All Chapters of เมื่อองค์หญิงใหญ่เกิดใหม่พร้อมตำราจากแดนพิเศษ : Chapter 1 - Chapter 10

บ้านตระกูลไป๋"เร็วๆเข้า อาหลิง เจ้ารีบไปแจ้งท่านแม่และท่านอาสะใภ้รองเร็วเข้าว่าน้องเล็กฟื้นแล้ว!"เสียงเอะอะโวยวายที่ฟังไม่ได้ศัพท์ทำให้หมิงจูรู้สึกปวดหัวหนักขึ้นกว่าเดิม เปลือกตาของนางหนักอึ้งยิ่งนัก หญิงสาวพยายามลืมตาแต่กลับไม่อาจทำได้ นางต้องตั้งสติอยู่พักหนึ่ง กว่าจะสามารถลืมตาขึ้นมามองสิ่งรอบตัวได้ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง จะว่าเก่าทรุดโทรมก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ข้าวของเครื่องใช้ออกจะธรรมดาสามัญและไร้ราคาไปเสียหน่อย อีกทั้งภายในห้องยังจุดกำยานที่มีกลิ่นฉุนเสียจนนางรู้สึกเวียนหัว"น้ำ แค่กแค่ก"นางเอ่ยขอน้ำพร้อมกับไอออกมาคราหนึ่ง "อาเยว่ น้ำมาแล้ว เจ้ารีบดื่มก่อนเถอะ"ไม่นานนักก็มีสตรีนางหนึ่งเข้ามาประคองนางและยกถ้วยใส่น้ำมาให้นางดื่มอย่างช้าๆ คล้ายว่าน้ำในถ้วยจะผสมน้ำผึ้งลงไปด้วย ทำให้หมิงจูรู้สึกชุ่มคอเป็นอย่างมาก เมื่อได้ดื่มน้ำแล้ว ทุกส่วนในร่างกายของนางก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น นางเงยหน้าไปมองสตรีที่ประคองตนเอาไว้ ก่อนจะพบว่าสตรีนางนี้น่าจะมีอายุราวสิบเจ็ดปี หน้าตาไม่ได้งดงามโดดเด่น แต่กลับน่ารักน่าชังยิ่ง อีกทั้งยังยิ้มให้นางอย่างเอ็

คนตระกูลหลินทั้งหมดถูกลงโทษโบยคนละสามสิบไม้ตามที่หยางซีสั่ง สภาพของพวกเขาย่ำแย่เป็นอย่างมาก นอกจากจะเจ็บตัวแล้วยังต้องมาเสียเงินค่าทำขวัญให้กับคนตระกูลไป๋ถึงสามร้อยตำลึงอีกด้วย เงินจำนวนนั้นไม่น้อยเลย แต่ถึงแม้จะโมโหมากเพียงใด แต่ยามนี้ยังไม่ใช่เวลามาผูกใจเจ็บ รอให้พวกเขาหายดีแล้ว ค่อยเอาคืนก็ยังไม่สายไป๋เยว่ซินมองดูคนตระกูลหลินที่ถูกหามกลับจวนไปด้วยแววตาที่เรียบเฉยคราหนึ่ง เรื่องการทำโทษคนเช่นนี้นางเคยเห็นมาจนชินตาเสียแล้วจึงไม่ได้รู้สึกตกใจอันใด นางกำตั๋วเงินสามร้อยตำลึงในมือเอาไว้แน่น ก่อนจะเก็บมันยัดใส่แขนเสื้อของตนเอาไว้ แต่ก่อนเงินเพียงเท่านี้ไม่นับเป็นใดสำหรับนาง นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ตอนเสด็จแม่ยังมีชีวิตอยู่นางไม่เคยขาดแคลนเงิน แต่หลังจากเสด็จแม่ตายจากไปก็ค่อนข้างลำบากแต่ก็ไม่ถึงกับขัดสนอย่างน้อยด้วยฐานะของนางตอนนี้ เงินจำนวนเท่านี้นับว่าไม่น้อยเลย มันอาจจะทำให้นางเอาไปต่อยอดทำอย่างอื่นได้อีกมากมายนับแต่นี้นางจะต้องเผชิญชีวิตด้วยตนเอง ความสุขสบายในกาลก่อนนั้น นางจะลืมมันไปเสียให้หมดสิ้นไป๋เซียงมองน้องสาวตนด้วยแววตาสับสนเป็นอย่างมาก นางจำได้ว่าแต่ก่อนน้องเล็กมีนิสัยอ่อนโย

