เคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

แดดยามบ่ายที่จวนใหญ่ เมืองจิงอันปลายยามเซิน (ยามเซิน 15.00-17.00 น.)เสียงเกือกม้าหยุดลงหน้าประตูไม้แกะสลักอันโอ่อ่าของจวนอ๋องตระกูลจ้าว สลักลายพยัคฆ์และเมฆาเคลื่อนคล้อย บานประตูใหญ่สูงลิ่วเหมือนจะทะลุถึงสวรรค์ประดับด้วยทองเหลืองขัดเงา วิบวับสะท้อนแดดยามบ่ายจ้าวอวี้ก้าวลงจากรถม้าก่อนอย่างสง่างาม จากนั้นจึงยื่นมือออกไปพยุงเมิ่งซีลงมา ดวงตาเขาทอดมองนางด้วยความอ่อนโยนประหนึ่งมองของล้ำค่า เพียงครู่หนึ่งก่อนจะโบกมือให้องครักษ์อีกคน"ของทั้งหมด ส่งไปที่ค่ายตามเดิม""พ่ะย่ะค่ะ!"เมื่อเมิ่งซีหันไปมองจวนตรงหน้า แววตานางก็เปลี่ยนไปด้วยความตื่นตะลึง จวนหย่งอันอ๋อง มิใช่จวนธรรมดา หากเปรียบเหมือนวังขนาดย่อมก็ว่าได้ทางเข้ากว้างใหญ่สองข้างทางมีเสาหินสลักลายพยัคฆ์ยืนเฝ้า หน้าจวนคือเรือนหลักสำหรับรับแขกที่สร้างด้วยไม้จันทน์แดงฉลุลายมงคล บานหน้าต่างกระดาษน้ำตาลเคลือบแสงอาทิตย์อ่อนนุ่มเมื่อเดินลึกเข้าไปด้านใน จะพบเรือนรองที่จัดเป็นที่พักส่วนตัวของเจ้าบ้าน รายล้อมด้วยเรือนย่อยอีกหลายหลัง เรือนตะวันออกสำหรับฝึกวรยุทธ์ เรือนทิศเหนือเป็นเรือนใหญ่อีกหนึ่งหลังที่ตั้งตระหง่านเบื้องหลังสุดของจวนโกดังเก็บเส

รุ่งอรุณแห่งวันใหม่ฉายแสงแรกผ่านยอดไม้ กลิ่นหญ้าเปียกน้ำค้างลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือพื้นดิน ก่อนที่แสงแรกนั้นจะส่องต้องโรงเก็บของซึ่งตั้งอยู่ท้ายจวนเสียงสั่งงานของทหารดังขึ้นแต่เช้า จ้าวอวี้กำชับให้นำสิ่งของทั้งหมดในโกดังส่งตรงไปยังค่ายทหารโดยเร็ว รถลากและเกวียนหลายเล่มถูกจัดเตรียมอย่างรัดกุม ของบางอย่างต้องใช้แรงคนช่วยยก โดยเฉพาะกล่องบรรจุอาวุธและยาเวชภัณฑ์ที่ดูผิดแผกจากของที่เคยมีในแคว้นนี้เมื่อเมิ่งซีทราบว่ายาที่นางแลกมาเริ่มถูกส่งไปยังโรงหมอในค่ายทหาร นางก็รีบคว้าผ้าคลุมไหล่แล้วเดินตามไปทันที เหวินลั่วที่เฝ้าดูอยู่ไม่ไกลก็เดินตามอย่างเงียบเชียบเมื่อถึงเรือนโรงหมอ กลิ่นยาสมุนไพรจาง ๆ ก็แตะจมูก เมิ่งซีก้าวเข้าไปหมอวังผู้เคร่งขรึม"คารวะพระชายา""ท่านหมอวังตามสบายเถอะเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่จะมาอธิบายเกี่ยวกับยาเหล่านี้"ท่านหมอวังพยักหน้าช้า ๆ มือยังไม่ละจากทหารคนหนึ่งที่เขากำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้"เชิญพระชายากล่าว ข้าน้อยจะเรียกผู้ช่วยมาฟังไปพร้อมกัน พวกเจ้ามานี่เร็วเข้า"เมื่อทุกคนมารวมตัวกัน เมิ่งซีเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกอย่างระมัดระวัง ภายในมียาหลายขวดวางเรียงราย แพ็คพลาสติกเล็ก ๆ และก

ขบวนรถม้าเดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านเถียนสุ่ยในช่วงค่ำของวันที่ 2 ในการเดินทาง เมิ่งซีได้เข้าเรือนไปพักผ่อนกระทั่งเช้าวันใหม่แสงอรุณยามเช้าอาบไล้ยอดไม้รอบเรือนสกุลฉิน กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยแตะปลายจมูกอย่างอ่อนโยน บรรยากาศในยามเช้ากระจ่างแจ่มใสดั่งภาพวาดหมึกจีน เมิ่งซีนั่งอยู่บนชานหน้าเรือนในชุดผ้าแพรบางเบาสีเขียวหยก เส้นผมถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยแต่ไม่แข็งกระด้าง แววตาเปล่งประกายเมื่อได้พักผ่อนเต็มที่หลังจากการเดินทางอันยาวนานและภารกิจนับไม่ถ้วนบนโต๊ะกลมตรงหน้ามีชาชั้นดีถูกชงไว้ในกาน้ำชาเคลือบเงาสีฟ้าหม่น ละอองไอน้ำลอยกรุ่นเหนือถ้วยใบเล็กสีเขียวหยก"ท่านลุงชุย นี่คือชาชั้นดีที่ข้าเลือกสรรมาเอง กลิ่นหอมกลมกล่อม ช่วยบำรุงกำลังและชำระร่างกายจากความเหนื่อยล้า นำไปชิมดูเถิดเจ้าค่ะ"เมิ่งซีกล่าวพลางยกถ้วยน้ำชาเล็ก ๆ ส่งให้ชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขามีรอยย่นลึกจากกาลเวลา แต่ดวงตายังเปล่งประกายด้วยสติปัญญาและความจงรักภักดีผู้เฒ่าชุยซานหรือที่ผู้คนในเรือนเรียกขานกันว่า 'ท่านลุงชุย' รับถ้วยชาด้วยมือทั้งสองก่อนจะค่อย ๆ ยกขึ้นจิบ"หืม... ชาหอมล้ำลึกนัก กลิ่นสะอาดลื่นคอ ให้ความรู้สึกสงบตั้งแ

