All Chapters of มาเฟียหลงเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

'พี่ชอบเฌอนะ'และคำว่านี้ก็วนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาไม่ยอมออกมาสักที ฉันเอาแต่หลบหน้าพี่เขาอยู่ตลอดเวลาเพราะไม่เข้าใจและสับสนในการกระทำของพี่เขาโชคดีมากที่พี่ครามติดงานจึงทำให้ฉันแทบจะไม่ได้เจอเขาเลยนอกซะจากตอนดึกก่อนนอนและตอนเช้าเพียงเท่านั้นเช้าวันนี้เป็นอีกวันเช่นเคยฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่และพบว่าตัวเองกำลังนอนกอดพี่สงครามอยู่และพี่สงครามก็กำลังกอดฉันอยู่เช่นกัน ร่างกายที่เปลือยเปล่าของทั้งคู่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเมื่อคืนผ่านศึกอะไรมาบ้างฉันเดินลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาและออกมาแต่งหน้าทำผมให้เรียบร้อย พอหันไปมองที่เตียงก็กลับพบว่าไอ้คนตัวสูงกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ที่เตียงโดยมือที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่"ใกล้สอบแล้ว สอบเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปเที่ยว""เฌอไม่อยากไปค่ะ"พูดจบฉันก็เดินไปหยิบกระเป๋าและชีทที่โต๊ะก่อนที่พี่สงครามเองจะลงมาจากเตียงและเดินเ

ฉันตัดสินใจเดินฝ่าผู้คนออกมาจากงานนั้นทันทีเมื่อรู้ตัวว่าตนนั้นไม่คู่ควรหรือเหมาะสมกับงานแบบนี้เลยสักนิด แต่ระหว่างทางเดินออกมาก็มีการขัดขวางโดยรองเท้าส้นสูงคู่นั้น ฉันถอดมันออกและเดินออกไปด้วยเท้าเปล่าไม่รู้ว่าหนทางที่ไปอยู่หนไหนแต่ทว่าสิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้เพียงแค่ขอให้ออกจากตรงนั้นให้ได้ก็เพียงพอแล้ว ดีกว่าทนต่อไปให้พวกเขาต้องมารังเกียจและสงสารฉันอีกฉันเหม่อลอยเป็นอย่างมากจนเดินมาถึงที่ป้ายรถเมล์ที่หนึ่ง สองเท้าเรียวยาวเดินเข้าไปนั่งลงที่ป้ายพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งแต่ในขณะนั้นเองจู่ๆ เสื้อเชิ้ตสีดำก็ได้ถูกมาคลุมตัวฉันไว้ พอเหงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอเข้ากับพี่ไซม่อนที่ยืนยิ้มอยู่ ไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันเข้าไปสวมกอดพี่เขาทันทีอย่างลืมตัวอ้อมกอดนี้เป็นอ้อมกอดที่ฉันเคยได้สัมผัสเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ที่พวกเราสองคนต่างคนต่างอยู่ในวัยพบรักกันแรกๆ พอฉันเศร้าและร้องไห้ก็มีพี่เขาปลอบแบบนี้อยู่เสมอ"ฮือออ เอมมันน่ารังเก

ฉันเห็นข้อความของพี่เขาแล้วก็จริงแต่ฉันเลือกที่จะไม่ตอบดีกว่า ตอนนี้ฉันสับสนเหลือเกินว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดีพอมาถึงที่มหาวิทยาลัยฉันก็เดินไปที่ห้องเรียนทันทีเพราะนี้ก็เกือบจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วด้วย ฉันเดินเข้าไปก็เจอกับกายและเกมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่"แปลกๆ ว่ะ พวกมึงเนี่ยนะอ่านหนังสือ""ใกล้สอบแล้วไงมึง กูก็ต้องอ่านไว้ก่อนปะไม่ได้ฉลาดเหมือนมึงหนิ""เดี๋ยวกูติวให้ก็ได้รับรองสอบได้แน่นอน"ไม่ได้อวดฉลาดแต่ฉันเป็นพวกที่อ่านหนังสือแค่สองรอบก็ทำได้แล้วและเรื่องคำนวณก็เป็นเรื่องชิวๆ มากสำหรับฉันตอนอยู่ม.ปลายฉันก็ติวให้พวกมันตลอดและสอบผ่านทุกครั้ง ทุกครั้งในการติวมันทำให้ฉันได้ทบทวนตัวเองไปด้วยอีกต่างหากและพอพวกมันอ่านและเข้าใจแล้วฉันก็ให้พวกฉันลองสอนว่าเข้าใจจริงมั้ย"เอ่อ แต่ก็ต้องอ่านหน่อยปะ"

