Semua Bab พายุแค้นซ่อนรัก: Bab 111 - Bab 120

คลื่นหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ก่อนซุกหน้าลงไปจูบไซ้ซอกคอ ผิวหนังที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาอุ่นจนเกือบร้อน เขาดันฉันลงแต่ว่าฉันผลักแผ่นอกแกร่งยื้อเอาไว้ไม่ยอมให้เขากดลงง่ายๆ“นี่กำลังไม่สบายใจอยู่นะ”“แล้วจะให้คลื่นรอถึงเมื่อไหร่ รู้มั้ยหมวยว่าคลื่นอดทนขนาดไหน ยิ่งรู้ว่าหมวยต้องไปเร็วกว่ากำหนดในนี้มันก็ร้อนเป็นไฟ”คลื่นจับมือฉันไปทาบไว้บนตำแหน่งหัวใจ รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นอย่างหนักหน่วง“คลื่น เหมยกลัวว่ามันจะทำให้เราคิดถึงกันมากขึ้นเวลาจากลา”“ยังดีกว่าต้องมานั่งเสียใจทีหลัง ทำไมไม่ตักตวงความสุขตอนที่มีโอกาสเอาไว้เยอะๆ ล่ะ”ฉันนิ่งเงียบ คลื่นถือโอกาสก้มลงมาประกบจูบด้วยริมฝีปากที่ร้อนรุ่ม ฝ่ามือหนาลากผ่านลำตัวลงมาถึงเอวก่อนแทรกเข้าไปใต้เสื้ออย่างช่ำชองปลายลิ้นที่ซุกซนอยู่ในภายในโพรงปากทำร่างฉันอ่อนยวบ มือโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้อย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยวความร้อนจากร่างสูงกำลังแผดเผาหัวใจฉันให้ละลาย คลื่นดันร่างฉันลงนอนราบ“อือ...”ฉันสะท้านเฮือกเมื่อมือของคลื่นสัมผัสกับหน้าอกโดยตรง อารมณ์วูบไหวพัดวนอยู่ในช่องท้อง ร่างกายปั่นป่วนแปลกประหลาดริมฝีปากนุ่มนิ่มก้มลงจูบที่ผิวคอ มือบีบเคล้นเต้าเต่ง

คลื่นอุ้มลูกก้าวตามฉันมาติดๆ เหมือนเพิ่งรู้ตัว ฉันหันกลับไปมองแต่ขายังคงก้าวต่อไปข้างหน้าทั้งที่รู้สึกหน่วงจนแทบเดินไม่ไหวหมับ!ระหว่างที่หลับหูหลับตาเดินตามแผ่นหลังพี่ทิกไปข้างหน้าข้อมือก็ถูกคว้าไปจับอย่างไม่ทันรู้ตัว“คลื่น!”“หมวย... อย่าไปเลยนะ”“เฮ้ย!” พี่ทิกเกอร์หันมามองด้วยสายตาไม่พอใจแต่นาทีนั้นฉันไม่สนใจใครนอกจากคนที่กุมมือฉันเอาไว้“คลื่น”นายก็รู้มันเป็นไปไม่ได้... ฉันอยากจะพูดคำนี้แต่ฉันเหลือบมองหนูมีนที่ยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วรู้สึกจุกในอก ก้มหน้าลงหอมแก้มลูกเป็นครั้งสุดท้าย“ดูแลหนูมีนดีๆ นะ”“หมวย”เขายังจับมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อยแม้ว่าฉันจะถอยออกมาแล้วก็ตาม ฉันดึงมือจนหลุดแล้วก้มหน้าเดินออกมาอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลพราก ได้ยินเสียงคลื่นตะโกนเรียกอยู่ข้างหลังยิ่งรู้สึกร้าวในหัวใจ ขอโทษนะคลื่นนายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่ามันคือบททดสอบที่ต้องผ่านไปให้ได้ฉันเม้มริมฝีปากแน่น แข็งใจเดินออกมาในที่สุดแง้!~หนูมีนร้องลั่นทันทีที่เหมยหลุดมือของคลื่น ราวกับน้องรู้ ดิ้นตะเกียกตะกายออกจากอกของพ่อเหมือนเป็นอะไรสักอย่างเสียงร้องของเด็กน้อยทำให้คณะที่ตามมาด้านหลังเอ่ยถามอย่างเป็นห่ว

EXTRA STORYEP.1/2- คลื่น -ณ ห้างสรรพสินค้าลูปาร์คจอดรถเสร็จผมจับหนูมีนใส่เป้แล้วสะพายไว้ด้านหน้า ระหว่างเดินเข้าไปข้างในก็ติดต่อคะนิ้งไปด้วยคลื่น : ตอนนี้อยู่ไหนแล้วคะนิ้ง : แผนกเครื่องเล่นเด็กชั้นล่างคลื่น : เข้าใจแล้ว เจอกันถ้าอยู่ที่นั่นก็แปลว่ามาถึงนานแล้ว ผมหยุดรอลิฟต์เพราะขี้เกียจเดินหาบันไดเลื่อน สักพักประตูลิฟต์ก็เปิด มีสาวๆ ยืนอยู่ข้างในกันเป็นกลุ่มสี่ห้าคน พวกเธอขยับที่ให้ผมพลางมองมาด้วยสายตาแปลกๆผมไม่สะทกสะท้านหรอกครับ ลิฟต์ถึงที่ผมก็ออกมา แผนกเครื่องเล่นเสียงดังเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่มีแต่เด็กกับพวกผู้ปกครองที่มาเฝ้าใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะหาคะนิ้งเจอ ยัยนั่นกำลังขับรถบั๊มอยู่กับหลานชาย พอผมตะโกนเรียกก็โบกมือทักทายมาให้ ระหว่างรอให้คะนิ้งหมดรอบผมพาหนูมีนมานั่งเล่นตู้เกมไปพลางลูกไม่งอแงเลย หนูมีนตื่นเต้นกับบรรยากาศนอกบ้านมาก เห็นอะไรก็สนใจไปซะหมด แย่งผมกดปุ่มมั่วซั่วไปหมด พอไม่ได้ดั่งใจก็ร้องโวยวายตามประสา“คลื่น”“คะนิ้ง? เสร็จแล้วเหรอ”“อื้ม กินไรมายัง”ผมเหลือบมองเด็กผู้ชายวัยขวบเศษที่คะนิ้งอุ้มอยู่“ไหว้ลุงหมอสิครับ”เด็กนั่นยกมือขึ้นอย่างรู้งาน เออว่ะ มันก็แสนรู้ดี

