Semua Bab พายุแค้นซ่อนรัก: Bab 81 - Bab 90

: คลื่น :ผมขับรถเข้ามาจอดหน้าคาเฟ่ที่พวกผู้หญิงชอบมานั่งกัน หยุดมองป้ายหน้าร้านเพื่อความแน่ใจว่าตรงกับที่ไอ้กุนบอกหรือเปล่า ก่อนผลักประตูเข้าไปในร้านร้านไม่ใหญ่มาก กวาดตามองรอบเดียวก็เห็นคนที่กำลังตามหา“ปีใหม่!”“คลื่น!?...” ยัยนั่นมีท่าทางตกใจที่เห็นผม“ใครเหรอพี่ใหม่?”“เอ่อ... คู่หมั้นพี่น่ะ”“อ้าว เหรอคะ สวัสดีค่ะ”เด็กที่นั่งโต๊ะเดียวกันยกมือไว้ผมพลางส่งยิ้มทักทายมาให้ ผมพยักหน้ารับส่งๆ กวาดตามองของบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ มีทั้งกระเป๋า เครื่องสำอาง รวมถึงนาฬิกาแบรนด์เนม“คลื่น นายมาทำอะไร”“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”ถึงสีหน้าปีใหม่จะดูตื่นๆ แต่ก็ไม่ยอมลุกจากโต๊ะ ราวกับว่าถ้าลุกขึ้นแล้วชีวิตจะไม่ปลอดภัย“ฉันคุยเรื่องสำคัญกับน้องอยู่ นายมีอะไรเอาไว้ทีหลังได้มั้ย”“เรื่องนี้ก็สำคัญเหมือนกัน”“เอ่องั้นเนยไปก่อนก็ได้ค่ะ นัดเพื่อนเอาไว้ด้วย ไว้นัดกันอีกทีนะคะพี่”“อ้าวเนยเดี๋ยวสิ แล้วของ...”“ถ้าเนยสนใจตัวไหนเดี๋ยวจะทักไปทางไลน์นะคะ ไปแล้วค่ะ”ยัยเด็กนั่นหยิบแก้วน้ำพร้อมกับโบกมือไหวๆ ตรงออกจากร้านทันที“นี่นายทำอะไรรู้ตัวมั้ยคลื่น บ้าจริง! กำลังจะขายได้อยู่แล้วเชียว”ปีใหม่บ่นอะไรสักอย่างผม

“สวยจัง”“ชุดเพนนีน่ะ”“อ่อ ไม่ลืมอะไรใช่มั้ย”“ไม่ลืม โทรศัพท์กระเป๋าตังค์ก็อยู่นี่”“อืมงั้นไปเถอะ”ฉันเดินนำคะนิ้งมาที่รถ คลื่นหันมาทักทายคะนิ้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่วนคะนิ้งทำใจอยู่นานกว่าจะพูดกับคลื่นเป็นปกติได้ฉันเข้าใจว่าคะนิ้งโกรธ แต่ก็ยอมออกมาด้วยไม่รู้เป็นเพราะฉันชวน หรือนึกครึ้มใจอะไรกันแน่“นั่งรถฉัน ไม่กลัวหมอนั่นอาละวาดเหรอคะนิ้ง”คลื่นแขวะขึ้นระหว่างทาง“ริกกี้เหรอ? หมอนั่นไม่ว่างมาสนใจเรื่องไร้สาระหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้มากับนายแค่สองคนสักหน่อย เหมยก็อยู่ด้วย”“หึ”รถวิ่งเข้ามาในเขตถนนที่คนพลุกพล่านทั้งสองข้างทาง คลื่นจอดรถใกล้กับเต็นท์หลังหนึ่ง ฉันเปิดประตู เดินไปหาหมอนั่นที่หยุดรอห่างจากรถไม่กี่ก้าว จนฉันกับคะนิ้งมาถึงคลื่นก็เดินนำเข้าไปด้านในพวกผู้ชายที่รวมกลุ่มกันดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังฉายภาพจำลองการแข่งหันมามอง ต่างทำหน้าแปลกใจไปตามๆ กันที่เห็นคลื่นควงผู้หญิงเข้ามาพร้อมกันทีเดียวสองคน“เฮ้ยไอ้คลื่น นั่นมัน...”กุนเดินมาสะกิดพลางส่งสายตาไปทางคะนิ้งที่อยู่ด้านหลังฉัน“เพื่อนยัยหมวย”“มึงนี่ชอบพกระเบิดติดตัวว่ะ พี่คริสกำลังคุยกับนายทุนอยู่ทางโน้น ถ้ามึงอยากเส

