Lahat ng Kabanata ng เคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ: Kabanata 61 - Kabanata 70

สามเดือนต่อมา หลังจากแคว้นเว่ยสั่งรวบรวมทหารและฝึกทหารรัชทายาทเว่ยหลงก็ออกคำสั่งให้เคลื่อนทัพครั้งใหญ่ มุ่งหน้าไปยังเมืองเลี่ยเฟิง ซึ่งเป็นชายแดนแคว้นเว่ยที่ติดกับเมืองจิงอันของแคว้นต้าเซิ่ง การเดินทางอันยาวไกลนี้กินเวลานานนับเดือน สร้างความทรมานแก่กองทัพที่ส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านที่อ่อนแอเส้นทางจากเมืองหลวงเฮยหยวน ผ่านเมืองคังซาและเมืองลั่วอู่ ไปยังเมืองเลี่ยเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความทุรกันดาร แคว้นเว่ยขึ้นชื่อเรื่องความแห้งแล้งและการพัฒนาที่ล่าช้า ถนนหนทางเต็มไปด้วยหลุมบ่อและฝุ่นทรายในยามกลางวัน และกลายเป็นโคลนเลนในยามที่ฝนตก"หิว... หิวเหลือเกิน..." เสียงพึมพำดังขึ้นจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินโซเซอยู่ข้างหลิวเอ้อร์ ดวงตาของเขาเหม่อลอย ใบหน้าตอบซูบหลิวเอ้อร์เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ท้องของเขายังคงว่างเปล่ามาตั้งแต่เมื่อวาน เขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะก้าวเท้าเดินต่อไปการกินอยู่ของทหารเกณฑ์เป็นไปอย่างอดอยากยิ่งนัก คหบดีผู้มั่งคั่งตามหัวเมืองต่าง ๆ ถูกบังคับให้นำเสบียงอาหารออกมาบริจาคจนเกือบหมด แต่ปริมาณอาหารที่ได้รับมานั้นไม่เพียงพอต่อปากท้องของทหารห้าแสนนายที่ต้องเดินทางไกล"นี่แหละมื้อเย็นของ

สายลมในเดือนหกที่พัดโชยในยามที่ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำ แสงสีทองสาดส่องเข้ามายังจวนหย่งอันอ๋อง สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเงียบสงบ แต่ในใจของจ้าวอวี้นั้น ความเร่งรีบและความกังวลกำลังกัดกินอยู่ข้างในหลังจากเผชิญหน้ากับทูตอันโอหังของแคว้นเว่ยที่ชายแดน จ้าวอวี้ก็รีบควบม้ากลับมายังจวนอย่างรวดเร็ว ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในใจคือความปลอดภัยของเมิ่งซีภรรยาอันเป็นที่รัก และลูกน้อยทั้งสองที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกได้เพียงเจ็ดเดือนเขาถลาเข้ามายังเรือนหลัก หัวใจเต้นระรัวด้วยความห่วงหา ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือดวงใจทั้งสองของเขา อวิ๋นเจ๋อลูกชายตัวน้อย และหมิงเย่ว์ลูกสาวตัวจิ๋ว กำลังส่งเสียงอ้อแอ้เล่นกันอยู่บนผ้าห่มผืนหนานุ่มที่ปูอยู่กลางห้องอวิ๋นเจ๋อในวัยเจ็ดเดือนมีแววตาที่ฉลาดเฉลียว เขากำลังพยายามจะคลานไปคว้าของเล่นชิ้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่คืบ ขาทั้งสองข้างถีบไปมาอย่างกระตือรือร้น แต่ร่างกายยังไม่สมดุลพอที่จะเคลื่อนที่ไปข้างหน้าได้อย่างใจนึก องค์ชายน้อยส่งเสียงอย่างไม่พอใจเมื่อคว้าไม่ถึง "แอ๊ะ... แอ๊ะ..." ส่วนหมิงเย่ว์ ลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักของเขา ใบหน้าจิ้มลิ้ม นัยน์ตากลมโตเป็นประกาย ผมเส้นเล็ก ๆ ส

