All Chapters of I'M YOURS พ่อมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20 จ้างให้จบทางด้านลี หลังจากที่เรื่องราวระหว่างเขากับดอกส้ม ถูกเปิดเผยและเขาได้เห็นแววตาผิดหวังของยาหยีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก ใจเขาก็ไม่สงบอีกเลยเขาตามหายาหยีทั่วทั้งเมือง โทรหาเธอแล้วโทรหาอีก แต่ไม่มีการรับสาย ไม่มีการตอบกลับข้อความแม้แต่นิดเดียว ลีเริ่มไปที่ร้านกาแฟที่เธอชอบนั่ง ร้านขนมที่เธอโปรด ไปจนถึงหน้าคอนโดของเธอ ซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่“หยี… ฟังพี่ก่อนก็ได้ ได้โปรด…” เขาพึมพำกับตัวเองทุกครั้งที่ได้ยินสัญญาณตัดสาย ความผิดพลาดของเขากำลังจะพรากผู้หญิงที่เขาควรรักษาเอาไว้ตั้งแต่แรกไปอย่างถาวรอีกมุมหนึ่งที่บ้านของเดย์ตันบรรยากาศเงียบเชียบยามสาย ลูกน้องคนสนิทของเขาเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ขณะเขานั่งอยู่ริมระเบียงในชุดลำลอง ถือแก้วกาแฟในมือ“นายครับ มีข่าวของผู้ชายคนนั้นคุณลีน่ะครับ”เดย์ตันละสายตาจากวิวเบื้องหน้า สายตาดุดันจับจ้องลูกน้องทันที“มันทำอะไร?”“เขาตามหาคุณยาหยีครับ เดินพล่านไปหลายที่เหมือนคนสติแตก พยายามขอให้คนช่วยติดต่อเธอ แต่ยังไม่เจอ เราลองสะกดรอยอยู่ห่างๆ แล้วครับ เขากำลังมุ่งหน้าไปที่คาเฟ่ที่คุณยาหยีเคยนั่งบ่อยๆ”เดย์ตันขมว

บทที่ 22 เข้าคอร์สคุณพ่อมาเฟียเช้าวันหนึ่งในช่วงวันธรรมดา แสงแดดอุ่นอ่อนลอดผ่านผ้าม่านภายในบ้าน เดย์ตันลอบเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบขณะที่ยาหยีกำลังนอนหลับกลางวันอยู่บนโซฟาพร้อมกับผ้าห่มผืนบางคลุมท้องไว้ เขาหยุดมองเธอครู่หนึ่ง ริมฝีปากมีรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมและกุญแจรถแล้วเดินออกไปอย่างเบามือเขาไม่ได้บอกเธอว่าเขาจะไปไหน เพราะนี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งในชีวิตที่เขาตื่นเต้น…แบบที่ไม่อยากให้ใครรู้รถคันหรูของมาเฟียหนุ่มจอดอยู่หน้าตึกสีครีมอ่อนที่ประดับด้วยป้ายเล็กๆ แสดงโลโก้ของศูนย์อบรมพ่อแม่มือใหม่ เดย์ตันมองป้ายชื่อคอร์สอย่างเงียบๆ‘คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ อุ้มลูก เปลี่ยนผ้าอ้อม ป้อนนม และรับมือกับเสียงร้องตอนตีสอง’เดย์ตันสูดหายใจลึกหนึ่งครั้งก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในอาคารที่เขาเคยสบประมาทในใจอยู่บ่อยครั้งว่า ‘ไม่จำเป็น’ กับผู้ชายอย่างเขาแต่ตอนนี้…มันสำคัญกว่าทุกอย่างในห้องเรียนขนาดย่อม กลุ่มคุณพ่อคุณแม่ที่ดูจะหลากหลายทั้งบุคลิกและอายุ นั่งจับจองเก้าอี้อยู่หลายตัว บางคนมาเป็นคู่กับภรรยา บางคนก็ดูเก้ๆ กังๆ ไม่ต่างจากเดย์ตันที่แม้ภายนอกจะดูนิ่งขรึมและสุขุมเหมือนเดิม แต่ข้างในกลั

บทที่ 24 เริ่มหวั่นไหวเช้าวันหนึ่งในวันหยุด บ้านทั้งหลังเงียบสงบ ยาหยีออกไปเดินเล่นหน้าบ้านกับเติร์ดเพื่อรับลมเบาๆ พร้อมออกกำลังขาอย่างที่คุณหมอแนะนำ เดย์ตันเลยมีเวลาค้นหาหนังสือที่เธอเคยบ่นอยากอ่านต่อให้จบในห้องหนังสือระหว่างที่เปิดลิ้นชักโต๊ะข้างโซฟา เขาก็เหลือบไปเห็นสมุดบันทึกที่ถูกซ่อนไว้อย่างระมัดระวังใต้กองกระดาษ ซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าสมุดเล่มนี้เป็นของใคร และเขาคิดว่ายาหยีคงลืมเอาไว้ตอนเข้ามาอ่านหนังสือ ไม่ก็จงใจเอามาซ่อนไว้ที่นี่มันเป็นสมุดบันทึกของยาหยี สมุดที่ปกมีรอยนิ้วมือจางๆ และมุมปกยับเล็กน้อยเหมือนถูกเปิดอ่านบ่อยเขาหยิบมันขึ้นมา เปิดอย่างระมัดระวัง ในตอนแรกตั้งใจแค่จะดูว่าเป็นของเธอจริงหรือไม่ แต่พอเห็นลายมือหวัดเล็กที่เขียนไว้ตั้งแต่หน้าแรก ดวงตาคมของเดย์ตันก็ไม่อาจละไปได้อีกเขาอ่านมาตั้งแน่เธอเริ่มบันทึกการเก็บไข่และผสมตัวอ่อน จนมาถึงเมื่อไม่นานมานี้ วันที่และเวลาบอกชัดที่หัวกระดาษ‘วันนี้ฉันร้องไห้เพราะความรู้สึกที่ค้างคา…พี่ลีไม่ได้เลือกฉัน แต่ก็ไม่ปล่อยให้ฉันไป’‘ลูก…แม่ขอโทษ ถ้าวันหนึ่งลูกโตขึ้นแล้วได้อ่านสิ่งนี้ แม่แค่หวังว่าลูกจะเข้าใจว่าแม่เคยกลัว…และเคยเสีย

บทที่ 26 มาเฟียก็เขินเป็นเดย์ตันเดินมาถึงรถกลับหยุดนิ่ง เขาพึมพำกับตัวเองพลางรู้สึกขนลุกกับเสียงหวานๆ นั่นของยาหยี“กินยาลืมเขย่าขวดมาหรือไงวะ ขนลุก…” เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้ว เขาก็กดโทรหาเพื่อนรักอย่างไว รอสายอยู่ไม่นานชีวินก็รับพร้อมกรอกเสียงทักทายตามปกติ(มีไรครับท่าน)“กูมีเรื่องจะถามมึง”(มีไร ว่ามาเลยเดี๋ยวกูต้องไปราวน์คนไข้รอบเย็นแล้ว)“ถ้าผู้หญิงพูดเพราะกับเรา มันหมายความว่ายังไงวะ”(ใครพูดเพราะกับมึง คุณยาหยี?)“กูแค่ถาม มึงก็แค่ตอบมาเท่านั้น จะถามหาคนอื่นทำไมวะ”(ก็ไม่แปลกอะไร มันปกติมากนะที่ผู้หญิงจะคุยกับเราดีๆ)“เหรอ ไม่แปลกเหรอ”(อืม ทำไมวะ)“เปล่า…กูแค่อยากรู้ งั้นกูไปทำงานก่อน แค่นี้” เดย์ตันวางสายชีวินไปเสียดื้อๆ แม้คิ้วจะยังขมวดเข้าหากันแน่น และเสียงหวานหูของยาหยียังดังก้องอยู่ในหัว เขารีบสะบัดไล่ความฟุ้งซ่านออกแล้วรีบขับรถออกไปทำงานช่วงเย็นวันที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าใสเป็นอุ่นนวล เดย์ตันพายาหยีมาทานข้าวที่ห้างใหญ่กลางเมือง เธอไม่ได้ออกมานอกบ้านแบบนี้บ่อยนักนับตั้งแต่ท้องเริ่มโต แต่เขาเป็นคนเอ่ยปากชวน เพราะรู้ว่าเธอคงเบื่อกับบรรยากาศเดิมๆ และที่สำคัญ…เขาแอบสัง

บทที่ 28 มาเฟียขี้อ่อยยาหยีเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าอ่อนล้า ความรู้สึกหนักอึ้งในอกยังไม่ทันจางหายดีจากการพูดคุยกับดอกส้ม ร่างบางยกมือแตะแก้มตัวเองเบาๆ แล้วถอนหายใจขณะเดินผ่านโถงทางเข้าคฤหาสน์แต่ยังไม่ทันได้ก้าวถึงบันไดเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังแว่วมา เธอหันขวับไปมองแล้วชะงักแทบสะดุดเท้าตัวเอง“โอ๊ย! แม่เจ้า…”ภาพตรงหน้าแทบทำให้ลูกในท้องดิ้นแรงเดย์ตัน…มาเฟียผู้ขรึมขลัง กำลังยืนเท้าเอวอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาเงยหน้าดื่มน้ำจากขวดพลาสติกใสอยู่แบบไม่ทุกข์ไม่ร้อน ที่สำคัญคือไม่มีเสื้อใส่!กล้ามหน้าท้องเป็นลอนแข็งแรงกับเหงื่อที่เกาะพราวตามแผ่นอกและท่อนแขน ดูเหมือนเขาเพิ่งกลับจากฟิตเนส หรือไม่ก็เพิ่งไปสู้กับใครมาในห้องซ้อมยาหยีเบิกตาโตเหมือนจะหยุดหายใจทันใดนั้นเดย์ตันก็เหลือบตามา พอเห็นเธอก็เลิกคิ้วแบบไม่รู้เรื่อง“หืม? มองอะไร”“มองนายไง! เอ่อ…คือ…อื้อออ เอาเสื้อใส่ก่อนได้ไหม!” เธอร้องพลางเอามือปิดหน้า แต่ก็แอบถ่างนิ้วมอง เขาไม่ได้ตอบในทันที แค่กระตุกยิ้มมุมปากแบบร้ายๆ“ทำไมล่ะ เธอก็เคยจับแล้วไม่ใช่เหรอ?”“บะ บ้า!” ยาหยีหน้าแดงเถือก “นั่นมันตอนเผลอ แล้วก็นิดเดียวด้วย!”“เผลอเหรอ” เสียงทุ้มต่ำขยั