EXTRA STORYEP.2/2- เหมย –มีเรียนหรือเปล่านะ...ฉันมองบานประตูอย่างงงๆ สักพักพี่แพมก็เข้ามาตามหนูมีนไปทานข้าวเช้าแต่หนูมีนงอแงไม่ยอมให้พี่แพมอุ้ม เกาะเสื้อฉันแน่นไม่ยอมปล่อย“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเหมยจัดการเอง”“ค่ะ คุณหนู”ฉันเจอกับพ่อแม่คลื่นตอนทานข้าวเช้า พ่อคลื่นต้อนรับฉันอย่างอบอุ่นและใจดี แต่แม่เขาดูจะไม่ค่อยพอใจฉันเท่าไหร่“ลงเครื่องเสร็จก็ดิ่งมาที่นี่เลยเรอะ น่าจะกลับไปให้คนที่บ้านเห็นหน้าคร่าตาซะก่อนนะ”ฉันขมวดคิ้วเพราะไม่รู้ว่ามันคือคำพูดเหน็บหรือแค่พูดเฉยๆ“หมวยคิดถึงลูกน่ะครับ” เสียงคลื่นแทรกขึ้นมา“ทำอะไรไม่รู้จักคิด”ฉันวางช้อนลงทันที “อิ่มแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”“หมวย? แม่ผมขอร้องล่ะ พูดดีๆ กับเมียผมหน่อยไม่ได้หรือไง”“เมียเหรอ! นังเด็กนั่นมันจดทะเบียนสมรสกับแกแล้วหรือไง”ได้ยินเสียงปะทะคารมกันระหว่างคลื่นกับแม่ดังอยู่ด้านหลัง ฉันไม่อยากสนใจอะไรอีก เดินมาหาหนูมีนที่ห้อง สอบถามเรื่องความเป็นอยู่ภายในบ้านจากพี่แพม ถ้าเจ้าบ้านไม่เต็มใจให้อยู่ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ บ้านเราก็มี“แม่ของคุณหมอพูดแบบนั้นเหรอคะ” พี่แพมทำหน้าตกใจเล็กน้อย“พี่แพมถ้ามีอะไรก็บอกเหมยได้นะ”“คือ...”

EXTRA STORYEP.2/4แอ๊ด...“คลื่น? อะไรของแก นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ส่งเสียงดังเอะอะไปได้” พ่ออ้าปากหาว มองผมด้วยสายตางัวเงีย ผมรู้สึกผิดอยู่หรอกที่มากวนแต่ว่าลูกเมียผมหายไปจะให้ใจเย็นอยู่ได้ยังไง“หมวยกับหนูมีนไปไหน”“หือ... อ่าว เหมยไม่ได้บอกแกเหรอ? แม่หนูนั่นพาหนูมีนไปอยู่ที่บ้านโน้นจนกว่าจะกลับเมืองนอกน่ะ อ้าวเฮ้ย แล้วนั่นแกจะไปไหนเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ”ผมเดินออกมาทันทีที่ทราบเรื่อง แต่ว่า... เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมไม่คิดจะบอกผมสักคำผมบึ่งรถมาที่บ้านฟู่หงส์ด้วยจิตใจที่ร้อนระอุ นี่คงไม่คิดจะหอบลูกหนีผมเพราะน้อยใจคำพูดแม่เมื่อเช้าหรอกนะ02.31 นาฬิกา @คฤหาสน์ฟู่หงส์บีบแตร์เรียกอยู่นานกว่าจะมีคนลุกมาเปิดประตูให้“หมวยอยู่บนห้องใช่มั้ย”“ครับคุณหนูอยู่ในบ้าน เฮ้ยนี่คุณ! เดี๋ยวก่อนครับจะเข้าไปทำอะไร ทุกคนหลับกันหมดแล้วครับ”ลุงตามมารั้งแขนผมที่กำลังจะเข้าไปข้างใน ผมสะบัดหลุดในครั้งเดียว เดินดุ่มๆ เข้ามาอย่างไม่สนใจ ตรงขึ้นไปเคาะประตูห้องยัยหมวยเรียกรัวๆ“นี่คุณ! เบาๆ ครับ เดี๋ยวเจ้านายผมตื่น”“หมวย! อยู่ข้างในใช่มั้ย ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้!”แอ๊ด!!!ประตูถูกเปิดพรวดออกมาอย่างไม่พอใจ“มีเ