All Chapters of พายุแค้นซ่อนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำจ๊วบ...เสียงผิดแปลกดังขึ้นในห้องน้ำ ทำให้คนที่เดินเข้ามาผ่อนฝีเท้าลงอัตโนมัติ กวาดตามองหาที่มาของเสียงด้วยความรู้สึกสับสน ความเงียบกริบทำให้ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจทะลุออกมาจากผนังเด็กหนุ่มผมสีครามหยักศก สวมแว่นสายตากรอบบางเหลือบมองไปยังที่มาของเสียง เท้าก้าวไปข้างหน้าเงียบๆ อึดใจเดียวเขาก็มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำแล้ว“อื้อ... ริกกี้เดี๋ยวเสื้อยับ อื้อ...อ๊ะ”“ชู่ว~ เก็บเสียงเธอหน่อย เดี๋ยวมีคนได้ยิน”“อื้อสะเสียวนี่นา อ๊ะ...ซี้ดดด”เสียงผู้หญิงที่ดังลอดออกมาจากหลังประตูคุ้นจนชวนใจสั่น ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว เสียงหอบกระเส่าสอดประสานด้วยเสียงกระแทกกระทั้นฟังดูอึดอัด นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ได้สติอีกทีก็ตอนที่ประตูเปิดพรวดออกมา“คลื่น!”ราวกับมีฟ้าผ่าลงกลางใจ ดวงตาสีครามใต้แว่นเบิกโพลง หัวใจคล้ายถูกกระชากออกจากร่างเมื่อผู้หญิงที่กำลังยืนหน้าซีดเผือดอยู่ในห้องน้ำกับผู้ชายตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคู่หมั้นของเขาเองปีใหม่!!“อ้าวไอ้คลื่นมึง”ผลั๊วะ!!!“มึงมันเหี้ยริกกี้”ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มตรงหน้าจะได้เอ่ยคำพูดพล่อยๆ อะไรออกมาหมัดหนักๆ ของคลื

คะนิ้งชักสีหน้าอึดอัด ‘แค่งานเสิร์ฟเล็กๆ น้อยๆ ในเต็นท์รถ’ คำพูดของคลื่นเมื่อหลายวันก่อนยังชัดเจนอยู่ในหัว แต่ยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ เสียงร้องเรียกจากด้านในก็ดังออกมาซะก่อน“อุ๊ยตายละหนูๆ มายืนทำอะไรตรงนี้คะ ไปเร็วแต่งหน้า”พอสามสาวไม่ยอมกระดิกตัว เจ๊แมวก็คว้าแขนทั้งสามคนให้มานั่งหน้ากระจกทันที“เดี๋ยวค่ะจะทำอะไรคะ” คะนิ้งถามอย่างไม่เข้าใจ“ก็แต่งหน้าไงคะ”“แต่งหน้า? พวกเราแค่มาเสิร์ฟน้ำไม่ใช่เหรอ” เค้กแทรกขึ้นมา ส่งสายตาสงสัยไปที่เจ๊ข้างๆ“นี่ใครเป็นคนพาพวกน้องมาเนี่ย ดูไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรกันเลยนะ”“คลื่นค่ะ” คะนิ้งตอบ“เด็กคุณคลื่นเหรอ... อ้อๆ เข้าใจแล้ว คุณคลื่นคงไม่ได้บอกสินะว่าให้มาเป็นเรซควีน”“เรซควีน!!!”สามชั่วโมงต่อมาสาวๆ ในชุดเรซควีนสุดเซ็กซี่กำลังยืนโพสต์ท่าถ่ายรูปอยู่กลางแดดในบ่ายแก่ๆ ที่งานแข่งรถรายการหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นตรงมุมปากของคลื่นอย่างเปิดเผย“เล็งใครอยู่ครับลูกพี่”ชายหนุ่มผมทองเดินมากระแซะพลางเหล่ตามองบรรดาสาวๆ เรซควีนของทีม ที่เห็นแล้วคันไม้คันมืออยากหิ้วกลับบ้านด้วยสักคนสองคน“เช็ดน้ำลายมึงก่อนเถอะจุน ยังต้องลงแข่งอีก”“ฮ่าๆ ผมรู้หน้าที่ตัวเองน

ฉันมองสันคางคมๆ ของคลื่นเลยไปถึงลูกกระเดือกที่คอแล้วกลืนน้ำลายอึก ความร้อนพรั่งพรูออกมาจากด้านใน เหงื่อเริ่มชื้นตามตัว รู้สึกว่าเสื้อผ้าชิ้นน้อยที่สวมอยู่มันเกะกะจนอยากจะสะบัดทิ้ง แต่ฉันยังพอมีสติอยู่ต่อให้รู้สึกรำคาญขนาดไหนก็ไม่บ้าพอจะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นฉันกำคอเสื้อตัวเองแน่น ลมหายใจอึดอัดขึ้นทุกขณะ ความร้อนไม่ทุเลามีแต่จะระอุขึ้นเรื่อยๆนี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย“ร้อนจังคลื่น ...นี่ทำอะไรสักอย่างสิ ฉันร้อน ไม่ไหวแล้วนายเป็นหมอไม่ใช่เหรอ”“อยากให้ช่วย?” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง สายตายังคงมองถนนเบื้องหน้าไม่ไหวติง ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววยะเยือก“อื้อ ไม่ไหวแล้ว”ฉันพยายามควบคุมลมหายใจเข้าออก ความรู้สึกทุรนทุรายเหมือนตัวจะปริแตกทำให้โน้มตัวข้ามคอนโซลกลางไปคว้าไหล่แกร่งอย่างต้องการความช่วยเหลือ อะไรก็ได้ ช่วยทำให้ฉันหลุดพ้นจากความทรมานนี่สักที“ใจเย็นก่อน อีกนิดเดียวก็จะถึงคอนโดแล้ว”“คอนโด?” ฉันชะงัก เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกแต่ก็ลืมแทบจะทันที หน้าอกและสะโพกรู้สึกบิดเกร็งแปลกๆ ช่วงล่างอ่อนไหวมากเป็นพิเศษจนต้องถูขาไปมาเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกหนักอึ้งที่สุมอยู่ด้านใน“ถึงคอนโดแล้วจะดีเหรอ”