คอนโดคลื่นฉันลงจากรถ ก้าวฉับๆ มาที่ลิฟต์โดยไม่รอ แต่หมอนั่นก็ยังอุตส่าห์ตามมาทัน ตั้งแต่ขึ้นรถมาจนกระทั่งถึงที่พักฉันไม่พูดกับหมอนั่นเลยสักคำ เขาเองก็ไม่ปริปากเช่นกัน นี่แหละที่โมโหพอเข้ามาในห้อง ฉันเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟา หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนสักพักใหญ่ๆ เตียงด้านหลังก็ยุบยวบ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำโชยแตะจมูก ไฟในห้องปิดหมดแล้วแต่โคมไฟหัวเตียงยังเปิด ได้ยินเสียงกดหน้าจอโทรศัพท์ดังแผ่วๆ จากด้านหลังฉันหลับตาลงพยายามไม่สนใจ จะหลับอยู่แล้วถ้าไม่มีมือเอื้อมมากอดเอวจากด้านหลัง“คลื่น!”ฉันลืมตาโพลง พลิกตัวกลับไปต่อว่าแต่หมอนั่นกลับฉวยจังหวะนั้นดึงตัวฉันเข้าไปกอดแน่น“นี่! ปล่อยนะ หายใจไม่ออก”“เลิกง้องแง้งได้แล้วหมวย นอนๆ ไปซะ”“ก็บอกให้ปล่อยไง หายใจไม่ออก นี่!”หมับ...คลื่นยึดข้อมือฉันที่พยายามผลักแผ่นอกเปลือยเปล่าเขาออกห่าง จะนอนไม่ใส่เสื้อมันทุกคืนเลยหรือไง รวบข้อมือฉันเสร็จมืออีกข้างของคลื่นก็คว้าหมับลงที่สะโพกรั้งร่างฉันเข้าไปแนบติดกันมากขึ้น“คลื่น หยุดนะ นายจะทำอ๊ะ ไอ้...อื้อคลื่นอย่า...”ฉันซุกหน้ากับอกแกร่ง ลมหายใจสั่นระทวยเพราะนิ้วที่เกลี่

“คุณหนูครับ”“อ่าวเลโอ ไปร้านกาแฟมาเหรอ” ฉันมองแก้วกาแฟในมือหมอนั่น ระหว่างคุยอยู่กับพี่ใหญ่เขาก็หายหัวไปเลย“ครับ คุณหนูเห็นเฟสคะนิ้งหรือยัง”“ทำไมเหรอ” ฉันส่ายหน้า เพราะไม่ค่อยได้เล่นเฟสเท่าไหร่“ผมเห็นขึ้นสถานะว่าโสด”“ปกติไม่โสดไม่เหรอ”“ปกติมันขึ้นว่ากำลังคบกับริกกี้”“อ่าว....”ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องสเตตัสเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นอย่างที่เลโอเล่าก็แปลว่าคะนิ้งกำลังมีปัญหา รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ“เลโอ ไปหาคะนิ้งที่บ้านกัน”“ครับ?”บ้านคะนิ้งเงียบสนิท ประตูบ้านก็คล้องกุญแจเอาไว้ ท่าทางจะไม่มีใครอยู่ ฉันรู้สึกเป็นห่วงแต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ หนักเข้าถึงขั้นติดต่อไม่ได้ ไปหมกตัวอยู่ที่ไหนนะ“นี่รู้จักคอนโดริกกี้มั้ย”“ผมไม่ทราบ” เลโอส่ายหน้าพลัน“ถ้างั้น.... ไปดูที่อู่ทีมเรดซันกัน”“ครับ”ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เลโอขับรถพาฉันมาถึงอู่รถที่พวกริกกี้ดูแลอยู่ แต่ว่าไม่เจอริกกี้เจอแต่เพื่อนเขาที่ชื่อเรซอะไรนั่น“เธอมีธุระอะไรกับมัน”“จริงๆ ฉันตามหาคะนิ้งน่ะ ไปที่บ้านไม่เจอ ก็เลยมานี่เผื่อจะอยู่กับริกกี้”“ริกกี้มันไม่มาที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว คะนิ้งไม่อยู่นี่หรอก”“อ้าว... แล้วฉันจะเจอคะนิ้งได้

ฉันชะงัก... ทำใจอยู่นานกว่าจะเปล่งเสียงพูดออกมาได้“นายแค้นอะไรนักหนา ริกกี้ทำอะไรนายกันแน่”“มันหักหลังฉัน ไอ้เวรนั่นมันแอบมีอะไรกับคู่หมั้นฉันในห้องน้ำ เสียใจไม่เท่าไหร่แต่มันทำเหมือนฉันเป็นไอ้โง่ตัวหนึ่ง!”“ริกกี้กับปีใหม่?” จำได้ว่าคลื่นเคยพูดอะไรทำนองนี้ตอนอยู่บ้านร้าง แต่เขาไม่ได้พูดมันออกมาชัดๆ แบบนี้“ฉันจะหยุดก็ต่อเมื่อเห็นมันเจ็บปวดเจียนตายเท่านั้น” แววตาของคลื่นเลือดเย็นจนน่าใจหาย เขาปล่อยมือฉัน เดินหุนหันออกไปพร้อมกับบรรยากาศมาคุรอบๆ ตัว“คลื่น!”ฉันโผเข้ากอดเขาจากด้านหลัง“ฉันขอร้อง คนที่เจ็บปวดคือเพื่อนฉันไม่ใช่ริกกี้ คะนิ้งไม่เกี่ยวอะไรด้วย”ความปวดร้าวแทรกลึกอยู่ในอก แม้แต่ฉัน.... ชีวิตฉันก็ยับเยินเพราะความแค้นของคลื่น แต่ที่น่าโมโหคือคนที่ทำให้คลื่นผูกใจเจ็บกับริกกี้ดันเป็น ปีใหม่ ผู้หญิงที่ไม่มีค่าคนนั้น“นายทำทุกอย่างนี้เพื่อปีใหม่งั้นเหรอ”“ไม่เกี่ยวกับปีใหม่ เป็นเรื่องระหว่างฉันกับริกกี้”“แล้วฉันล่ะ? นายเคยเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันบ้างมั้ย หรือว่าฉันจะเป็นจะตายยังไงก็ช่าง!”น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม มือที่กอดเอวคลื่นคลายออก จิตใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังและต้องการเรีย