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น แสงอรุณสีทองสาดส่องไปทั่วลานกว้างระหว่างชายแดนเมืองจิงอันและเมืองเลี่ยเฟิง ลานกว้างที่เคยเงียบสงบในยามปกติ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเงาร่างของกองทัพขนาดมหึมาทั้งสองฝ่ายที่กำลังเผชิญหน้ากันทหารของแคว้นเว่ยยืนเรียงรายกันเป็นแถวยาวสุดลูกหูลูกตา สร้างภาพที่น่าสะพรึงกลัวแก่ผู้พบเห็น แต่สำหรับทหารของแคว้นต้าเซิ่งที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี พวกเขายังคงยืนสงบนิ่งราวกับหินผาทหารแคว้นเว่ยที่ยืนอยู่ในแนวหน้าต่างจ้องมองไปที่กองทัพของต้าเซิ่งด้วยความประหลาดใจ สายตาของพวกเขาตกตะลึงเมื่อเห็น ม้าศึก ของแคว้นต้าเซิ่ง ทุกตัวสูงใหญ่และกำยำกว่าม้าศึกของพวกเขาหลายเท่าตัว ม้าทุกตัวสวมเกราะเหล็กสีดำสนิท มีทหารในชุดเกราะที่ดูแข็งแกร่งนั่งอยู่บนหลังอย่างสง่างาม ทำให้หน่วยอาชาเหล็กของต้าเซิ่งดูน่าเกรงขามอย่างที่สุดแต่สิ่งที่ทำให้ทหารของแคว้นเว่ยรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือ รถเกราะเหล็กสีดำสนิทกว่า 200 คัน ที่ปะปนอยู่ในแนวกองทัพ รถเหล็กเหล่านั้นดูใหญ่โตและมีรูปร่างที่แปลกตา ไม่เคยมีใครในแคว้นเว่ยเคยเห็นมาก่อน พวกเขาต่างซุบซิบนินทาและสงสัยว่ามีสิ่งใดซ่อนอยู่ภายในรถเหล็กเหล่านั้นบนแท่นบัญชากา

บนกำแพงเมืองเว่ยชิงที่เห็นภาพการสังหารทหารของตนเองอย่างไร้ปรานีก็โกรธจนตัวสั่น แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาตระหนักแล้วว่าทหารที่เขาเหลืออยู่ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว ความเย่อหยิ่งที่เคยมีได้มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความหวาดกลัวต่อความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา"เราต้องหนี! หนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!"เว่ยชิงตะโกนสั่งเสียงสั่น ก่อนหันไปสั่งทหารหนึ่งพันนายที่อยู่ข้างกาย"...""พวกเจ้าจงไปที่ประตูเมืองทิศเหนือ! ข้าจะใช้เส้นทางนั้นในการหลบหนี! พวกเจ้าจงรีบไป!"เว่ยชิงพาตัวเองขึ้นไปบนรถม้าที่ถูกเตรียมไว้สำหรับหลบหนีอย่างเร่งรีบ โดยมีทหารฝีมือดีที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีกว่า 1,000 นายคอยอารักขาอยู่ข้างกาย เขามั่นใจว่าทหารเหล่านี้จะสามารถคุ้มครองเขาให้หนีรอดไปได้อย่างปลอดภัยแต่จ้าวอวี้ที่นั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่บนหลังม้าตัวใหญ่ ก็เห็นถึงความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติของเว่ยชิงทันที ขณะเดียวกันก็ได้รับข่าวจากหน่วยสอดแนมว่าเว่ยชิงกำลังหนีออกจากเมืองเลี่ยเฟิง โดยใช้ประตูทางทิศเหนือ"เฮยเจิน! พวกเจ้าและกับหน่วยซุ่มโจมตี รีบตามข้ามา! อย่าให้มันหนีไปได้! ส่วนท่านกุนซือให้ช่วยดูแลจัดการทห

ความเงียบที่น่าขนลุกเข้าปกคลุมท้องพระโรงของแคว้นเว่ย ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยอำนาจและความยิ่งใหญ่ บัดนี้กลับมีแต่ความว่างเปล่าและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด จ้าวอวี้ยืนอยู่ตรงกลางท้องพระโรงด้วยสีหน้าอันเย็นชาและเด็ดขาด เบื้องหลังของเขาคือทหารพยัคฆ์ทมิฬที่ยืนนิ่งสงบราวกับรูปปั้นเหล็กกล้า พวกเขาเข้ามาควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในเมืองหลวงไว้ได้แล้ว ทหารที่ไม่ยอมจำนนและทหารที่จับชาวบ้านเป็นโล่มนุษย์ถูกสังหารทิ้งอย่างไม่ปรานี เหลือเพียงทหารที่ยอมสิโรราบเพียงไม่กี่พันนายที่ถูกควบคุมไว้ด้านนอกประตูท้องพระโรงเปิดออกช้า ๆ ขันทีคนสนิทของฮ่องเต้เดินนำหน้าเข้ามาอย่างหวาดกลัว ตามมาด้วยร่างที่สั่นเทาของเว่ยเสวียน ผู้ซึ่งเคยเป็นฮ่องเต้ของแคว้นเว่ย บัดนี้กลับถูกจองจำด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น เขาก้าวเดินด้วยความยากลำบาก ใบหน้าซีดเผือดและดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อเว่ยเสวียนถูกนำตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้าจ้าวอวี้ หรือที่เขารู้จักในนาม "หย่งอันอ๋อง" หรือ "อ๋องปีศาจ" ร่างกายของเขาก็ยิ่งสั่นเทามากขึ้นไปอีก จ้าวอวี้ไม่ได้อยู่ในชุดแม่ทัพที่เต็มไปด้วยเลือด แต่สวมชุดอาภรณ์สีดำสนิทที่ดูส