Lahat ng Kabanata ng เมื่อองค์หญิงใหญ่เกิดใหม่พร้อมตำราจากแดนพิเศษ : Kabanata 11 - Kabanata 20

ไป๋เยว่ซินรีบพาไป๋เซียงมุ่งหน้ามายังโรงหมอเยว่ไหลตามที่หยางซีบอกเอาไว้ เพราะนางไม่เคยมาที่นี่ระหว่างทางจึงต้องถามเอาจากชาวบ้านแถวนั้นว่าโรงหมอเยว่ไหลอยู่ที่ใดเมื่อมาถึงก็พบกับโรงหมอขนาดใหญ่อยู่ที่ในตลาดตามที่หยางซีบอกเอาไว้จริงๆ ป้ายหน้าโรงหมอเขียนว่า โรงหมอเยว่ไหล ไป๋เยว่ซินไม่รอช้ารีบให้ไป๋ฟานอุ้มไป๋เซียงเข้าไปในโรงหมอ ท่านหมอรีบเข้ามารับคนเจ็บไปทันที ไป๋เยว่ซินมอบป้ายประจำตัวของหยางซีให้กับท่านหมอในร้าน เขารับมันไป ก่อนจะยิ้มให้นางอย่างเป็นมิตร พร้อมกับบอกว่าจะให้หมอหญิงที่เก่งที่สุดช่วยรักษาไป๋เซียงพี่สาวของนางให้ปลอดภัย ไป๋เยว่ซินยิ้มให้ท่านหมอผู้นั้นพร้อมเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งทุกช่วงเวลาช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก ในใจของทุกคนบีบรัดเป็นอย่างมากไป๋จงและไป๋ฟานลอบมองไป๋เยว่ซินเป็นระยะ ก่อนหน้านี้พวกเขาเห็นกับตาว่านางใช้ดาบฟันมือของคหบดีหลินจนขาดออกทั้งสองข้างโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสีเลยสักนิด ในใจของสองพ่อลูกพลันหนาวสะท้านเป็นอย่างมากไป๋เยว่ซินรับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมาของท่านพ่อและพี่ชายใหญ่ นางจึงหันไปมองและพบว่าพวกเขามีท่าทีสะดุ้งเล็กน้อย นางถอนหายใจออกมาด้วยความจนใจคราหนึ่ง เมื่อคร

ไป๋เยว่ซินถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก หญิงสาวยกมือขึ้นมาลูบจมูกตนคราหนึ่ง หยางซีที่เห็นอย่างนั้นก็ลอบอมยิ้ม เขายื่นมือเข้ามาหานาง ไป๋เยว่ซินคิดจะถอยหนี แต่ชายหนุ่มกลับคว้าจับแขนนางเอาไว้ พร้อมกับใช้มืออีกข้างของตนหยิบเอาเศษใบไม้แห้งบนศีรษะของนางออก พลางเอ่ยอย่างหยอกเย้า“ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าชอบใช้ชีวิตคลุกดินคลุกทรายถึงเพียงนี้” ไป๋เยว่ซินถลึงตาใส่เขา นางพอจะจินตนาการสภาพของตนเองได้ลางๆว่าย่ำแย่มากเพียงใด อยู่ๆความรู้สึกประหม่าสายหนึ่งก็เกิดขึ้นในใจของไป๋เยว่ซิน นางยกมือขึ้นลูบใบหน้าตน แต่เพราะมือเลอะเทอะคราบฝุ่นดิน มันจึงยิ่งทำให้หน้าของนางยิ่งเปรอะเปื้อนเข้าไปใหญ่ หยางซีลอบขบขันอยู่ในใจ ก่อนจะล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งขึ้นมาเช็ดหน้าให้นาง ไป๋เยว่ซินคิดจะดึงผ้ามาเช็ดเองแต่หยางซีกลับไม่ยอมให้นางได้ทำตามใจตนคนตระกูลไป๋มองภาพตรงหน้าตาปริบๆ ก่อนหน้านี้ไป๋จงและไป๋ฟานได้เล่าให้คนในบ้านฟังว่าหยางซีเป็นคนสอนวรยุทธ์ให้กับไป๋เยว่ซินด้วยตนเอง พวกเขาถึงกับไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง และคิดไม่ตกว่าสองคนนั้นเอาเวลาไหนไปสอนวรยุทธ์กันแต่่ช่างเถอะ คนเขาบอกว่าสอนก็คือสอน จะไปสงสัยอันใดให้มากความกันเล่าไป๋เย

