All Chapters of พายุแค้นซ่อนรัก: Chapter 101 - Chapter 110

หลายวันต่อมา ครื้ด!~ ครื้ด!~โทรศัพท์ดังแต่เช้าตรู่ ชื่อไอ้เจโชว์หราอยู่บนจอ โทรมาทำไมแต่เช้าวะ“ว่าไง”(ไอ้คลื่น ช่วยไรกูหน่อยดิวะ) “อะไรของมึงเจ”(มึงจำค่ายอาสาที่กูบอกได้มั้ย กูไปไม่ได้แล้วว่ะ แม่กูล้มหัวฟาดพื้นเมื่อเช้า ตอนนี้อยู่ ICU มึงไปแทนกูหน่อยกูขอร้อง) “ให้กูไปไหน?”(ก็ค่ายเชียงใหม่ไง อาจารย์ที่คุมโครงการอยู่เนี๊ยบมาก มึงไปแทนกูหน่อยแล้วฝากขอโทษอาจารย์ให้กูด้วย) “….แล้วค่ายมีวันไหนวะ”(วันนี้ ล้อหมุนตอนเก้าโมงเช้า มึงไม่ต้องเอาอะไรไป เสื้อผ้าที่โน่นมีขาย) ผมยังไม่รับปากจะไปแต่ไอ้เจคิดแทนผมเสร็จสรรพ อะไรวะ(ขอบคุณมากเว้ยคลื่น) “เฮ้ยเจเดี๋ยวสิวะ!?”ผมขมวดคิ้ว มองสายที่โดนตัดไปอย่างตั้งตัวไม่ทัน นี่ตกลงกูต้องไปไอ้ค่ายอะไรนั่นเหรอ เชี่ยไรวะ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะมันช่วยผมตอนนั้นผมไม่มีทางเห็นใจมันแน่ณ สถานีอนามัยแห่งหนึ่ง ในพื้นที่ของเชียงใหม่ ผมลงจากรถบัสอย่างงงๆ เสียงพวกรุ่นพี่กำลังเรียกเช็กชื่อกันอยู่หัวขบวน ผมหิ้วกระเป๋าไปต่อท้ายแถวอย่างไม่รีบร้อน สักพักก็มีเจ้าหน้าที่สาธารณสุขออกมาต้อนรับ “น้องๆ ไปพักกันก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นเราจะพาไปเยี่ยมเด็กๆ ที่บ้านหงส์หยก”เสียงป้า

“เอ๊ะ....”ช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าต้องตายแน่ๆ ความรู้สึกเหมือนมีอะไรหลุดออกมาพร้อมเสียงร้องดังขึ้นสำเร็จแล้วสินะฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ความตื้นตันรื้นขึ้นจุกอกพร้อมกับสติที่กำลังจะดับลง“หมวย... เราได้ลูกสาว”น้ำเสียงตื่นเต้นดังขึ้นใกล้ๆ เปลือกตาที่กำลังจะปิดจำต้องเปิดขึ้นมา เหลือบมองห่อผ้าเล็กๆ ที่มีเด็กทารกกำลังเคลื่อนไหว เนื้อตัวเกรอะกรังไปด้วยเลือดที่ยังทำความสะอาดไม่หมดความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกจุกตันอยู่ในอก น้ำตาฉันไหลพราก ไม่เคยคิดเลยว่าจะรู้สึกดีขนาดนี้ที่ได้เห็นหน้าลูก... ฉันยิ้มให้เด็กที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของคลื่นก่อนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าถูกย้ายมาอยู่อีกห้องหนึ่ง แรงเคลื่อนไหวดุกดิกเบาๆ ข้างลำตัวทำให้ฉันเหลือบมองเป็นอันดับแรกแล้วก็เห็นเจ้าตัวเล็กกำลังป้องปากหาว ...ลูกฉัน? “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”“คลื่น....”เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นทำให้ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าเขาอยู่ตรงนั้นและกำลังมองมาที่ฉันกับลูกด้วยสายตาคล้ายไม่พอใจ ฉันมองหน้าเขาแวบหนึ่งก่อนหลุบสายตาลงมาจ้องแก้มแดงๆ ของลูกอย่างเอ็นดูใจหนึ่งก็กลัวที่จะพูดกับเขา แต่อีกใจก็อยากขอบคุณที่ช่วยทำ

ผมรวบข้อมือยัยนั่นที่กระหน่ำหมัดลงมาเอาไว้พร้อมกับตะคอกไปหนึ่งที หมวยชะงัก มองหน้าผมอย่างโกรธๆ สลับกับหน้าหนูมีน… นี่สรุปลูกผมชื่อมีนงั้นเหรอ ทำไมจะตั้งชื่อลูกไม่ถามกันสักคำยัยหมวยหน้าเจื่อน หลุบมองขาเล็กๆ ที่ดิ้นไม่หยุดแววตาสั่น แต่ก่อนที่ยัยนั่นจะดึงสติกลับมาได้ผมก็จัดการเช็ดก้นให้หนูมีนเรียบร้อยแล้วเหลือแค่ใส่ผ้าอ้อม…“ถอยไป!”เหมยสั่ง ในมือเธอมีผ้าผืนใหม่ผมจึงหลีกทางให้มองเหมยทำเงียบๆ“ใช่เหรอหมวย เคยเห็นพยาบาลทำไม่ใช่แบบนี้นะ”“ออกไปได้แล้ว รำคาญ เอาขยะไปทิ้งด้วย”ผมเอาขยะไปทิ้งจริงแต่ไม่กลับ ยืมมองหมวยอุ้มลูกลงในเปลเงียบๆ“กลับไปสิ!”“ทำไมต้องไล่ตลอด ฉันมันน่ารังเกียจมากเหรอ”ผมคว้าต้นแขนเล็กๆ ให้หันมาเผชิญหน้า หมวยนิ่วหน้า พยายามแงะมือผมออกแต่ไม่สำเร็จ“ปล่อย!”“หมวย เธอหนีฉันทำไม ทำไมไม่บอกว่าท้อง ทำไมต้องหลบมาคลอดลูกคนเดียว!”“แล้วทำไมฉันต้องอยู่ให้นายสมเพชด้วย! ฉันไม่อยากอยู่กับคนที่จิตใจคิดแต่เรื่องเแก้แค้น ฉันขยะแขยงนายรู้ไว้ซะ!”ผมนิ่งอึ้ง แก้มชาดิกยิ่งกว่าโดนตบหน้าก็ครั้งนี้แหละ“แล้วเรื่องที่โรงพยาบาลมันไม่มีความหมายเลยเหรอ”“นั่น…ฉันดูแลนายก็เพราะไม่อยากให้มีเรื่องติด

