Lahat ng Kabanata ng มาเฟียหลงเด็ก: Kabanata 21 - Kabanata 30

 "ทำไมมีอะไรไม่บอกพี่!!"พอเดินทางเข้ามาถึงในห้องทำงานของพี่เขาแล้วเอกสารที่อยู่ในมือกลับเขวี้ยงลงโต๊ะอย่างแรงพร้อมกับใบหน้าที่จริงจังเป็นอย่างมาก ฉันก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้าสบตาคนตัวสูงเลยด้วยซํ้าแต่ยังไม่ทันไรพี่สงครามก็เดินเข้ามาสวมกอดฉันไว้และลูบหัวฉันอย่างเบาๆ "พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่ตะคอกใส่" "พี่ไม่ต้องใส่ใจเฌอมากขนาดนี้ก็ได้นะคะ" "ไม่ได้สิคะ ก็เฌอเป็นคนสำคัญของพี่หนิ"สายตาที่อ่อนโยนที่จับจ้องมามองที่ตัวเล็กพร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นลูบหัวพร้อมกับรอยยิ้ม พี่สงครามพาฉันไปที่โซฟาก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นและเดินเข้ามาภายในห้อง ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใครแต่เธอถือกระเป๋าบางอย่างเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดราตรีแสนสวยสีฟ้าประกาย "คืนนี้ไปงานกับพี่นะคะ" 

ฉันตัดสินใจเดินฝ่าผู้คนออกมาจากงานนั้นทันทีเมื่อรู้ตัวว่าตนนั้นไม่คู่ควรหรือเหมาะสมกับงานแบบนี้เลยสักนิด แต่ระหว่างทางเดินออกมาก็มีการขัดขวางโดยรองเท้าส้นสูงคู่นั้น ฉันถอดมันออกและเดินออกไปด้วยเท้าเปล่าไม่รู้ว่าหนทางที่ไปอยู่หนไหนแต่ทว่าสิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้เพียงแค่ขอให้ออกจากตรงนั้นให้ได้ก็เพียงพอแล้ว ดีกว่าทนต่อไปให้พวกเขาต้องมารังเกียจและสงสารฉันอีกฉันเหม่อลอยเป็นอย่างมากจนเดินมาถึงที่ป้ายรถเมล์ที่หนึ่ง สองเท้าเรียวยาวเดินเข้าไปนั่งลงที่ป้ายพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งแต่ในขณะนั้นเองจู่ๆ เสื้อเชิ้ตสีดำก็ได้ถูกมาคลุมตัวฉันไว้ พอเหงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอเข้ากับพี่ไซม่อนที่ยืนยิ้มอยู่ ไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันเข้าไปสวมกอดพี่เขาทันทีอย่างลืมตัวอ้อมกอดนี้เป็นอ้อมกอดที่ฉันเคยได้สัมผัสเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ที่พวกเราสองคนต่างคนต่างอยู่ในวัยพบรักกันแรกๆ พอฉันเศร้าและร้องไห้ก็มีพี่เขาปลอบแบบนี้อยู่เสมอ"ฮือออ เอมมันน่ารังเก

"ไอริส"ชื่อเก่าที่ถูกเปิดเผยจากเสียงที่คุ้นเคยจากที่เมาอยู่จนตอนนี้มันกลับตื่นได้ที่เลย และไม่ต้องเดาเลยด้วยซํ้าว่านั้นคือเสียงใครร่างสูงเดินเข้ามาอยู่ข้างๆ ฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่เผยออกมา ฉันยิ้มหน้าเจื่อนๆ ให้กับพี่เขาและส่งสายตามองไปทางเพื่อนๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ"ไปคุยกันหน่อยสิ"ฉันลังเลใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าพี่เขาคงรู้แล้วว่าฉันเป็นใคร ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกใคร แต่ฉันอยากลบภาพของไอริสไปซะให้พ้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับไอริสแย่มากกว่าฉันจะยอมรับและเริ่มต้นใหม่กับฉันที่เป็นเฌอเอมและโรงเรียนใหม่ๆ ก็นานมากพอสมควรที่จะปรับตัวได้ ตัวตนที่แท้จริงของไอริสที่ถูกทิ้งไว้ในโรงเรียนดัดนิสัยฉันแทบจะไม่อยากรื้อฟื้นเลยด้วยซํ้าฉันเดินตามพี่สงกรานต์ออกไปจากผับนั้นและเดินไปที่รถของเขาเองและหยิบแจ็กเกตด้านหลังมาให้ฉันได้สวมใส่"แม่พี่ไม่ได้รังเกียจเราหรอกนะ แต่แม่แค่อยากให้พี่ครามแต่งงานสั