"พี่สงครามคะช่วยแพรวด้วย"หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาในบ้านอย่างหน้าตาตื่นพร้อมกับเสียงร้องไห้ของเธอที่แสดงออกมาให้เห็นพี่สงครามรีบลุกขึ้นไปและสวมกอดเธอไว้ทันทีเพื่อปลอบเธอเบาๆ อ้อมกอดและสัมผัสที่อ่อนนุ่มมันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้คิดที่จะทำกับฉันเพียงคนเดียว แต่เขาทำแบบนี้กับทุกคนต่างหาก"มีอะไรแพรว""คุณแม่เข้าโรงพยาบาลค่ะ พี่ครามช่วยคุณแม่ด้วยนะคะ"พูดจบทั้งสองก็รีบวิ่งออกไปทันทีและทิ้งฉันไว้ตรงนั้นเพียงลำพัง ฉันอยากจะเห็นแก่ตัวจริงๆ และรั้งเขาไว้ เขาไม่ใช่หมอสักหน่อยจะให้ไปช่วยได้อย่างไรกันล่ะ"เฌอรอพี่ก่อนนะ แล้วพี่จะรับกลับมา"ฉันนั่งนิ่งเงียบเพียงลำพังก่อนที่พี่สงกรานต์จะเดินเข้ามาและยืนข้างๆ ฉันพร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวฉันให้อ่อนโยน สัมผัสนี้ฉันไม่รู้ว่าเขาเคยให้ใครมาก่อนรึไม่แต่พี่เขาทำกับฉันแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"จะร้องก็ร้องออก

ฉันตื่นขึ้นมาและพบกับว่าตัวเองได้ถูกมัดขาไว้กับเตียงพอมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นอะไรสักอย่าง ฉันรีบลุกไปและวิ่งไปที่ประตูหน้าต่างซึ่งตอนนี้มีชายฉกรรจ์ชุดดำยืนถือปืนอยู่รอบอย่างน่ากลัวแกร๊ก"ตื่นแล้วงั้นสิลูกสาวคนสวยของแม่""อย่ามาพูดแบบนั้นกับฉันนะ!""หึ มึงอย่ามาปีนเกลียวกับกูนะอีเฌอ"แม่เดินเข้ามาบีบแก้มฉันอย่างแรงและกดให้ฉันอยู่ตํ่าไปกว่าแม่ก่อนที่แม่เองจะนั่งลงมาให้เท่าฉันและดึงผมฉันไว้อย่างแน่น"ไหนๆ มึงก็จะตกนรกทั้งเป็นอยู่ละ กูจะบอกให้เอาบุญนะสำหรับการตายของพ่อแม่มึง มึงอยากรู้ไหมว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น""ไม่ต้องเล่าหรอกเพราะฉันจำได้ แกมันฆาตกรแสร้งทำเป็นคนดีมารับฉันไปเลี้ยงในฐานะเพื่อนสนิท แต่ที่จริงแล้วพวกแกเป็นคนจัดฉากตัดเบรกรถของพ่อแม่ฉันจนควํ่าตาย"ฉันพูดออกมาทั้งนํ้าตาเมื่อเรื่องราวนั้นฉันเป็นคนเห็นมาตั้งแต่แรกแต่ด้วยความเป็น