All Chapters of เคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ: Chapter 1 - Chapter 10

ม่านทองปักมังกรไหวเอนในลมยามค่ำ กลิ่นกำยานหอมละมุนลอยกรุ่นอยู่ทั่วท้องพระโรงจินเต๋อ พระราชวังอันโอฬารแห่งราชวงศ์ต้าหรง ที่ประดับประดาด้วยแสงตะเกียงสีชาด พิณเจ็ดสายบรรเลงรับจังหวะร่ายรำจากเหล่านางรำ ท่วงท่าชดช้อยเคล้าเสียงหัวเราะและคำเยินยอที่ฟังคล้ายกลุ่มฝูงแมลงหวี่ในยามร้อนระอุ ทว่าสายตาของบุรุษหนึ่งกลับไม่เหลียวแลใคร…เขานั่งนิ่งประหนึ่งรูปสลัก ชุดเกราะเงินประดับลายพยัคฆ์เปื้อนฝุ่นศึกไม่มากแต่สะท้อนแสงเปลวเทียนเป็นประกาย นัยน์ตาคมไม่หลบสายตาผู้ใด แต่ก็ไม่เปิดใจรับผู้ใดเช่นกันเขาคือ "อ๋องหย่งอัน" หรือ "จ้าวอวี้" แม่ทัพผู้คุมด่านจิงอัน ชายผู้เป็นนักรบที่มีฉายาว่า มัจจุราชแห่งชายแดน นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 15 ปีที่เขาได้กลับเข้ามาในเมืองหลวงแห่งนี้นับตั้งแต่มีคำสั่งย้ายให้เขาไปประจำการที่เมืองชายแดนตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จวบจนตอนนี้ก็เป็นเวลา 15 ปีแล้วที่เขาอยู่ที่นั่นและเติบโตมาพร้อมกับความหวาดกลัวของผู้คน บ้างก็ว่าเขาเป็นมัจจุราช บ้างก็ว่าเขาเป็นปีศาจที่ฆ่าไม่ตายฮ่องเต้ผู้เป็นพระบิดา ทรงพระพักตร์นิ่งเมื่อทอดพระเนตรบุตรชายจากบัลลังก์มังกร ใจหนึ่งปลื้มปีติยิ่ง แต่คำพูดกลับราบเรียบดังลมเห

ค่ำคืนเงียบงัน... แม้เสียงแมลงกลางพงพฤกษาจะร้องระงม แต่บรรยากาศในเรือนของอนุฉินกลับสงัดราวไร้ลมหายใจ ร่างของเหยียนเมิ่งซีบอบบางแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้ที่ถูกปูด้วยเบาะบาง ๆ ผ้าห่มเก่า ๆ ถูกคลี่ทับไว้ถึงอก ใบหน้าซีดเผือด แผ่นหลังบวมแดงจากการถูกเฆี่ยนตีด้วยแซ่จนแทบไม่เหลือเค้าความงามเสี่ยวซือถือถ้วยยาต้มเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ นางวางถ้วยลงแล้วนั่งลงข้างเตียง โน้มกายประคองร่างเมิ่งซีให้ลุกขึ้นเล็กน้อย"คุณหนูเจ้าคะ... โปรดอดทนสักหน่อย ยานี้ช่วยบรรเทาอาการฟกช้ำภายในได้"เมิ่งซีพยักหน้าแผ่วเบา นางจิบยาช้า ๆ แล้วก็ต้องสำลักพรืด น้ำตาคลอเบ้าเพราะความขมฝาด"แค่ก... แค่ก... ขมมาก ถ้ามียาเม็ดก็คงดี..."ระหว่างนั้นเอง เสียงที่ไม่มีใครได้ยินก็ดังขึ้นภายในจิตสำนึกของนาง และยังมีจอภาพสีฟ้าสว่างจ้าอยู่ตรงหน้า[ระบบเถาเป่ากำลังทำงาน... ตรวจพบผู้ใช้งานมีอาการบาดเจ็บระดับปานกลาง แนะนำให้ใช้ 'ยาเร่งฟื้นตัวฉับพลัน' ที่อยู่ในหมวดระดับ 1 แต่ระบบไม่แนะนำให้ใช้ในตอนนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยจากผู้อื่น ควรรอจนพ้นจากจวนเหยียนเสียก่อนค่อยใช้ยานั้นขอรับ]ดวงตาของเมิ่งซีเบิกกว้างเล็กน้อย นางเงียบไป ไม่ได้โต้ตอบเป็