ไป๋เยว่ซินปรายตามองของกำนัลมากมายที่นายอำเภอเจี่ยงนำมามอบให้ตนคราหนึ่งอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจเท่าใดนัก ของมีค่าอย่างอื่นนางล้วนไม่ใส่ใจ มีเพียงอย่างเดียวที่นางให้ความสนใจนั่นก็คือเมล็ดผัก หญิงสาวเดินตรงไปยังข้าวของมากมายที่วางอยู่หน้าบ้าน นายอำเภอเจี่ยงที่เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หากแม่นางน้อยไป๋รับของเหล่านี้ไป แน่นอนว่าวันนี้เขาคงรอดจากฝ่าเท้าของเจ้านายตนไปได้คนในตระกูลไป๋ต่างมองนายอำเภอเจี่ยงด้วยความสงสัย โดยเฉพาะบิดาและท่านลุงใหญ่ของไป๋เยว่ซิน ที่ได้ทราบเรื่องราวที่นายอำเภอเจี่ยงตัดสินคดีอย่างไม่ยุติธรรมก่อนหน้านี้ก็รู้สึกไม่พอใจเท่าใดนัก แต่คนเขาเป็นถึงนายอำเภอ พวกตนคงไม่อาจกล่าววาจาให้อับอายได้กระมัง ชายวัยกลางคนทั้งสองจึงทำได้เพียงมองดูอยู่เงียบๆนางเกาและนางหลี่นั้นไม่เคยเห็นของมีราคาเช่นนี้มาก่อนก็ค่อนข้างตกใจไม่น้อย ไป๋เซียงและอาหลิงเองก็เช่นเดียวกัน นางมองกำไลหยกวงหนึ่งที่วางอยู่ในหีบและผ้าแพรพรรณที่งดงามซึ่งสามารถเอาไปตัดชุดสวยๆได้ก็รู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก ไป๋ฟานเองก็เอาแต่จับจ้องตำราหลายเล่มในหีบด้วยแววตาเป็นกระกายไป๋เยว่ซินเห็นของมีค่าพวกนี้จนเคยชินจึงไม่ได

เมื่อส่งหยางซีกลับไปแล้ว นางจึงเดินกลับเข้ามาในลานบ้าน เมื่อเข้ามาถึงก็พบว่าทุกคนกำลังมองมาที่นางเป็นตาเดียว ป้าสะใภ้ใหญ่รีบเดินเข้ามาดึงนางไปนั่งลงกลางวงสนทนาพลางเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น"เยว่เอ๋อร์ เจ้าบอกป้าสะใภ้มา เจ้ากับใต้เท้าหยางคนนั้น..."ไป๋เยว่ซินที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มแทบจะพ่นน้ำออกมาจากปาก นางไอออกมาสองสามครั้ง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับป้าสะใภ้ใหญ่ของตน"ท่านป้าสะใภ้ ท่านคิดเหลวไหลไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ข้าเพียงไม่มีคนช่วยแบกลิ้นจี่กลับบ้าน บังเอิญว่าเขาผ่านมาพอดีจึงช่วยข้า เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่จะมาสนใจสตรีบ้านนอกอย่างข้าได้เช่นไรกัน"นางเกาแสดงท่าทีเสียดายอย่างสุดซึ้งพลางพร่ำบ่นว่าเสียดายซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ด้านนางหลี่ก็มองบุตรสาวตนด้วยความเป็นห่วง สายตาที่ทุกคนมองนางมีทั้งความสงสาร ห่วงใยและเห็นใจ เมื่อถูกมองเช่นนี้นานเข้าไป๋เยว่ซินก็เริ่มจะทนไม่ไหว"พวกท่านอย่ามามองข้าเช่นนี้นะ ข้ากับเขาไม่ได้รู้จักสนิทสนมกัน ข้าบอกเขาแล้วว่าต่อไปไม่ต้องมาที่บ้านเราอีก ข้าไม่อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน วันนี้ข้าเหนื่อยมาก ขอตัวไปนอนก่อนนะเจ้าคะ"ไป๋เยว่ซินหาทางบ่ายเบี่ยงบอกปัด พลางยกมือขึ้นนวดไหล่ตนคราหนึ่ง

คำพูดของหยางซีทำเอาไป๋เยว่ซินนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน นางพลิกกายไปมา โดยมีเจ้าอาซานคอยจ้องมองอย่างไม่ลดละ จนมันทนไม่ไหวจึงบอกว่าหากนางยังไม่ยอมหลับเสียที มันจะใช้อุ้งเท้ามังคุดตบท้ายทอยนางให้สลบเสียเช้าวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าวไม่น้อยเลย ไป๋เยว่ซินตื่นมาแต่เช้า หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว จึงออกมากินมื้อเช้า เมื่อมาถึงก็พบว่าป้าสะใภ้ใหญ่และท่านแม่ของนางกำลังวุ่นวายอยู่ในโรงครัวจนมือเป็นระวิง ไป๋เยว่ซินที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ท่านป้าสะใภ้ ท่านทำขนมมากมายพวกนี้ไปทำไมกันหรือเจ้าคะ?”นางเกาเงยหน้ามามองหลานสาวตน ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างอ่อนโยน“หลายวันก่อนบ้านตระกูลหูมาจ้างให้ป้าสะใภ้กับแม่เจ้าทำขนมไปส่งน่ะ พวกเขาจะจัดงานเลี้ยงฉลองที่บุตรชายสอบติดได้เข้ารับราชการเป็นขุนนางที่นครหลวง แม้จะเป็นขุนนางตำแหน่งเล็กๆแต่ก็นับว่ามีหน้ามีตาไม่น้อยเลย พวกเขาก็เลยมาจ้างพวกเราทำขนมไปให้แขกในงาน เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าป้าสะใภ้กับท่านแม่เจ้าน่ะมีฝีมือทำขนมมากเลยนะ แต่น่าเสียดายที่นานๆทีจะมีคนมาจ้าง เพราะเดี๋ยวนี้ใครๆก็ไปซื้อขนมที่ร้านขนมหวานตระกูลจางกันหมด”ไป๋เยว่ซินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก