All Chapters of I'M YOURS พ่อมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 30 โกหกไม่ค่อยเนียนห้องรับประทานอาหารประดับประดาด้วยโคมไฟคริสตัลส่องแสงอุ่นละมุน โต๊ะไม้โอ๊คยาวกลางห้องถูกจัดไว้อย่างประณีตด้วยจานช้อนเรียงตรงตามตำแหน่ง มื้อนี้ไม่ได้หรูหรานัก มีเพียงเมนูง่ายๆ ที่แม่บ้านประจำคฤหาสน์จัดเตรียมไว้ แต่กลับกลายเป็นว่าบรรยากาศรอบโต๊ะนั้นตึงเครียดยิ่งกว่าการประชุมผู้ถือหุ้นยาหยีนั่งตรงข้ามแม่เดย์ตัน ส่วนเดย์ตันนั่งเคียงข้างเธอ ท่าทางเขาดูผ่อนคลายเกินจริง ตักข้าวให้เธอบ้าง หันมายิ้มให้บ้าง จนแม่ตัวเองเริ่มเลิกคิ้วสงสัยอยู่เงียบๆบทสนทนาในโต๊ะอาหารเริ่มจากเรื่องทั่วไป ไล่ตั้งแต่ดินฟ้าอากาศ ข่าวเศรษฐกิจ ไปจนถึงความเป็นอยู่ของลูกน้องในบ้าน แต่ทันทีที่อาหารจานหลักถูกเสิร์ฟลงตรงหน้า ทับทิมก็หยิบแก้วน้ำขึ้นจิบ ก่อนถามออกมาเรียบๆ“แล้วเรื่องท้องล่ะ…กี่เดือนแล้วจ๊ะ?”เสียงนั้นไม่ได้ดังนัก แต่ทำเอายาหยีที่กำลังจะตักซุปถึงกับชะงักมือค้างกลางอากาศ เธอเลื่อนสายตามองไปทางเดย์ตันอย่างลังเล กำลังจะอ้าปากตอบแต่…“ห้าจะหกเดือนแล้วครับ!”เดย์ตันชิงตอบขึ้นมาในทันทีโดยไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ“อ๋อ…เหรอ…” ทับทิมหรี่ตาลงเล็กน้อย “รู้ได้ยังไงล่ะลูก?”“ผมพาเธอไปตรวจมาเองครับ แม

บทที่ 32 แค่บทละครหรือเรื่องจริงบ่ายวันต่อมา แดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านในห้องรับแขกของบ้านเดย์ตัน เงาไม้ไหวโยกนุ่มนวลบนผนัง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วปะปนกับเสียงรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านอย่างนุ่มนวล…แต่นั่นกลับทำให้หัวใจของยาหยีเต้นแรงยิ่งกว่าตอนเผชิญหน้ากับเดย์ตันเสียอีกเธอหันขวับไปมองที่ประตู มือเย็นเฉียบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เดย์ตันซึ่งกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่เงยหน้าขึ้นตามเสียง ก่อนจะพูดเรียบๆ แต่แฝงความเอ็นดู“ดูเหมือนว่าผู้ปกครองของเธอจะมาแล้ว”ยาหยีแทบจะถลาออกจากโซฟา สะดุดพรมจนเกือบล้ม เดย์ตันยื่นมือมาคว้าเอวเธอไว้ทัน แต่เธอไม่มีเวลาสนใจสายตาขำๆ ของเขาเลยเสียงรถดับลง ประตูรถเปิด และจากนั้น…“ยาหยี…”เสียงแม่ของเธอดังลั่นก่อนใคร พร้อมกับวิ่งนำเข้ามาในบ้านเหมือนบ้านตัวเอง พ่อเดินตามมาติดๆ ในสีหน้าที่ยากจะอ่านออกว่าโกรธ เศร้า หรือแค่กำลังประมวลผลสถานการณ์อยู่กันแน่และที่อยู่ข้างหลังสุดก็คือเด็กสาวคนหนึ่งผมสั้นประบ่า หน้าใสวัยมัธยม น้องหมวย น้องสาวคนเล็กของยาหยี เดินจ้ำพรวดเข้ามาในบ้านอย่างมุ่งมั่น และตะโกนถามเสียงใส“พี่ยาหยีจริงเหรอ! พี่ท้องจริงเหรอ! แล้วใครคือพ่อเด็กอะ โชว์ตั