“ทำไม หมวยกลัวอะไร”“อึก...”“บอกแล้วไงว่าจะรับผิดทุกอย่าง ไม่ต้องห่วง ถ้าหมวยโดนไล่ออกจากบ้านคลื่นเลี้ยงเอง”“นี่ มันใช่เรื่องที่จะมายิ้มหรือไง”เหมยมองรอยยิ้มที่ไม่หวั่นไหวของคลื่นอย่างโมโหแกมหมั่นไส้ เหมือนเขาต้องการให้เธอโดนไล่ออกจากบ้านยังไงยังงั้นไม่ตลกเลยนะ และก็ไม่ง่ายด้วยที่จะยอมรับเรื่องลูกกับครอบครัว“จะช้าหรือเร็วทุกคนก็ต้องรู้เรื่องของเรา บอกเร็วก็ตั้งตัวได้เร็ว”“นายไม่ใช่คนที่เสียหายหนิก็พูดง่ายสิ”“ไม่เอาไม่คิดมากสิคะหมวย”“ไม่ต้องมาทำเสียงหวานเลย ที่ชีวิตฉันตกต่ำแบบนี้เป็นเพราะใครล่ะ”เหมยพูดด้วยอารมณ์ล้วนๆ แต่มันกระแทกต่อมความรู้สึกผิดของคลื่นเต็มเปา ชายหนุ่มหน้าหมองลงทันตา โดนตอกย้ำความผิดที่เคยทำมากๆ จิตใจก็หดหู่ได้เหมือนกัน“งั้นรอหมวยสบายใจเมื่อไหร่ค่อยกลับกรุงเทพแล้วกัน”“คลื่น?”เหมยมองตามร่างสูงที่เดินสวนออกไป สีหน้าสลดของคลื่นทำให้เธอรู้สึกใจหายตามไปด้วย ไม่รู้ว่าคำพูดที่เปล่งออกมาโดยไม่ทันคิดจะทำร้ายอีกฝ่ายได้ทุกครั้งที่คลื่นรู้สึกไม่ดีก็จะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ แล้วนั่งคาบบุหรี่ที่ไม่ได้จุดใต้ต้นนางพญาเสือโคร่งด้านหลังตึก แล้วเหมยก็จ้องมองเขาจากหน้าต่างห้

“แต่งงาน!”เสียงของแม่ดังลั่นโต๊ะอาหารเมื่อได้ยินเรื่องสำคัญจากปากลูกชายคนเล็ก จู่ๆ คลื่นก็เรียกรวมพลทุกคนในบ้านมาทานมื้อเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาและประกาศเรื่องสำคัญ“ครับ ผมจะแต่งงานกับหมวย ไม่สิ แต่งกับเหมย ผมอยากให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอเธอครับ”“เดี๋ยวก่อน กูได้ยินว่ายัยนั่นไปเรียนเมืองนอก?”คริสแทรกขึ้นมา มองหน้าน้องชายอย่างสับสน“ไม่ได้ไป”“แล้วทำไมมึงจะแต่งงาน หรือแค่อำ?”“ผมไม่ได้อำ ผมจะแต่งงานกับหมวย พ่อครับไปขอให้ผมนะ”คนเป็นพ่อชะงัก พิจารณาสีหน้าเคร่งเครียดของลูกชายคนเล็กครู่หนึ่ง“แกรักแม่หนูนั่น?”“ผมรักหมวย”“อืม… แต่เรื่องแต่งงานมันเร็วไป แกยังเรียนอยู่ เอาไว้จบมีการมีงานทำแล้วค่อยคุยเรื่องแต่งงานอีกที”“ผมรอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก ลูกผมก็โตขึ้นทุกวัน”เคล้ง!!แม่ทำช้อนหลุดมือทันที“แกว่าไงนะ” พ่อมองหน้าลูกชายชัดๆ“เฮ้ยคลื่นถ้าจะเล่นไปเล่นที่อื่น”“ผมจริงจังพี่คริส ผมมีลูกกับหมวย เด็กเพิ่งคลอดได้อาทิตย์เดียว”“แม่จะเป็นลม” คุณนายทำท่าจะร่วงตกเก้าอี้ คริสรีบลุกตึงตังไปประคองไหล่เอาไว้“แม่…?”“คริสขอยาดมให้แม่”“ครับๆ”คริสหลบไปหายาดมยาหม่องไม่นานก็กลับมา คลื่นรอให้แม่ดีขึ้นครู