ยามเฉินเพิ่งพ้นผ่าน ฟ้าสางยามเช้าแผ่แสงอุ่นแรกแตะต้องยอดไม้ไหว เสียงฆ้องยามดังปลุกชีวิตทั่วเรือนใหญ่อีกครั้ง สะท้อนกับเสียงขวาน เสียงค้อน กระทบไม้ดังระงม เหล่าช่างฝีมือจากเมืองเดินทางมาถึงตั้งแต่ย่ำรุ่ง ต่างเริ่มลงมือลงแรงสร้างเรือนใหญ่และเรือนพักคนงานตามแผน เพื่อให้ทันเวลาที่กำหนดเมิ่งซีตื่นแต่เช้าด้วยจิตใจที่ไม่สงบ ความกังวลทำให้นางเร่งฝีเท้าไปยังห้องที่เด็กน้อยสองคนพักรักษาตัวภายในห้อง แสงอ่อนยามเช้าสาดผ่านช่องไม้พาดลงบนเสื่อผืนนิ่ม เด็กชายสองคนพิงหมอนนุ่นใบโต เสื้อผ้าสะอาด ผมเผ้าถูกหวีเรียบร้อยกว่าเมื่อวาน ใบหน้าซีดเซียวกลับดูมีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย ชุยเทียนกำลังข้าวต้มและยามาให้พวกเขากินเมื่อมองเห็นว่านายหญิงมาถึง ทุกคนก็รีบขยับเพื่อหลบทางให้นางเดินเข้ามาในห้อง"เด็ก ๆ เป็นยังไงบ้างท่านลุงชุย" เมิ่งซีหันไปถามท่านลุงชุยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ"หลังจากกินยาเข้าไป ร่างกายก็ฟื้นฟูได้ดีเลยขอรับนายหญิง" เมิ่งซีพยักหน้าแล้วหันไปทางเด็กทั้งสอง"รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่" เมิ่งซีถามเบา ๆ ขณะย่อตัวลงนั่งข้างเตียง "ขอบคุณนายหญิงที่เมตตาขอรับ พวกเราดีขึ้นมากแล้ว ข้าชื่อชิงไห่ ส่วนน้องชายข้าชื่อชิ

ยามอิ๋นย่ำรุ่ง ความมืดบนฟ้าค่อย ๆ จางหาย กลืนไปกับแสงจันทร์ที่กำลังจะลับขอบเมฆ กว่าขบวนจะเดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านเถียนสุ่ยก็เกือบปลายยามอิ๋นแล้ว (03.00-05.00 น.) เกวียนไม้เคลื่อนผ่านประตูรั้วหมู่บ้านที่ปิดเพียงครึ่ง บานไม้ไผ่บานใหญ่โยกไหวเบา ๆ รับสายลมยามดึก เสียงกงล้อดังเอี๊ยดอ๊าดประสานกับเสียงก้าวเท้าของสัตว์ลากเกวียนและเสียงเด็ก ๆ ที่สะลึมสะลือจากความเหนื่อยล้าโชคดีที่พ่อครัวหลัวซางกับคนงานจำนวนหนึ่ง ที่อยู่เฝ้ารอการมาถึงได้เตรียมอาหารหม้อใหญ่ไว้รออยู่ก่อนแล้ว ไอน้ำจากหม้อใบโตลอยเอื่อยตัดกับความเย็นของอากาศยามเช้ามืด กลิ่นหอมของน้ำซุปจากกระดูกหมูที่เคี่ยวจนได้ที่ลอยตลบอบอวล บดบังกลิ่นฝุ่นดินที่เกาะแน่นอยู่ตามร่างของทุกคนอย่างนุ่มนวลอาหารที่เตรียมไว้ส่วนใหญ่เป็นข้าวต้ม น้ำแกงร้อน ๆ ใส่ทั้งฟัก เห็ดหอม และเนื้อหมูสับละเอียด สำหรับเด็ก ๆ ที่ยังปรับร่างกายไม่ทันหลังการเดินทางและความหวาดกลัวที่เพิ่งผ่านพ้นมา ยังมีซาลาเปาร้อน ๆ ที่นึ่งใหม่ ๆ วางอยู่บนถาดไม้ไผ่สานเรียงเป็นชั้น ๆ เช่นเดียวกับถ้วยน้ำสมุนไพรที่ช่วยบำรุงเลือดลม วางอยู่ข้าง ๆเมื่อเกวียนหยุด เด็ก ๆ ที่เพิ่งตื่นหรือนั่งเงียบ