด“รู้มั้ยว่าการกระทำที่ไม่คิดของนายมันทำร้ายใครบ้าง ไม่ใช่แค่ฉันแต่รวมไปถึงคะนิ้งด้วย ทุกอย่างมันบานปลายและเริ่มมาจากอดีตเลวๆ ของนายทั้งนั้น ไม่คิดบ้างเหรอว่าที่นายกับคะนิ้งมีปัญหากันอยู่นี่เป็นเพราะเวรกรรมที่นายเคยทำเอาไว้ในอดีต!”“เธอต้องการบอกอะไรเหมย” ริกกี้กัดฟันกรอด ดวงตาคมกริบฉายแววยะเยือกขึ้นทันตา“โตแล้วก็คิดเอาริกกี้ อีกเรื่องที่ฉันจะพูด... คะนิ้งเป็นคนดี ต่อให้ใครบอกว่าเธอไม่คู่ควรกับนาย แต่ในสายตาฉันนายคือคนที่ไม่คู่ควรกับคะนิ้ง ถ้านายทำให้เพื่อนฉันมีความสุขไม่ได้ก็ไปจากคะนิ้งซะไอ้คนขี้ขลาด”ฉันเดินชนไหล่ริกกี้กลับมาที่ห้อง อารมณ์ยังร้อนกรุ่น จับลูกบิดประตูเปิดเข้ามาด้านใน แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาฉันตัวแข็งทื่อ ร่างกายเย็นเฉียบราวกับยืนอยู่ในขั้วโลกน้ำแข็งคลื่นกอดผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้แน่น เห็นแค่แผ่นหลังฉันก็จำได้ทันทีว่าเป็นปีใหม่... นี่ฉันไปแป๊บเ

“นี่?”“หมวยทำไมพุงใหญ่ขึ้น”“บะบ้า นายคิดไปเอง”หน้าฉันร้อนวูบ รีบแกะมือเขาออกแล้วดันร่างสูงกลับไปที่เตียง แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือฉันสักที“อยากเข้าห้องน้ำอะหมวย ปวดท้อง”“แล้วไม่บอกแต่แรก”ฉันทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ท่าทางประหม่าของคลื่นแต่เขามองไม่เห็นหรอก ความจริงมีพยาบาลคอยจัดการเรื่องพวกนี้ขอแค่กดกริ่งพวกเธอจะรีบมาทันทีแต่ฉันอาสาทำเองไม่อยากยุ่งกับพวกนางพยาบาล รู้สึกพวกเธอจะดี๊ด๊าเป็นพิเศษเวลาพาคลื่นเข้าห้องน้ำ ฉันแค่รู้สึกไม่ชอบใจนิดหน่อย“เสร็จแล้วเรียกนะ”“ครับ”ฉันปิดประตูห้องน้ำ ยังไม่ทันถอนหายใจดีหน้าก็มืดขึ้นมา บ้าจริง ฉันเดินมาค้นยาดมในกระเป๋า นั่งพักนิ่งๆ ไม่นานเสียงเรียกในห้องน้ำก็ดังขึ้น“หมวย เสร็จแล้ว”ฉันลุกขึ้นไปช่วยคลื่นในห้องน้ำก๊อกๆ“คุณหนู…”เลโอผลักประตูเข้ามาระหว่างที่ฉันช่วยพยุงคลื่นกลับเตียง ฉันพยักหน้าให้เขาเป็นเชิงบอกให้รอก่อน “ใครมาหมวย?”“เลโอน่ะ”“มาทำไม” คิ้วคลื่นขมวดตึงอย่างไม่พอใจ เขาชอบทำเสียงขัดใจทุกครั้งที่คนในบ้านฉันแวะมา ไม่รู้เป็นอะไร“กูมาหาคุณหนู ไม่ได้มาหามึง สบายใจได้”“นั่นแหละ มึงมีอะไรกับหมวย”“คลื่นไม่เอาน่า เลโอแค่แวะมาดูฉันตามปกติ”“เธอเป

