All Chapters of Reds love พิศวาสรักสัมพันธ์ร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันต่อมา สำนักข่าวบันเทิงชื่อดังพาดหัวจนติดเทรนด์อันดับหนึ่งเมื่อนักแสดงสาวสุดฮอตแอบซุ่มคบนักธุรกิจหนุ่มตระกูลเฮมเวิร์ท โดยมีรูปแอบถ่ายคนทั้งคู่จูงมือกันเดินเล่นบนถนนย่านแหล่งท่องเที่ยวเมืองเวนิส ดาราสาวชื่อดังอักษรย่อ ร. ซุ่มคบนักธุรกิจหนุ่ม!ทะเลหวานมาก!“คู่นอนเหมือนคนอื่นๆ นั่นแหล่ะ”“ผู้ชายหล่อมาก! ใคร?” “ผู้ชายเป็นเจ้าของค่ายด้วย” “ไม่จริงหรอกเป็นแค่เพื่อนหรือเปล่า”“หล่อรวยขนาดนั้น เป็นฉันก็ยอมนะ” “โรซาลินก็ใช่ย่อยมีข่าวกับผู้ชายไปทั่ว” “นั่นแค่ข่าวลือที่ไม่มีหลักฐาน” เสียงวิพากวิจารณ์ด้านลบมากมายบนโลกโซเชี่ยลส่วนใหญ่พุ่งเป้ามาที่นักแสดงสาวที่กำลังมีผลงานในเร็วๆนี้ แม้จะมีอีกฝ่ายที่เป็นแฟนคลับออกมาปกป้องแล้วโจมตีกลับ ยิ่งทำให้โรซาลินถูกพูดถึงมากขึ้นรวมทั้งผลงานที่กำลังจะออกมาในเร็ววันนี้ก็ตกเป็นหัวข้อสนทนาและกลายเป็นที่สนใจอย่างอย่างรวดเร็วบนโลกอินเตอร์เน็ตมือใหญ่เลื่อนหน้าจอไอแพดไล่อ่านเนื้อข่าวและยังมีรูปแอบถ่ายเขากับโรซาลินเดินเล่นบนถนนคนเดินว่อนอินเตอร์เน็ตแม้จะเห็นแค่ด้านข้างแต่ก็เดาได้ว่าเป็นใคร “ไอ้พวกนี้มันไม่มีข่าวอื่นจะลงแล้วรึไงวะ!” เสียงห้าวท

เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอตื่นเช้าขึ้นมาภายในห้องนอนใหญ่ของเขา วันนี้เธอไม่มีคิวถ่ายงานเขาจึงพาเธอมาที่ตึกสำนักงานด้วย อีกทั้งเธอยังเป็นคนเดียวที่เข้านอกออกในห้องทำงานเขาได้ตลอดเวลาอีกด้วยเธอเลื่อนอ่านบทภาพยนต์ในไอแพดรอเวลาเขาเลิกประชุม โทรศัพท์เสียงดังขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้า มือบางล้วงหยิบออกจากกระเป๋ามาดู คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อพบว่าเป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย“ฮัลโหล” เสียงหวานกรอกลงไปตามสาย‘สวัสดีค่ะ เจนนิเฟอร์เองนะคะคุณลิน’ เสียงปลายสายเอ่ยกลับมา สมองน้อยๆ ประมวลผลก่อนจะนึกขึ้นได้“อ่า..คุณเจนเลขาคุณแซฟใช่ไหมคะ” เธอถามกลับเพื่อให้แน่ใจ‘ใช่ค่ะ เจนมีเรื่องจะรบกวน คุณลินช่วยเอาซองสีน้ำตาลใต้ลิ้นชักโต๊ะท่านประธานลงมาให้หน่อยได้ไหมคะ’ “ห้ะ..อ..อะไรนะคะ ซองอะไรเหรอคะ” โรซาลินเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อได้ยินไม่ถนัด ลิ้นชักโต๊ะท่านประธานงั้นเหรอ? ‘ซองสีน้ำตาลใต้ลิ้นชักท่านประธานค่ะ’ ปลายสายเอ่ยมาอีกครั้งดวงตากลมโตเบนสายตามายังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของแซฟเฟอร์ และเริ่มเกิดความสงสัยแกมกังวลบางอย่าง จะถือวิสาสะเปิดลิ้นชักโต๊ะคนอื่นได้งั้นเหรอ? “แล้วทำไมมันถึงอยู

โรซาลินตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นด้วยสภาพอิดโรย อีกทั้งยังรู้สึกเมื่อยขบรวดร้าวไปทั้งร่าง แค่ขยับตัวเล็กน้อยความรู้สึกปวดแสบช่วงล่างก็เล่นงานทันทีดวงตากลมโตกวาดมองสำรวจทั่วห้อง ทั้งเตียงเละเทะเกรอะกรังไปด้วยคราบน้ำกามของเขา เสื้อผ้าเธอขาดรุ่ยกระจัดกระจายเต็มพื้น เธอยันกายลุกขึ้นไปส่องกระจกอีกก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อสภาพร่างกายเธอยังเต็มไปด้วยรอยแดงจากการดูดดึงน่ากลัว ที่หว่างขามีคราบเหนียวชุ่มกรังบางส่วนกำลังไหลย้อนออกมาแต่กลับไม่เห็นผู้ชายใจร้ายที่ข่มเหงเธออย่างหนักเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้เธอยังสับสนและไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ เขาดูเกรี้ยวกราดและโกรธเหมือนว่าเธอทำอะไรผิดมหันต์ร่างบางฝืนเดินเข้าห้องน้ำคว้าผ้าขนหนูที่เขาใช้แล้วมาพันกายก่อนจะค่อยๆ ทำความสะอาดโดยเฉพาะจุดกลางกายสาวที่ปวดระบมและแสบจี๊ด หลังก้าวออกจากห้องน้ำ แม่บ้านสูงวัยที่กำลังทำความสะอาดห้องหันมามองเธอมีเพียงผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว“คุณผู้หญิงอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ ดิฉันเอากระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาให้แล้ว ก่อนกลับแวะไปทานข้าวต้มสักหน่อยนะคะ” แม่บ้านเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะหอบ

หลังจากเลิกกอง บิลลี่จึงจัดการนัดแนะกันไปฉลองที่บาร์แห่งหนึ่งใจกลางมิลาน มีแอลกอฮอล์เล็กน้อยเพราะวันรุ่งขึ้นทุกคนต่างมีงานที่รอสะสาง“เกลคืนนี้ฉันไปนอนบ้านแกนะ” โรซาลินเอ่ยบอกแอบิเกลขณะเดินออกจากบาร์“ได้สิ ว่าแต่แกติดห้องจะตาย นึกยังไงจะมาค้างกับฉันนะ” “เปล่าหรอก อยู่คนเดียวแล้วฟุ้งซ่านน่ะ” โรซาลินเอ่ยบอกครืด~~โทรศัพท์เครื่องบางสั่นไม่หยุด ดวงตากลมโตหลุบมองหน้าจอแวบหนึ่ง ใบหน้าหวานซีดลงเล็กน้อย มันสั่นอยู่นานจนเธอต้องปิดเครื่องเมื่อเบอร์ที่โทรมานั้นเป็นคนที่เธอหวาดกลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด “รีบไปกันเถอะ ฉันง่วง” โรซาลินเอ่ยบอกพร้อมกับเดินนำหน้าลิ่ว“กล้าปิดเครื่องหนีเหรอ” มือหนากำโทรศัพท์แน่น กรามแกร่งขบจนเป็นสันด้วยความหงุดหงิด พรุ่งนี้เขาจะลงโทษเธอเป็นสองเท่า “มาแล้วครับนาย” โจนาร์ดก้าวเข้ามาในห้อง“ให้เข้ามา”“ครับนาย” ไม่นานนักนางแบบสาวชื่อดังแห่งปีรูปร่างอวบอัดก็เดินนวยนาดเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม“สวัสดีค่ะนายท่าน” ดวงตาสวยเฉี่ยวทอดสายตาหวานเยิ้มไปยังชายหนุ่มที่ผู้หญิงค่อนโลกใฝ่ฝันตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว หลังจากที่ได้รับการติดต่อจากลูกน้องเขา เธอก็รีบเคลียร์ตา

“ลิน..อยู่ห้องนี้รึเปล่า” เสียงบิลลี่เรียกมาจากทางหน้าประตู ใบหน้าหวานหันไปมองด้วยความตื่นตระหนก “แปบนะบิลลี่ เดี๋ยวจะออกไปแล้ว” โรซาลินขานรับก่อนจะรีบสางผมเผ้าสำรวจความเรียบร้อยแล้วรีบเดินไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง เสียงหัวเราะหึดังลอยตามหลังมาจนเธอรีบสับเท้าไปอย่างรวดเร็ว“มาทำอะไรในนี้เนี่ย..ฉันก็นึกว่าไปเข้าห้อง หาตั้งนานไม่เจอ” บิลลี่บ่นอุบอิบ“ฉันเข้ามาดูเสื้อคลุมน่ะ” โรซาลินเอ่ยปดพยายามปรับใบหน้าให้เป็นปกติก่อนจะลอบปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาข้างขมับ“ใช้ยัยซินดี้มาสิ..ไปเถอะเตรียมซ้อมเร็ว” บิลลี่เอ่ยพร้อมกับเดินนำหน้า“เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำ..แล้วตามไปนะ” “โอเค เร็วนะ”“แอคชั่น!” ร่างบางออกวิ่งพร้อมกับเอื้อมมือไปจับกับพระเอกที่วิ่งคู่ไปพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะสะดุดล้มกอดกันกลมกลิ้งไปกับพื้น “คัต! ดีมาก! เยี่ยมเลย” “แม่งเอ้ย!” เสียงหนึ่งสบถแว่วเข้าหูผู้กำกับ“ห้ะ..ท่านประธานพูดอะไรนะครับ ผมได้ยินไม่ถนัด” ผู้กำกับหันไปถามเขาที่นั่งมองการแสดงอยู่ใกล้กัน ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย“เปล่า ฉันคิดว่าพวกเขาแสดงดีมาก” แซฟเฟอร์เอ่ยบอกให้ผ่านๆ ไป“อ้อ..ฮ่าๆ ใช่ครับ” มือใหญ่กำโ