เวลาเดียวกันที่ตำหนักรับรองแสงอรุณเพิ่งสาดลอดผ้าม่านไหมบางเบาเข้ามาในตำหนัก ทว่าความสงบในยามเช้าไม่อาจทำให้บรรยากาศคลายความเย็นชาได้แม้แต่น้อยอ๋องหย่งอัน นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารที่ตกแต่งอย่างพิถีพิถัน เสื้อคลุมไหมสีดำขลิบเงินลายพยัคฆ์บ่งบอกถึงฐานะ แต่สีหน้าเรียบเย็นของเขากลับทำให้ผู้คนรอบข้างไม่กล้าสบตาแม้แต่องครักษ์ที่อยู่ข้างกายเขาใช้ตะเกียบทองคำคีบปลานึ่งซีอิ๊วใส่ปากอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ"สตรีที่ปีนเตียงข้า... ถูกสกุลเหยียนลงโทษอย่างไร!"เฮยเจิน องครักษ์ข้างกายที่ยืนอยู่เบื้องหลังพลันชะงัก สีหน้าครุ่นคิดก่อนตอบเสียงเบาแต่หนักแน่น"เรียนท่านอ๋อง นางถูกเฆี่ยนด้วยแส้หนังสิบห้าที แล้วตัดชื่อออกจากสกุลเหยียน ส่งกลับไปยังบ้านเดิมของมารดาขอรับ"คิ้วเรียวคมของอ๋องหย่งอันเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนเสียงเย้ยหยันดังออกมาเบา ๆ คล้ายสายลมกรรโชกในฤดูเหมันต์"น้อยไป... ข้าว่าควรตัดแขนตัดขานางเสียด้วยซ้ำ จะได้เข็ด ไม่กล้าปีนเตียงบุรุษอีก!"เฮยเจินได้ยินเช่นนั้นกลับเงียบงันไปครู่หนึ่ง ราวกับมีบางสิ่งกลืนคำพูดลงคอ ผู้เป็นนายกวาดสายตาเย็นเยียบมองอีกฝ่ายก่อนเอ่ยอีกครั้ง"เจ้ามีอะไรปิดบัง

ภายในห้องโถงชั้นสามของหอสุราชื่อดังของเมืองหลวง กลิ่นหอมกรุ่นของน้ำชาดีและสุรารสเลิศลอยอบอวล กลบกลิ่นอุบายที่ซุกซ่อนอยู่ใต้เพดานผ้าสีครามอย่างแนบเนียนเหยียนซูหนิง คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเหยียน ปรากฏกายที่หน้าหอสุราในอาภรณ์เนื้อผ้าราคาแพง ตาดำขลับกวาดมองซ้ายขวา พลางเอ่ยเบา ๆ กับสาวใช้คนสนิท"เจ้ารอที่นี่ หากเห็นคนในจวนมา..รีบส่งสัญญาณให้ข้าทันที""เจ้าค่ะคุณหนู"เหยียนซูหนิงก้าวขึ้นบันไดจนมาหยุดอยู่หน้าห้องเบอร์สิบเอ็ด ห้องที่ในจดหมายเขียนนัดหมายเอาไว้ ดวงหน้าของนางแดงระเรื่อ สายตาฉายแววความตื่นเต้นประหลาดยากจะกลบเกลื่อนภายในห้อง มีเพียงโต๊ะจัดวางชาและของว่างสองสามจาน พร้อมจดหมายเขียนด้วยลายมือคุ้นตาว่า..."ข้าติดธุระรอพบผู้ใหญ่เพียงครู่ รบกวนเจ้ากินขนมรออย่างใจเย็น... คืนนี้ข้าจะมอบสิ่งที่เจ้ารอคอยมาเนิ่นนาน"เพียงแค่นั้น ความระวังในใจนางก็มลายหายไปนางเอนตัวลงจิบชา เคี้ยวขนมตรงหน้าเบา ๆ พลางยิ้มเคลิบเคลิ้มอย่างสาวน้อยหลงรัก หากแต่รสขมปลายลิ้นของชานั้น…คือกลิ่นพิษของอุบายร้ายที่แผ่ซ่านอย่างแนบเนียนเพียงไม่นาน ลมหายใจของนางเริ่มขาดห้วง ใบหน้าแดงจัด หูอื้อ ตาพร่า ร่างกายร้อนรุ่มราวถูกเพ

เมฆบางลอยทอดตัวปกคลุมแนวเขาที่ทอดยาวสุดสายตา รถม้าแล่นเอื่อยไปตามเส้นทางคดเคี้ยวของหุบเขา ถนนแคบและลาดชันจนต้องคอยประคองล้ออยู่ทุกคราวเมื่อลงเนินภายในรถม้า เมิ่งซีมองออกไปยังเบื้องหน้าอย่างเงียบงัน ระหว่างนั้นเองเสียงแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้น[เรียนนายหญิง เส้นทางจากเมืองตานหลี่ไปเมืองฉางซาเต็มไปด้วยพื้นที่รกร้าง ไร้ชุมชน ระวังภัยจากโจรภูเขาและสัตว์ร้าย นายหญิงควรเตรียมอาวุธป้องกันตัวให้พร้อมขอรับ]ดวงตาของเมิ่งซีฉายแววหนักแน่นก่อนจะพยักหน้า "แสดงรายการอาวุธที่ข้าสามารถซื้อได้ในตอนนี้"ทันใดนั้น แสงสว่างวาบขึ้นกลางดวงตา ข้อมูลจำนวนหนึ่งถูกฉายผ่านสายตาของนางสนับมือเหล็กกล้า: เพิ่มแรงชก 3-5 เท่าสนับเท้า(รองเท้า): เสริมแรงถีบ กระโดดได้สูงขึ้นเมิ่งซีพลันคิดถึงเสี่ยวซือที่กำลังบังคับรถม้า แม้ร่างกายของนางจะผอมบาง แต่ลอบซ่อนความคล่องแคล่วไว้ไม่น้อย นางมักพกแส้หนังไว้ข้างตัวเสมอ หากมีอาวุธที่เหมาะสำหรับนางเมิ่งซีตั้งใจเอาไว้ว่าต้องซื้อให้นางสักชิ้น"ซื้อสนับมือและสนับเท้า อย่างละสองชุด" นางกล่าวเสียงเรียบเมื่อถึงลานหินกว้างกลางทาง ทั้งสองหยุดพักม้าหลังเดินทางมาสองชั่วยาม เมิ่งซีเดินไปย