: คลื่น :ผมเฝ้ารอให้ผ้าผืนสุดท้ายถูกลอกออกจากดวงตาด้วยหัวใจระทึก....“ลืมตาขึ้นดูครับ เห็นอะไรมั้ย”ผมเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เผชิญกับแสงสว่างเป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ เจิดจ้าต้องกะพริบตาหลายรอบกว่าจะชิน “เห็นอะไรมั้ยครับ”ผมไม่สนใจเสียงของหมอตรงหน้า กวาดสายตาไปรอบๆ ด้วยความหวัง ยัยหมวยต้องกำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่ที่ไหนสักแห่งในห้องนี้แน่…หมวย“คลื่น? เป็นยังไงลูก ลูกเห็นพวกเรามั้ย”เสียงเรียกของผู้หญิงข้างๆ ดึงสติผมกลับมา แม่กำลังมองผมด้วยสายตาหวาดหวั่น ผมจึงพยักหน้าเบาๆ เท่านั้นท่านก็ยิ้มออกทุกคนพลอยถอนหายใจอย่างโล่งอกเสียงรอบข้างยังดังไม่หยุด ทั้งเสียงถามไถ่อาการของหมอและเสียงยินดีของเพื่อนพ้อง แต่นั่นไม่อาจทำให้ผมสงบใจลงได้หมวยอยู่ไหน ผมไล่สายตาไปจนทั่วห้องเหมือนมีบางอย่างดลใจให้มองไปที่ประตู หัวใจผมสั่นระรัว ทำไมถึงคิดว่าหมวยอยู่ตรงนั้นวะ ผมลุกพรวดพราดไปเปิดประตู“....”โถงทางเดินโล่งสนิท แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของเธอ มันอบอวลอยู่ในใจแต่ก็เบาบางจนน่าใจหาย หรือว่า... หมวยหนีผมไปแล้ว“คลื่น นั่นลูกจะไปไหน”ผมกำลังจะวิ่งออกไปแรงฉุดที่ชายเสื้อพร้อมเสียงตะโกนของแม่ก็ดังขึ้น“

การลองเส้นทางผ่านไปด้วยดี ถนนขรุขระมีหลุมบ้างเป็นบางจุดแต่ถ้าใช้มันให้เป็นประโยชน์ก็ไม่มีปัญหา ที่ทำผมประหลาดใจคือคู่แข่งมากกว่า เราไม่ได้แข่งกับ RED SUN แล้วไอ้เวรริกกี้มาทำห่าอะไรที่นี่ทุกคนกำลังนั่งลุ้นตัวโก่งอยู่ที่เส้นชัยของรถแข่งขาขึ้น ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะรู้ว่ายังไงพี่คริสก็ต้องชนะ และมันก็เป็นไปตามคาด รถพี่คริสเข้าเส้นชัยก่อนคู่แข่งไปเกือบสามนาที เอาชัยชนะครึ่งแรกมาครอง“ปิดฉากให้ได้ล่ะ กูขี้เกียจขับอีกรอบ”พี่คริสเดินเข้ามากำชับ ผมไม่คิดว่าจะแพ้ริกกี้สักนิด วันนี้ผมจะต้องเอาชนะมันให้ได้บรื๋น!! บรื๋น!!ผมเหยียบมิดทันทีที่เสียงปล่อยตัวดังขึ้น รถพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง หักพวงมาลัยเต็มองศาเมื่อถึงทางโค้ง เสียงล้อรถหมุนบดกับถนนเอี๊ยดอ๊าด ท้ายรถสะบัดแล้วตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นคงริกกี้ขับตามหลังมาในทำนองเดียวกัน โค้งแรกยังไม่ออกลวดลายเท่าไหร่ แต่ผมรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ไล่บี้เข้ามาเรื่อยๆ อีกไม่นานมันคงหาทางขึ้นแซงแน่เอี๊ยด!นั่นไงพูดยังไม่ทันขาดคำ มันจะเข้าทางซ้าย ผมปิดทางไม่ให้มันขึ้นทันที มันพยายามจะแซงอยู่สามสี่ครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ ขับตามตูดผมมาด้วยความเร็วคงที่จนถึ