เมื่อได้ตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงมาไว้ในครอบครองแล้ว ในหัวของไป๋เยว่ซินก็มีความคิดมากมายหลายอย่าง เรื่องแรกที่นางคิดก็คือจะต้องนำเงินจำนวนนี้ไปต่อยอดในการลงทุนส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งให้คนที่บ้านเก็บเอาไว้ใช้ยามจำเป็น และสามส่วนที่เหลือนางจะเก็บเอาไว้เป็นสินเดิมให้กับไป๋เซียงและอาหลิง แม้อาหลิงจะเป็นสาวใช้ แต่ทว่าพวกนางก็รักใคร่ผูกพันกันเหมือนญาติสนิท คนตระกูลไป๋ไม่เคยมองอาหลิงเป็นสาวใช้เลยสักวันและส่วนสุดท้ายที่เหลือนางอยากเก็บเอาไว้เป็นค่าเล่าเรียนของไป๋ฟานพี่ใหญ่ของนางเพราะนางรู้ว่าเขาอยากจะเป็นขุนนาง อยากให้ตนเองเป็นความภาคภูมิใจของคนในครอบครัวแม้นางจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อยากจะทัดทานหรือห้ามปรามเขา อย่างไรเสียเขาก็ควรได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆด้วยตนเอง ไม่แน่่ว่าเมื่อเขาเข้าใจความเป็นไปที่นครหลวงมากขึ้นแล้ว เขาอาจจะไม่อยากเป็นขุนนางอีกชั่วชีวิตเงินหนึ่งพันตำลึงนี่สำหรับนางนับว่าไม่มากเท่าไหร่ แต่สำหรับคนตระกูลไป๋แล้วหมายถึงทั้งชีวิตของพวกเขา ถือซะว่านี่เป็นค่าตอบแทนที่พวกเขาทำดีกับนางและสอนให้นางเข้าใจหลายๆเรื่องของชีวิตนี้มากยิ่งขึ้นไป๋เยว่ซินยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะชักชวนพี่สาวและพ

เขาก้าวเดินเข้าไปด้านในด้วยแววตาที่เรียบเฉย พ่อบ้านและคนเฝ้าประตูยามนี้ล้วนไม่กล้ารังแกเขาเฉกเช่นแต่ก่อนอีก อาจเพราะอำนาจที่เขามีอยู่ในมือตอนนี้สามารถสั่งเป็นสั่งตายผู้คนได้ อีกทั้งฮ่องเต้ก็ไว้เนื้อเชื่อใจเขายิ่งกว่าใคร เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคนไม่ว่าจะพูดจาหรือทำสิ่งใดล้วนต้องมองสีหน้าเขาทั้งสิ้นภายในจวนตระกูลหยางตลอดเส้นทางล้วนจุดคบไฟเพื่อให้ความสว่างตลอดทางเดิน มีบ่าวไพร่และสาวใช้หลายนางที่กำลังเดินขวักไขว่ไปมา เมื่อเห็นว่าเขากลับมาแล้วก็รีบเข้ามาทำความเคารพอย่างนอบน้อมเมื่อมาถึงก็พบว่าตอนนี้คนในจวนกำลังนั่งกินอาหารมื้อเย็นกันอยู่ ภาพครอบครัวสุขสันต์สามคนพ่อแม่ลูกนี้หยางซีเห็นจนชินสายตาไปเสียแล้ว“คารวะท่านพ่อท่านแม่ พี่ใหญ่ ข้ากลับมาแล้ว”ฮูหยินใหญ่ปรายตามองเขาคราหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ นางยกผ้าขึ้นมาเช็ดริมฝีปากตนและแสร้งเอ่ยกับเขาด้วยท่าทีตกใจ"อาซีกลับมาแล้วหรือ ตายจริง แม่ไม่รู้ว่าเจ้าจะกลับมาจึงไม่ได้ให้บ่าวไพร่ทำอาหารที่เจ้าชอบไว้รอ"น้ำเสียงและท่าทีของฮูหยินใหญ่แม้จะดูเป็นห่วงเป็นใย แต่หากตั้งใจฟังให้ดีจะพบว่ามันแฝงไปด้วยความดูแคลนและเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง หยางเหลียนที่เห็นว่าเขาก

ด้านหยางซีนั้น เขาตัดสินใจที่จะยังไม่กลับไปที่อำเภอเซียงถง เพราะอยากอยู่ร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหยางเหลียงเสียก่อน ที่เขาทำเช่นนี้เพราะอยากพบกับคนผู้หนึ่งอวี๋สาม!"นายท่าน"อยู่ๆองค์รักษ์ลับก็ปรากฎตัวขึ้นเบื้องหน้าเขา หยางซีละจากความคิดในหัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามององค์รักษ์ลับของตน"ว่าอย่างไร"องค์รักษ์ยกมือขึ้นประสานกัน ก่อนจะเอ่ยตอบ"เมื่อครู่คนของเรามารายงานว่าพบคุณหนูสามอวี๋อยู่ที่หน้าหลุมศพขององค์หญิงใหญ่หมิงจูขอรับ อีกทั้งนางยังกอดป้ายหน้าหลุมศพเอาไว้แน่นและยังร้องไห้ไม่หยุดอีกด้วยขอรับ""ว่าอย่างไรนะ?"หยางซีถึงกับผุดลุกขึ้นยืน แววตาของชายหนุ่มวูบไหวไปมา อยู่ๆในใจของเขาก็เต้นถี่ระรัวอย่างบ้าคลั่ง ในหัวพลันผุดชื่อของใครบางคนขึ้นมาสวีฝู อดีตฮองเฮา มารดาของหมิงจู!...............หลายวันต่อมาจวนหยางกั๋วกงก็จัดงานวันเกิดครบรอบอายุยี่สิบห้าปีให้กับหยางเหลียน ผู้คนต่างมาร่วมงานเลี้ยงกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง อย่างไรเสียยามนี้จวนตระกูลหยางก็มีอำนาจมากที่สุดในเมืองหลวง หยางกั๋วกงนั้นช่างมีบุญนัก มีบุตรชายที่ดีถึงสองคน คนโตเป็นถึงซื่อจื่อผู้สืบทอด ส่วนบุตรชายคนรองก็รั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของ