Semua Bab พายุแค้นซ่อนรัก: Bab 71 - Bab 80

Line!~ฉันกำลังจะเดินหนีออกมาแต่เสียงโทรศัพท์ทำให้ชะงักซะก่อน ฉันล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู ...เลโอ?เลโอ : ริตาเป็นทายาทธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อันดับต้นๆ ของเมืองไทย ตอนนี้กำลังฝึกงานในบริษัท...บลาๆ“อะไร?”คลื่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างไม่ไว้ใจ ฉันรีบเก็บโทรศัพท์ทันที“เปล่า ยืมรถหน่อยนะจะออกไปข้างนอก”“เดี๋ยว!”คลื่นดึงข้อมือฉันเอาไว้ทันควัน“เธอจะไปไหน”“เรื่องของฉัน ปล่อย!”“บอกให้หยุดไม่ได้ยินหรือไง” ฉันสะบัดมือหมอนั่นทิ้งตรงเข้ามาในห้องคว้ากุญแจรถที่วางทิ้งไว้เมื่อวาน คลื่นตามมาขัดขวางฉันไม่เลิก จนฉันรำคาญ“เออ! ไม่ยืมรถนายก็ได้ แค่นี้ทำเป็นหวง” ฉันโยนกุญแจใส่หมอนั่นอย่างเคืองๆ แต่มันคงบังเอิญไปโดนท้องเขาเข้าแบบจังๆ“อึก”คลื่นทำหน้าจุกเต็มพิกัด งอตัวถอยหลังออกไปเหมือนอ่อนแรงฉันไม่อยากสนใจท่าทีสำอิดสำออยนั่น ตั้งใจจะใช้จังหวะนี้ออกจากห้อง หางตาก็เหลือบไปเห็นวงเลือดแดงๆ ซึมออกมาจากเสื้อหมอนั่นสองเท้าฉันหยุดกึก“คลื่น.... นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”เขาส่งสายตาขวางจัดใส่ฉันทันที สงสัยจะเจ็บจริงๆ กุญแจรถก็ไม่ใช่เบาๆ ไม่รู้ห้อยอะไรเอาไว้บ้าง“เลือดไหลไม่หยุดเลยคลื่นทำไงดี”“...

ตอนนั้นเองก็มีมือเอื้อมมาล้วงคอเสื้อจากด้านหลัง ฉันสะดุ้งเฮือก“อะไรกันน่ะ ปล่อยนะ กรี๊ดหยุด! พี่ต้าอ๋องนี่มันเรื่องอะไร หยุดนะ นายเป็นใครอย่ามาจับฉัน ไอ้บ้าปล่อย”“เฮ้ยแบงก์ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอวะ กูก่อน”พี่แซมหันไปจ้องคนที่ล้วงคอเสื้อฉันจากด้านหลัง ฉันรีบหยุดนิ้วแข็งๆ นั่นไม่ให้เลื่อนต่ำลงไปถึงหน้าอก ใจเต้นอย่างหวาดหวั่น“เออ เดี๋ยวกูบิวท์ข้างบนให้ ไม่ดีเหรอวะน้องจะได้มีอารมณ์ไวๆ”“พูดเรื่องอะไรกันน่ะ กรี๊ดดดพี่แซมปล่อยเหมย พี่ต้าอ๋อง!?”พี่แซมรวบเรียวขาฉันขึ้นไปวางพาดบนโซฟา ส่วนต้าอ๋องลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มาถ่ายคลิป หัวใจฉันกระตุกวูบ นี่มันเรื่องบ้าอะไร!“โทษทีว่ะเหมย ถ้าเธอไม่อยากเป็นคู่หมั้นพี่ก็เป็นเครื่องมือทางธุรกิจให้พี่สักครั้งสองครั้งแล้วพี่จะปล่อยเหมยไป เพราะพี่ไม่เอาของซื้อของขายมากินต่ออยู่แล้ว”“...!!!” ฉันกลืนน้ำลายเอือก ได้ยินแค่นั้นก็เข้าใจเรื่องหมดในทันที เขาหลอกฉันมา!ไม่จริง... ในหัวฉันสับสนไปหมด คิดไม่ถึงว่าต้าอ๋องจะกล้าทำกับฉันแบบนี้ พวกนั้นกดร่างฉันลงบนโซฟาอย่างไม่สนใจไยดี พี่แซมจับขาฉันถ่างออก“ไม่นะปล่อยเหมย! กรี๊ดดดด”พลั่ก!ฉันดิ้นพล่าน ถีบท้องพี่แซมไปเต็ม

อึก... รู้สึกอุ่นๆ บริเวณแผล เจ็บชิป!ผมหันกลับไปเอาคืนไอ้เวรนั่นแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนมันก็ตามมาเหวี่ยงหมัดอีก คราวนี้ผมหลบทัน ลอดตัวผ่านวงแขนมันแล้วล็อกคอจากด้านหลัง แต่ผมพลาด ไอ้เวรนั่นพอถูกล็อกก็กระทุ้งศอกใส่ท้องผมไม่หยุดผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!“อุก....”ผมทรุดตัวลงด้วยความจุก ตอนนั้นหมัดแข็งๆ ก็ลอยมาอัดข้างแก้มเต็มแรง หน้าผมหันขวับ ได้ยินเสียงกระดูกลั่นกรอบอยู่ในหัว กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั้งปาก“เวรเอ๊ย”ผมหันกลับไปมองก็เห็นต้าอ๋องแยกเขี้ยวยิ้มสะใจอยู่ด้านหลัง มึงอย่าอยู่เลย!หมับ!“เฮ้ปล่อยกูนะโว้ย”ผมตั้งใจจะพุ่งเข้าใส่ต้าอ๋องเพื่อเอาคืนแต่ไอ้เวรที่ไหนไม่รู้คว้าตัวผมเอาไว้ มันสองคนล็อกแขนผมแน่นจนกระดิกไม่หลุด“มึงคิดว่าตัวเองเจ๋งนักเหรอวะ”ต้าอ๋องแสยะยิ้มเหี้ยม ถือไม้เบสบอลลากพื้นเข้ามาหาผมสัส!... มึงไปเอาไม้เบสบอลมาจากไหนผมมองไม้เบสบอลในมือต้าอ๋องลมหายใจติดขัด ถ้าโดนเข้าไปมีหวังไม่ไปฟื้นโรงพยาบาลก็คงฟื้นโลกหน้าเลย ที่แย่กว่านั้นถ้าผมเป็นอะไรไปใครจะปกป้องยัยหมวยผมตวัดสายตาไปมองทางเหมยอย่างกังวล ยัยนั่นเองก็กำลังมองผมอยู่ จะวิ่งเข้ามาแต่ก็ถูกพวกมันคนหนึ่งรั้งตัวเอาไว้ ผมดิ้น

“เธอเพิ่งเจอเรื่องแย่ๆ นั่งสงบจิตสงบใจนิ่งๆ ไปซะ”“แต่นายเจ็บ ขับไหวเหรอ”“แค่นี้ไกลหัวใจ ...หรือว่าเธอเป็นห่วงฉัน”“บะบ้า! ฉันเป็นห่วงชีวิตตัวเองต่างหาก ถ้าเกิดนายทรุดกลางทางขึ้นมาฉันก็จะซวยไปด้วย”“หืม....”“ไปขึ้นรถได้แล้วยัยหมวย”คลื่นเอามือดันหัวฉันไปข้างหน้าเบาๆ ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่หมอนั่นอย่างฉุนๆ ก่อนเดินอ้อมมาขึ้นอีกฝั่งอย่างเสียไม่ได้ แอบชำเลืองมองคลื่นตอนหมอนั่นสตาร์ทรถ บาดเจ็บแบบนั้นจะรอดมั้ยเนี่ย....แต่เขาก็พาฉันกลับมาถึงห้องอย่างปลอดภัยฉันทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา คลื่นนั่งลงข้างๆ เดี๋ยว...แล้วเขาจะนั่งตามฉันทำไม“นายไม่ไปนอนที่เตียง?”“หมวย”จู่ๆ หมอนั่นก็ทำท่าจริงจังขึ้นมา“อะไร”“เดี๋ยวไปหยิบเอง”“หือ?”เขาพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปเหมือนไม่เป็นอะไรทั้งๆ ที่แผลตรงท้องมีรอยเลือดชุดใหม่ซึมออกมา น่าจะสะเทือนตอนขับรถ ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างงงๆ สักพักคลื่นก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือเขาวางมันลงบนโต๊ะด้วยใบหน้านิ่งๆ ฉันเข้าใจว่าเขาคิดจะทำอะไรแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้“โอ๊ย...”ฉันสะดุ้งโหยงเพราะก้อนสำลีที่แตะลงบนแผล“จะแสบนิดๆ ทนหน่อย”มากกว่านี้ฉันก็เคยมาแล้ว ฉันอยากจะตวาด

เสียงคลื่นห่วงใยเป็นพิเศษแม้แต่คลื่นยังไม่รู้ตัว เหมยไม่ทันสังเกตเช่นกัน เธอสนใจเรื่องที่เขาพูดก่อนหน้านี้มากกว่าพ่อแม่เธอยกเลิกไฟล์ตบิน!! เกิดเรื่องกับลูกสาวขนาดนี้ยังจะห่วงงานอีก ถึงจะมีพี่ชายคอยจัดการทุกอย่าง แต่ก็แทนไออุ่นของคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่ได้“ห้องเธอนี่ก็น่านอนเหมือนกัน ฉันว่าคืนนี้นอนที่นี่กันเถอะ ง่วงแล้วขี้เกียจขับรถ”พูดเสร็จร่างสูงก็ทิ้งตัวลงนอนฉุดเหมยออกจากภวังค์“คลื่น? นี่นาย”เหมยมองคลื่นเลิ่กลั่ก ทุบอกเรียกให้เขาลุกขึ้นมาแต่คลื่นกลับทำไม่รู้ไม่ชี้ดึงข้อมือเธอลงไปนอนด้วยกัน ฝ่ามือหนาโอบหลังเล็กๆ เอาไว้“คลื่น!”“นอนเถอะ ง่วงแล้ว หรือจะให้ทำอย่างอื่น”“อึก... แต่... แต่นายยังไม่อาบน้ำนะ”“พรุ่งนี้ค่อยอาบ”“สกปรก”เขาแสร้งไม่ได้ยิน นอนกอดเหมยที่ดิ้นดุกดิกเอาไว้แน่น“ปล่อยนะนี่!”พลั่ก“อุก!”ศอกเหมยบังเอิญไปโดนแผลที่ท้องของคลื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มสะท้านเฮือก สีหน้าเจ็บปวด เหมยฉวยจังหวะนี้ผละออกห่างทันที“สมน้ำหน้า”“หมวย เจ็บ... เลือดออกหรือเปล่าก็ไม่รู้”“เอ๊ะ?”เห็นคลื่นยันศอก ตะเกียกตะกายลุกขึ้นไปพิงกับหัวเตียงด้วยท่าทางเจ็บหนักใบหน้าโมโหของเหมยก็เปลี่ยนเป็