ฉันตื่นขึ้นมาและพบกับว่าตัวเองได้ถูกมัดขาไว้กับเตียงพอมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นอะไรสักอย่าง ฉันรีบลุกไปและวิ่งไปที่ประตูหน้าต่างซึ่งตอนนี้มีชายฉกรรจ์ชุดดำยืนถือปืนอยู่รอบอย่างน่ากลัวแกร๊ก"ตื่นแล้วงั้นสิลูกสาวคนสวยของแม่""อย่ามาพูดแบบนั้นกับฉันนะ!""หึ มึงอย่ามาปีนเกลียวกับกูนะอีเฌอ"แม่เดินเข้ามาบีบแก้มฉันอย่างแรงและกดให้ฉันอยู่ตํ่าไปกว่าแม่ก่อนที่แม่เองจะนั่งลงมาให้เท่าฉันและดึงผมฉันไว้อย่างแน่น"ไหนๆ มึงก็จะตกนรกทั้งเป็นอยู่ละ กูจะบอกให้เอาบุญนะสำหรับการตายของพ่อแม่มึง มึงอยากรู้ไหมว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น""ไม่ต้องเล่าหรอกเพราะฉันจำได้ แกมันฆาตกรแสร้งทำเป็นคนดีมารับฉันไปเลี้ยงในฐานะเพื่อนสนิท แต่ที่จริงแล้วพวกแกเป็นคนจัดฉากตัดเบรกรถของพ่อแม่ฉันจนควํ่าตาย"ฉันพูดออกมาทั้งนํ้าตาเมื่อเรื่องราวนั้นฉันเป็นคนเห็นมาตั้งแต่แรกแต่ด้วยความเป็น

ฉันเห็นข้อความของพี่เขาแล้วก็จริงแต่ฉันเลือกที่จะไม่ตอบดีกว่า ตอนนี้ฉันสับสนเหลือเกินว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดีพอมาถึงที่มหาวิทยาลัยฉันก็เดินไปที่ห้องเรียนทันทีเพราะนี้ก็เกือบจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วด้วย ฉันเดินเข้าไปก็เจอกับกายและเกมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่"แปลกๆ ว่ะ พวกมึงเนี่ยนะอ่านหนังสือ""ใกล้สอบแล้วไงมึง กูก็ต้องอ่านไว้ก่อนปะไม่ได้ฉลาดเหมือนมึงหนิ""เดี๋ยวกูติวให้ก็ได้รับรองสอบได้แน่นอน"ไม่ได้อวดฉลาดแต่ฉันเป็นพวกที่อ่านหนังสือแค่สองรอบก็ทำได้แล้วและเรื่องคำนวณก็เป็นเรื่องชิวๆ มากสำหรับฉันตอนอยู่ม.ปลายฉันก็ติวให้พวกมันตลอดและสอบผ่านทุกครั้ง ทุกครั้งในการติวมันทำให้ฉันได้ทบทวนตัวเองไปด้วยอีกต่างหากและพอพวกมันอ่านและเข้าใจแล้วฉันก็ให้พวกฉันลองสอนว่าเข้าใจจริงมั้ย"เอ่อ แต่ก็ต้องอ่านหน่อยปะ"