All Chapters of เคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ: Chapter 21 - Chapter 30

ภายในห้องทรงงาน หอขาวหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหลังตำหนักกลางของวังหลวง กลิ่นกำยานจันทน์หอมบาง ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ เช้านี้แม้จะไม่มีราชพิธีใดเป็นพิเศษ แต่บรรยากาศกลับตึงเครียดผิดวิสัยใต้แสงแดดยามสายที่ส่องผ่านม่านโปร่ง ทรงพระดำเนินมาหยุดอยู่หน้าต่างไม้ฉลุ ลมหอบหนึ่งพัดเอากลิ่นใบหลิวจากสวนด้านนอกเข้ามาในห้อง ฮ่องเต้ต้าเซิ่งสวมอาภรณ์สีม่วงขลิบทอง ทรงยืนหันพระพักตร์ออกนอกหน้าต่างราวกับครุ่นคิดเรื่องสำคัญเสียงฝีเท้าหนักแน่นของขันทีนำหน้าก้องขึ้น"ทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ""ให้เข้ามา" เสียงนิ่งราวกับสายน้ำของฮ่องเต้ดังขึ้นจ้าวหลินในชุดไหมทองก้าวเข้ามาอย่างสำรวม เขาค้อมศีรษะถวายพระพรพลางหยุดอยู่ด้านหน้าพระราชบิดา"ถวายพระพรเสด็จพ่อ"ฮ่องเต้ยังไม่หันกลับมา ดวงเนตรเงียบลึกทอดมองใบหลิวที่สั่นไหว ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ"เจ้าเองก็เห็นแล้วกระมัง ว่าช่วงนี้ในราชสำนักมีฎีการ้องเรียนเข้ามามากเป็นพิเศษ เกี่ยวกับเรื่องการลักพาตัวเด็ก"องค์รัชทายาทขมวดคิ้วเล็กน้อย "ทูลเสด็จพ่อ ลูกให้คนออกตรวจสอบในหลายเมือง พบว่ามีเงื่อนงำที่คล้ายคลึงกันโดยเฉพาะเส้นทางที่เด็ก ๆ ถูกลำเลียงผ่าน ล้

แสงแดดยามสายยังคงอบอุ่นอยู่เหนือศีรษะ ขบวนเกวียนหลายคันที่บรรทุกผู้คนผอมแห้ง เคลื่อนผ่านประตูเมืองทางทิศตะวันตก ท้องฟ้าเบื้องบนดูจะใสกว่าทางตลาดค้าทาส แต่หัวใจของหลายคนยังไม่คลายความระทมเมื่อเงาของพันธนาการยังไม่เลือนหายไปเบื้องหน้าประตูเมือง ชุยเทียนในชุดสีน้ำเงินกำลังยืนรออย่างเคร่งขรึม ข้างกายเขาคือเสี่ยวซือที่อุ้มตะกร้าไม้ไผ่บรรจุอาหารและน้ำไว้แน่น จวบจนเกวียนมาถึง ทั้งคู่ก็รีบเร่งก้าวเข้ามา"นายหญิง อาหารและน้ำ บ่าวซือมาตามที่นายหญิงสั่งแล้วเจ้าค่ะ"เสียงของเสี่ยวซือดังแจ่มชัด คล้ายลมเย็นที่พัดผ่านหัวใจอ่อนล้าของเหล่าทาสบนเกวียน"ของใช้ เสื้อผ้า ข้าก็ซื้อครบแล้วขอรับนายหญิง พวกเขากำลังจัดเตรียมจะเอาไปส่งที่หมู่บ้าน" ชุยเทียนกล่าวเสริม ดวงตาเขาหลุบต่ำด้วยความเคารพเมิ่งซีพยักหน้าเบา ๆ แล้วก้าวลงจากรถม้าด้วยท่วงท่าเรียบง่ายแต่สง่างาม นางมองไปรอบ ๆ เห็นแววตาหวาดระแวงและงุนงงของผู้คนบนเกวียน หญิงสาวผู้นี้ไม่ได้ดูสูงศักดิ์ ทว่าในแววตานั้นกลับมีความเด็ดเดี่ยวแฝงอยู่ ทำให้ผู้คนรอบข้างเคารพนับถือ"เอาไปแบ่งให้ทุกคนกินเถอะ พวกท่านทุกคนกินรองท้องก่อน ข้ามีเรื่องที่ต้องพูดกับทุกคนก่อนจะเดิ

