All Chapters of มาเฟียหลงเด็ก: Chapter 11 - Chapter 20

"เธอจะเป็นผู้หญิงของพี่ และจะต้องเป็นของพี่แต่เพียงผู้เดียวเฌอเอม""เฌอเป็นผู้หญิงของพี่ แล้ว....พี่ล่ะคะเป็นผู้ชายของเฌอรึเปล่า"ไม่รู้ว่าอะไรทำไมฉันถึงได้ถามเขาออกไปแบบนั้นเลยจริงๆ พี่เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยและพยายามจะก้มลงมาจูบฉันแต่ฉันก็เบี่ยงหน้าหนีกลับไปมองทางอื่น"คิดดีแล้วงั้นหรอที่จะเป็นผู้หญิงของฉัน"สายตาของเขามันชั่งน่ากลัวเอามากๆ จนฉันต้องก้มหน้าลงไปมองพื้น พร้อมกับส่ายหน้าเป็นการตอบกลับเขาไป"หึ จำเอาไว้ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน""ค่ะ เฌอจะจำไว้...ว่าเธอเป็นได้แค่ทาสบนเตียงของพี่ที่มีหน้าที่แค่ระบายอารมณ์เพียงเท่านั้น""ยัยเด็กโง่"พอพี่เขาพูดจบก็ก้มตัวลงมาไซร้ซอกคอของฉันพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของฉันออกไปจนหมดรวมทั้งของเขาด้วย คนตัวสูงค่อยๆ แทรกเข้าไปยังกลางหว่างขาของฉันพร้อมกับก้มตัวลงมาอยู่ที่ยอดประถุมถัน และเลื่อนตัวลงไปที่ใจกลางสาวของฉันใบหน้าหล่อเขาก้มตัวลงไปเลียที่ติ่งเกสรของฉันอย่างช้าๆ แต่ก็ชวนเสียวอยู่เหมือนกัน หน้าท้องที่เหมือนกับมีอะไรบินอยู่ในท้องและร่างกายที่บิดเบี้ยวในความเสียวซ่านลิ้นร้อนเริ่มกระจกเลียอย่างถี่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับมือหนาที่บีบเคล้นเนินอกไปด้วย มือเรียวบาง

"พี่คราม เฌอจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ"ตั้งแต่เช้าพี่สงครามก็ยังไม่คุยกับฉันเลยแม้แต่น้อยและทำหน้าตาเฉยเมยอยู่ตลอดเวลาแถมยังยืดมือถือของฉันไปอีกเพราะเมื่อคืนฉันไปเมามานั้นเอง"พี่ครามคะ เฌอผิดไปแล้วให้อภัยเฌอนะคะ"ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมฉันถึงได้กลัวเขาจะโกรธขนาดนี้แถมยังมาตามง้องอนเขาอีกราวกับคนเป็นแฟนกันเลยแฮะ แต่เขาเมินกับฉันจนรู้สึกผิดเอามากๆ เลยหนิไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงฉันจึงเดินเข้าไปแทรกนั่งที่ตักเขาของและกอดคอเขาไว้ โดยที่ตอนนี้จากที่เขานั่งอ่านเอกสารอยู่กลับเปลี่ยนมาจ้องหน้าฉันแทน"พี่ครามคะ เฌอขอโทษค่ะ"".....""พี่ครามเป็นแบบนี้เธอไม่สบายใจเลย""อย่าทำแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ!!"ฉันพยักหน้าเป็นการตอบกลับและชูนิ้วก้อยขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเขาและนานอยู่พอสมควรเพราะพี่เขาไม่ให้ความร่วมมือเลยแต่พอจะเอานิ้วลงพี่เขากลับยกนิ้วขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับฉันทันที รอยยิ้มของฉันเผยออกมาอย่างกว้างและหอมเข้าไปที่แก้มของเขาก่อนที่จะโดนพี่เขาเปลี่ยนมาจุ๊บปากแทน"อื้อออ พี่สงคราม""ฉันชอบนะที่เธอเรียกฉันครามเฉยๆ""งั้นต่อไปนี้เฌอจะเรียกพี่ว่าพี่ครามนะคะ"เขาไม่ได้ตอบแต่ใช้สายตาเป็นการตอบกลับเพียงเท่านั้นและก้มอ่านเอกสาร