บทที่ 34 แหวนแต่งงานหลังจากที่ชีวินกลับไป เดย์ตันก็นั่งพิงพนักเก้าอี้เงียบๆ ขณะที่ประตูห้องแต่งตัวปิดลงตามหลังชีวินไปแล้ว เขารู้ว่ายาหยียังอยู่ตรงนั้น…แต่ไม่กล้าหันไปมอง“บาดเจ็บขนาดนี้แล้ว ยังจะทำปากดีอีกนะ”เสียงเธอดังขึ้นเบาๆ จากมุมห้อง เป็นเสียงประชดที่ไม่ถึงกับกัด แต่ก็ทำให้เขาสะดุดใจอยู่บ้าง“ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร”“ไม่เป็นไรตรงไหนเหรอ?” เธอก้าวเข้ามาใกล้ แล้วหยุดยืนตรงหน้าเขา พับแขนกอดอกมองด้วยสายตาดุๆ “เลือดเปื้อนเสื้อไปครึ่งตัว แผลลึกขนาดนั้น ยังจะดื้ออีก นี่นายคิดว่าฉันไม่เป็นห่วงหรือยังไง?”เดย์ตันเงยหน้าขึ้นมองสบตาเธอ สายตานิ่งเฉยแต่ในแววตานั้นเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่“ฉันไม่ได้อยากให้เธอเห็น”“แต่ฉันก็เห็นแล้วนี่” ยาหยีถอนหายใจ ลมหายใจนั้นเบาหวิวจนแทบจะกลายเป็นเสียงสะอื้น “เห็นแล้วก็กลัว…” เธอเงียบไปแค่วินาทีเดียวก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “กลัวจะตื่นมาแล้วไม่เจอนายอีก”คำพูดนั้นทำให้เดย์ตันสะอึก ร่างกำยำที่ดูไม่เคยยอมใครเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ สายตาแข็งกระด้างนั้นอ่อนลงนิดหนึ่งเขายกมือขึ้นจับมือเธอเอาไว้เบาๆ “ขอโทษ”ยาหยีกระพริบตาไวๆ เหมือนจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “นายจะขอโท

บทที่ 36 ความจริงเวลาผ่านไปช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบในห้องนอนที่มีเพียงเสียงแอร์อ่อนๆ กับแสงไฟสีอุ่นที่สาดส่องเหนือหัวเตียง ร่างของยาหยีเอนพิงอยู่ข้างเดย์ตันอย่างอ่อนโยน เธอหนุนไหล่เขา มือยังประสานกันแน่นไม่ยอมปล่อย เหมือนว่าการได้อยู่ข้างกันคือการเยียวยาเงียบๆ ที่ไม่ต้องใช้คำพูดใดเดย์ตันยังคงนิ่ง ไม่พูดมากเหมือนเคย แต่มือข้างที่ไม่เจ็บของเขากลับยกขึ้นช้าๆ ลูบเส้นผมเธอเบาๆ อย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน ท่าทางนั้นไม่เหมือนมาเฟียเย็นชาเลยสักนิด แต่กลับเต็มไปด้วยความห่วงใยเงียบๆ จนยาหยีต้องแอบยิ้ม“นายรู้มั้ย” เธอพูดเบาๆ “ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองท้อง ฉันไม่เคยกลัวเลย…แต่พอเห็นนายบาดเจ็บ ฉันกลัวจนแทบหายใจไม่ออก”เดย์ตันก้มลงมองเธอ ดวงตานิ่งสงบของเขายังคงจับจ้องเธอเหมือนเดิม“กลัวทำไม ฉันไม่ตายง่ายๆ”“ไม่เอา” เธอส่ายหน้าเล็กน้อย “อย่าพูดแบบนั้น ฉันไม่อยากเสี่ยง…ไม่ว่าจะง่ายหรือยาก”เขาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นคง“ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นอะไรทั้งนั้น…เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองอีกต่อไปแล้ว”คำพูดนั้นกระแทกเข้าใจกลางอกของเธอโดยไม่ต้องเร่งเสียง ยาหยีกลืนน้ำล

บทที่ 38 อดเปรี้ยวไว้กินหวานแสงไฟในห้องนั่งเล่นยังคงสลัว เสียงหัวใจของทั้งคู่ดังก้องในอก และในความเงียบนั้น เดย์ตันมองสบตายาหยีอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เอื้อมมือมารวบมือเธอไว้แน่น“ขึ้นไปพักเถอะ” เขากระซิบเสียงแผ่ว กลิ่นน้ำขิงยังอวลอ่อนๆ อยู่ในอากาศก่อนที่ยาหยีจะได้ทันตอบ เขาก็สอดแขนใต้ขาของเธอ แล้วยกตัวเธอขึ้นในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย ราวกับเธอคือสิ่งล้ำค่าที่ต้องหวงแหนที่สุด“เดย์! วางฉันลงนะ ฉันเดินเองได้!” เธอร้องเบาๆ ใบหน้าแดงจัด“ไม่วาง” เขาตอบนิ่งๆ แต่แววตาเจ้าเล่ห์เล็กๆ เล่นอยู่ที่มุมปาก “คืนนี้…ไม่ใช่คืนธรรมดา”เสียงฝีเท้าเขาดังเบาๆ บนพื้น ลากผ่านโถงทางเดินขึ้นชั้นบน กระทั่งประตูห้องนอนถูกเปิดออกแผ่วเบา เขาก้าวเข้ามา แล้วค่อยๆ วางเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนแสงไฟสีอุ่นจากโคมข้างเตียงส่องกระทบผิวของยาหยี เธอนั่งนิ่ง มองเขาในความเงียบ ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เดย์ตันเดินมานั่งข้างเธอ ช้าๆ และนิ่งพอจะฟังเสียงหัวใจตัวเองมือของเขายื่นมาจับมือเธอไว้ จากนั้นก็เลื่อนขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมที่ปรกแก้มออกอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วนั้นชวนให้ขนลุกวาบ เขาก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่ริมฝีปากจะไ