ฉันก้มลงครอบครองท่อนเนื้อหนานุ่ม ดูดเลียอย่างเร่าร้อน ลากลิ้นขึ้นลงไปตามความยาวสลับกับดูดเม้มแรงๆ ร่างสูงยืดตัวขึ้นตามจังหวะหายใจที่สะท้านสะเทือน ดูคลื่นจะพอใจมาก เขากดหัวฉันลงท่อนเอ็นที่อยู่ในปากแทงลึกยิ่งขึ้น ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจแต่ยังไม่ทันตั้งตัวได้เขาก็กดหัวฉันเข้าออกเป็นจังหวะที่รัวเร็วจนหายใจแทบไม่ทัน กระทั่งร่างสูงเกร็งกระตุก สายธารอุ่นๆ พุ่งพรวดเต็มโพรงปาก“อึก... แค่กๆ”ฉันผงะออกมาด้วยความตกใจ เผลอกลืนลงไปสองสามคำก่อนจะสำลักหน้าแดง น้ำตารื้นคลอเบ้า เหลือบมองหน้าหล่อๆ ของคลื่นหัวใจสั่นเขาวางโทรศัพท์ไว้บนชั้นหน้าเตียงก่อนเดินกลับมาจับร่างเปลือยเปล่าของฉันนอนลง พร้อมกับรอยยิ้มสะท้านทรวง“พร้อมหรือยังคนสวย”“อ๊ะ.... อื้ออ๊าคะคลื่น แน่น...จะเจ็บ”หมอนั่นจับขาฉันแยกออกแล้วโน้มสะโพกลงมาแนบชิด แท่งเนื้อร้อนรุ่มดุนดันอยู่ตรงช่องทางสวาทอึดใจเดียวมันก็แทงพรวดเข้ามาด้านในจนมิดด้าม ฉันสะดุ้งเฮือก ลมหายใจสะดุดกึก รู้สึกจุกเกร็งที่ท้องน้อยจนต้องร้องเสียงหลง ความเจ็บปวดแทรกแซงไปทั่วเรือนร่าง เมื่อไฟปรารถนาที่ร้อนแรงถูกเติมเต็มแต่มาพร้อมกับความเจ็บแสนสาหัส มือควานหาที่ยึดเหนี่ยวสะเปะสะ

สองชั่วโมงต่อมา...ฉันนอนแอดมิดอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง โดยมีคนที่เป็นห่วงฉันมากที่สุดเฝ้าดูอาการอยู่ข้างๆ“ขอโทษนะเลโอ”ฉันรู้สึกไม่สบายใจที่เอะอะๆ ก็เรียกหาแต่เขา“ขอโทษทำไม คุณหนูไม่สบายขนาดนี้ทำไมไม่รีบบอกผม”“ก็โทรบอกแล้วนี่ไง ขอบคุณนะที่ช่วยพามาโรงพยาบาล”“มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วที่ต้องดูแลคุณหนู ผมว่าคุณหนูเลิกอยู่หอแล้วกลับบ้านดีกว่ามั้ยครับ”“เลโอ! บอกแล้วไงห้ามพูดเรื่องนี้อีก” “แต่....”“ถ้ายังไม่หยุดพูดก็ออกไปซะ!”เลโอปิดปากเงียบทันที ฉันรับรู้ได้ถึงความหวังดีจากแววตาของเขา แต่ฉันไม่อยากฟูมฟายกับความผิดพลาดของตัวเอง ไหนจะเรื่องป๊ากับม้าอีก ถ้าฉันกลับไปอยู่บ้านคงมีเรื่องให้หนักใจเพิ่มส่วนเลโอเขาเป็นลูกคนสวนที่บ้าน เราเกิดและโตมาด้วยกัน เป็นทั้งคนรับใช้และเพื่อนของฉันในเวลาเดียวกันเลโอกลับไปไม่นาน โทรศัพท์ฉันก็มีคนโทรเข้ามา>> เลวมีสายซ้อน>> พี่แทนฉันเบิกบานขึ้นมาทันทีที่เห็นชื่อนั้น รับสายพี่แทนอย่างไม่เสียเวลาคิด“พี่แทน”(เหมยไม่สบายเหรอ เป็นอะไรมากมั้ย) ปลายสายถามขึ้น ฉันไม่สงสัยเลยเพราะฉันเป็นคนไลน์บอกข่าวเขาเอง“ใช่ค่ะ ตอนนี้นอนเดี้ยงอยู่บนเตียง หมอให