พอพวกพี่เขาตะโกนพูดนู้นนี้นั้นเสร็จก็สั่งให้ปีหนึ่งและปีสองทำโทษด้วยการลุกนั่ง ซึ่งขาที่พึ่งเกิดอุบัติเหตุใหม่ๆ และฉันไม่อยากมีปัญหามากจึงพยายามข่มตัวเองให้ทำโทษถึงแม้เพื่อนๆ จะห้ามแล้วก็ตามแต่เหมือนยิ่งฝืนฉันยิ่งเจ็บขึ้นหลายเท่าตัวและล้มลงไปกับพื้นเพราะความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา และเผลอหันไปมองที่ข้อขาของตัวเองที่บวมเป่ง"4 5 //อ๊ะ""เฌอ พอเหอะ"กายรีบถอดรองเท้าของฉันออกมาดูและนั่นแหละเลยรับรู้ได้ว่าข้อเท้าของฉันบวมมากแค่ไหนแถมยังมีรอยชกชํ้าอีกด้วย"ตรงนั้นเป็นอะไรกันครับ!!""เพื่อนบาดเจ็บครับ"รุ่นพี่ที่เป็นฝ่ายพยาบาลเดินเข้ามาดูอาการฉันและเดินพาไปนั่งข้างๆ แถวโดยมีพี่สงกรานต์และเพื่อนที่เดินมาดูและเพื่อนๆ ที่ยังคงโดนทำโทษต่อ"น้องเป็นอะไรมากไหม""น้องเท้าบวมมากเลยค่ะพี่สงกรานต์"ไม่ว่าเปล่าจู่ๆ พี่เขาก็อุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาวและเดินพาฉันไปที่รถทันที โดยมีสายตาของพวกพี่ๆ และกลุ่มเพื่อนที่มองมาแต่ยังคงโดนทำโทษอยู่@โรงพยาบาลAหลังจากที่หมอเช็คและตรวจอะไรเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วนั้นจู่ๆ พี่สงครามก็เดินเข้ามาและยืนกอดอกมองหน้าฉันนิ่งก่อนที่จะเลื่อนสายตามองไปที่ข้อเท้าพร้อมกับเสียงถอนหายใจ"

"มึงพูดเหี้ยไรวะ แค่เธอเอาของที่เบลให้แตกมึงต้องเป็นขนาดนี้เลยงั้นหรอ มึงจะเอาไงกันแน่ถ้ามึงไม่ได้รักเฌอจริงปล่อยมาให้กู กูจะดูแลเองแล้วมึงจะรู้ว่าเฌอแม่งมีค่ากว่าผู้หญิงที่ตายจากมึงไปหลายเท่า"พี่สงกรานต์พูดจบก็ลากพาฉันออกไปทันทีโดยมีเสียงโครมครามที่ดังตามมาติดๆโคร้มมม"โว้ยยยย จะไปไหนก็ไป!! ผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอฉันไม่ต้องการเลยสักนิด"ฉันหยุดยืนนิ่งสักพักก่อนที่จะเหงยหน้าไปมองพี่สงกรานต์ที่ยืนยิ้มให้กับฉันและพาฉันให้ออกมาจากบ้านหลังนี้ทันทีตลอดทั้งทางฉันเอาแต่เงียบนิ่งไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยสักนิดก่อนที่จะมาโผล่ที่คอนโดหรูที่หนึ่งซึ่งเป็นห้องของพี่เขานั้นเองระหว่างทางพี่สงกรานต์สั่งให้คนไปเก็บของของฉันมาให้เรียบร้อยเพื่อย้ายมาอยู่ที่นี่สักพัก ตอนแรกฉันก็ค้านที่จะอยู่เพราะเกรงใจพี่เขามากพี่สงกรานต์เลยให้ฉันทำความสะอาดห้องและทำอาหารให้เขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนแทน และฉันก็ตกลงคอนโดที่นี่เป็นคอนโดหรูสูงมีสองห้องนอนและกว้างเอามากๆ พอมาถึงที่ห้องฉันก็เดินเข้าไปในห้องนอนและพักผ่อนซะก่อนที่จะมีคนเอาของมาให้"อยู่กับพี่นะ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกเฌอ""ขอบคุณนะคะพี่สงกรานต์"พอพูดจบเขาก็เดินออกไป

เช้าวันต่อมาเมื่อลืมตาตื่นขึ้นในสายของอีกวันฉันยังคงนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนด้วยใบหน้าและอารมณ์ที่ไม่ดีมากนักคนข้างกายเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นแล้วนั้นก็ค่อยๆ เข้ามาสวมกอดและรัดฉันมากขึ้นพร้อมกับหอมแก้มฉันทันทีอย่างนุ่มนวล แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักและพยายามจะดีดตัวออกมาจากเขาให้ได้มากที่สุด"พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าพี่ทำกับเราไม่ดี เฌอให้อภัยพี่ได้ไหมคะ"ฉันยังคงเงียบและขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสรรพนามและคำพูดของเขาดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยก็ว่าได้"พี่ป่วยรึไง""พี่อยากจะเป็นคนสำคัญในชีวิตเฌอบ้าง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้......เฌอก็มีแต่พี่ที่อยู่ในชีวิตเฌอคนเดียว""พี่อย่าทำให้เฌอรู้สึกสำคัญตัวเองผิดไปเลยค่ะ เฌอเป็นแค่......ทาสบนเตียงของพี่เพียงเท่านั้น"ฉันพูดจบก็รีบลุกลงไปจากเตียงและสวมใส่เสื้อผ้าทันทีแต่ก็โดนพี่สงครามดึงตัวเข้าไปสวมกอดไว้อย่างแน่น"ยัยเด็กโง่เอ้ยย!!! ถ้าฉันเห็นเธอเป็นแค่ทาสบนเตียงฉันคงไม่ทำอะไรขนาดนี้หรอก!! ฉัน ....ฉันชอบเธอน่ะยัยเด็กโง่""ฮึ้ก ฮึ้ก"ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงได้ร้องไห้แบบนี้ แต่ความรู้สึกของฉันมันสับสนและอธิบายไม่ถูกเลยกับเรื่องนี้ที่เกิดขึ้น เขาบอกชอบฉันงั้นหรอ