เช้าตรู่หลังค่ำคืนที่ฝนโปรย เสียงไก่ขันและเสียงน้ำหยดจากชายคาไม้ไผ่ยังคงดังแผ่วอยู่ตามจังหวะสายลมอ่อนยามรุ่งสาง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากหม่นหมองเป็นสีเทาทองอ่อน ๆ ที่ฉาบอยู่เหนือเนินเขาเรือนสกุลฉินในยามเช้าเริ่มมีชีวิตชีวา เสียงฝีเท้าของผู้คนเดินไปมาบนลานดินที่ยังชื้น ทาสทั้งหกสิบชีวิตที่เมิ่งซีพากลับมาเริ่มต้นเช้าวันใหม่อย่างมีความหวัง ทุกคนต่างได้รับข้าวเช้าจากโรงครัวใหญ่ ข้าวสวยร้อน ๆ กับน้ำแกงผักดองใส่กระดูกหมูร้อน ๆ แม้เรียบง่ายแต่ก็มีคุณค่ามากพอให้ร่างกายได้เริ่มวันใหม่อย่างมีแรงหลังจากรับประทานเสร็จ บรรดาองครักษ์ในชุดดำก็ทยอยเรียกชื่อผู้คนตามตำแหน่งงานที่ถูกมอบหมายไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เหวินลั่วยืนกำกับดูแลทุกอย่างอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่เข้มงวดกลุ่มคนที่ทำหน้าที่เลี้ยงสัตว์แยกตัวออกไปทางคอกวัวควายด้านหลังเรือน หนุ่มใหญ่สองคนจูงวัวควายออกไปยังเชิงเขาเบื้องหลังเรือน เพื่อหาจุดที่หญ้าขึ้นเยอะ"เจ้าไปดูทางทิศตะวันตก ข้าจะพาไปกินหญ้าทางลำธาร""ได้! แต่ระวังเจ้าตัวดำให้ดี มันชอบวิ่งเตลิดเวลาตื่นตกใจ"เสียงสนทนาเรียบง่ายดังแทรกกับเสียงวัวควายที่ร้องเบา ๆ ขณะถูกพาออกไปเล็มหญ้าในทุ่งเ

แสงแดดอุ่นยามเช้าเล็ดลอดผ่านบานหน้าต่างกระดาษสา สายลมพัดผ้าม่านบางเบาไหวพลิ้วราวม่านฟ้ารับอรุณ ภายในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของบุรุษและสตรีคู่หนึ่งที่กำลังกอดก่ายกันอยู่บนฟูกนอนหนานุ่มเมิ่งซีค่อย ๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ รินรดอยู่ข้างแก้ม มืออุ่นใหญ่ของสามียังโอบเอวนางไว้อย่างแนบแน่น ไม่ปล่อยให้ขยับไปไหนเมื่อนางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก็พบว่าเขากำลังจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาคมคู่นั้นทอดมองนางอย่างลึกซึ้ง และแน่นอนว่าอบอุ่นเกินกว่าจะเอ่ยเป็นคำพูด"ตื่นนานแล้วหรือเจ้าคะ ท่านอ๋อง" เมิ่งซีเอ่ยถามขณะเกยคางไว้บนอกแกร่ง"ซีเอ๋อร์... เจ้าเป็นจุดอ่อนของข้า"น้ำเสียงของเขาทุ้มแผ่ว แต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับหนักแน่นอย่างหาสิ่งใดเปรียบได้ เมิ่งซีเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ นางรู้ดีว่าในจุดที่เขายืนอยู่นั้นเต็มไปด้วยสายตาอิจฉา และศัตรูมากมายที่พร้อมจะทำลายเขาจากจุดอ่อน"ท่านอ๋อง ข้าจะไม่ทำตัวเองให้กลายเป็นจุดอ่อนของท่าน""เจ้ายังเรียกข้าว่าท่านอ๋องอีกหรือ""ถ้าไม่ให้เรียกว่าท่านอ๋อง แล้วจะให้ข้าเรียกว่าอะไรเจ้าคะ""ท่านพี่… หรือสามี… สุดแล้วแต่เจ้าจะเรียก ข้าล้วนชอบทั้งสิ้

แดดยามเช้าฉายผ่านบานหน้าต่าง อาบแสงอุ่นลงมาบนเรือนร่างของคนสองคนที่นอนแนบชิดอยู่ใต้ผ้าห่มแพรไหมสีอ่อน เมิ่งซีขยับตัวเล็กน้อยในอ้อมแขนของสามี รู้สึกถึงไออุ่นจากแผ่นอกแกร่งที่ซุกแนบอยู่แน่นหนา เจ้าของร่างกำยำกอดนางไว้แน่นเสียจนแทบขยับไม่ได้ "ซีเอ๋อร์ ข้าอยากอยู่กับเจ้าให้นานกว่านี้... แต่ที่ค่ายยังมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ ทั้งเรื่องอาวุธ ทั้งเรื่องที่องค์รัชทายาทให้ข้าช่วยสืบ"เสียงนุ่มทุ้มกระซิบชิดใบหู มือหนาเกลี่ยแก้มนวลของนางเบา ๆ อย่างหวงแหน แววตาในเช้าวันใหม่ของเขาเต็มไปด้วยแววอาลัย เมิ่งซียกมือบางขึ้นลูบอกเขาเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ"เช่นนั้น... ข้าขอตามไปที่ค่ายได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากเห็นว่าท่านพี่ซ่อนสตรีนางใดไว้ที่นั่นบ้างหรือไม่""หือ? ไม่เคยมีสตรีนางใดได้ขึ้นเตียงข้า มีเพียงเจ้าที่ใจกล้า..ปีนเตียงข้าเป็นคนแรก"เขาหัวเราะพรืดในลำคอ มือก็ดึงร่างบางเข้ามากอดแน่นขึ้นแล้วบีบปลายจมูกนางเบา ๆ "ข้า... ข้าไม่ได้ตั้งใจ ท่านพี่ก็รู้" เมิ่งซีเบ้ปาก รีบหันหน้าไปอีกทางเพราะสองแก้มร้อนผ่าว"ข้าย่อมรู้ แต่เรื่องการเดินทางไปค่าย เจ้าคิดดีแล้วหรือ? ที่นั่นมีแต่บุรุษ กลิ่นสาบเหงื่อ ฟ